You walk here today, but you're gone tomorrow

Subject: You walk here today, but you're gone tomorrow Mon Oct 15, 2012 10:31 am

Gehaast baan ik me een weg door de groepjes mensen die door de straten lopen en weersta de behoefte om mijn handen tegen mijn oren te drukken enkel en alleen omdat ik weet dat het niets zal helpen wanneer ik het wel doe. De muziek zit in mijn hoofd, ik kan er op geen enkele manier aan ontkomen. Het viel wel mee toen ik daarstraks het lichaam van een jongetje naar het kerkhof moest brengen; de doden hebben amper nog geluid over, het is als het ware een zachte achtergrondmuziek die ik gemakkelijk kan negeren. Maar hier, in de drukke straten, stroomt mijn hoofd haast over van de geluiden. Ik kan niet meer onderscheiden welke muziek bij wie hoort; het is een kakofonie van geluid, en mijn hoofd lijkt op ontploffen te staan. Het helpt niet dat de melodie die iedereen bij zich draagt verandert alnaargelang hun humeur, en dat de soorten melodieën dus allemaal door elkaar gaan lopen samen met de mijne, die dan van hot naar her springt tot ik hem niet meer herken.

Vantussen mijn lippen schiet één woord haast automatisch naar buiten, als een pijl die loskomt van een boog: "fIrOl." Het vat precies samen wat ik voel: ik ben bang, heb pijn door de hoeveelheid geluid in mijn hoofd, en ik ben er kwaad om. Ik heb Amaury ooit proberen uit te leggen hoe mijn taal werkte, maar hij kon het niet begrijpen, begreep vooral niet hoe 'emotiewerkwoorden', zoals ik ze noem, werkten. Ik kan het waarschijnlijk niet uitleggen. Het komt haast natuurlijk, voor mij, ik hoef er niet bij stil te staan. Het is voor mij een manier om een beetje van de energie en frustratie die bij mijn 'gave' - ik vind het geen gave, ik vind het een vloek - komt kijken te uiten, een beetje de druk eraf te nemen. Ik moet echter goed opletten dat er niet plotseling ineens een illusie naast me staat die vorm heeft gekregen door het woord. Gelukkig gebeurt dat dit keer niet, en kan ik zonder verder oponthoud mijn weg vervolgen naar de rand van de stad. Ik moet weg. Weg uit de drukte. Ik moet richting de stilte, richting het stukje natuur waar haast niemand komt - tenminste niet nu, midden op de dag, wanneer de meeste kinderen moeten werken. (Het is een van de redenen dat ik mijn werk fijn vind, ondanks het feit dat ik zoveel dood om me heen zie - ik hoef geen volledige dagen te maken en ik kan de stad ontvluchten wanneer ik daar behoefte aan heb.)

Hoe dichter ik bij het meer kom en hoe meer ik de stad achter me laat, hoe meer de muziek vervaagt tot er uiteindelijk nog maar twee melodieën over zijn, die van mezelf en die van mijn omgeving. Die van mijn omgeving is rustig, stilletjes; die van mij dendert nog wat met de restanten van adrenaline, maar is nu ook al rustiger en zachter aan het worden. Tegen de tijd dat ik de waterkant heb bereikt, zijn ze beide naar de achtergrond verdwenen. Ik haal diep adem en laat mezelf op de grond vallen, mijn vingertoppen in het water. Nu de opeenstapeling aan muziek mijn hoofd verlaten heeft, verlaat alle energie die ik had me, en zorgt ervoor dat ik uitgeteld op de grond blijf liggen. Ik rust mijn hoofd op de arm die uitgestrekt naar het water ligt, en laat mezelf meevoeren op de melodie van het water tot mijn ogen langzaam beginnen dicht te vallen. Mijn gedachten nemen de vrije loop, en ik laat me door ze meevoeren zonder dat ik erg lang bij elke gedachte stilsta, waardoor ik vrijwel meteen weer vergeet waar ik aan denk. De meeste mensen zouden dat vreselijk vinden; voor mij is het een stukje gemoedsrust. Ik voel mezelf langzaam ontspannen, en sta op het punt in slaap te vallen, wanneer een andere, nieuwe, melodie plotseling door mijn eigen muziek heen breekt en ik verschrikt overeind schiet, mijn ogen gericht op een figuur achter me.

