curiosity killed the cat & satisfaction brought him back

_{De wind gierde door de lucht, bracht de bomen die in de omgeving stonden in beweging. Bladeren vielen, vogels deinden mee op de wind. Water spatte op tegen de rotsen. Het was geen weer, zoals de meesten dat zeiden, maar toch was iedereen hard aan het werk. Daar gingen alle kinderen in ieder geval vanuit, zeker de jongere, kleinere kindertjes. Maar het was niet zo. Het was lang niet altijd zo dat iedereen werkte en iedereen zich aan de regels hield. Een schichtige gedaante schoot door het hoge gras. De rode vacht viel op tussen de grauwgroene halmen, maar het wezen bleef laag bij de grond en was dus bijna onmogelijk op te merken als het niet bewoog. Het was snel, vloog haast over de grond met een duidelijk doel. In de bek van de grauwrode vos hing een touw, waaraan een soort geïmproviseerde draagslede/tas was gemaakt. De knopen waren duidelijk met mensenhanden gemaakt en zaten stevig. Het touw was al verweerd – waarschijnlijk was het al gebruikt voordat het in een tas was verwerkt – en voelde ruw aan op de zachte zijkanten van haar mond, maar ze moest het ermee doen. Dit was de laatste lading; daarna kon ze eindelijk aan het werk – gegeven dat niemand haar stoorde bij het werk wat ze op het punt stond te doen.
Vandaar dat ze Coates had uitgekozen; verlaten, stil en bijna griezelig. Niemand kwam er graag – op Ianthe na. Ze had het tot haar werkplaats bekroond en degenen die wisten wie ze was en wat ze ongeveer deed, wisten er ver uit de buurt te blijven. Ook nu was het uitgestorven rond het grauwe gebouw, krasten er slechts wat spreeuwen in de leegte. Vlak voor de grote deur hield de kleine vos halt, veranderde het wezen. De poten schoten ineens de lengte in, het hoofdje vervormde naar een ronde, menselijke vorm en binnen twee seconden zat er een meisje van nog geen zestien. In haar hand had ze de tas die ze net nog in haar mond had voortgesleept – het was haar tas, een tas van oud zeildoek en touw uit de haven die ze bij gebrek aan beter maar had gemaakt – en wandelde ze op haar allstars de school binnen.
Het eerste wat opviel was dat Ianthe niet doorliep naar de hal, maar meteen rechtsaf sloeg. Trap op, gang door, trap af, alles ging vlug en stilletjes. Geen gehum, geen tevreden gezucht, geen gehijg omdat ze net zo hard had gerend – slechts stilte. Het was de stilte die dit tot de perfecte werkplaats maakte voor de sociopatische Ianthe. Geen verwarring, geen storende factoren, geen zeurende mensen. Slechts haar projecten en zijzelf. Dat wilde ze zo houden – vandaar dat ze er altijd in vossengedaante heen reisde, zelfs voordat ze raadslid was geworden. Raadslid. Het woord klonk goed in haar hoofd, maar ze sprak het nooit hardop uit. Ze sprak sowieso weinig – wat had je aan woorden als niemand je kon horen? Bar weinig.
Uiteindelijk verbrak iets de stilte – het gedrup van vloeistof. Het regende niet en er lekte niets, dus water kon het niet zijn en dat was het ook niet. Zonder moeilijk te doen duwde Ianthe de deur open die het scheikundelokaal verborg. Daar, op de tafel, stond haar grote project. Haar manier van overleven, haar baby – hoewel ze nooit emotioneel aan een project gehecht zou raken en het dus ook nooit zo zou noemen. Een destillatie-opstelling om alcohol uit wijn te verwijderen. Water was schaars, dus dronk men andere dingen. Ianthe hield niet van teveel alcohol – het verduisterde haar gedachten en stompte haar brein af – dus was ze gaan destilleren. Dat niemand anders eraan had gedacht was logisch; de meeste mensen waren gewoon zo ontzettend dom dat ze saai werden, niet eens meer lachwekkend dom.
