Rain rain go away, come again another day ~

Subject: Rain rain go away, come again another day ~ Sun Oct 14, 2012 2:08 am

_{Listen while reading. c:

Het had zo veel fijner geweest als dat gras nat was van de regen. Vroeger, voor de FAKZ, vond je het vreselijk om in nat gras te liggen. Nu zou je er een moord voor doen om het vochtige spul op je rug te voelen terwijl je shirt langzaam natter en natter raakt. Hij had dit nu al voor geen 7 maanden gevoelt en had het gevoel dat hij langzaam gek werd. Een zucht kwam er uit Aidens mond terwijl hij zijn rechterhand langzaam voor zijn ogen bracht en er naar keek. Zijn pink was nog redelijk krom en de vingers bewegen kostte moeite plus was zeer pijnlijk. Aiden lag in het gras vlak voor Lake Tramonto, voor zover hij wist de enige plek waar nog water was. Maar als het niet regende, zou dat water er niet meer lang zijn. Uiteindelijk zou het opraken en, als de kinderen in de FAKZ niet inmiddels verhongerd waren of elkaar hadden uitgemoord, zouden ze sterven van de dorst. Aiden had daar niet bepaald heel veel zin in, maar kon er ook vrij weinig aan doen. Nog een zucht verloor zijn mond terwijl hij nogmaals zijn vingers krampachtig probeerde te bewegen. Erg verbaasd dat er weer een pijnscheut door hem heen trok was hij niet, hij had het wel verwacht. Er was op zijn hand getrapt toen hij in elkaar geslagen werd door een groepje pestkoppen en zijn rechterhand had er nogal zwaar van langs gehad. Zijn vinger botjes waren verbrijzeld en het zag er niet bepaald fraai uit. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij de hand weer langzaam naast zich legde op het gortdroge gras. Toen de hand op de grond terecht kwam kneep de roodharige jongen zijn ogen even stijf dicht. Zijn ogen opende hij weer en hij kreunde. De FAKZ was een kwaade plek, een plek waar niemand wilde zijn. In het begin leek het nog zo vreselijk geweldig. Geen ouders, je mocht doen wat je wilde. Kinderen waren de baas in plaats van volwassen. Maar al snel kwam iedereen erachter dat het leven zonder volwassenen vrijwel niet te doen was. Zij regelden immers het gas, licht en water. Zorgden voor eten. Nu waren al die dingen er niet meer. Er was bijna geen eten meer, maar wel een hoop hongerige kinder monden die gevoed moesten worden. Aiden had nooit een hekel gehad aan zijn thuis situatie, het was daar fijn. Hij hield van zijn adoptievader en dat zijn broer op Coates zat was ook niet zo'n groot probleem. Ze hadden toch vrij weinig gemeen met elkaar. Over het algemeen schold Eddison hem toch alleen maar uit om de simpele reden dat hij bisexueel was en dat Eddison hem een onwijs watje vond. Dat hij geen echt bruikbare gave had was, nu de FAKZ er was, nog een reden voor Eddison om hem nog meer te verachten. Aiden had als gave dat hij kon aflezen of iemand anders een gave had en hoe sterk die ongeveer was. Hij was ook de persoon die het streepjes systeem had bedacht. Ondanks dat het een uitzonderlijke gave was, kon je er niet heel veel mee. Je had er vrij weinig aan om te weten hoe sterk iemands gave was. Aiden wilde ook zo'n sterke gave. Iets zoals lasers schieten uit z'n handen ofzo. Dat zou pas echt gaaf zijn. Geweldig. Maar nee hoor, hij was gezegend met zijn eeuwige zwakheid en biheid. Niemand leek ook te begrijpen dat Aiden biseksueel was, en niet homoseksueel. Meisjes vond hij ook leuk, niks mis mee. Maar dat feit hij ook naar jongens keek leek een stempel op zijn voorhoofd te zijn. Alsof hij meteen een gehandicapte mongool was.
Voor de zoveelste keer gleed er een zucht over de lippen van de jongen. Hij had honger, dorst. Dorst was op dit moment wel te stillen, maar de honger was een groter probleem. Het enige wat je in de FAKZ nog te eten kreeg waren vieze kolen of andere smerige groenten die geplukt konden worden met gevaar voor eigenlijk leven. Ja, het was zelfs gevaarlijk om kolen te plukken omdat er altijd de kans was dat er Pieren in de grond zaten. Als die je te pakken kregen.. Tjonge.. Dan was je er echt geweest. Het waren een soort van wormen, alleen dan met het instinct van een hond. Ze wilde hun territorium verdedigen. En hun territorium was het gebied waar de weinige overgebleven groenten waren. Je kon ze alleen een beetje matsen door een soort blauwe vleermuis in het veld te gooien. Op die manier waren de beesten verzadigd. Alsof je met ze ruilden. De FAKZ was gewoon echt een rare plek.
Met ietwat moet en een kreunend geluid ging Aiden rechtop zitten. Hij moest zich afzetten met zijn handen om in die houding te komen, iets wat redelijk pijnlijk was. Aiden hield niet van pijn. Maar wees nou eerlijk, wie hield er nou wel van pijn? Niemand toch? Je zou wel gek zijn om dat gevoel lekker te vinden. Che. Aiden schudde met zijn hoofd, liet zich weer achterover zakken. Ooit zou hij toch wel verhongeren, waarom zou hij dat uitstellen? Nu terug gaan naar de stad en wat te eten kopen was eigenlijk gewoon tijdverspilling. Ze zouden nooit meer uit de FAKZ komen, niet gered worden. De FAKZ was blijvend, dat was wat Aiden geloofde.