You know that hope you're holding on to?
It looks an awful lot like fear.

Het is nog maar het begin van de dag, hoe ik dat weet? Omdat het licht nu feller tegen mijn oogleden aanbrand als in de nacht. Het is het enige wat nog lijkt te veranderen in deze rotte koepel, of hoe ik het noem een gevangenis voor pubers en jonge kinderen. En je weet hoe het gaat, pubers zijn pubers, en kinderen zijn kinderen, en we weten allemaal dat de combo's puber plus puber en kind plus kind niet altijd goed samen gaan.. En daaruit voort, vloeit een onuitputbare bron van harde woord wisselingen en ruzies. En dan hebben ze mij maar aangewezen om de boel een beetje rustig te houden en de kinderen tevreden, ofzo. Ik had daadwerkelijk elk baantje liever gehad als dit. Hoe kun je een kind nu uitleggen dat hij niet mag stelen terwijl je zelf zo nu en dan ook wat steelt om te overleven? Zó hypocriet, en als ik iets niet ben, dan is dat het wel. Ik houd mijn oogleden stug dicht gedrukt, gewoon simpelweg weigerend om wakker te worden en op te staan en verder te gaan met.. naja niets doen en een paar vervelende kinderen van de straat plukken en ze op het 'goede' pad zetten. Ik probeer mezelf stug te vertellen dat ik nog aan het slapen ben en dat dit gewoon allemaal dromen, of meer nachtmerries zijn. Heel even lijkt het te werken en lijk ik weer in te doezelen. De koude wind die in rilling over mijn rug doet veroorzaken zorgt voor een einde aan deze tevergeefse hoop. Met gebalde vuisten en een geagiteerde expressie op mijn gezicht open ik mijn ogen en duw ik mijn bovenlichaam met een geiriteerde beweging van de vloer af. Het hout onder mijn lichaam kraakt even wanneer ik mijn gewicht verplaats. Een klein geluid als dit is al genoeg om me te irriteren zo vroeg in de morgen en dus sla ik met een gebalde vuist op de vloer naast me. Deze verrotte plek, dit vervloekte oord en deze rot wereld. Mijn gezicht betrekt ietsjes van een plotselinge pijn die door mijn vuist schiet. Wanneer ik mijn vuist op ooghoogte breng zie ik dat een houtsplinter zich een weg in mijn handpalm heeft gegraven. Een sadistische grimas siert mijn lippen en een krankzinnige grinnik verlaat mijn lippen. Just my luck, alsof deze dag nog niet erg genoeg was. Mijn bruine ogen inspecteren de wond kort, voordat ik met een subtiele beweging de houtsplinter uit mijn palm trek. Ik laat het stukje hout naast me op de vloer vallen en staar voor een paar seconde gefascineerd naar de rode kristallen druppels die uit de wond glijden. Het druppelende geluid van het bloed weet me op een een of andere manier weer rustig te maken en me weer terug naar de aarde en de werkelijkheid te trekken. Het is niet de eerste keer dat ik in zo'n negatieve spiraal raak en voor even geen uit weg meer zie. Ik grinnik weer even, nu rustig en minder gestrest als van te voren, ik kan mezelf ergens geen ongelijk geven. Tenslotte is er geen uit weg, er is geen goed en fout in deze koepel, het enige wat belangrijk is, is overleven. Ik zucht en laat mijn arm weer langs mijn lichaam hangen, de kleine steekjes in mijn handpalm negerend. Het zou te lang duren om naar de dokters te gaan of de verzorgers, bovendien hebben hun minstens evenveel kennis van wonden als ik. Totaal niets dus. Ik besluit overeind te komen en mijn baggy kleding af te stoffen met mijn handen. Ik loop lichtjes wankelend naar de gebroken spiegel die in de kamer staat en fixeer mijn haar op zijn best. Naja, wat je perfect kunt noemen zonder gel of haarspray. Ik glimlach even om vervolgens te schrikken van mijn evenbeeld. Ik ben afgevallen en niet zo'n beetje. Even raak ik mijn eigen wangen en jukbeenderen aan, alsof het een illusie is en ik het daadwerkelijk moet aanraken om het te geloven. Ik ruk mijn bruine ogen van de spiegel af, geiriteerd en tegelijkertijd bang om nog meer dingen te zien die achteruit gaan. Systematisch richt ik mijn ogen voor een seconde op het raam en nog belangrijker wat er door te zien is. Wat in dit geval, zoals altijd sinds het voorval, bestaat uit een blauwe hemel met welgeteld 0 wolken. 1% teleurgesteld richt ik mijn ogen weer op de houten vloer onder me en vervolgens op de houten verweerde deur. Ik zucht en wil al richting de deur lopen voordat ik vergeet dat ik nog altijd in mijn 'slaapkleding' rond banjer. Ik glimlach om mijn eigen fout en draai me om richting de berg aan kleding die ik verzameld heb. Een aantal kledingstukken vliegen door de ruimte heen voordat ik vind waarna ik op zoek ben. Het is waarschijnlijk het enige wat nog schoon is, de rest moest ik allemaal nog wassen in het meer, iets waar ik geen fan van ben. Ik kleed me extra langzaam aan en uit.. Alles om tijd te verdoen in dit oord en om mijn werkdag nog even uit te stellen. Eenmaal omgekleed loop ik wél richting de houten deur en open deze om vervolgens de 'frisse buitenlucht' in te ademen. Zucht.

