The Shadow of the night

Hello, hello
anybody out there?
'cause I don't hear a sound
alone, alone
I don't really know where the world is but I miss it now

Het was nacht. Een rustige dag heeft gevolgen voor een nacht. Het is dan ook rustig, met af en toe een vuilnisbak die omvalt door de wind. Het rammelt dan wat na, maar het is dan wee volledig stil. Geen gekras van een vogel, behalve de mijne dan. Die kwamen net aanvliegen. Als kraai kon je makkelijk overleven, maar ook voor Hunnigh en Munnigh was het moeilijk om te overleven. Ze waren niet meer zo sterk meer, en zagen er wat fragiel uit. Ze landden op een bankje, ik knielde, keek in hun kraaloogjes en aaide teder over hun kopjes. De maan was nauwelijks te zien door de koepel. Die vertroebelde het beeld, en de wolken erachter lieten zien dat het buiten de koepel regende. Ik zat hier al zeven maanden vast, Ik had geluk dat ik net voor dat de koepel kwam zestien was geworden, maar ook nu kwam ik gevaarlijk dicht bij de eindstreep van het hier-zijn. Ik wilde niet weg, dit leventje was goed voor mij. Ik was raadslid, deze naïeve, kleine kinderen hadden mij uit gekozen als raadslid, het stomste wat je kon doen. Je kon gewoon verwachtten dat ik alles ging tegen houden over ideeën om uit deze wereld te ontsnappen. Ik zou er alles aan doen om het tegen te houden. Ik kon doen wat ik wilde, en dat had ik altijd al gewild. Ik stond op, de raven keken op. Een zwiepend gebaar en ze vlogen krassend weg. En ook ik was veranderd. Een zee-arend stond nu op mijn plek.
Mijn vleugels deinde mee op de wind zodat ik geen geluid zou maken. Het was diep in de nacht, er was niemand op straat, mooi, dat zou het iets makkelijker voor mij worden tot mezelf te komen. De geruchten over de duisternis bleken echt te zijn, maar zelfs ik, puur slecht zou deze vijand weg willen hebben. Hij ruïneerde mijn plannen. Ik nestelde mij nu op het dak van het stadhuis, ik overzag alles, maar alles kon mij niet overzien. Het was nog steeds nacht.

I'm out on the edge and I'm screaming my name
like a fool at the top of my lungs
sometimes when I close my eyes I pretend I'm alright
but it's never enough
cause my echo, echo
is the only voice coming back
my shadow, shadow
is the only friend that I have

Er was weinig gebeurd in de afgelopen uren. Ik gokte dat het nu rond drie uur was. Alleen Hunnigh en Munnigh waren nog langs gekomen, we hadden gepraat, dat was altijd fijn. Nu ik mij kon veranderen kon ik hen verstaan, zo konden zij mij rapport uit brengen wat er allemaal gebeurde. Maar tot nu toe helemaal niets. Normale mensen zouden het fijn vinden. Ik vond het vervelend en saai. Ik werd gevreesd om mijn karakter. Het stille sluwe karakter, niemand begreep hoe ik mij van een brave schooljongen had gevormd tot dit monster, ik zelf wist het wel, maar was het in de loop der tijd vergeten, ik wilde er niet eens aan denken. De bomen ruisten ook niet, niks verdachts gaande. Ik wilde bijna naar beneden gaan en me nestelen in een comfortabel bed in een van de rijke huizen, ik woonde niet meer thuis, nu niet meer, ik haatte het daar. Maar er kwam verandering. Een schaduw, sluipend, proberend geen geluid te maken. Maar dat had toch geen zin. Een, ik had hem al gezien, twee, we waren wel gewend aan geluid s'nachts dus hij kon zoveel geluid maken als hij wilde. Maar hij had wel iets verdachts, en hij kwam mijn kant op. Mij kon hij niet zien, dus hij kwam voor het Stadhuis. Ik vloog naar een donker deel van het park, en rees als een schaduw in mijn normale gedaante op. Hij was bijna bij de trappen, ik kwam nu tevoorschijn.'Waarom zo laat op stap Jasper?' Sprak ik kalmpjes met een dreigende ondertoon. Het was gelukkig niet meer zo saai, maar dit was ook niet zo leuk. Ik onderdrukte een gaap. Ik had niet heel veel slaap nodig, maar ik had het nu toch wel nodig. Misschien werkte koffie, maar ik dronk de laatste tijd alleen maar water, wat anders? En soms van mijn privévooraad Whiskey. Ik was ongeduldig, dit moest afgehandeld worden. En snel.

