Introduce a little Anarchy.

Op sommige momenten was het wel erg prettig dat je in een dier kon veranderen. Zeker hier op de straten was het niet normaal meer tegenwoordig. Toen alle ouders waren verdwenen toen was het een groot feest geworden. Lol trappen, dat zou de hele tijd zo blijven, dachten ze. Tot dat ze er achter kwamen dat mensen ook nog eten nodig hadden om te leven en toen ging het mis. Er werd gevochten en er werden zelfs mensen vermoord om het kleinste beetje melk wat nog over was en een brood kruimel. Iana had zich er aardig doorheen geschopt, want ze was het stille type en ze kwam wel aan haar voedsel, stelen, net zoals een wasbeer zou doen. Al werd ze tegenwoordig in haar dierenvorm wel veel weg gejaagd, maar dat was logisch. Wasberen waren niet geliefd bij mensen. Zeker omdat ze prullenbakken om gooide en de mens dat allemaal weer op moest gaan ruimen en door deze dieren verdween er soms véél voedsel. Ze was op dit moment in haar dieren gedaante, een wasbeer dus, ze zat op een muur achter een van de vele huizen hier. Doordat van ver af niet goed te zien was dat ze blauwe ogen hadden dachten veel mensen dat ze een echte wasbeer was, gelukkig maar, kon ze makkelijker haar werk doen. Niet haar echte werk, want ze werkte namelijk als Créche Ouder, maar ze had vandaag dus vrij gekregen. Ze sprong van de muur af en liep naar het huis toe. Ondertussen was er een jongen het huis binnen gekomen, de jongen was gewond en net aangevallen door een paar jongens die zijn geld wilde. Ia had dit zelf echter nog niet door, was ook niet mogelijk, want ze stond nog buiten het huis. Ze kwam bij een raam wat open stond, na ja je kon het niet echt meer een raam noemen. Ze klom het raam binnen en plofte aan de binnenkant op het aanrecht. Een geur drong haar neus binnen. Het was een vieze geur, de geur van bloed. Haar felblauwe ogen schoten naar beneden. Tegen het keukenkastje van de keuken zat een jongen. Rond haar leeftijd gokte ze. Daarna merkte ze de grote bloedvlek op aan zijn zij. Ze bleef er even naar kijken en de jongen leek van de wereld te verdwijnen. Ze sprong van het aanrecht af en liep op haar vier pootjes richting de jongen. Ze ging recht voor hem zitten en bleef naar de jongen kijken. Ze bleef even in haar wasbeer vorm en liep naar de zijkant van de jongen, bij de bloedplek. Met haar pootje pakte ze zijn shirt vast en trok het langzaam omhoog om naar de wond te kijken. Ze trok een iet wat raar gezicht. Het zag er niet goed uit, hij moest naar het ziekenhuis, of nou ja het moest in ieder geval verbonden worden. Ze liet zijn shirt los. Gelukkig waren wasberen best slim en was Ia zelf ook geen dom blondje. Ze sprong het aanrecht weer op en begon de lades open te schuiven, op zoek naar iets van verband. Je wist maar nooit wat je in deze oude huizen nog terug kon vinden. Echter was het tevergeefs, er zat niks in de lades. Ia sprong weer van het aanrecht af en ging weer voor de jongen zitten. Misschien was het toch een beter idee als ze nou in een mens zou veranderen, dan kon ze hem beter helpen waarschijnlijk. Ze veranderde naar haar mensenvorm en ging knielend naast de jongen zitten. Ze begon hem in zijn wang te poken, eerst moest ze hem wakker zien te krijgen. Of misschien was het toch een beter idee als ze een verbanddoos ging zoeken. Maar waar kon ze die nou in hemels naam vinden. Terwijl ze de jongen bleef poken dacht ze na wat ze nou moest doen.

De jongen had er in eerste instantie nogal bewusteloos uit gezien. Ia had dus al die tijd gedacht dat hij bewusteloos was, waarom? wist zij veel, meestal was dat zo met mensen met wonden enzo, daarnaast konden mensen tegenwoordig ook met ogen open slapen. Niet iedereen kon dat, maar er waren wel een aantal mensen die dat konden. Hoe ze dat deden was nog altijd een raadsel voor Ia. Het zag er ook nog is eng uit, want het leek net of die persoon dood was, ja lekker prettig om te zien. Dit was dan ook de reden dat ze hem in zijn wang begon te poken, ze schrok zich dan ook de tyfus toen de jongen wakker bleek te zijn en haar vroeg wat ze aan het doen was. Vervolgens werd haar hand vast gepakt en duwde de jongen deze bij zijn wang weg. Vervolgens werd er weer gevraagd wat ze hier deed. "eeeeeee....." kwam er in eerste instantie uit. Niet echt overtuigend. Om nou te gaan zeggen dat ze dacht dat hij bewusteloos was of iets dergelijks klonk heel stom, in haar oren. "Never mind" zei ze ineens met een brede en toch wat beschaamde glimlach. "En wat ik hier doe...." herhaalde ze soort van zijn vraag. "Ik was een beetje aan het rond dwalen" zei ze droogjes. Ze trok vervolgens haar hand lichtjes uit zijn greep los. "En toen ik je hier zo zag zitten, nou ik kan je hier niet zo laten blijven zitten" zei ze volhardend. Haar blik ging nog een keer naar zijn zij. "Waarschijnlijk heb je al te veel bloed verloren, kom ik help je" zei ze met een glimlach. Zonder pardon ging ze naast hem zitten, wel aan de kant waar hij niet gestoken was, pakte ze zijn arm, sloeg deze over haar schouder en pakte zijn pols vast met haar hand, haar andere arm kon ze op dit moment niet gebruiken, want aan de andere kant zat precies die wond. Vervolgens probeerde ze met alle macht hem omhoog te krijgen. Meestal was het een man die een gewonde hielp, deze keer dus andersom. De jongen was niet zwaar, maar Ia was gewoon niet sterk, een wasbeer is ook niet bepaald de sterkste. "Het moet maar zo, sorry, maar als wasbeer kan ik niks doen" zei ze wat droogjes. De jongen moest mee werken of hij wilde dood gaan, ze kreeg in ieder geval nooit een ambulance hierheen. Tegen de tijd dat die mensen hier zouden zijn had hij waarschijnlijk al te veel bloed verloren, ze moesten eerst voor iets zorgen zoals een drukverband.