Just Help me!

She lives in a fairy tale
Somewhere too far for us to find
Forgotten the taste and smell
Of the world that she's left behind

Getik van hoge hakken vulden de donkere straten die enkel verlicht werden door het maanlicht. Terugkeren naar het huis waar ze in de FAKZ opgegroeid was wilde ze doen als zichzelf, niet in haar dierlijke vorm. Na die ene dag had ze het huis nooit meer gezien, althans.. elke keer als ze het passeerde kneep ze haar ogen dicht, bang om herinneringen op te halen. Het ooit zo druk bewoonde huis vol kinderen was niets meer dan een omhulsel van een schuilplek geworden. Hoewel het nog steeds als háár huis voelde, beviel haar wederkeer zwaarder dan ooit. Haar passen vertraagden zich bij het naderen van het huis, alsof het een prooi was sloop ze naar de veranda toe die naar de voordeur leidde. Twijfelende plaatste ze haar ene voet op een tree, die protesterend begon te kraken. Geschokt keek ze om zich heen, maar vervolgde haar weg naar de deur toch. Eenmaal voor de deur bleef ze staan, zich realiserende dat bij het opengooien van de deur de grootste stap gezet was. Iemand die van een afstandje zou zitten te kijken zou het vast een komisch gezicht hebben gevonden, iemand die bang was om een huis te betreden.. Right. Niet vanwege enge wezens die zich er binnen schuil konden houden, nee, bang voor herinneringen. Hoe hilarisch was dat? Op dit moment voelde Serena zich een watje en schaamde ze zich voor haar zwakke voordoen. Dit was niet wie ze was, hoe ze was en wie ze wilde zijn. Met die gedachte in haar hoofd gaf ze een ferme duw tegen de deur, die als gevolg open vloog.

So one day he found her crying
Coiled up on the dirty ground

De hal was niets veranderd, nog altijd waren de muren zwartgeblakerd en de meubels verkoold tot as. Gelukkig was de brandlucht met de jaren vervaagd. De deur viel achter haar dicht en ze passeerde de hal, waarna ze door naar de woonkamer liep. Met een zucht liet ze zich op één van de houten stoelen aan tafel zakken, blijkbaar was er toch nog iemand actief geweest in dit huis, gezien de nieuwe meubels in de woonkamer. Met haar hoofd in haar handen keek ze de kamer eens goed rond, waarna ze diep zuchtte. Nu ze hier eenmaal zat was het een opluchting dat ze het huis betreden had en ergens viel het wel mee. De herinneringen waren niet meer zo sterk als dat ze gedacht had, het was meer de angst voor de angst zelf wat haar weg had gehouden. Bang voor de angst zelve, een belachelijk iets als je er eens dieper over nadacht.
Verwoed geklop verstoorde haar gedachten en abrupt sprong ze overeind, waarna ze zich als een malle op haar hakken naar de deur begaf. Gehaast trok ze de deur open, waar ze heel iets anders aantrof dan verwacht. Het was Tom, iemand die ze redelijk goed kende omdat hij ook een Raadslid was. “Tom?” Bij het horen van haar naam kwam een vreselijke alcohol lucht mee, waardoor ze haar kop met een vies gezicht wegtrok. In een reflex strekte ze haar armen naar voren toen de jongen neer viel, waardoor ze hem met een moeizame kreun opving. Zuchtend probeerde ze hem naar de woonkamer te slepen, waar ze hem tegen een stoel aanzette zodat hij rechtop zat. “Jemig, je ziet er niet uit.” Ze paradeerde naar de keuken toe, waar ze een doekje nat maakte en deze vervolgens op zijn voorhoofd legde. Zachtjes begon ze met het doekje over zijn gezicht heen te deppen om hem bij bewustzijn te krijgen en zijn hete hoofd wat te sussen. Haar diepdonkerbruine ogen hadden zich in de zijne geboord en ongewild gingen al zijn gedachten door haar hoofd heen. De droom, de angst, de paniek. Vreselijk. Spontaan liet ze het doekje vallen en bedekte ze met haar handen haar oren. Kon het nou nooit eens ophouden? Waarom kon ze het in vredesnaam niet deactiveren op bevel?! Het stopte toen ze haar ogen sloot en het contact verbroken werd, waarop haar ademhaling weer rustig werd. “Is het die droom?” Ze stond op en liep een paar passen van hem weg. Met een verstarde blik staarde ze uit het raam dat uitzicht had op de overkant van de straat.

