You're not alone

Subject: You're not alone Sat Sep 29, 2012 12:41 am

_{It's just like you
To wander off in the evergreen park
Slowly searching for any sign
Of the ones you used to love..

You're not alone
There is more to this, I know
You can make it out
You will live to tell

De eerste sterren verschenen aan de hemel, de maan stond op zijn plek. De lucht was helder vandaag. Dat was alleen maar goed, Marley hield niet van een donkere avondlucht. Ze hield sowieso niet van het donker, dan zag je niet wat er om je heen was en was je het meest afhankelijk van je instincten. Ze zat met haar rug tegen de muur van de kerk, wachtend tot er iemand zou komen. Iemand die haar nodig had, misschien, of iemand die zij zelf nodig had. Want op dit moment voelde ze zich zo alleen. Op zulke avonden gingen haar gedachten altijd uit naar haar familie, haar vroegere vrienden. Wat zouden ze nu doen? Zouden ze gewoon verder zijn gegaan met hun leven? Dat hoopte ze. Dat ze gelukkig zijn. Het was nu eenmaal al een tijd geleden dat ze hier terecht was gekomen. Het was pijnlijk om daar niets aan te kunnen doen. Ze kon niet terug gaan. Ze kon niet naar haar vader rennen, opzoek naar steun in zijn warme omhelzing. Waarom was ze hier ook alweer gekomen? Voor haar moeder, om haar te ontmoeten. Heel vaak had ze zich afgevraagd of dit één of ander vreemd complot was en dat haar moeder haar hier expres heen had gehaald om te zorgen dat ze in de FAKZ terecht kwam. Maar dat leek onwerkelijk. Ze kende haar moeder niet, maar ergens kon ze zich niet voorstellen dat het zo'n slecht persoon was, ondanks de woede die ze voor al die tijd gevoeld had. Het was vast gewoon een toevalligheid. Het liefst wou ze dat ze die brief nooit had gelezen, dan was ze nu nog thuis, was er niets aan de hand geweest. Aan de andere kant is ze blij dat ze hier iets kan betekenen voor de andere kinderen. Ze had altijd al voor anderen gezorgd, haar vader werkte in het ziekenhuis dus had ze er veel verstand van. Om hier de gewonden te verzorgen en mensen te helpen gaf haar een gevoel van voldoening. Misschien was ze hier niet voor niets. Ondanks alle chaos hier waren er momenten van geluk en ze was er zeker van dat met samenwerking en een beetje optimisme ze het hier een betere plek konden maken. De tijd zo goed mogelijk door komen, met zijn allen. Jammer genoeg waren er ook mensen in de FAKZ die dat juist tegenwerkten.
Het begon koud te worden, door de wind en de temperatuur die s' nachts ontzettend daalde. Marley wierp nog een laatste blik op de prachtige sterrenhemel en stond op om naar binnen te gaan. In de kerk had ze kaarsen aangestoken en in het midden was er een soort fakkel gebouwd waar mensen omheen konden zitten. Het was hier niet het meest gezellig, door de duistere sfeer in zo'n verlaten kerk, maar het was in ieder geval warm genoeg en een goede plek om de zieken op te vangen. Geruisloos liep ze naar de fakkel, pakte ergens een oud versleten kussen vandaan en ging zitten. Slapen kon ze nu toch niet, het zou nog een lange nacht worden. Het vuur weerspiegelde in haar ogen en warmde haar gezicht en haar handen op, terwijl ze dromerig voor zich uit bleef staren, hopend op gezelschap.

[Open to all]}

Subject: Re: You're not alone Sat Sep 29, 2012 4:33 am

Kyla liep in een rustig tempo door een klein stukje bos, ze genoot van de stilte en de duisternis. De lucht was helder en gevuld met vele kleine licht gevende stipjes genaamd sterren. Ze keek er even naar, de wind was erg koud snacht's. Dat was een van de redenen waarom ze nu een vos was, als vos kon ze ook beter zien en was ze veiliger voor vreemden. Hoewel ze niet bang voor ze was wou ze nu wel even alleen zijn. Het was haar taak om deze plek te beschermen, dat was haar baan. Maar dat was gevaarlijk, zeker zonder wapens. Helaas had ze daar geen geld voor, het verdienen van geld was erg moeilijk. Met haar zwarte vacht viel ze niet op in de duisternis, het enige wat van haar zichtbaar was waren haar groen-blauw achtige ogen die snacht's leken op te lichten. Nu was dat veel beter zichtbaar door de maan die er in scheen. Ze dacht even terug aan vroeger, aan haar familie. Ze miste hen, hun hadden haar altijd beschermd, door hun zat ze nu bij de wacht. Ze was blij met haar baan, toch had ze liever nooit een baan gewild, maar ze werd gedwongen dus had ze geen keus. Haar blauw-groene ogen speurde de omgeving af, er was niets of niemand. Ze was volledig alleen net als alle andere avonden. Het is na de verdwijning van de volwassenen stil geworden. Soms leek het wel als of ze alleen op de wereld was. Helaas was bijna iedereen die ze tot nu toe hier had ontmoet slecht, ze probeerden alleen maar aan eten te komen door andere mensen te bedreigen of zelfs aan te vallen. Gelukkig was ze sterk genoeg om zichzelf te beschermen. na een tijdje lopen kwam er een gedaante van een kerk te voorschijn. Kyla zuchtte even, er was inderdaad niemand, geen gezelschap dus. Met een teleurgestelde blik wou ze zich omdraaien, de deur van de kerk ging langzaam open. Er sloop een mensen gedaante naar binnen. Kyla keek er wantrouwend naar. Als Wacht had zij de taak om deze plek te beschermen, ze moest weten wie dat was. Met voorzichtige stappen sloop ze naar binnen, ze werd meteen door het felle licht van vuur verblind. Haar ogen moesten even wennen aan het licht voordat ze verder kon lopen. Ze zag dat de gedaante een kussen had gepakt, ze was waarschijnlijk niet boosaardig, toch voelde de vos zich hier niet op haar gemak. Haar ogen gleden over haar lichaam, er was geen vorm van een wapen zichtbaar. De vos veranderde zich in een mensen gedaante, ze keek even om zich heen, ze moest iets hebben om zichzelf mee te beschermen. Haar blik ging al snel naar een dikke stok die tussen de bladeren verborgen lag. Ze pakte het snel op en liep zachtjes naar binnen. Kyla hield de stok stevig vast in haar handen, met langzame stappen naderde ze het meisje wat duidelijk ouder dan haar was. Dat baarde haar zorgen, maar ze was niet bang.