Ze zette de tas op de tafel, naast haar destillatie-opzet en keerde zich toen naar de erlenmeyer die de alcohol opving. Hij zat alweer bijna vol, dus ze moest hem binnenkort vervangen. De alcohol was haar brandstof; ze mengde het met stukken stoel uit de lokalen en de hitte die die verbranding opleverde maakt het mogelijk te destilleren. Maar in plaats van op te staan en een nieuwe, schone erlenmeyer te pakken, leunde ze tegen de tafel aan en verbrak ze de stilte. ‘Je staat in de hoek, in het donker. Je bent binnengekomen voordat ik hier was, maar je hebt een paar stoelen verplaatst in je paniek toen je me aan zag komen. Het raam staat open, dus je bent een vogel of een klimmer. Gezien het weer een vogel. Er is maar een vogel die ik ken die er goed genoeg voor is, dus kom tevoorschijn.’ Ze zuchtte verveeld. Raadsleden. ‘Tom.’}

When you try your best, but you don't succeed
When you get what you want, but not what you need
When you feel so tired, but you can't sleep
Stuck in reverse

Fijn. Weer die vervelende vlucht naar Coates. Niet dat ik coates onaangenaam vond, het was er heerlijk stil, kil, en alles straalde iets spookachtigs en engs uit. Zoiets als mij. Hunnigh en Munnigh had ik achter gelaten in Perdido Beach, om een oogje in het zijl te houden toen ik naar Coates vertrok. Nu vloog ik over de asgrauwe akkers en keek ik recht voor me uit. In vogelgedaante was ik een stuk sneller, en dat kostte me dus ook minder tijd met reizen. Vrijwel alle auto's waren ingenomen, er was haast geen benzine meer en van Perdido Beach naar Coates gaan kostte je vrijwel twee uur heen en twee uur terug. Het vervelende was wel, er was geen wind, dus ik kon mezelf niet laten meevoeren. Mijn vleugels de hele tijd gestrekt maakte het dat het pijn ging doen en dat ik weer last kreeg van hoofdpijn. Ik daalde, mijn eindpunt kwam in zicht. Coates doemde op, als een groot, grijs monster in dit grijze weer. Achter een boom veranderde ik, in schaduwen gehuld. Als iemand mij in de gaten hield, dan kon hij me nu niet zien. Het raam stond op een kiertje. Ik nam het risico en stapte tevoorschijn. met gekromde vingers wrikte ik aan het raam. Stukje bij beetje kwam het verder. Totdat het niet meer kon. Ik kon er nog steeds niet door. Er ging geen paniek, of angst door mij heen. Ik bleef rustig, That is the key. Rustig blijven, zo lukte alles beter. Ik veranderde weer in de arend, keek aandachtig naar de opening en steeg op, het ging net. Ik voelde het ruwe hout splinters achterlaten in mijn verenkleed. Binnen was ik weer een normaal mens. Daar stond het druppende geval, en het leek erop dat ze er nog niet was geweest om de erlenmeyer te vervangen. Mijn zilveren flacon haalde ik al uit mijn jaszak en liep stilletjes naar de machine toe. Zo snel als ik kon zette ik de flacon onder de erlenmeyer en keek hoe de alcohol erin drupte. Zo kon ik weer Whiskey maken, zo overleefde ik. Ik dook op in de schaduwen, en als je andere kant op keek, snaaide ik alles weg. Mijn manier van overleven.

And the tears come streaming down your face
When you lose something you can't replace
When you love someone, but it goes to waste
Could it be worse?

Zo had ik al mijn flacon gevuld en een klein deel van een flesje waar normaal iets van aanmaak limonade in had gezeten. De erlenmeyer was nog lang niet leeg, er was nog maar een klein deel van leeg, niet erg opvallend voor een normaal oog. Ik keek uit het raam, daar kwam ze aan. Ianthe, mede-raadslid. Razendsnel griste ik het halfvolle flesje er onderuit en liep ik met snelle passen naar een donkere hoek. Ik stootte een paar stoelen aan, maar gaf er verder geen aandacht aan. Ik verschool me in de donkere hoek, onzichtbaar. En ze liep binnen. Ik bestudeerde haar handelingen, ze keek, niets argwanends Het leek erop dat ze me niet had gezien. Maar ik had het mis. Ze leunde tegen de tafel aan. ‘Je staat in de hoek, in het donker. Je bent binnengekomen voordat ik hier was, maar je hebt een paar stoelen verplaatst in je paniek toen je me aan zag komen. Het raam staat open, dus je bent een vogel of een klimmer. Gezien het weer een vogel. Er is maar een vogel die ik ken die er goed genoeg voor is, dus kom tevoorschijn.’ Ze zuchtte verveeld, voor mij een pauze om adem te halen. Het was ook te verwachten met haar. ‘Tom.’ Ik kwam nonchalant uit de schaduwen tevoorschijn, een simpele grijns op mijn gezicht. Mijn handen lagen gekruist op mijn rug.'Inpressive Ianthe.' Ze was tenslotte dé Sherlock van Perdido Beach.'Je hebt alleen een ding fout.' Zei ik kalmpjes.'Ik ben nooit in paniek' En ik goot er een deel alcohol in mijn keel erachter aan. ik borg het weer op. Ik keek haar alleen aan, woorden had ik niet nodig om te zeggen dat ik totaal niet onder de indruk was. Iedereen had een reputatie, en laat de mijne dan zo zijn dat deze niet al te goed was.

