Into the fray.

Subject: Into the fray. Thu Sep 27, 2012 5:53 am

Pootafdrukken volgde een weg op het zand, een spoor van meters lang sommige alweer weggevaagd door het zeewater dat erover heen was gespoeld. Ongeveer aan de rand van waar het water tot op het strand kwam bevond zich een Cheeta, slank gebouwd vrij lang maar vooral alleen. Sinds Perdido Beach was verandert had hij zijn zus niet meer gezien, evenals zijn vrienden en zijn tante Selma. Van zijn tante wist hij dat hij haar waarschijnlijk nooit meer zou zien, maar van haar zus wist hij het niet. Dat was ook gelijk de rede dat hij zich door heel Perdido verplaatste, opzoek naar zijn zus. Hij kon zich niet veroorloven nog een familielid kwijt te moeten raken. Dat zou hij niet overleven. Darren zijn amber kleurige ogen gleden over het landschap, van de ze zee weer terug naar het strand en vanaf het strand gleden ze over de rotsen. Niks te bekennen, alweer niet. Darren spande zijn spieren en sprong aan in een drafje waarna hij zijn snelheid de hand liet overnemen. Met ruim 114 km per uur raasde hij over het strand. Darren was vaak te vinden in zijn dierlijke vorm, het gevoel van snelheid die hij als Cheeta maar ook als mens kon maken was omschrijvelijk. Hij was immers het snelste landdier van de wereld, en dat kon hij wel een eer noemen, dat de krachten van hem een Cheeta hebben gemaakt. Een wonder als je het hem 2 jaar geleden had verteld, nu de gewoonste zaak van de wereld dat de kinderen en Perdido de kracht hadden om in een dier te kunnen veranderen. De snelheid hielt niet lang aan, door de explosie van snelheid trefde dat op zijn botten en spieren en daardoor hielt hij de volle snelheid nooit heel lang vol. Maar al was het maar even, het was geweldig. Darren minderde vaart terwijl hij tijdens het rennen in zijn mensen gedaante veranderde, hij rende nog even door waardoor water zijn schoenen in liep en hij stopte met rennen en kwam te lopen. Hij ging met zijn hand door zijn haar, waarna hij beidde handen in de zakken van zijn broek stopte. De zon ging al onder. Darren liet zich door zijn benen zakken en kwam te zitten op een rots, waar hij een geweldig uitzicht trof. De wind was koud en guur, waar hij geen last van had. Zijn gedachten gingen naar zijn zus, en naar de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Alles was uit de hand gelopen in Perdido, mensen gingen dood door honger en sommige gewoonweg doordat ze elkaar uit begonnen te moorden enkel voor geld of eten. Darren hielt zich meestal buiten de menigte en was voor zichzelf gaan zorgen. Voor even sloot hij zijn ogen, en vulde hij zijn longen met frisse zee lucht.

-Carlos

Inspiration soundtrack

Subject: Re: Into the fray. Sun Sep 30, 2012 8:27 am

voor de zoveelste keer haalde Carlos zijn gitaar van zijn rug. Het versleten hout voelde ruw aan onder zijn vingers. Bijna automatisch speelde zijn vingers de akkoorden en tegelijkertijd stemde hij de gitaar, wiens snaren duidelijk aan vervanging toe waren. Hij sloot zijn ogen en bleef de akkoorden spelen tot de oude gitaar volledig gestemd was. De geluiden klonken helder en vast. Muziek was zijn enige vriend op dit moment. De klanken waren vertrouwd. Hij knielde neer tegen een rots en liet zich weg varen naar een andere wereld. De muziek vulde zijn gedachten en zijn handen gleden over de snaren. Ze vulde de stilde die er was na de poef. Ze vulde de stilte in zijn hoofd. Muziek was zijn enige hou vast. Hij werd er rustig van, altijd als hij zich opgelaten voelde liet hij de muziek voor hem spreken. Hij speelde het liedje “mad world” omdat het een van de eerste liedjes was die hij kon spelen. De tekst was zo puur. Carlos kon lang na denken over verborgen verhalen in liedjes. Hij was een dagdromer, een denker. De ochtend zorgde voor een mooie nevel over zee. Hij sloot zijn ogen en liet de klanken van zijn gitaar samensmelten met het duwen en trekken van de zee. Geen enkel geluid doorbrak het ritme van de akkoorden en de zee. Zijn vingers vonden hun eigen weg over de snaren en hij hoefde niet eens te kijken toen hij speelde.
Langzaam kwam er een ander geleid bij. Het verplaatsen van zand. Het rennen van een persoon of dier. Hij fronste zijn wenkbrauwen en met zijn ogen nog gesloten luisterde hij. Hij wist dat het om een dier ging nog voor dat hij zijn ogen opende. Het ritme van 2 benen en 4 poten verschilde, en toen Carlos zijn ogen opende zag hij net een cheetah zijn menselijke vorm aan nemen. Nieuwsgierigheid dwong hem van de gladde rots en hij liep naar de persoon. Hij was zijn leeftijd, misschien ook wel een van de weinige die de poef had overleefd. Hij knipperde met zijn ogen en streek met zijn vingers over de gitaar die hij weer op zijn rug gebonden had. “morgen” zei hij droog maar met een klein grijnsje op zijn gezicht. Hij leunde met zijn rug tegen een van de rosten -zorgde er eerst wel voor dat zijn dierbare gitaar veilig was-
zijn bruin groene ogen inspecteerde de jongen voor hem. Normaal stapte hij nooit zomaar op vreemden af. Zeker niet in deze tijden. Mensen konden rare dingen doen als ze wanhopig waren. Al vele mensen hier in de FAKZ hadden onnodig de dood gevonden.