[Eerste post in een mensen RPG dus niet mega goed]

Subject: Re: You're not alone Sun Sep 30, 2012 1:31 am

_{Hoe langer ze naar het vuur bleef staren, hoe donkerder het buiten werd. Er lag een stapel verzameld hout in een hoekje van de kerk dat ze binnenkort nodig zou hebben, maar voor nu bleef ze nog even zitten. Van de warmte werd ze een beetje slaperig, sloot haar ogen en ging voorzichtig op de kussens liggen, nog wel alert. Zodra ze een geluid hoorde, zou ze overeind komen en kijken wat het was. En inderdaad, nog geen minuut later hoorde ze iets. Het was een heel zacht geluid, bijna onhoorbaar, van voetstappen buiten de deur. Toch schoot Marley omhoog, ging rechtop zitten en draaide zich om naar de deur. Afwachtend keek ze ernaar, luisterde goed. De voetstappen werden steeds duidelijker, het was in ieder geval geen mens. Dat betekende niets, want hier konden mensen in dieren veranderen. Daar was ze achter gekomen toen ze in een noodsituatie de rivier wou oversteken en plotseling transformeerde in een otter. Na een hoop geoefen kon ze het nu beter controleren, maar waarom het nou een otter was, ze had geen idee. Marley bleef naar de deuren kijken, ze kon alleen maar hopen dat het iemand met goede bedoelingen was. Ze keek toe hoe de kerkdeuren met een luid gekraak geopend werden en vos tussen de opening naar binnen schoof. Hij, of zij, keek onderzoekend om zich heen, waarschijnlijk om te checken of het hier veilig was. Zoals Marley verwachtte veranderde de vos in een meisje. Meestal kwamen hier geen gewone dieren binnen. Het meisje had blond haar en felblauwe ogen. Een vriendelijke maar wantrouwende uistraling, wat begrijpend is, want hier in de FAKZ kun je niemand zo maar vertrouwen. Marley's blik viel op de stok die het meisje vasthield. Hmm. Rustig stond ze op om het meisje tegemoet te komen. Ze glimlachte lichtjes, maar niet overdreven. "Welkom..." zei ze met een vragende toon. "Kan ik je ergens mee helpen? Ik ben Marley, van de ziekenzorg." Ze gooide haar armen over elkaar en steunde op een been. In haar gedachten stapelden vragen zich op; wie was dit, wat kwam ze doen?}

Subject: Re: You're not alone Mon Oct 01, 2012 6:48 am

Ze kwam heel voorzichtig dichterbij, de kans dat het vreemde meisje haar al in de gaten had was groot, je kon haar voetstappen makkelijk horen. Kyla hield de stok nog steeds stevig vast, ze stond klaar om iemand daar ernstig mee te verwonden. Natuurlijk hoopte ze dat dat niet hoefde, maar die kans was er altijd. Het vreemde meisje stond op en liep naar haar toe. Kyla pakte de stok steviger beet en hield hem wat hoger. Het vreemde glimlachte lichtjes, maar niet overdreven. "Welkom..." zei ze met een vragende toon. "Kan ik je ergens mee helpen? Ik ben Marley, van de ziekenzorg." Ze gooide haar armen over elkaar en steunde op een been. Kyla liet de stok weer langzaam zakken en keek haar aan.'Mijn naam ik Kyla, ik werk bij de wacht. Het is mijn taak om dit gebied te beschermen.' Ze had de stok inmiddels voledig laten zakken, mensen van de ziekenzorg waren meestal goed en vriendelijk. Er was geen reden om geweld te gebruiken. Ze keek even om zich heen, het was best wel warm in de oude kerk, een goede reden om hier te blijven slapen. Toch bleef ze op haar hoede, er waren al veel mensen dood gegaan. Kyla wou daar liever niet bij horen. Ze wou nog liever een tijdje leven, hoewel dat ook geen pretje was zonder volwassenen. Ze vond het helemaal niet leuk om zo alleen te zijn, er was niemand die haar kon troosten of even een knuffel kon geven. Ze keek even naar buiten, het was daar koud en naar. Binnen was het warm en een heel klein beetje gezelig, misschien moest ze toch maar blijven.

[Flut ._.]