_{Ze was niet compleet verrast door zijn verschijning; er moest een tijd komen dat hij onhandig plande en dat ze hem op heterdaad kon betrappen op diefstal. Ze had het al tijden geweten. Tom was raadslid, dus ze zag hem vaak genoeg om zijn gedrag te kunnen bestuderen. Het leek verbeterd te zijn de dag nadat er voor het eerst bij haar was ingebroken, dus de link was gauw gelegd. Maar omdat ze haar destillatie geheim poogde te houden, was het ook niet mogelijk om hem erop aan te spreken buiten deze kamer; het risico dat iemand haar hoorde of dat hij het de raad zou vertellen zou te groot zijn. Als ze hem op heterdaad betrapte en hem ermee zou confronteren, wist ze dat hij er niet over zou praten omdat hij dan ook zou moeten vertellen hoe hij erachter was gekomen.
Ze was er niet kwaad om ofzo, maar had gewoon niets met diefstal. Ook niet met alcoholisten. Dit was een zaak die die twee dingen met elkaar verenigden; het was geen geheim voor haar dat Tom problemen had. Maar iedereen hier had problemen. De een had honger, de ander was zwanger, de volgende had een verslaving. Zij was ook niet onaangetast, maar ze was altijd al sociopaat geweest en dat was tot nu toe haar enige probleem. Ianthe zelf zag het niet als probleem, maar anderen wel en daar leefde ze al een paar jaar mee. Zelf had ze het amper meer door dat mensen haar raar aanstaarden; gewenning was een woord wat vaak in haar woordenboek voorkwam.
Haar hoofd draaide naar Tom terwijl die uit de schaduwen kwam. Ze trok slechts een wenkbrauw op toen ze het flesje zag. ‘Paniek, slordigheid, snelheid, angst, wat maakt het uit.’ reageerde ze luchtig, keek hem met haar bruine ogen aan. Ze kende hem maar oppervlakkig – voor Ianthe’s doen dan – en veel problemen had hij tot nu toe niet berokkend, maar ze wist dat hij het type was waarvoor je moest uitkijken. Onvoorspelbaar, leugenachtig. Dat waren de woorden die bij haar opkwamen. ‘Wat uitmaakt is dat wat jij in je handen hebt van mij is en ik het graag terug wil.’ Soepel duwde ze zichzelf van de tafel af, liep naar de kast en pakte een schone erlenmeyer, waarna ze kalmpjes terug liep naar de opstelling en de volle fles met de lege verving. Ook de nu volledig gedestilleerde en dus alcoholvrije wijn werd vervangen; in de tas die ze had meegesleept zaten een lege fles en een fles witte wijn. Ze goot de alcoholvrije drank in de lege fles en goot de witte wijn in de daarvoor bedoelde fles, waarna ze die weer boven het vuur positioneerde. Morgen zou er genoeg alcohol uit zijn om het te drinken. Ze had maar ongeveer een liter per dag opbrengst, dat was waar, maar de rest van de vloeistof kon ze uit de rantsoenen halen.