Subject: Re: Into the fray. Mon Oct 01, 2012 4:13 am

Zijn gedachtes dwaalde af, en vormde een leegte van allerlei herrinderingen. Vooral van vroeger, wat vaak gebeurde. Het verleden sleurde hem vaak mee naar gedachtes die hij altijd bij zich droeg, als een klein rugzakje in zijn gedachtes. Je mocht wel groot rugzakje zeggen. Want Darren had een vrij breed verleden, goede dingen maar voornamelijk dingen die hij liever vergat. Onmogelijk, want telkens als hij het probeerde slaakte hij er niet bepaald goed in. Alsof ze hem iedere keer terug sleurde in een donker zwart gat, verdrongen met die gedachtes. Darren zijn beide armen leunde op zijn knieën die steun brachten op de steen. De wind werd steeds guurder en kouder. Voor de avond had hij nog geen plannen, hij zou kijken wat deze nacht hem te bieden had. Hoogst waarschijnlijk zou hij een slaapplek zoeken op het strand, nou ja slapen.. Slapen was voor hem doelloos liggen kijkend naar de sterren hemel, denkend aan van alles en niets. Plots klonken er voetstappen die naderde, met een ruk draaide hij zich om waardoor hij haast van de rots aflazerde het water in. Maar hij wist zich net nog met beide handen te kunnen weerhouden van de natte val. ’Morgen’ Darren keek hem wat besuft aan, ’Morgen? Avond bedoel je denk ik...’ Hij trok ligt een wenkbrauw op en bekeek de jongen kort, waardoor hij erachter kwam dat hij rond zijn leeftijd was. Dat was nieuw, blijkbaar nog iemand die de poef had overleefd. ’Of ik ben de weg kwijt.. het verschil tussen dag nacht zie ik waarschijnlijk niet eens meer..’ Mompelde hij, zijn ogen alweer gericht op de golven voor hem. Kort gleed zijn blik weer naar de jongen, met name naar zijn gitaar ’Speel je?’ Hij wijste met zijn vinger naar de gitaar. Waarom deed Darren zo open naar de vreemdeling? Meestal wantrouwde hij vreemdelingen, en ging hij ze uit de weg. Tot nu toe had hij alleen maar dieven en dat alles tegen het lijf gelopen. Darren trok zich wat terug, en bleef op een afstand van de jongen. Zich toch realiserend dat hij wat kwaads in gedachten had.

Subject: Re: Into the fray. Tue Oct 02, 2012 1:03 am

Hij had moeite om niet te gapen. Gevoel van tijd was hij kwijt. Niet dat tijd zin had. Niet meer. Het maakte nu niet meer uit. Het hele systeem was ingestort, iedereen was. Ja, dood? Alleen die verrekte kinderen zaten hier nog. De jongen voor hem was de eerste die in de buurt van zijn leeftijd kwam. Misschien was hij wel ouder, dan had hij ook de poef overleefd. 'Morgen? Avond bedoel je denk ik...’ sprak de jongen. Carlos fronste, en grinnikte toen in zichzelf. “Ja avond bedoel ik, niet dat het uit maakt.” zuchtte hij. “De tijd lijkt nu nòg stil te staan.” het was zo,. Geen internet. Geen netwerk. Niks. ’Of ik ben de weg kwijt.. het verschil tussen dag nacht zie ik waarschijnlijk niet eens meer. Ging de jongen voor hem verder. “Same here” zei Carlos. Hij haalde zijn hand door zijn haar en stroopte zijn mouwen op. De jongen richtte zijn blik weer op de zee. Carlos volgde zijn blik. Hij zuchtte even. De stilte was fijn, maar ook beangstigend. Zeker voor iemand die altijd muziek om zich heen wou hebben. De jongen draaide zich om en wees naar zijn gitaar. “Speel je?” vroeg hij. Carlos stapte even achteruit. Alsof hij zijn gitaar wou beschermen van deze vreemdeling. “Uhm ja, ja zonder mijn gitaar ben ik niks.” hij streelde met zijn vingers over de doffe lak van het instrument. Er was verwarring in zijn ogen te zien. Wie weet was deze dude wel lid van een of andere gang. Iemand die de kinderen hier beroofd van alles wat ze hadden. Nu kon Carlos zich best verdedigen, hij zat vroeger ook in het criminele wereldje. Alleen hield hij zich meestal stil. Hij was een rustig type. Hij voelde aan de littekens aan de binnenkant van zijn elleboog. De plek waar alle injecties naar binnen gingen. Er was een voordeel aan de Poef; niemand had meer Heroïne. Het dwong hem tot afkicken. En nu was hij zo'n 6 maanden “clean” maar nog steeds had hij last van de gevolgen. Meestal meer mentaal dan fysiek. Hij aarzelde even en keek de vreemde in de ogen. “Kan jij iets spelen?” vroeg hij tot slot maar. “Ik bedoel, een instrument.” hij punnikte aan zijn broek en stond er best akward bij. Het was ook allemaal apart. Eigenlijk was dit zowat de eerste keer dat hij praatte met iemand. 7 maanden had hij zijn mond gehouden. Hij was mentaal uitgeput. En dat hele afkick proces dat hij door moest hielp natuurlijk ook niet. Zijn bruine ogen met de groene spikkeltjes keken daar de rotsen. Waarom stond hij hier nog? Hij kon weg lopen en weer voor zichzelf eten scharrelen. Waarom bleef hij staan?

Subject: Re: Into the fray. Sat Oct 06, 2012 2:09 am

Zijn houding werd na de tijd streek rustiger, meer ontspannen. Darren kon goed aan mensen zien hoe ze waren, maar het zekere voor het onzekere had hij zeker niet afgewezen. ’ Ja avond bedoel ik, niet dat het uit maakt’ Hij knikte enkel als teken dat hij hem gehoord had. Een toevoeging aan deze zin was niet nodig. ’ De tijd lijkt nu nòg stil te staan’ Darren knikte nogmaals, waarna hij sprak; ’Klopt, en het lijkt niet verder te gaan’ Zijn blik gleed weg naar de zee. De wind werd alsmaar guurder en kouder, Darren trok zijn vest wat dichter omhoog. ’ Same here’ Darren keek weer op naar vreemdeling, ’Hm’ Was zijn enige antwoord. Nadat Darren had gevraagd of hij gitaar speelde, dook hij wat achteruit zijn handen beschermend over zijn muziek instrument. Darren bleef zitten, was niet van plan het ding af te pakken of kapot te maken. ’ Uhm ja, ja zonder mijn gitaar ben ik niks’ Darren liet zijn ogen over het ding glijden, ’Hij is inderdaad mooi’ Hij lachte vriendelijk, waarbij hij zijn houding iets naar achter verboog en kwam te leunen. Zijn blik ondertussen weer gericht naar de zee. Golven kwamen hoog en rijkte tot aan de rots waarop hij en de jongen zich bevonden. Maar ze kwamen niet zo hoog dat ze hun raakte. Zouden er ook shifters in Perdido zijn die in een waterdier konden veranderen? Mensen die van water hielden en daarom hun vorm hadden gekregen als bijvoorbeeld een Orka of een Dolfijn. Hem leek het best gaaf, maar ook heel onhandig. Want je kon er niks mee op het land. Darren keek weer op naar de vreemde toen hij sprak, ’ Kan jij iets spelen?’ Darren stopte zijn handen in de zakken van zijn vest, ’ Ik bedoel, een instrument’ Darren keek naar de rotsen naast hem, ’Nee, niet dat ik weet…’ Hij knikte van nee, ’Maar wie weet, misschien heb ik een verborgen talent’ Hij keek weer op waarbij hij vriendelijk lachte, ’Darren trouwens.. Voor het gemak’ Hij gaf niet snel zijn naam, maar deze gast leek hem wel tof. Iemand waarmee hij nog wel eens vrienden zou kunnen worden.