Vrolijke zwiepte het diertje met zijn staart terwijl hij zijn pootjes op zorgvuldig gekozen plaatsen neerzette. Tegenwoordig moest je overal waar je kwam op je hoede zijn, gewoon omdat sommige kinderen nogaleens durfden te stelen. Niet dat er op dit moment veel van hem te stelen viel, maar dan nog. Hij was liever voorzichtig dan dat hij het risico nam om in elkaar geslagen te worden. Niet dat ze daarmee ver zouden komen aangezien hij zichzelf in een paar seconden kon genezen, maar het deed wel iets aan zijn waardigheid. Welke jongen had er nu geen grote deuk in zijn ego als hij gewoon in elkaar geslagen werd? Jai spande zijn spieren even aan en sprong op een deel van een muurtje dat ooit een huis was geweest. Weer een voorbeeld om op je hoede te zijn. Huizen werden gewoon gesloopt door kinderen die nog niet eens volwassen waren, really scary. Even gleden zijn bruine ogen over de omgeving waarna hij van het muurtje afsprong en zijn tocht verder zette. De straatlantaarns wierpen redelijke enge schaduwen op de straat terwijl verschillende geluiden ervoor zorgden dat er een rilling over zijn rug liep. Best spijtig dat Luke moe was geweest en direct in slaap gevallen was, anders had hij zich vast en zeker beter op zijn gemak gevoelt. Op dit moment was hij redelijk bang ja, durfde dat toe te geven, maar probeerde het niet te laten zien. Als je liet zien dat je bang was, werd je sneller het slachtoffer van pestkoppen en dergelijke. Al kon het zijn dat sommigen ook verontwaardigd gingen reageren als je zelfzeker over straat ging lopen. Even slikte de jongen terwijl hij terug in zijn mensengedaante veranderde en even achterom keek. Misschien was het toch niet echt een goed idee geweest om ’s nachts in de straten te gaan rondlopen. Een geschrokken kreetje verliet zijn lippen toen hij terug voor zich keek en ineens een jongen voor zijn neus zag staan. Meteen voelde hij hoe een hand zich om zijn keel sloot en hoe hij tegen de dichtstbijzijnde muur werd gedrukt. “Jij bent nieuw zeker? Je moet tol betalen als je hier door wilt.” Jai klemde zijn handen om de pols van de jongen en zette kracht. Toen dit niet lukte liet hij zijn nagels gewoon in diens pols zinken en schopte met zijn voeten totdat hij iets raakte. Met een klap viel hij tegen de grond en krabbelde zo snel mogelijk terug overeind om het op een lopen te zetten. In sommigen hun ogen zag dat er misschien laf uit, maar hij was totaal geen held op sokken. De jongen wist heel goed wanneer hij iemand aankon en wanneer niet en dit was een typisch voorbeeld geweest van iemand die hij niet aankon. Na een eindje stopte hij met lopen en liet zich uitgeput tegen een huis zakken. Hijgend trok hij zijn knieën op en vouwde zijn armen eromheen terwijl hij de capuchon van zijn zwarte vest over zijn hoofd trok.
>> Eddison
