Morning Light.

Adem in, adem uit. Zijn ogen gesloten geconcentreerd op het ademhalen. Darren bevond zich op de Kliffen, een plek met een geweldig uitzicht. Dan vraag je je natuurlijk af waarom hij dan in godsnaam zijn ogen gesloten heeft. Gedachtes, alles leek weer terug te komen. Zich langzaam opstapelend, ophoudend en vastlopend. Langzaam opende Darren zijn ogen, alsof hij hoopte dat als hij zijn ogen open deed zich weer in de normale wereld bevond. Wat natuurlijk niet zo het geval was. Al was het niet onmogelijk, als je kijkt wat er allemaal gebeurd is in Perdido. Het krachtveld waardoor Perdido afgeschild was van de bewoonde wereld, kinderen die konden veranderen in dieren. En krachten die zich voerden door de lichamen van sommige, waaronder hem. Freak genoemd. Darren zetten zijn poten naderende de klif, hij keek over de rand. En vroeg zich af wat er zou gebeuren als hij zou springen, zou hij het door de onmenselijke krachten overleven. En er zonder schrammetje afkomen? Of zou hij te pletter vallen tegen het water, dat plots aanvoelde als een betonnen vloer? Hij stond de popelen om erachter te komen, maar wist zichzelf in te houden. Zijn zus had hem nodig, en misschien was er ooit een dag dat het krachtveld verdween en dat hij weer terug kon naar de normale bewoonde wereld. Niet dat hij de volwassen wereld miste, totaal niet. Maar hij wist dat als dit leven in Perdido zo nog een tijdje door zou gaan, het niet goed zou komen. Veel doden waren er al, maar dan vast en zeker nog meer. Waaronder ooit, hijzelf. Hij was niet bang om dood te gaan, maar wel om langzaam te sterven in een ongelukkig leven. Dat zag hij niet zo zitten. De zon scheen vel door de ochtend wolken heen, door de zwarte strepen onder zijn ogen had hij daar geen last van. Het waren als een soort van zonnen weerders, zo verblinde hij niet in de zon als hij als Cheeta aan het jagen was. Al deed hij dat nooit. Maar nu moest hij wel, jagen om te overleven. In zijn Cheeta vorm was het vlees goed te eten, lekker zelfs, en voornamelijk voedzaam. Maar als mens moest hij er niet aan denken. Daarom was hij ook vaak te vinden als Darren de Cheeta. De snelheidsduivel van Perdido. Als mens zonder zijn dier was hij al een talent in snelheden bereiken, maar nu zijn kracht compleet was, was hij niet te verslaan. Alsof zijn dier hem had uitgekozen, perfect bij elkaar horend. Een plots wind buikte tegen zijn slanke lichaam aan waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor, en verover viel. Net op tijd kon hij steun vinden op zijn poten, door zijn nagels in de grond te boren. Langzaam balanceerde hij naar achter, tot een veilige afstand van de afgrond. Aangezien Darren de nodige watervrees had. Zijn enige zwakte, water. Hij kreeg het als Spaans benauwd bij de gedachte dat hij moest zwemmen. In het water was hij langzaam, en snelheid was zijn verdedigings middel. Evenals zijn kracht, als was hij bang die te gebruiken. Hij had het namelijk niet altijd in bedwang, en als dat het geval was vielen er meestal gewonden en soms zelf doden. En Darren was absoluut geen moordenaar. Een korte zucht verliet zijn longen, gleed door zijn keelgat en vond zich een weg door zijn neus naar de buiten wereld. Wat zou hij vandaag gaan doen? Vannacht had hij niet geslapen, bang eigenlijk. Want slapen was onveilig, in deze tijden. Darren spande zijn spieren, en liep met een afstand langs te kliffen en volgde en al eerder gelopen pad verder door Perdido. Afwachtend wat het harde leven hem te bieden had.

