let us know before you act

Niemand stelde je vragen als je de kerk binnenging. Er waren zoveel kinderen dat het amper opviel dat er iemand niet thuishoorde; iedereen was bezig. Ziekte, wonden, kleine pijntjes, geïnfecteerde wonden, kolenplukkers die belaagd werden door pieren, alles werd hier verzorgd. Geen wonder dat het hier warm was, meurde naar vocht en niemand op haar lette. 250 kinderen die zichzelf moesten verzorgen; het was mazzel dat er mensen waren geweest die zo slim waren om de ziekenboeg op z’n minst op te richten. Ja, na vijftien jaar van niet begrepen worden verwonderde Ianthe zich over iedere intelligente beslissing die haar medemens maakte, puur omdat de meeste beslissingen niet alleen dom, maar ook ondoordacht en ineffectief waren.
Met korte, vlugge passen werkte ze zich door de grote ruimte heen waar normaal banken stonden, maar die nu gevuld was met ziekbedden, verbandtafels en zoveel meer. Het stonk er af en toe naar kots, dan weer naar bloed, dan weer hoorde je geijl van een zieke. Er werd amper gesproken op een toon die luider was dan fluisteren. Alsof hardop praten een zonde was. Natuurlijk; er was nog geen drie uur geleden weer een kind overleden. Ianthe had het lichaam niet gezien, had slechts de roddels gehoord en had haar conclusies daaruit getrokken. Het meisje had twee broers – een was gepoeft, de ander was pas veertien – en ze was kolenplukster. Ze was zwaar toegetakeld geweest door een van de vreemde pieren die in de kolenvelden leefden. Die beesten waren waarschijnlijk de gevaarlijkste wezens die er in de FAKZ voorkwamen. Ze had er afgelopen week eentje gevonden, maar die was al zover weggerot dat ze er amper conclusies uit kon trekken. Maar ja, niet haar probleem, zij was geen kolenplukker. Het enige wat ze van die mensen kreeg was voedsel en zolang ze dat bleven doen, ging Ianthe zich niet met die mensen bemoeien. Too bothersome.
Haar voeten brachten haar uiteindelijk naar een deur aan de achterkant van de zaal, helemaal in de linkerhoek. Ze zette haar schouder tegen de deur aan – hij klemde een beetje – en duwde hem open, om hem daarna meteen achter zich dicht te trekken. De geur was nog niet doorgedrongen in het kantoortje van de pastoor en daarom rook het hier nog steeds naar oude boeken. Een geur die Ianthe behoorlijk wat prettiger vond dan de ziekengeur die in de kerk hing. Ze gooide haar tas op het bureau van de pastoor en plofte neer in de comfortabele stoel. God, het was zo moeilijk om rustige plekken te vinden. En het werd alleen maar lastiger, naarmate mensen haar wisten te vinden. Ze had ook geen lid moeten worden van de raad. Maar ja, dan kwam haar rechtsvaardigheidsgevoel in opstand. Die arme, naïeve, blinde mensen hadden haar nodig en ze kon ze dat niet weigeren. Dat zou inhumaan zijn en ondanks dat ze sociopaat was, was ze nog steeds menselijk. Een soort van.
Uiteindelijk, na misschien een halfuur van het overdenken van de gebeurtenissen van vandaag, stond ze op en begaf ze zich naar de boekenkast, die nu nog onaangetast in de hoek stond. Er stonden ook wat uitgeplozen, rommelige boekenkasten aan de andere kant van de kamer – voor iedere keer dat ze hier kwam een – en haar bruine ogen gleden langs de titels van de boeken. ‘Nee, nee, vervelend, religieus, ondankbare auteur, zwaar rechts, linksdenken, politiek, saai, saai.’ Ze begon boeken uit de kast te trekken en op de grond te smijten, waarna er uiteindelijk maar vijf boeken van de misschien wel vijftig overgebleven waren. Die vijf pakte ze op en bracht ze naar het bureau, waarna ze ze allemaal vluchtig doorbladerde. ‘Oké, ik had het mis. Alles hier is saai.’ Ze leunde achterover in de stoel en keek naar het plafond, ze de deur hoorde bewegen. ‘Ja, de dokter is aanwezig?’ merkte ze droogjes op, terwijl er iemand binnenkwam.

OPEN~