I'm out on the edge and I'm screaming my name
like a fool at the top of my lungs
sometimes when I close my eyes I pretend I'm alright
but it's never enough
cause my echo, echo
oh my shadow, shadow

listen, listen
I would take a whisper if
that's all you have to give
but it isn't, isn't
you could come and save me
try to chase it crazy right out of my head

Jasper antwoordde rustig, hij was niet verrast dat ik hier rond hing, wie wel? s'Nachts liep ik overal rond, kwam uit de meest donkere hoekjes en liet mensen schrikken. Dat laatste was gewoon Genius. De angst, het trillen van de handen, de grote irissen die zich verkleinde na het zien van hun aanvaller. Een simpel glimlachje zat op mijn gezicht. Inderdaad, dat had hij ook aan mij kunnen vragen, maar hij zou er toch nooit antwoord op krijgen. "Maar omdat je het vraagt. Ik ben opzoek naar een slaap plaats, aangezien ik niet meer terug naar huis kan." Sprak hij zachtjes. Bespeurde ik daar nou verlegenheid? Wat een verschrikkelijke jongen, verlegenheid was het verschrikkelijkste op aarde. Niet uit je woorden komen, niet in grote groepen kunnen zijn, bang worden als je iets verkeerds deed. Je was gestoord als je er aan leed. Zo keek ik er op. Ik zuchtte, staarde even naar de grond, keek toen weer op met een grijns op mijn gezicht. Ik diepte uit mijn zak een paar sleutels op en gooide ze Jasper toe.'Hier, je hebt toegang tot mijn huis, ik heb het toch niet meer nodig. Ik kom alleen elke zaterdag langs, en je mag niét in de kelder komen. Begrepen?' Het laatste was wat dreigend geworden. Hij mocht absoluut niet in de kelder komen, daar stond mijn nog schaarse voorraad alcohol. Moest die Jasper nu niet gewoon blij in de lucht springen en een dansje maken? Hij had tenslotte weer een plek waar hij kon leven. Maar ik gaf nu nog niets aan, misschien moest het nog tot zijn kleine hersentjes, die hij eigenlijk niet had, doordringen. Roze haar, hoe verzin je het? Ik keek hem doordringend aan. Maar ik was ook niet helemaal perfect, laat staan hoogbegaafd, maar kom op, ik was wel een van de slimste hier. Die domme kinderen hadden ook geen hersens, raadslid! Hoe kwamen ze erbij. Ik voelde even in mijn borstzak, haalde er een kleine, zilveren flacon uit en drukte een pil uit een strip. Een paracetamol, veel nadenken deed pijn, en daarom had ik er zoveel. Het waren mijn permanenten medicijnen. De Whiskey voelde warm en prikkerig aan in mijn keel, en snel gooide ik de pijnstiller erachter aan. Ik deed de flacon weer terug, evenals de strip paracetamollen. De hoofdpijn werd niet direct minder, maar ik voelde het wegtrekken. Soms had ik last van Migraine, en dan was ik absoluut niet aanspreekbaar. Gelukkig kwam dit zelden voor. Ik keek hem weer aan. 'Ben je niet blij?' Sprak ik kalmpjes, mijn handen zaten diep in mijn zakken. Eigenlijk zag ik er nu meet uit als een seriemoordenaar die je elk moment aan kon vallen dan als iemand die graag een gesprekje aanknoopte. Geduldig wachtte ik op antwoord. Misschien werd dit wel iets.

I don't wanna be down and
I just wanna feel alive and
get to see your face again but 'til then
Just my echo, my shadow
youre my only friend

'Had je wel gewild hé Jasper?' Jasper haalde lichtjes zijn schouders op. Het kon hem niet veel schelen wat mensen in hun kelders of huizen verstopten, als hij maar wist wat het was. Waarschijnlijk had hij het wel tegen Tom gebruikt als hij zijn knuffel's daar had bewaard. Dat had behoorlijk komisch geworden. Als iedereen eens in de stad zou weten dat onze stoere enge Tommie knuffel's bewaarde in zijn kelder. Een kleine glimlach verscheen rond de lippen van Jasper, maar verdween ook weer snel toen Tom verder sprak en er op wees dat Jasper het mis had. Hij dronk dus alcohol om zijn hoofd pijn kwijt te raken. Hij wist niet wie die knul had opgevoed, maar zelfs Jasper wist dat je van te veel drank meer hoofd pijn kreeg dan je al had. Meestal was dat pas de volgende dag, maar dat deed er niet toe. Jasper zelf gebruikte geen alcohol hij hoefde dat smerige spul niet. Hij wilde liever nuchter door het leven gaan dan half dronken en niet wetend wat voor narigheid hij achter liet. Waarschijnlijk was dat dus wat er ook bij Tom gebeurde. Wist hij niet eens wat hij na liet omdat hij half dronken was. Ergens voelde Jasper zich wel lullig voor hem, maar dat verdween weer als sneeuw voor de zon toen hij de stem weer hoorde van Tom. 'Maar jij ziet er niet uit als iemand die graag aan Alcohol zit, Lost Boy.'
"Dat klopt." Antwoorde Jasper scherp. Hij had de sleutels nog steeds in zijn handen, maar in een snelle beweging liet hij die geruisloos in zijn zak vallen. Jasper werd niet vaak bij zijn bijnaam genoemd in elk geval niet door buitenstaanders van zijn bende. Zijn ogen versmalde zich en hij bestudeerde het gezicht van Tom.

Tom hield het hier duidelijk niet bij, hij had nog veel meer vragen voor Jasper. Veel meer dan hij prettig vond. 'Maar hoe gaat het met je Job Jasper? Heb je het een beetje naar je zin?' Jasper keek weg van Tom en liet zijn blik even gaan naar het duister waar ongeveer de graven moesten liggen van de doden kinderen.
"Die kinderen hadden een beter leven verdient dan te moeten luisteren naar een raadslid dat zelf nog een kind is. Wat weten wij nou van regeren van een stad." Antwoorden Jasper met zijn blik nog steeds gericht op de graven. Langzaam raakte hij er van los en keek Tom weer aan. "Wij horen hier niet thuis en ik zal een oplossing vinden om hier weg te kunnen samen met de kinderen die mij willen volgen." Zei Jasper zelfverzekerd. Normaal voelde hij zich niet zo zeker over zijn doel, maar dat wilde hij Tom niet laten merken. Die zou er van genieten als Jasper een steek zou laten vallen. Anderen uit lachen omdat hij zelf ook niet perfect is.
"Jij weet trouwens wel veel voor een stille jongen. Je weet dat ik een Graf graver ben, Lost Boy, wat weet je nog meer?" Vroeg Jasper. Zijn nieuwsgierigheid was gegroeid en Tom wist ook wel dat Jasper hier weg wilden. Elk kind wilde bijna hier weg, tenzij je zo gek was om een freak genoemd te kunnen worden. Jasper had er niet veel over gehoord, maar wat hij gehoord had was al genoeg voor hem om zijn nek haren overeind te laten staan. Hij beet zachtjes op zijn kaken om zijn strakke gezichtsuitdrukking te laten, maar zijn zekerheid daar in werd minder. Wat Als Tom meer wist over de FAKZ en hoe je er weg kon komen. Misschien dat Tom zijn informatie kon delen. Veel had Jasper niet te bieden, Tom maakte zich totaal niet druk over zijn huis, dus als hij de huissleutels zou bewaren was dat ook niet erg genoeg.

