Titanium.

Subject: Titanium. Tue Apr 02, 2013 9:17 am

_{& KID
In het holst van de nacht sloop het meisje nog door de straten rond. Het mocht dan nacht zijn, koud was het zeker niet. Een van de voordelen aan dit alles: want ze haatte winterkleding. Dan voelde ze zich altijd zo lomp en ze kon best lenig zijn als het nodig was – nee, ze was geen topturnster maar ze kon wel meer dan een koprol. Wel was het duidelijk dat ze de kleding ergens had gestolen in een van de kleding zaken en dat dat ook een tijdje geleden was. De hoge laarzen die tot vlak onder haar knieën reikten, de korte shorts, het witte hemdje – met hier en daar een vlek en het was ook niet meer zo wit als het ooit was, en dan nog een grijs vest. Haar lange lokken vastgebonden in een hoge paardenstaart. Het laatste wat je nog kon zien was een riem, een zwarte. Er zaten dingen aan vastgeknoopt, zoals een bidon, zaklamp en er was ook een pistoolhouder maar er zat iets anders in: een dolk.

Ondanks dat er weinig licht was kon ze nog wel genoeg zien, genoeg om nergens tegenop te botsen. Het was duidelijk dat ze moe was, de donkere wallen onder haar ogen gaven dat weg: maar de blik op haar gelaat niet. Ergens leek ze boos, chagrijnig. Dat kreeg je ook als je tot zes keer toe een huis met veel moeite was binnengeslopen en niks had kunnen vinden aan eten. Ja, ze mochten dan wel eten krijgen dat zogenaamd eerlijk was verdeeld door de Raadsleden: maar zij zorgde wel voor haar eigen voedsel. Ze geloofde niet in dat systeem, was er honderd procent van overtuigd dat die domme leden gewoon heel veel voor zichzelf hielden.
Zo had ze ook haar eigen hutje, afgelegen van alles en iedereen. Er waren maar twee opties voor dit meisje: óf zei was de leider, óf ze ging solo. Optie een ging niet door, dus werd het automatisch optie twee want een andere was er niet. Zo simpel was het.

Met toch wat moeite was ze het zoveelste huis in geslopen, ging al snel alle laden van de kastjes in de keuken af. Niks te vinden… Misschien hield deze persoon dingen boven? Ergens neigde ze om haar zaklamp te pakken, maar dat was te riskant. Dus dan maar vertrouwen op haar nachtzicht. Voorzichtig sloop ze de trap op en ging opzoek op de bovenste verdieping.
Geen kasten… Geen laden… Niks. Helemaal niks. Tot ze in een kamer kwam waar ze meende flessen te zien. Beter iets dan niets, toch? Geruisloos sloop ze op haar tenen ernaar toe. Er kwam een scheve grijns op haar gelaat wanneer ze de flessen eens goed had bekeken. Alcohol… Dat was heel veel meer dan niets. Ze wist niet precies waarom, maar ze stootte een van de flessen om in een poging degene te pakken waar het meeste inzat – die lange nachten begonnen hun tol te eisen. ‘Merda,’ vloekte ze stilletjes, waarna ze de fles pakte en opstond. Ze draaide zich om en greep naar het lemmet van haar mes. Er was hier iemand. Ze voelde het, maar zag het niet.

OOC; Ik verzin maar wat. Hurdur, als je wilt dat ik iets aanpas moet je het zeggen. But I figured dat hij de zuiplap ging uithangen omdat Perrie gone is en zo. I dunno.}