"Only voor Puck ^^"}

“Puck, je moet niet zoveel vleermuizen verspillen.”
“Puck, je moet beter opletten.”
“Puck... denk je ooit wel eens na over wat je doet?”
En zo ging het meisje rustig verder met die bepaalde Puck commentaar te geven. Echter leek ze het ergens wel leuk te vinden, wat vooral vreemd was gezien zíj de Puck was waar het overging. Ze wist nu wel dat haar lichte onhandigheid en fantasierijke persoonlijkheid niet altijd gewaardeerd werd, maar zij ervoer het als dat mensen jaloers waren op haar. Natuurlijk waren ze dat, want zij had een vrij prettig leventje: niet serieus, zonder zorgen of wat dan ook, terwijl hun dag in dag uit moesten fronsen waardoor ze later vast veel rimpels zouden krijgen. Zij wilde geen rimpels. Niet dat ze er wat tegen had, maar voorkomen was beter dan… Later veel crèmepjes op je gezicht moeten smeren. Je hoefde er maar één te vergeten en je zag er alsnog oud uit en ergens scheen dat altijd heel erg te zijn voor vrouwen van een middelbare leeftijd.
Daarom had ze besloten om eens een ander afweer systeem te zoeken. Ze was heus niet bang voor die pieren en ze was ook niet zo’n typisch meisjes-meisje – ondanks haar kledingstijl – dat zou gaan van: “ew, goor. Haal het weg.” Ze was een vechter. Een prinses die stiekem ook een ridder was. De ridderprinses! Dat was ze ja. Een goed wapen zoeken viel nog vies tegen. Al de stokken gingen vrijwel gelijk stuk. Maar natuurlijk testte ze haar zwaarden altijd eerst! Hard tegen een boom slaan, maar meestal was het hout bedorven en helemaal zacht waardoor het dus in een keer kapot ging. Jammer, maar helaas.

Uiteindelijk had ze besloten om wat stenen te zoeken. Die kon ze altijd wel gooien en als ze ooit veel geluk zou hebben, dan zou ze de perfecte stok tegenkomen om er een katapult van te maken. Ze had elastiekjes genoeg, dat was nou weer het voordeel van een meisje zijn. Ze had ze allemaal veilig opgeborgen in het huis van haar oma, waar ze nu eigenlijk zo’n beetje leefde. Een andere plek was er niet en het al de dingen die ze nodig had, dus waarom moeilijk doen?
Dom was ze niet, wist heel goed dat de beste stenen bij dat meer moesten liggen. Hoe heette het ook al weer? Ze wist het niet, wel dat het meer was maar verder ging het niet. Het water moest vast de stenen wel zodanig hebben versleten – ondanks dat het stilstond – dat ze nu mooi en rond moesten zijn. Toch? Of moest het water daar perse voor stromen? Ach, ze zou wel zien. Ze was er nu toch al bijna. Natuurlijk had ze al een heel plan in haar hoofd bedacht over hoe ze dit ging aanpakken: eerst de steen pakken, kijken of hij goed in haar hand lag en dan op het land gooien – om te kijken of je er ook fijn mee kon gooien. Waarom op het land? Nou, als je het in het water gooide was je hem kwijt.
Dus daar ging ze dan, liep gewoon de waterkant af en pakte zo af en toe een steen die er mooi uitzag en testte deze uit. Letten op haar omgeving deed ze weer eens niet, gooide gewoon al die stenen die goed gekeurd waren in het rond. Er was geen twijfel over mogelijk dat het ooit eens mis moest gaan. En dat ging het ook.
Ze gooide de steen al, zag later pas iemand liggen. Voelde hoe de structuur van de steen langzaam verdween, voelde hem niet meer met de zenuwen in haar hand. Te laat. ‘Kijk uit!’ riep ze, in een poging de ander nog te waarschuwen. Of het was net te laat, of ze had echt geluk gehad deze keer en werd bespaard was commentaar betreft. Eventjes bleef ze stilstaan; in die gooihouding, kwam uiteindelijk toch in beweging en rende in een nogal sukkelig dribbeltempo naar de ander toe. Op zich mocht ze iedereen overal raken, behalve het hoofd want dan was het meestal game over.

» Hopelijk kun je er wat mee c: ?
» And I prefer this ^^