Ik zie een paar kinderen voor mijn neus voorbij vliegen, sommigen met een glimlachje op hun gezicht gedrukt de ander in tranen en de ander neutraal. Medelijden. Dat is het eerste wat in me op komt zetten wanneer ik aan de jongsten moet denken. Zij overleven het langste maar zien de rest voor hun allemaal verdwijnen. Een voor een tot dat ze allemaal in rook zijn opgegaan en alleen hun nog over zijn. Ik loop langzaam van de krakende veranda af voordat ik mezelf verbeter. Naja hun én wij, de poef overlevers. En ik zeg wij omdat ik weet dat er meerderen van ons zijn, hoewel ik geen idee heb hoeveel en wie het zijn. We zijn de gelukkigen of juist de ongelukkigen die mochten blijven. Zelf weet ik niet of ik er blij of niet blij mee moet zijn. Ergens wil ik dit vervloekte oord zo snel mogelijk verlaten, maar ergens wil ik die zoete wraak nog steeds proeven. En aangezien ik niet echt egoïstisch ben aangelegd, gaan we maar voor optie 2 voorlopig. Een einde aan mijn leven maken kan tenslotte altijd nog. Poef overlever, zo word je soms genoemd op de straten. Sommigen zeggen dat het voorbestemd is en dat we een speciale functie zullen vervullen, persoonlijk denk ik dat wij de dood gewoon te slim af zijn geweest. De herinnering van dat moment komt weer even opzetten, maar met wat moeite weet ik hem al snel weer te onderdrukken. Dat zijn dingen die me leiden naar die bekende negatieve spiraal en daar wil ik niet in gevangen zitten vandaag, niet alweer. Ik knik naar een aantal kids die in de straten lopen en zie sommige terugdeinzen bij mijn verschijning. Ohja, ik ben de 'politie' of de wacht zoals anderen mij noemen. Ik ben er om te straffen en te bekeuren ofzo. Een zeer hypocriet baantje, iets wat ik niet wilde zijn, maar onbewust wel geworden ben. Ik glimlach alleen kort om hun reactie en om ze iets gerust te stellen voordat ik mijn weg vervolg naar de randen van de stad. Vandaag heb ik geen zin in de drukte om me heen en verkies ik liever de stilte van de niet-waaiende bomen en het stilstaande water. Met mijn handen in mijn zakken gepropt loop ik over de kasseien straten heen, mijn bruine ogen op de verschillende maten stenen onder mijn voeten gericht. Momenteel wil ik gewoon ongehinderd de stad uit komen en hopen dat de andere wachten me niet zien en me dan komen vertellen dat ik toch echt de stad moet patrouilleren vandaag. Brr, met die gedachte in mijn hoofd stap ik extra hard door, mijn hart sneller pompend bij elke pas die ik richting de groene geluidloze bomen zet. Een tevreden glimlach wilt mijn lippen al sieren voordat ik plots mijn naam hoor. Ik schrik op en draai me langzaam om, mijn gewonde hand al door mijn haren wrijvend. Als ik achter me kijk en zie wie er staat verschijnt er een brede grimas. Het is de meid waarmee ik vorige week een onder onsje had. Zij had wat gestolen van een klein jongetje en hem om het af te maken ook nog opgesloten in een verlaten huis. Ik had haar betrapt en wilde haar straffen tot ze met een alternatief kwam waarvoor ik wel oren had. En nee niet denken dat ik met haar naar bed gegaan ben, nee ze had me al haar eten gegeven in ruil voor dat ze gewoon mocht weglopen zonder enige schande of schade. Ik had geaccepteerd maar nu staat ze hier voor me, bewerend dat ze me kent met haar brede glimlach op haar gezicht en haar roze wangen. Ja? Vraag ik wat afwezig mijn wenkbrauwen de hoogte in schietend. Ze friemelt even met haar jurkje voordat ze naar me toe huppelt me vast grijpt, met haar verbazingwekkend sterke handen, en haar lippen op mijn linkerwang drukt vlak naast mijn mondhoek. Hierna kijkt ze me voor een moment beschaamt aan voordat ze weer weghuppelt van me. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en draai me dan verward om. Hoe wat en waarom? Ze moet toch weten dat het nooit wat zou kunnen worden tussen ons twee? Ik grimas en schud vervolgens mijn hoofd. Eigenlijk is het best wel een zielig verhaal, zij zal sterven terwijl ik gewoon vrolijk verder leef, jep het zou echt een blockbuster worden. Ik zet de onbelangrijke gedachten mijn hoofd uit en loop stug verder richting de groene bomen. Eenmaal een meter uit de stad verschijnt er een brede grimas, en kijk ik even over mijn schouder naar de huizen van Perdido Beach, ik steek mijn tong uit en loop vervolgens verder het bos in, mijn ogen op de omgeving gericht.

Met kleine moeite weet ik te genieten van de stilte om me heen en natuurlijk weet ik dat dit niet voldoende is om de hardnekkige gedachten te sussen, maar voor nu is het meer dan voldoende. Het enige waar ik echt naar verlangde was een flinke plensbui, een bui die me tot mijn enkels doorweekt.. Gewoon het idee dat er nog hoop is voor deze plek, ja dat is iets waar iedereen wel aan toe is denk ik. Een teken, gewoon een signaal van boven of van onder dat het goed gaat komen, dat alles goed komt en dat we moeten volhouden. Maar nee, in 7 maanden is er nog elke dag niets veranderd en ergens weet ik in mijn achterhoofd dat er voorlopig ook wel niets zal gaan veranderen. Mijn gedachten blijven druilen bij het idee van een plensbui wat me doet triggeren om richting het meer te gaan. Water is water right, en bovendien had ik vandaag nog niets gedronken en zal het me later deze dag een tripje naar het meer besparen. Het zijn maar enkele minuten van rust en stilstaande bomen voordat ik het meer al kan zien. Het meer is adembenemend mooi vooral wanneer de zon er op schijnt, wat altijd is in dit geval.. maar ach whatever vroeger ging die vlieger wel op. Het heeft voor een meer een prachtig blauwe heldere kleur en de planten en bloemen die er omheen groeien accentueren die kleur op een magnefieke manier. Ja, ieders oog zou waarschijnlijk op het meer vallen en toch is dat niet het eerste waar ik mijn ogen op fixeer. Ze zijn gericht op een meisje van gemiddelde lengte met middellang bruin haar die totaal knocked-out op haar buik langs de waterkant ligt. Mijn ogen strelen de contouren van haar lichaam voor een paar seconde die al snel minuten worden. Haar lichaam lag zo stil naast het water, bijna té stil. Mijn ogen verwijden zich iets wanneer er een negatieve gedachten komt boven drijven. Ze zou toch niet? Het zal niet de eerste keer zijn dat het zou gebeuren, in de eerste paar maanden was ik het wel vaker tegen gekomen maar nu.. Ik neem peinzend een aantal passen richting het meisje mijn ogen gefixeerd op haar borstkast die vanaf deze afstand maar niet op en neer lijkt te bewegen. Mijn rustige lopen veranderd snel in een speedwalk tempo en uiteindelijk een drafje, bijna struikelend over het.. hinderende gras (mijn eigen voeten dus). Nu ik nog maar een kleine 20 meter te gaan heb, heb ik al praktisch vast gesteld dat ze wel dood moet zijn, of hoe ik het denk vermoord moet zijn. Waarvoor? Wat zal het dit keer zijn, eten? Kleding een item wat al lang niet meer gezien is of haast aan het uitsterven is onder de kinderen? Ik schud mijn hoofd in afkeuring, ergens kan ik er niet tegen wanneer kinderen zo zinloos worden vermoord. Met nog maar 15 meter te gaan sta ik plots stokstijf stil. Mijn ogen glijden over haar gezicht heen wat naar mijn mening toch echt springlevend is. Haar ogen staan lichtjes geschokt in die van mij en even weet ik geen raad met mezelf. Ik knipper een paar keer en grimas dan wat ongemakkelijk. Ik raap mezelf al gauw weer bij elkaar en sla mezelf in gedachten voor me kop. Ik steek mijn handen weer in mijn zakken en zeg dan met een kalme stem: Sorry ik wilde je niet laten schrikken, maar euh.. Ik zoek kort voor een oplossing voor mijn ongemakkelijke probleem en grimas wanneer ik het gevonden heb. Ik had gehoord van de rest dat er hier een gevecht heeft plaats gevonden weet jij daar wat van? Mijn leugen klinkt ijzersterk maar in mijn hoofd rammelt die van alle kanten. Achja, een klein leugentje wat zal het, liegen schijnt hier toch een nieuwe hype te zijn geworden. Afwezig loop ik in de richting van de waterkant om uiteindelijk naast haar te staan, met ongeveer 1.5 meter tussen ons in. Mijn gezicht is naar de waterkant gericht en mijn ogen glijden over het stilstaande water (denkikdanaangeziengeenwindetc?) voor ze weer terug gaan naar het meisje naast me. Een dagje vrij? Vraag ik dan haast kritisch mijn ogen vernauwend wanneer ik de woorden uit spreek. Nee, ik wilde haar niet de stuipen op het lijf jagen, maar wel er voor zorgen dat ze aan mijn eerdere leugentje geen aandacht zou besteden. Ik glimlach dan kort om haar daarna kort in me op te nemen, héél kort maar, de lange uitvoering zal ook nog wel komen, maar voor nu is dit voldoende. Alhoewel, misschien is het beter dat ik het bij een kort contact laat, tenslotte kun je het soms beter bij impressies houden, voor je een heel ander beeld krijgt van een persoon. Zucht. Negatieve spiraal.
-meh, het einde is meh. Sowwy.