Pas na een minuut of zeven van stilte keek ze Tom weer aan. ‘Ik weet dat het gevaarlijk kan zijn om mensen tegen te spreken – zeker in een tijd als deze – maar met die alcohol vernietig je in feite je lichaam. Plus, je steelt het. Hoe zou men erover denken als ze wisten dat een raadslid alcoholist en dief was?’ Ze klonk alsof ze het over het weer had, bijna ongeïnteresseerd. Ze was ook niet echt geïnteresseerd in Tom zelf, maar wel in het feit dat hij raadslid was en toch zoveel “slechte” dingen deed. ‘Maar, als je het niet terug wil geven, dan zou ik het toch fijn vinden als je het niet nog eens steelt. Ik heb de alcohol nodig voor de verbranding.’ Ze haalde een hand door haar haar, stopte de nu lege wijnfles en de volle fles met gedestilleerde wijn weer in de tas. Ze had er een beetje de pest in dat ze was ontdekt. Het hief een deel van het geheim op.}

Ik goot het naar binnen. Het prikte. Dit was wel heel erg puur, zoveel was ik ook niet gewend. Ik borg het op, keek haar aan. Sherlock, zo noemde ze zichzelf, een jongens naam, die ik afzichtelijk vond. Als achternaam klonk het misschien nog, maar als voornáám? Ugh, ik moest er niet aan denken. ‘Wat uitmaakt is dat wat jij in je handen hebt van mij is en ik het graag terug wil.’ Deze zin rukte me uit mijn gedachten. Soepel was ze naar de kast gelopen en had een nieuwe erlenmyer gepakt. Ik diepte het limonade flesje uit mijn zak en zette het rustig op de tafel neer. 'Alstublieft Miss Sherlock, de andere krijg je niet terug, die heeft waarde voor mij.' Sprak ik koeltjes met een grijns op mijn gezicht. Ik bleef staan bij de tafel, zo kwam ik wat dichter met haar in contact. Ianthe was bezig met de alcohol en bleef stil. Na een minuut of zeven verbrak ze de stilte. ‘Ik weet dat het gevaarlijk kan zijn om mensen tegen te spreken – zeker in een tijd als deze – maar met die alcohol vernietig je in feite je lichaam. Plus, je steelt het. Hoe zou men erover denken als ze wisten dat een raadslid alcoholist en dief was?’ Ja, dat kwam wel hard aan, maar het was de waarheid, Ik was een lieger, een dief en een alcoholist, maar dat laatste was niet helemaal waar. Ik lette op hoeveel ik dronk, ik was niet iemand die elke keer naar de fles greep zodra hij er een zag.'Dat laatste is niet helemaal waar Liefste.' Ik plaatste mijn hand op tafel en leunde erop.'Ik ben niet iemand die direct naar elke fles grijpt zodra hij er een ziet. Het verlicht de hoofdpijn weet je? Die verschrikkelijke hoofdpijn die ik heb nadat dit alles is begonnen, het vreet me zowat op, dus is het handig om wat pijnstillers te hebben. Alcohol en paracetamollen.' En bij deze sloeg ik er een in mijn mond en een slok alcohol volgde. 'Jammer hé? Je geheim is ontdekt, maar ik wist het al vanaf het begin. Weet je nu pas dat ik steel? Slecht, heel erg slecht Sherlock.' Gniffelde ik. Ik ging weer op beide benen staan en keek haar aan met spottende ogen.

_{Waarom deed hij nu zo moeilijk? Tot hij hier binnen was gekomen, had ze hem altijd links laten liggen. Hij was haar probleem niet geweest, niet haar zaak, niet haar afdeling en nu stal en loog hij zich een weg naar binnen. Dom van je, Tom, erg stupide. Hij zou geen waarde, geen belang hebben in Ianthe's ogen hebben als hij gewoon alles had teruggegeven en was weggegaan. Goed, ze had hem onthouden, maar er was geen probleem voor haar en daar hoefde ze dus ook niets aan te doen. Nu wel, nu moest ze de strijd met hem aan. Daar had ze eerlijk gezegd weinig zin in, maar wat moet, dat moet. Ze gunde het hem echter niet; hoe ongevoelig ze ook was, ze was heus wel op de hoogte van haar effect op mensen. En als ze met iemand de strijd aanging, kwam in ieder geval haar tegenstander daar niet zonder kleerscheuren uit.