De jongen had al vroeg zijn moeder verloren, op een vreselijke manier. Serena voelde met hem mee, maar probeerde er niet al teveel over na te denken. Het deed haar aan haar eigen moeder denken, die stierf tijdens de geboorte van haar zusje Johanna. Ze kon zich goed voorstellen in welke positie Tom zich begaf, het verliezen van je moeder was niet niks. Weinigen wisten hoe dit voelde, al was hun medelijden nog zo groot. Alleen degenen die het zelf meegemaakt hadden wisten wat het was, hoe het was en waar je mee dealde. Het verdriet was met de jaren weggezakt, maar het gemis naar een moederfiguur was er nog steeds. Iemand die zei dat het allemaal wel goed kwam als je bang was of je de lucht in prees wanneer je je uiterste best had gedaan. Oh, wat had ze dat stukje liefde graag gehad. Er waren momenten geweest dat ze wenste dat het haar vader was geweest die dood ging, in plaats van haar moeder. De Oekraïense man had alleen maar oog voor haar zusje, in zijn ogen; het engeltje op aarde.
Een rilling trok over haar rug, waarop ze haar armen over elkaar heen sloeg. Bij het horen van haar naam draaide ze zich weer om en keek ze vragend naar de jongen op de stoel. “Ja?” In tegenstelling tot daarnet was haar stem zacht, gedempt, maar vooral; teder. Met langzame passen kwam ze op hem afgelopen en ze hurkte voor hem neer toen hij zijn broek ophees met de vraag of ze even wilde kijken. Bij het zien van de bebloede plek fronste ze moeilijk, hij had een aardige val gemaakt.. “Je hebt het wel mooi voor mekaar, hè..” Mompelde ze terwijl ze weer opstond en naar de keuken liep. Uit de oude vriezer haalde ze een zak met ijs, eigenlijk bedoeld voor in drinken, maar ach. Tom zijn knie had het harder nodig dan om je drankje te koelen. Ze verwikkelde de zak in een doek, zodat het niet aan zijn knie vast zou blijven zitten. Eenmaal bij hem hurkte ze weer neer en drukte ze de doek me het ijs erin voorzichtig tegen de vieze plek aan. “Gaat het zo?” Voor enkele tellen hief ze haar hoofd en keken haar diepdonkerbruine ogen naar zijn gezicht, maar voordat er weer allemaal beelden en stemmen door haar gedachten heen zouden vliegen weerde ze haar blik alweer af. “Hoezo ben je naar mij gekomen?” Met een plek als dit was hij beter af bij de ziekenzorg, dan bij iemand wiens je gedachten kon lezen. In haar ogen was Tom niet iemand die bang was van vreemden, so.. why?

Mijn hoofd was niet meer zo helder als voorheen. Misschien was het toch beter om het advies van Ianthe op te volgen en minder naar de fles te grijpen. Gingen er ook minder hersencellen dood. Ik keek weer naar de plek. Het bloedde als de pest. In stilte beaamde ik Serena's woorden, ik had het inderdaad mooi voor elkaar. Ik zuchtte, en terwijl ze opstond en naar de keuken liep bedacht ik me hoe ik me nu moest verdedigen. Er moest duidelijk ijs op, dat sprak voor zich, Maar dan zou ze ook nog eens mijn andere kant zien. En dat wilde ik weer niet. Ze kwam weer terug. Had ze nou niet langer kunnen wachten? Dacht ik geïrriteerd. Maar ik verweet het haar niet, ze was behulpzaam, anderen zouden of bang de deur hebben gesloten, of me gewoon op straat hebben laten staan. Maar zij hielp me, ik voelde genegenheid voor haar, iets wat ik eigenlijk nooit voor iemand voelde. De koude van het ijs wekte me uit mijn gedachten. Ik voelde angst en onrustigheid opborrelen, mijn hand begon onrustig op de leuning te tikken. Hoelang zou het proces duren voordat ik veranderde? Ik voelde nog niets, hopelijk een goed teken. Ze keek me aan, maar voor ze iets kon zien, keek ze weer weg. Ze vroeg of het ging. Ik knikte alleen, een bevestiging, ik durfde niet te praten. Dat was fijn, want het ijs begon door mijn aderen te stromen, en ik zag hoe de blauwe gloed zich vastklampte aan mijn vingers. Het kroop omhoog, ik voelde hoe mijn eigen temperatuur daalde. De tekens verschenen, het waren tekens van de duivel, deze vertelden dat ik gek was, gestoord, en dat ik hier niet thuis hoorde. Mijn eerst zo groene ogen waren fel amber uit geslagen, ik was helemaal blauw, blies wolkjes en alles wat ik aan zou raken met mijn blote handen zou in ijs veranderen. Dit waren van die momenten waarop ik liever gewoon zou willen verdwijnen. “Hoezo ben je naar mij gekomen?” Weer schrok ik. Ik zuchtte.'....O-Omdat jij..' Mijn stem viel voor een moment weg. 'Omdat jij..h-het dichtste bij was.' Ik kreeg het er maar moeilijk uit. Mijn hand ging naar de ijszak toe. Ik raakte haar hand aan, verschrikt trok ik hem terug, de pijn die nu door haar heen zou gaan. Ijs, maar dan brandend. Weer een poging, mijn ogen naar beneden gericht zodat ze ze niet kon zien. Ik duwde de ijszak weg. Maar mijn blauwe kleur bleef nog wel een tijdje zitten.

His Look: