You've been throwing bricks at my window, like there is no better way to say hello

||JAI||

Het felle licht scheen door de kamer en Hyde trok het dekbed over haar hoofd. Ze wilde nog niet haar ogen open doen. Ze wilde nog heel even slapen, maar de zon had haar al wakker gemaakt. Hyde had zich nog nooit zo vrij gevoeld sinds de verdwijning van haar ouders. Ze vond het voor andere kinderen wel iets minder leuk. Maar zij! Zij voelde zich fantastisch. Ze hoefde nergens meer bang voor te zijn, niet meer bang te zijn dat ze iets verkeerds zei bij haar ouders. Ze kon zich de eerste keer nog goed herinneren. Ze had haar vader nog nooit zo kwaad gezien, hoe hij haar een klap voor haar gezicht gaf en haar de trap op schopte naar haar kamer. Hoe haar lip telkens bloedde en hoe de verschillende wondjes op haar lichaam zaten. Op haar armen zaten kleine littekens van de keren dat haar vader haar had geslagen. Hyde had zich zelf altijd beloofd dat ze zich zelf nooit pijn zou doen, maar jammer genoeg waren de littekens op haar pols wel van haar. Het was een zielige zelfmoord poging geweest die ze had gedaan op een avond dat ze er niet meer tegen kon. Ze voelde zich toen zo alleen, ook omdat ze Jai en Luke niet meer had. Ze begreep niet waarom ze niet meer van haar ouders bij hun mocht zijn. Hyde schudden zachtjes haar hoofd om de vervelende gedachte uit haar hoofd te bannen. Dat was niet meer aan de orde. Haar ouders waren weg en zij kon alles doen wat ze wilde. Die dag danste ze rond het huis zetten de muziek zo hard dat ze niets meer van de buiten wereld kon horen. Dronk alle frisdrank op die er was en at de hele koekjes trommel leeg. Ze had de foto's van haar ouder door het hele huis verscheurd en gegooid en had zich nog nooit zo vrolijk en opgelucht gevoelt. Een kleine glimlach verscheen rond de lippen van Hyde terwijl ze haar bed uitrolde. Ja ze was een van de weinige kinderen die geen steun had gezocht bij anderen. Ze had natuurlijk wel haar beste vrienden Jai en Luke. Hyde zag in de spiegel dat haar wangen lichtelijk rood waren gekleurd toen ze aan Jai dacht. Ze wreef ruw over haar wangen zodat de roodheid misschien weg zou gaan. Ze gaf het op en trok vlug haar kleding aan. Het was niet echt de beste kleding die ze had een spijker broek die vol met gaten zat en een gewoon shirtje. Ze rende de trap af naar beneden en vloog bijna door het huis de deur uit. Ze zou vandaag weer een avontuur beleven.

Kreunend draaide Jai zich om in zijn bed en legde zijn kussen op zijn hoofd toen het schelle geluid van de wekker door de kamer schalde. Het kon toch niet dat het nu al tijd was? Zo lang had hij niet eens geslapen. Misschien had hij gisteren toch naar een van zijn collega’s moeten luisteren dat hij naar huis moest gaan, dan was hij nu waarschijnlijk nooit zo moe geweest. Na een tijdje won zijn irritatie het toch van zijn vermoeidheid en schopte hij met zijn voet naar het nachtkastje zodat de wekker op de grond viel en stopte met rinkelen. Het ding kon wel tegen een stootje dus hij zal wel niet aan stukken uiteen liggen, toch? Langzaam ging hij rechtop zitten, wreef met zijn handen door zijn ogen en ging tergend langzaam op zijn benen staan. Oke, wat was weer het eerste wat hij moest doen? Nog altijd half slapend liep hij door zijn kamer heen en gritste hier een daar een kledingstuk van de grond en trok het aan. Na een tijdje had hij een grijze joggingbroek, een wit t-shirt, een vest, schoenen en de pandamuts die hij en Luke deelde aan en slofte naar buiten. Tegen Luke moest hij niet zeggen dat hij weg was. Die lag waarschijnlijk nog in zijn bed en hij wist dat hij elke morgen naar de kerk vertrot. Alleen in het weekend ging hij meestal wat later, een soort vakantie. Iedereen verdiende vakantie, toch? Als mensen hem echt nodig hadden konden ze altijd naar zijn huis komen, op de een of andere manier wist iedereen hem toch wonen. Iedereen, behalve Hyde. Hij miste het meisje met haar rode haren, gewoon omdat zij samen met zijn broers de enige was gewest die hij echt vertrouwde. Het was iets… raars. Altijd als hij aan haar dacht was het net alsof hij zweefde, of zo was het vroeger toch. Nu schiet er altijd een pijnlijke steek door zijn hart als hij aan haar dacht, gewoon omdat hij haar al lang niet meer had gezien.

Een persoon die een paar meter voor hem liep trok zijn aandacht en even kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Was dat niet? Nee, dat kon niet… of toch wel? Een grote grijns verscheen op zijn gezicht en in een klap verdween alle slaap uit zijn ogen terwijl hij zijn benen dwong om te lopen. De jongen was zo enthousiast dat hij vergat te kijken waar hij zijn voeten neerzette en over een losliggende steen struikelde. Een stekende pijn ging door zijn handen toen hij languit op de grond belande en voor een paar seconden bleef hij liggen om daarna terug overeind te krabbelen en verder te lopen. Warm bloed liep langs zijn handpalm zijn mouw in, maar dat kon hem op dat moment even niets schelen. Hyde liep daar en als hij deze kans mistte zag hij haar misschien nooit meer. Toen hij op een paar meter afstand van haar verwijderd was, veegde hij het bloed aan zijn broek af en legde zijn hand op haar schouder om haar tegen te houden. Nog voor ze zich zou kunnen omdraaien had hij zijn handen genezen en legde hij ze om haar ogen terwijl hij haar tegen zijn borst aandrukte. “Guess who,” zei hij was plagend terwijl hij zijn lippen tot bij haar oor bracht en zachtjes lachte. “En durf niet Luke te zeggen.” Mensen dachten altijd dat hij Luke was en Luke hem was, maar dat was ook niet echt moeilijk bij een tweeling. Je moest gewoon de verschillen weten en hij wist zeker dat Hyde die kende. Anders zou ze hen waarschijnlijk nooit uit elkaar gehouden kunnen hebben.

Hyde liet haar tanden over haar onderlip schrapen terwijl ze over straat liep. Ze kwam zoals elke dag langs het huis van Jai en Luke, nog steeds was het een beetje vreemd om daar langs te lopen. Het was dan ook nog kort geleden dat ze ruzie hebben gehad, zo vlug mogelijk ging ze er langs en een glimlach vormde haar lippen weer. Als het aan haar lag kon ze wel de hele dag rond dansen en doen. Maar dat soort dingen deed ze alleen als ze zeker wist dat ze alleen was. Niet omdat ze haar vrolijkheid niet wilde laten zien. Maar eerder omdat haar tweede persoonlijkheid het niet toe liet. Haar depressieve kant stond nog steeds boven aan en over heerste haar vrolijke kant. Hyde noemde het maar haar tweede persoonlijkheid omdat ze zich echt anders gedroeg als hij naar buiten kwam. Het deed haar denken aan een verhaal haar opa ooit vertelt had over twee wolven. Hij vertelde haar dat er twee wolven in haar leefde. Een arrogante en zelf verzekerde wolf en een verdrietige en wanhopigen. Het waren twee wolven die altijd vochten binnen in je. Hyde had toen vol spanning gevraagd wat er zou gebeuren als een van de wolven won. Waarop haar opa antwoorden. Als de wolf wint van de verdriet en wanhoop, zal hij de andere wolf aan stuken scheuren en als hij daar mee klaar is, zou hij je ziel langzaam aan stukken scheuren. Hyde was er nog al van geschrokken, dus vroeg ze maar vlug wat er zou gebeuren als de arrogante en zelfverzekerde wolf zou winnen, in hoop dat het een leuker antwoord was. Als de arrogante en zelfverzekerde wolf zou winnen, dan zou hij de wolf van het verdriet en wanhoop in zijn armen sluiten en hem troosten net zo lang totdat hij net zo zelf verzekerd is, was toen het antwoord van haar opa. Hyde had er verder nooit iets mee gedaan en dacht alleen maar dat het een leuk verhaaltje was, maar eenmaal toen ze ouder werd en zag hoe haar ouders deden, werd haar wanhopige wolf gevoed en had hij de zelfverzekerde wolf aan stukken gescheurd en was hij al langzaam begonnen aan haar ziel. Een klein rilling ging door Hyde heen en haar gezicht spande dan ook meteen naar het masker dat ze al die tijd gedragen had. Het gezicht dat geen pijn liet zien.

Hyde was zo in gedachte verzonken dat ze het helemaal niet door had gehad dat er nog iemand achter haar liep. Ze had hem ook niet horen vallen en schrok dan ook behoorlijk toen het voor haar ogen zwart werd. “Guess who,” Haar gezicht ontspande en een grote glimlach verscheen rond haar lippen. Ze wist allang dat het Jai was, ze hoorde het gewoon aan de manier van praten. Haar hart maakte een klein sprongetje en ze wilde net zijn naam noemen, maar Jai was haar voor. “En durf niet Luke te zeggen.” Ze lachte zachtjes en deed net alsof ze heel hard na dacht.
"Hmm dan zou ik het niet weten. Ben je misschien Jai?" Vroeg ze zich hard op af, ze haalde de handen van Jai voor haar ogen vandaan en draaide zich om. Ze vloog Jai om zijn hals en knuffelde hem. Ze kende de verschillen van de tweeling op haar duimpje, ze was dan ook van kleins af aan met ze opgegroeid. In het begin kon je het gemakkelijk zien Luke was altijd net iets groter dan Jai, maar later zag je dat niet meer, toen waren ze even lang. Nu hoorde Hyde het gewoon aan de stem. De klanken waren zo verschillend voor haar dat ze er niet lang over na hoefde te denken. Met een lichte blos op haar wangen liet ze Jai weer los en probeerde zo stoer mogelijk te zeggen.
"Alles oké?" Vroeg ze, het klonk jammer genoeg niet zoals Hyde het wilde. Ze wilde het stoer laten klinken, alsof ze net een jongen was, niet dat ze een jongen wilde zijn. Maar gewoon stoer laten klinken.

Het voelde echt goed om het meisje na al die jaren nog eens kunnen te spreken, te kunnen vasthouden. Dan had de 'poef' er toch voor gezorgd dat er iets goed was. Hij kon het nog altijd niet echt begrijpen waarom Hyde niet meer met hem en zijn broer mocht omgaan en als hij eerlijk moest zijn wilde hij het ook niet weten. Dat was verleden tijd, nu had hij haar terug. Jai had er eigenlijk nooit echt bij stil gestaan, maar sinds de dag dat hij Hyde niet meer zag was hij steeds minder vrolijk geworden. Op dit moment gaf hij eigenlijk zichzelf de schuld dat hij haar zo lang niet meer gezien had. Hij had makkelijk naar haar huis kunnen gaan en stiekem steentjes tegen haar raam kunnen gooien. Dat had hij niet gedaan, was daar veel te laf voor geweest. Stel je voor dat Hyde daardoor ruzie had gekregen met haar ouders? Dan was hij waarschijnlijk helemaal bezweken aan schuldgevoelens. Zonder het zelf echt te beseffen trok hij haar iets te dicht tegen zich aan, verstopte zijn neus in haar rode haren. Jup, hij had haar echt superhard gemist, net als Luke waarschijnlijk. Toch had hij het gevoel dat hij haar harder gemist had dan zijn broer, waarschijnlijk omdat er allemaal vlindertjes in zijn buik vlogen als hij aan haar dacht. Een grijns verscheen om zijn lippen toen hij haar woorden hoorde en keek haar met fonkelende ogen aan toen ze zich omdraaide. Jai lachte zachtjes toen ze hem om de hals vloog en vouwde zijn armen om haar heen en stopte weer zijn neus in haar haren. Echt, ze gebruikte een shampoo die lekker rook en natuurlijk wilde hij haar ook gewoon bij zich hebben. Jai trok een lichte pruillip toen ze hem losliet en een stap naar achteren zette zodat hij zelf ook automatisch los moest laten. Dat was de eerste keer in jaren dat hij haar nog eens vast het kunnen houden, mocht toch wat langer duren, aye? "Op dit moment? Ja, meer dan oké zelfs" Nu ze in levende lijve voor hem stond kon zijn geluk echt niet op, niemand kon dit kapot maken. "Die rode blos op je wangen staat goed bij je haren," plaagde hij wat terwijl hij zachtjes grinnikte. Het kleurde echt mooi bij haar haren, allebei rood. "En hoe is het met jou?" Hopelijk had ze zichzelf weten te redden vanaf het moment dat ze elkaar niet meer konden zien. Waarschijnlijk wel. Hydes was een sterk meisje, toch? Anders kon hij weer met een immens schuldgevoel gaan rondlopen en konden mensen hem proberen duidelijk te maken dat het heus niet zijn schuld was.

Meh, sawry voor le derp

De lucht werd bijna uit haar longen geperst toen Jai haar stevig omhelsde. Ai hij was toch wat sterker geworden de laatste tijd, maar toch voelde ze zich heel veilig in zijn armen. Ze zag het kleine pruillipje op zijn mond, wat Hyde deed glimlachen. "Op dit moment? Ja, meer dan oké zelfs" Hyde was blij te horen dat alles goed ging met Jai, Hyde wilde ook wel naar Luke vragen, maar nu nog niet. Eigenlijk was nooit echt alleen samen geweest met Jai. Natuurlijk vroeger wel. Maar dan hadden ze nooit geknuffeld of zo. "Die rode blos op je wangen staat goed bij je haren," Hyde voelde haar wangen nog roder worden en al snel wreef ze hard met mouwen over haar wangen. Het had natuurlijk niet veel zin, toen ze haar handen weer liet zakken waren haar wangen nog roder van het wrijven.
"Dat helpt niet echt." Zei ze zachtjes met een glimlach. Ze keek naar Jai die een kop groter was dan zij. Vroeger was ze bijna net zo groot als hun, maar ze is gestopt met groeien terwijl iedereen om haar heen groter werd. "En hoe is het met jou?" Hyde keek even weg van Jai. Ze had de vraag natuurlijk zien aankomen, maar ze vond het nog al lastig om er antwoord op te geven. Nu ging het goed met haar, ze had geen last meer van haar ouders en het mooiste is dat ze Jai en Luke weer kon zien. Maar toch kon ze haar verleden niet achter haar laten. Haar ouders hadden haar voor het leven getekend, letterlijk. Ze voelde de littekens over haar armen branden, maar richtte zich op Jai. Hij mocht er niet achter komen, dat zou vreselijk zijn.
"Op dit moment, fantastisch." Zei Hyde met opnieuw een lichte blos op haar wangen. Ze vloog Jai opnieuw om zijn nek en wilde hem dit keer niet los laten. Ze moest op haar tenen staan om bijna net zo groot te zijn als Jai, maar dat vond ze niet erg. Ze leunde half tegen Jai aan zodat ze niet haar evenwicht verloor, ze grinnikte zachtjes.
"Je zou bijna zeggen dat we een verliefd stel zijn." Zei ze zachtjes met een lachje. Hyde had het helemaal niet erg gevonden als ze een stelletje waren.

Hahaha, flutjes xD

De grijns op zijn gezicht werd alleen maar breder toen hij merkte dat Hyde nog roder werd dan ze al was door zijn opmerking en over haar wangen begon te wrijven. Ergens was het best een grappig zicht aangezien haar wangen daardoor echt vuurrood werden. "Nee, inderdaad. Het hielp echt niet." Jai voelde zich echt op zijn gemak bij het meisje in de buurt. Bij zijn broers was dat ook altijd geweest, maar dit was toch anders. Op de een of andere manier was hij veel voorzichtiger bij haar in de buurt, probeerde niet al te raar over te komen zoals hij bij zijn broers wel deed. Het was gewoon fijn om mensen wat te plagen, maar na die plagerijen bood hij wel meestal zijn excuses aan als ze het niet leuk vonden. Zo was hij opgevoed, als mensen iets niet leuk vonden meteen je excuses aanbieden. Bij Beau was het anders, die bood meestal alleen zijn excuses aan hun moeder aan als hij weer eens iets uitgestoken had. Net zoals die keer dat hij hem en Luke mee had genomen naar een café om hen dronken te voeren. Beau had toen alleen zijn excuses aangeboden aan hun moeder en niet aan hun. De dag erna had hij echt barstende hoofdpijn gehad en was hij samen met Luke een hele dag in bed blijven liggen met een paar aspirines op het nachtkastje. De grijns was door die gedachte langzaam van zijn gezicht verdwenen, gewoon omdat hij zijn oudste broer echt miste. Het was thuis zo leef zonder het geplaag van Beau en het geroep van hun moeder als ze weer eens iets uitgestoken hadden. Pas toen hij de woorde van Hyde hoorde verscheen er iets van een glimlach op zijn gezicht. Het ging goed met haar, geweldig. Jai had zich lang zorgen gemaakt om het meisje omdat hij jarenlang geen contact meer met haar had gehad. Ja, hij gaf om haar en volgens hem speelde er iets meer dan alleen maar vriendschap tussen hen. Al had hij het nog nooit toe durven geven. Stel je voor dat zij niet hetzelfde voelde? Dan stond hij daar wel mooi. De jongen moest een stapje naar achteren zetten toen Hyde terug om zijn nek vloog en zachtjes lachte hij terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. Het was best grapig om te zien hoe veel moeite ze moest doen om even groot te zijn als hij, maar voor hem maakte het helemaal niet uit. Het was zelfs leuk om haar ermee te plagen zoals iets van haar pikken en dat zo houden zodat ze er amper aan kon. Jai slikte even en duwde Hyde een stukje van zich af zodat hij haar fatsoenlijk aan kon kijken. "Wel, nu je het daar over hebt..." Ooit moest hij het zeggen en dit was daar het perfecte moment voor. "Hyde? Zou je mijn vriendin willen zijn? En dan niet in de vorm van als we nu hebben, maar..." Zijn wangen kleurden langzaam rood terwijl hij zijn ogen op de grond richtte. Nee, hij was niet idioot bezig, dat leek maar zo. Zonder verder iets te zeggen begon hij met zijn vingers te spelen.

"Nee, inderdaad. Het hielp echt niet." Hyde beet zachtjes op haar onderlip en knikte alleen maar even. Langzaam veranderde haar rode wangen weer gewoon in haar normale huidskleur. Daar was ze wel blij mee, want tja. Het zag er niet echt leuk uit of zo. En het liefst zou Hyde ook gewoon dat ze nooit meer rode wangen zou krijgen van iets. Maar aan de andere kant vond ze het ook wel weer leuk. "Wel, nu je het daar over hebt..." Hyde keek Jai even vragend aan. Ze had het over een verliefd stelletje, wat wilde hij gaan zeggen daarover? Had hij misschien een vriendinnetje gekregen? Ze hadden elkaar al een lange tijd niet echt gesproken dus alles was mogelijk. "Hyde? Zou je mijn vriendin willen zijn? En dan niet in de vorm van als we nu hebben, maar..." Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen toen ze zag hoe rood Jai werd. Nee dat had ze niet willen missen. Het zag er zo schattig uit. Daardoor was ze bijna vergeten antwoord te geven op zijn vraag.
"Natuurlijk wil ik dat." Zei ze zachtjes. Ondanks dat ze net af was van haar rode wangen voelde ze het bloed toch weer stijgen naar haar wangen. Maar deze keer vond ze het helemaal niet zo erg. Ze nam een stap dichterbij naar Jai en moest dan ook echt op het puntje van haar tenen staan om überhaupt maar een klein beetje op dezelfde hoogte te komen als Jai. Ja daar moest ze iets op gaan verzinnen om net zo groot te zijn als Jai. Dan moest ze hoge hakken gaan dragen zoals haar moeder. Het idee alleen al vond ze vreselijk. Weet je laat maar zitten, ze zou wel wat kleiner zijn en op haar tenen gaan staan. Ze drukte zachtjes haar lippen tegen de wang van Jai aan en keek hem daarna weer aan.
"Ja dat zou ik wel heel leuk vinden." Zei ze nog een keer tegen hem. Ze voelde een vreemd gevoel bij haar op komen wat ze niet helemaal kon plaatsten. Maar dat vond ze helemaal niet erg.

Dus dat betekende nu dat ze vriendje en vriendinnetje waren. Hyde moest wel even wennen aan het idee. Dat ze mocht zeggen dat Jai haar vriendje was vond ze wel super leuk.
"Je ziet er wel schattig uit als je bloost." Zei Hyde om Jai even te plagen. Misschien was zij wel de enige die er zo overdacht, maar de FAKZ heeft haar leven echt gered. Ze hoefde niet meer bang te zijn voor haar ouders en kon Jai en Luke weer gewoon zien.