Ze had echter geen medelijden het hem. Hij stal van haar en als hij het niet teruggaf, moest ze anders gaan spelen. Dat ze al twee keer van spel was overgestapt, zou Tom niet hebben opgemerkt. In het begin had ze gedamd; ze rekende erop dat hij agressief zou worden als ze liet merken dat hij was ontdekt. Toen hij dat niet deed, was ze overgeschakeld op schaak. Toen hij het haar niet teruggaf, ging ze over op patience en nu dit niet werkte, besloot ze te gaan pokeren. En vals te spelen, natuurlijk. Kalm zonk ze neer op een van de draaikrukken aan de tafel, zette ze haar ellebogen op tafel en drukte haar vingertoppen tegen elkaar, staarde ze vooruit. Ze had alles nodig, niet alleen dat flesje. En dan had ze ook liever dat hij niet nog eens langs kwam. Maar hoe regelde ze dat zonder dat iemand erover hoorde? Hier was haar inlevingsvermogen - of beter, het gebrek daaraan - nogal onhandig, omdat ze zich niet kon voorstellen dat er persoonlijk iets was waarmee je iemand kon chanteren.
Zijn reactie irriteerde haar. Deels omdat ze zijn woordkeuze vreemd vond, deels omdat hij haar alleen maar meer beledigde. Ja, haar trots had ze wel. 'Sinds wanneer ben ik jouw liefste?' sprak ze uiteindelijk, bloedserieus, waarna ze opkeek uit haar staren. Nee, dat begreep ze echt niet. Liefste was een woord voor geliefden, niet voor mensen die je aan het uitlokken was. 'Maar wat denk je dat de hoofdpijn veroorzaakt? Een andere verslaving, een verslaving aan middelen die nu niet meer verkrijgbaar zijn? Dan maak je het alleen maar erger met alcohol en pijnstillers.' Haar toon was nog steeds amper geïnteresseerd. Verslaafden konden zich soms best beheersen, dus hij was wel verslaafd, maar nog niet zo erg dat hij het niet kon laten staan. 'Je hoofdpijn is erg genoeg om je te laten stelen van iemand die zuivere alcohol produceert. Er is echt wel íets mis.' Ze was geen geduldig mens, maar ze kon wel doorzetten. Hij ging nu een van twee dingen doen; toegeven dat hij alcoholist was en het flesje teruggeven of haar blijven tegenspreken. Ze rekende op de tweede; daar was ze ervaren genoeg voor.
Uiteindelijk stond ze op, pakte ze de tas en het flesje van Tom. 'Wel, heb je al een antwoord?' Ze bleef op afstand, maar was dichtbij genoeg om zijn schouder aan te kunnen raken. 'Of blijf je saai en mijn tijd verspillen?'}

_{Ze was als een vos; ongrijpbaar, onbetrouwbaar en vluchtig. Ze ging waar ze wilde en deed wat ze wilde, hield geen rekening met anderen. Het was haar socipathie die haar tot dit patroon had gedwongen. Misschien was ze wel een heel ander mens geworden – nee, dat was zeker – als ze geen sociale stoornis had ontwikkeld op jonge leeftijd. Het was die stoornis die haar nu ook weer in de weg zat, zonder dat ze het zelf doorhad. Ze kon zich niet inleven in zijn situatie en alleen op haar theorieën over de menselijke emotie rekenen; daar zat ze er helaas vaker naast dan haar lief was. Zeker met mensen als Tom. Ze waren beiden op hun eigen manier geniaal en ondanks dat je genieën makkelijker kon indelen dan de meeste mensen, was het voor Ianthe nog niet de makkelijkste klus.
Haar keurig geëpileerde, donkere wenkbrauwen trokken samen toen ze zijn antwoord hoorde. ‘Well mister, you ain’t no fun either.’ reageerde ze in haar Schotse accent, bijna onverstaanbaar als je niet wist dat het Schots was. Hij was hetgeen wat het dichtst bij een genie kwam in deze omgeving en die waren júist leuk. Altijd op zoek naar erkenning, naar een soort van bewondering. Of ze waren wanhopig om gepakt te worden. Ze waren op zoek naar iemand die inzag hoe geniaal ze waren en hoewel Tom dat niet leek te doen, sprak hij haar tegen en dat was meer dan genoeg om zowel irritatie als interesse op te wekken bij Ianthe. Een ervan was goed. De ander was absoluut niet goed. De grote vraag was echter; wat was wat in Tom’s geval?
Uiteindelijk was de irritatie het goede geweest; dan had ze hem genegeerd en hem slechts met zijn diefstal confronteren. Maar de intrigerende desinteresse die hij ineens toonde was voor haar de druppel. Er was iets aan Tom waar ze niet helemaal zeker over was; ze moest overal zeker over zijn voordat ze hem weer uit haar vingers liet glippen – vingers die ieder geheim uit ieder mens wisten te pulken voordat zij het zelf doorhadden. En ze gingen Tom niet heel laten nu, nu hij ineens omsloeg van vijandig naar… een soort van vriendelijk-achtig? Het was vreemd in Ianthe’s ogen. Dus ze moest het uitvogelen. Dat was de schaduwzijde aan haar Sherlockzijde – ondanks dat ze dat zelf nooit zou inzien. Ze legde haar hand op Tom’s schouder. ‘Genieën zijn normaal zo interessant,’ Vrouwelijke stem, vrouwelijke beweging. Ze was geen expert, maar ze wist wat de basis was van wat vrouwelijk en wat mannelijk was. En wat aantrekkelijk was voor mannen. ‘Maar jij bent een ander type, lijkt me dan.’ Haar bruine ogen staarden recht in zijn blauwgroene. Er lag een zweem van leugens in, maar die was goed verborgen onder een pokerface van nieuwsgierigheid.}

_{Haar hand was in haar achterzak gegleden. Haar vrije hand dan. Er was altijd de kans dat hij gevaarlijk kon worden; dat deden de wat intelligentere mensen wel vaker. Zodra ze begonnen te beseffen dat verlies ook mogelijk was, raakten ze in paniek en begon het mentale spelletje uit te lopen op een vaak dodelijk schaakspel. Er zat een mes in de tas, maar die lag nu te ver weg. Nee, ze kende de zwakke plekken van haar tegenstander en ze kende Tom's verleden - deels. Haar vingers klemden zich om het kleine voorwerp in haar zak; een aansteker. Het was moeilijk geweest om hem bij te vullen de afgelopen weken, maar ze had het telkens voor elkaar gekregen. Af en toe een roker zijn zakken rollen, een andere keer maakte ze gebruik van het kleine beetje autoriteit wat ze had als raadslid. Niet dat veel mensen daar intrapten. Sommigen waren er echter dom of gehoorzaam genoeg voor. Punt was, de aansteker zat vol.
Ze was niet verbaasd dat hij haar wegduwde; ze had de reactie al twee seconden eerder kunnen lezen in zijn ogen. Haar Schotse accent werd sterker met ieder woord dat ze sprak. Zo bedoelde ze het ook, want woede kon deze jongeman niet bij haar opwekken en de enige keren dat ze geen controle had over haar spraak was zodra ze razend werd. 'Je bent saaier en saaier aan het worden, Tom.' Ze liet hem weglopen, observeerde zijn acties passief, maar bleef praten. 'Je noemt jezelf intelligent, of zo handel je. Maar de echte genieën, de goede denkers, zijn lang zo saai niet. Zij ontkennen hun fouten niet. Je bent net zoals de menigte, vriend. Saai, berekenbaar en leugenachtig.' Ze speelde met de aansteker tussen haar vingers, glimlachte lichtjes.[i] 'En ik maar denken dat mijn verveling werd doorbroken. Je zei net dat ieder zijn ding had, toch? Wel, ik verveel me. Snel.' Haar bruine ogen scanden zijn bewegingen nu nauwkeuriger, haar vingers klemden zich om de paarse aansteker. De raven waren buiten berekening gebleven, tot nu toe. Ianthe had in ieder geval niet gerekend op de dieren.
Ze knikte stijfjes als antwoord. 'Ik weet wat ze doen en waar ze voor zijn. Dat ze alleen hun meester gehoorzamen.' Ze was vanbinnen dolblij met deze ontwikkeling; het maakte haar spel moeilijker en hoe moeilijker, hoe minder snel het oer was en ze zich weer verveelde. Want dat was waar ze tegen vocht, tegen de verveling. Ze klikte een keer met de aansteker en het vlammetje verscheen, maar verdween even snel weer. 'Maar waar je ze voor zou gebruiken is me een raadsel. Voor het eerst in dit gesprek, dus verras me.' Ze bleef met de aansteker spelen, klikte hem telkens aan en uit. 'En als je me dat niet wil uitleggen, dan geef je me mijn alcohol terug. Dat spul is brandbaarder dan benzine, moet je weten. En we zouden niet nog meer brand in jouw leven willen, is het niet?' Ze was begonnen met chantage - de laagste vorm van manipulatie, omdat je onder de gordel vocht, iets wat Ianthe niet graag deed.}