Jasper liet zijn blik op Tom rusten, hij ademde een keer rustig in dat bijna niet zichtbaar was aan zijn lichaam. Doordat Jasper vaak inbraken had gepleegd was hij behoorlijk lenig geworden. Leniger dan je zou verwachten van zijn lichaamsbouw. 'Ik ben Raadslid, ik weet zulk soort dingen, de anderen weten dat ook hoor Jasper, je mag het navragen.' Jasper trok lichtjes zijn wenkbrauw op en knikte rustig.
"Het zal wel." Mompelde hij bijna onhoorbaar. Dat zijn bijnaam Lost Boy was wisten maar weinigen en Jasper kende geen een raadslid dan alleen Tom. En Tom zou wel de laatste zijn die hij in zijn bende zou toe laten. Als Tom in brand zou staan en Jasper zou de laatste emmer water hebben van de hele wereld, dan zou hij die opdrinken. Natuurlijk zou hij Tom niet met op zet pijn doen, hij was gelukkig wel slimmer. Hij zou het anderen wel laten doen en het zelf afmaken.
"Ik ken maar een raadslid en dat ben jij. Ik spreek nooit over mijn bijnaam of over mijn bende in de bij zijn van een raadslid." Zei Jasper en hij wilde nu gewoon weg lopen. Maar hij voelde zich aan de grond genageld staan door een soort vreemde angst die door zijn lichaam ging. 'Ik raad je alleen aan, dat als je iets vervelends gaat doen, je even om je heen gaat kijken.'

Jasper keek Tom even vragend aan en hij liet zijn ogen vlug over het plein gaan en door de lucht. Daarna keek hij Tom weer aan. Hoe bedoelde hij met om zich heen kijken. Hij wist dat Tom wel dingen kon weten die andere niet konden weten. Hij moest dus nog een stel mensen of andere wezens om zich heen hebben die hem alle informatie vertelde die hij nodig had.
"Ik was niet van plan om iets vervelends te doen," Zei Jasper kalmpjes. Het enige wat hij wilde was weg gaan, weg van deze plek. Jasper nam een klein stapje achteruit om ruimte te creëren tussen hem en Tom. Hij liet zijn tanden zachtjes over zijn onderlip schrapen.
"In elk geval niet vandaag." Maakte Jasper zijn zin af met een klein glimlachje. Hij was sowieso niet van plan om iets te gaan doen dat vervelend was, maar hij vond het maar al te leuk om Tom om het tuintje te leiden en te laten denken dat hij iets van plan was.

'Ik raad je alleen aan, dat als je iets vervelends gaat doen, je even om je heen gaat kijken.' Jasper beet iets harder op zijn onderlip. Tom nam zijn baan als raadslid veelste serieus. Ze waren nog maar kinderen die van niets wisten, die op een dag gewoon zonder ouders terecht kwamen nu liepen te bekvechten over iets belachelijks, dat ze 's nachts op straat zwierven.
"Ik weet niet wat je van plan bent of wat voor trucjes je achter de hand houdt. Maar ik kan je wel vertellen dat ik geen van beide onder de indruk ben of zal raken." Sprak Jasper zelf verzekerd. Hij voelde zich hier verre weg van en stak zijn handen in zijn zakken om gewoon niet toe te hoeven geven hoe hij zich echt voelde. Zijn hart klopte zachtjes in zijn keel en hij voelde de lucht minder worden in zijn keel door de lichte angst die toch wel over hem heen kwam. Misschien kon hij de volgende keer zijn grapjes beter voor zich houden. Maar iets in hem zei net zo veel dat Tom ook niet wist waar hij het over had en dit allemaal gewoon zei om mensen af te schrikken. Ik weet heus wel wat je doet Jasper, ik heb wel een aantal dingen gezien. Je moet gewoon kijken in de donkerste hoeken, of in de lucht. Je bent nooit veilig voor mij, onthoud dat maar.' Dit was voor Jasper de druppel om zijn nieuwsgierigheid los te laten barsten. Als Tom dan zoveel wist, waarom sprak hij dan zoveel in raadsel en vertelde hij niet gewoon wat er echt aan de hand was.

"Ik wist al vanaf de eerste dag dat jij gekozen werd als raadslid dat niemand veilig hier was. Ik vraag me nog steeds af wat de kinderen dachten toen ze jouw kozen." Antwoorden Jasper vlug. Hij vond het sowieso belachelijk dat Tom zich verkiesbaar kon stellen. Waarschijnlijk had hij er genoeg drank voor geboden om iedereen te laten geloven dat hij geen kwaad in de zin had. Van de eerste dag geloofde Jasper al geen bal van wat hij allemaal gezegd en beloofd had. Als Tom de andere raadsleden van hun plek had gestoten wist hij zeker dat niemand het hier nog levend vandaan kon brengen.
"En als je het allemaal zo goed weet, waarom hou je me dan nu niet tegen? Als je toch weet wat The Lost Boys van plan zijn, waarom stop je ze dan niet?" Vroeg Jasper scherp. Niet dat ze al veel informatie binnen hadden gekregen. Alleen maar een beetje informatie over de FAKZ en waar het waarschijnlijk vandaan kan komen. De meeste informatie ging over Neverland, maar dat was alleen maar informatie die Jasper wist van zijn vader. Toch hield Jasper de waarschuwing van Tom in zijn achterhoofd. Hij zou voortaan de lucht in de gaten houden, omdat niet alleen de waarschuwing prikkelbaar was, maar ook een herinnering die Jasper had. Hij had een keer naar aan het strand een grote havik langs zien vliegen. Jasper woonde hier al lang genoeg dat hij zeker wist dat er hier geen haviken leefde. Het was gebeurd tijdens de FAKZ en voor zover had Jasper geen andere vogels meer gezien tijdens de FAKZ.

Jasper keek Tom maar een beetje vaag aan. Eigenlijk wist hij niet zo goed hoe hij moest reageren. Hij vroeg zich inderdaad af waarom Tom hem niet gewoon stopte. Waarom hij niet gewoon binnen viel en iedereen neer haalde of iets anders met ze deed. Want daar stond hij toch bekent om dat hij anderen pijn deed door hoop van ze af te nemen. 'Omdat dit gewoon ronduit hilarisch, lachwekkend is. Jij richt een bende op voor welk doel? Om naar Neverland te gaan? Dat land bestaat niet eens.' Jasper beet hard op zijn onderlip om niet in een keer een woede uitbarsting te krijgen, maar dit mislukte.
"Hilarisch zeg je! Misschien bestaat het niet nee! Maar wat weet jij daar nou van, jij bent veelste volwassen om ook maar een stukje van het land te kunnen zien. En wat nou als het niet bestaat? Het is voor die kinderen hoop, dat hebben ze nodig! Niet een leider die alles naar beneden haalt en ze de hel in verdoemd zoals jij doet." Zei Jasper op een botte woedende toon. Waarschijnlijk zou hij later spijt krijgen van deze woorden en daden. Maar daar ging hij nu niet over na denken, hij nam een stap naar voren en stond nu dicht bij Tom.
"Ik zal die kinderen laten zien dat er een uit weg is uit deze hel. Ik zal niet achter over hangen en regeren over deze kinderen. Ik zal niet zo als jij hun bang maken, ik zal me ze hopen en ik zal jouw bewijzen dat Neverland bestaat." Snauwde hij. 'Wakker worden Lost boy. Het bestaat niet. En opgroeien doe je ook, daar kan je niets aan doen.' Jasper snoof kwaad.
"Ik ben al wakker en de dingen die ik nu zie, zijn rond uit belachelijk." Zei hij.

'Jij komt hier niet meer levend uit Jasper, knoop dat maar goed in je oren.' Jasper keek hem onderzoekend aan. Hij voelde de woede in zijn borst kast groeien en kon hem elk moment wel iets doen. Maar ook Jasper wist dat deze knul altijd vals speelde, dus hij altijd een plan achter de rug had. 'Een aanraking, en hop je bent dood. Klinkt makkelijk toch? Zo kan ik iedereen die mij lastig vind en ik hem even van de wereld helpen, waarom ik dat niet eerder heb gedaan? Omdat ik ook wel van spelletjes en vermakelijkheid houd Jasper. En nu spelen we mijn spel.' De stappen die Tom op hem af maakte waren net de laatste druppels die hij nodig had. Hij voelde zijn huid scheuren en voordat hij het goed wist stond hij op vier poten voor Tom. Jasper had het al een paar keer meegemaakt dus zo raar keek hij hier niet van op. Een diepe grom kwam achter uit zijn keel en zijn ogen stonden strak op Tom. Het kon hem niet schele of dit goed was of niet. Of hij hier mee nog door andere werd aangekeken of niet. Maar dit deed wel goed voor hem.