-Juud // Eddison

Zijn ogen vormde spleetjes tegen de ploste licht speling tussen de wolken door. Het werd een zonnige dag, dat was wel duidelijk. Nu al was het warm, en dat werd na de dag vorderde alleen maar erger. Darren en hitte ging niet zo goed samen, als was Darren en kou ook niet subbliem. Een tussen voegsel van beide was het prettigst, al kon hij goed warmte omgaan in zijn Cheeta vorm. Zijn staart raakte grond, waarna hij hem weer fiers optilde net iets boven de grond. Er klonk geritsel links van hem, Darren stopte en draaide zijn rond vormige oren richting het geluid. Automatisch voegde hij zijn neus bij de reactie van het horen, ook zijn ogen zochten een beeld. Een vos links van hem, het dier had een bruin oranje kleurige vacht. Een kleur die hem deed denken aan de herfst dagen in Spanje. Nu pas realiseerde hij zich hoe erg hij verlangde naar zijn thuisplek, de taal de mensen het eten. Al was zo’n beetje. Maar Darren schoof het gevoel van zich af en focuuste zich weer op de vos. Geen dierlijke vos, maar een mensen vos net als hij een Cheeta was, een mens in een dierlijke vorm. Bij ieder mens in Perdido was de ware dierlijke vorm letterlijk naar buiten gekomen, het dier dat perfect bij dat persoon paste. De vos sprak, waarbij Darren zijn zwart witte oren naar voren vuurde, ’Yoo Darren, w’dup?’ Hij kende hem... Darren dacht na, en vos. Wie was er een vos in Perdido, niet veel hij kende er maar 1. En dat was Edd of Eddi oftewel Eddison. Darren grijnsde nu hij hem herkende. Eddison was niet echt een goede vriend, wat eigenlijk best jammer was, het was een toffe gozer. Aardig vriendelijk, verder kende hij hem niet zo goed. ’Eeyh Edd’ Hij knikte naar de vos. ’How’r ya?’ Zijn gesprekken wisselde vaak van Nederlands naar Engels, hij mengde het vaak. Een soort van gewoonte van hem. Eerst deed hij dat vaak met Spaans, maar weinig mensen hier spraken zijn thuis taal. Ondertussen bleven ze lopen langs de kliffen.

Zijn gedachten begonnen wat af te dwalen, hij probeerde korte beelden terug te halen die hij met Eddison had gedeeld. En nu wist hij het! Ze waren beide soldaat, moesten Perdido beschermen tegen onraad en wie weet wat nog meer. Het was al zei hij het zelf, geen makkelijke baan. Maar het was goed werk, goed voor hem. Goed voor andere, die hij beschermde. Toen Eddi weer sprak keek Darren op uit zijn gedachten, ’‘m Fine, how’re you?’ Darren knikte, ’Goed..’ Niet al te enthousiast, want liegen was een gewoonte geworden als mensen aan hem vroeger hoe het ging. Hij loog niet graag, maar hij had geen zin in een heel verhaal als het om hem ging. Darren stond niet graag in het middelpunt. ’I bet someone died over here’ Darren stemde er in mee, door opnieuw te knikken ’Dat weet ik wel zeker,’ Hij wou er nog achteraan plakken dat er daarnet nog bijna zelf eraf gelazerd was door de plotse harde wind. Maar dat zou niks aan het gesprek toevoegen. Darren zag hoe Eddi zichzelf weer terug bracht in situatie mens. Al snel volgde Darren het voorbeeld, en verdween zijn Cheeta in een mens. Hij lachte kort naar Eddi waarna hij hem verder volgde. Darren volgde het steentje dat zijn weg naar beneden viel. Darren zakte door zijn benen en kwam te zitten, zijn benen bungelend over de rand van de cliff. Hier was het hoger, en de wind was stugger maar minder hard. Darren zou uitkijken, hij wist wat hij deed. En wat maakte het uit, dood zijn of verder leven in Perdido. Maar hij had zijn zus, waar hij nog steeds naar opzoek was. Dat moest hij volhouden. Ze had hem nodig. ’Heb jij de laatste dagen nog wat eten kunnen bemachtigen?’ Darren keek op naar Eddi, ’Niet bepaald veel.. Jij?’ Darren keek wat twijfelachtig, waarna zijn blik weer weg gleed. Hij stopte zijn handen in de zakken van zijn zwarte vest. ’Er is bijna geen voedsel meer over, zelf de meeste prooidieren zijn al opgegeten’ Vorderde Darren het gesprek, waarna het weer stil werd.