De muziek die mijn bewustzijn binnenvalt is kort gezegd vreemd. Ik kan er geen ritme in ontdekken, maar desondanks is het gemakkelijk om de sfeer te herkennen - frustratie. De tonen zijn donker, maar niet zo donker dat ze woede voorstellen; ze lopen wat door elkaar, afwisselend snel en langzaam. Hoe langer ik ernaar luister, hoe duizeliger ik er van word, dus dwing ik de melodie van de jongen naar achter en richt me bewust op de muziek van mijn omgeving, laat die mijn duizelingen sussen tot ik fatsoenlijk overeind kan komen zonder om te vallen. Doordat ik me zo op de muziek concentreer, duurt het even voor ik in de gaten heb dat de jongen iets tegen me gezegd heeft. Ik schrik meteen terug naar het heden en probeer verwoed zijn vraag in me op te roepen. "Nee," zeg ik gehaast, in de hoop dat ik geen al te lange stilte heb laten vallen, en ik duw mijn lippen bij elkaar wanneer ik hoor hoe zacht mijn stem is, bijna of ik een verkoudheid te pakken heb. Ik schraap mijn keel en open mijn mond, maar sluit hem meteen weer. Ik ben hier nog niet lang, wil ik zeggen, maar dat weet ik niet zeker, aangezien ik in slaap gevallen ben. Ik kan met geen mogelijkheid weten hoe lang ik hier al ben, dus die woorden kan ik maar beter voor mezelf houden.

Wanneer de jongen naar me toe loopt, kijk ik van hem weg, in de hoop dat ik zijn muziek zo nog wat meer naar de achtergrond kan duwen. Naar iets anders kijken helpt meestal, brengt de muziek van datgene wat meer naar voren, dus kijk ik naar het water. Ik wil hem zeggen niet bij me in de buurt te komen, maar dan zou hij me vast alleen maar verdacht vinden - en ik wil niet dat iemand weet dat ik een freak ben, de meeste mensen kijken daar namelijk nu eenmaal niet zo positief tegenaan. En ik ben hier alleen met hem, dus wie weet wat hij kon doen zonder dat iemand het zag? Daarom houd ik mijn mond, en concentreer me op de zacht kabbelende melodie van het water. Wederom breekt zijn stem daardoorheen, zijn muziek weer iets naar de voorgrond trekkend, en ik richt mijn hoofd op zodat ik hem aan kan kijken, mezelf dwingend me op zijn woorden de focusen. Die woorden, gecombineerd met de blik in zijn ogen, doen me bijna een stap terug zetten, maar ik slaag erin te blijven staan waar ik sta, al richt ik mijn ogen niet te lang op een punt.

Door de waas van conflicterende muziek breng ik uit: "Ik hoefde niemand weg te brengen. Ik ga straks nog even kijken, maar aangezien ik nu niets kan doen, dacht ik--" Ik kap mezelf af wanneer ik in de gaten heb dat ik me aan het verantwoorden ben terwijl ik daar geen reden voor heb. Ik kan op het moment niets doen, niet zolang er - gelukkig - niemand dood is, dus op zo'n moment had ik alle reden om dingen voor mezelf te doen. Ik druk mijn lippen weer tegen elkaar en kijk terug naar het water. De muziek vervaagt weer wat, maar hij is nog steeds aanwezig genoeg om me ongemakkelijk te maken, waarschijnlijk omdat de jongen zo dichtbij staat. Ik wil hem eigenlijk vragen weg te gaan, maar hoe kan ik dat doen zonder dat ik een hele uitleg moet geven? Want welke zinnige reden zou ik kunnen hebben om alleen te zijn? Ik vermoed dat hij een wacht is (waarom zou hij me anders naar dat gevecht vragen?) en ik weet dat die veel kunnen maken, dus denk ik drie keer na voor ik mijn mond opendoe. "Ik kan wel even rondkijken of ik iets kan vinden over dat gevecht?" vraag ik voorzichtig, al kijk ik hem nog steeds niet aan. "Als dat zou helpen?" Alles om weg te kunnen lopen, om weer alleen te zijn, om alleen maar mijn eigen muziek te horen. Die van hem maakt me gek.