I have something important to tell you

Angstig rende ze zo hard als ze kon, ze had weer eens een fout gemaakt. Als ze die appel niet had gepakt dan was er nu niks aan de hand geweest. Maar ze had geen keuze. Ze had zo'n vieze smaak in haar mond omdat ze weer had moeten overgeven. Ze haatte het, maar dat hoorde nu eenmaal bij haar. Aangezien ze zwanger was. Na de dood van haar zusje was het allemaal zo snel gegaan, ze was er achter gekomen dat Darren een freak was. Ze hadden ruzie gehad en vanaf toen was ze hem kwijt geraakt. Maci had een hekel aan freaks en daar had ze een goeie reden voor. Want een van de freaks had haar zusje vermoord. Maar na dat haar relatie met Darren dus uit was gegaan. Kwam ze niet veel later er achter dat ze zwanger was. En dat kon maar van een persoon zijn geweest. Ondanks dat ze het al een tijdje wist had ze het hem nog niet durven te vertellen. Ze had hem sindsdien niet echt meer gezien. En als ze hem zag dan ontweek ze hem. Maar Maci wist donders goed dat ze het hem moest vertellen. Ondanks dat hij een freak was hoorde hij het te weten. Het was immers ook zijn kind. Na een tijdje bleef Maci hijgend staan en probeerde wat op adem te komen. Ze keek kort om haar heen en een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze zag dat ze bijna bij haar huis was. Kort keek ze om, en zag de persoon -een grote jongen- haar kant op komen. Maci zette het weer op een rennen en vluchtte het huis in. Eenmaal daar ging ze tegen een muur aan zitten en legde haar handen op haar buik. Toen ze dacht dat ze hem kwijt was stond ze op en liep naar de woonkamer. Geschrokken keek ze om toen ze iets links van haar zag. Net op tijd kon ze zich op de grond laten vallen. Ze legde haar armen over haar hoofd heen en hoorde het glas kapot gaan. Kort bleef ze liggen waarna ze woest begon te grommen. Te gelijke tijd veranderde ze in haar dieren vorm en keek woest de persoon aan die er voor zorgde dat het raam kapot was. Ze liet haar poten woest op de grond komen en kwam zo in beweging. Het duurde dan ook niet lang voor ze buiten stond. Grommend keek ze de persoon aan die veranderde in een vliegje die angstig weg vloog. Maci moest moeite doen om niet in de lach te schieten en liet haar kop dan ook een paar keer heen en weer schudden. Uiteindelijk veranderde ze terug, deed haar handen in haar broek zakken en liep weg van de bewoonde wereld. Maci had altijd al van de natuur gehouden en dat zou ook altijd zo blijven. Eenmaal bij het meer liep ze naar haar favoriete plekje waar ze zich neer liet zakken en haar knieën op trok om vervolgens haar armen er om heen te slaan. Ze snapte niet waarom ze nog in leven was. Ze had niemand meer, haar familie was ze kwijt. Daarbij had ze Darren ook niet meer. Nee nu zat ze op gescheept met een ongeboren kind. Niet dat ze dat zo erg vond. Alleen het idee dat ze het kind nooit zou op kunnen voeden was het ergste. Het duurde niet lang voor de tranen over haar wangen heen rolde. Misschien als Darren het kind accepteerde dat hij het op kon voeden. Hij was immers een poef overlever. Al snapte ze nog steeds niet zo goed hoe het hem gelukt was. Maci deed haar schoenen, vest en broek uit voor dat ze het water in liep. Ze had als klein kind altijd in het water gespeeld en hield er nog steeds van. Het duurde dan ook niet lang voor ze zwom. Eenmaal in het diepe haalde ze diep adem en zwom naar beneden. Na een tijdje gezwommen te hebben kwam ze weer boven water. Eenmaal daar liet ze haar blik over de omgeving gaan. Verbaast keek ze naar de persoon die te voorschijn kwam. Toen ze eenmaal zag dat het Darren was, zwom ze snel naar de kant en deed enkel haar vest aan. Het was immers niet fijn om in een natte broek rond te lopen. Eenmaal haar vest aan pakte ze haar broek en schoenen. Kort twijfelde ze of ze weg moest lopen maar uiteindelijk besloot ze dat het nu de tijd was om het te vertellen. Daarom rende ze ook zijn kant op. Eenmaal vlak achter hem beet ze op haar lip. "Hey Darren" sprak ze zacht en twijfelend. Maci liet haar blik op de grond gaan en beet op haar lip.

Met haar blik naar beneden keek ze naar de poten van de cheeta voor haar. Toen ze merkte dat Darren terug veranderde keek ze meteen naar omhoog. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze het hele gebeuren was. Het was prachtig maar onmenselijk. Aangezien een mens niet in een dier zou moeten kunnen veranderen. Maar hier was het allemaal een gewoonte geworden. En ze vond het op zich best fijn. Zo kon ze haar energie kwijt en kon ze zich beschermen als het nodig was, ook al hield ze er niet van als ze iemand pijn moest doen. Ze had een hekel aan vechten. Meteen moest ze terug denken aan die avond waar ze er achter kwam wat Darren werkelijk was. Maar het stomste van alles vond ze nog wel dat ze stom was blijven staan en enkel maar keek. Ze had er eigenlijk niks aan kunnen doen. Toen die lui op hen af kwam. Ze was best bereid om te vechten als het moest maar toen die tijger op haar afsprong leek het wel als of ze verlamd raakte. Ze kon niks meer bewegen van angst en had liever niet gehad dat Darren voor haar was gesprongen. Ze wou namelijk niet dat iemand hem pijn deed. Net op het moment dat ze wou veranderde en die tijger laten boeten voor wat hij had gedaan was hij al door de lucht gevlogen. Toen ze er achter was gekomen dat het Darren was kreeg ze een misselijk gevoel en moest meteen aan haar zusje denken. Zij was vermoord door die freaks en hij was er een. Haar eigen vriend was er een. En vanaf dat moment was ze hem zat. Maar nu ze zo naar hem keek had ze meteen spijt van haar daden. Hij kon er ook niks aan doen wat hij was. En als zij hem niet kon accepteren zoals hij was dan was ze niet goed genoeg voor hem. Hij verdiende beter. 'Maci..' Wat ongemakkelijk liet haar blik naar de grond gaan en deed haar handen in de zakken van haar vest. Ze was blij dat ze haar vest aan had gedaan aangezien ze al een buikje had, en ze het liever tegen Darren zei dan het liet zien. 'Maci.. ik..jij.' Moeizaam keek ze weer op naar hem en beet op de binnen kant van haar wang. Hij was nog net zo mooi als dat ze zich herinnerde. Hij leek nog mooier in het echt. Maci liet haar blik over zijn lichaam gaan en moest toegeven dat ze toch blij was om hem te zien. Geschrokken voelde ze hoe hij haar armen om haar heen slag. Meteen wou ze hem van haar af duwen maar het voelde fijn en vertrouwd dus besloot ze het maar toe te laten. 'Ik heb je gemist' Aarzelend haalde ze haar handen uit haar zakken en sloeg die om Darren zijn middel en trok ze hem dichter tegen hem aan. Met moeite wist ze de tranen in bedwang te houden. "Ik heb je ook gemist." Bekende ze. Maci sloot haar ogen en drukte haar hoofd tegen hem aan. Naar een tijdje wist ze zich te hervinden en maakte zich los van hem. "Darren we moeten praten." De klank in haar stem klonk ernstig en ze hoopte dat hij niet woedend of iets ging worden want daar had ze geen zin in. Daarbij moest hij het wel weten, als het kind eenmaal geboren is heeft het een ouder nodig. Het liefst twee, maar ze kwam steeds dichter bij de 17 en zodra ze 17 was zou ze verdwijnen. En het idee alleen al beangstigde haar.

Toen Darren haar ongemakkelijk aan keek wist ze niet echt hoe ze terug moest kijken. Maci moest toegeven dat ze de ongemakkelijkheid haatte, maar het was allemaal haar schuld. Als ze niet weg was gerend dan was alles nog het zelfde. Of bijna het zelfde. Ze keek hem aan toen hij een stap terug zette en meteen kreeg ze spijt dat ze naar hem toe kwam. Maar dit keer ging het niet om haar. Het ging om een nieuw wezentje, wat zijn of haar vader nodig had. Als hij het tenminste wou houden. ’Wat is er? Is er iets gebeurd?’ Kort liet ze haar blik naar de grond gaan en bekeek een lieveheersbeestje wat voorbij vloog. Na een zucht keek ze weer op naar Darren en wist niet echt hoe ze het moest zeggen. "Nou ik," Meteen hield ze haar mond en beet kort op haar lip. Zo moeilijk kon het toch niet zijn. Ze moest gewoon de woorden zeggen en ze was er vanaf. "Weet je nog? de laatste keer dat we echt samen waren?" Met samen bedoelde ze natuurlijk dat ze naar bed waren geweest en oké ze bracht dit natuurlijk weer helemaal verkeerd. "Ik ben zwanger." Gooide ze er dan toch maar uit. Maci liet haar blik naar beneden gaan en bekeek de grond weer eens goed. "En jij bent de vader." Aarzelend haalde ze haar handen uit de zakken en maakte ze de vest los zodat hij haar buik kon zien die niet meer zo plat was zoals het eerde was.