♠ Minding my own business.

ALLEEN MET TOESTEMMING

Gezien het feit dat er geen stroom was, was het ’s avonds altijd donker. Het enige licht dat er was, was dat van de maan. Of die van een verdwaald iemand met een zaklamp. Hoewel dat soort dingen luxe waren geworden in deze tijden, vooral als je een werkende had: batterijen had. Zij had die luxe niet. Het was niet dat het haar niet gegund werd, maar ze had er geen behoefte aan. Het enige wat ze nodig had was voedsel en water en dan ook nog een paar andere dingen… Dingen waar kleine kinderen niet naar zouden omkijken, maar waar raadsleden misschien afkeur op zouden hebben.
Daarom moesten dingen zoals dit gepiept worden in de nacht, wanneer al de kleine kindjes al lagen te slapen. Ze was in haar element in het donker, wist niet precies hoe het kwam: maar blijkbaar leken je zintuigen zich beter te ontwikkelen als je ze meer gebruikte, je er bewust van werd. Vroeger was ze altijd maar een blind persoon geweest in het donker, maar nu zag ze alles haarscherp. Zij het ook zo dat de wolkeloze hemel meehielp, deze het zwakke maanlicht geen obstakels bood waardoor er zelfs schaduwen ontstonden. Het was mooi om te zien, de natuur in haar volle glorie, maar lang kon ze er niet bij stilstaan. Dat zou ze wel een andere keer doen. Haar voorraad was op en ze moest deze bijvullen.
Het bleef wel moeilijk verklaren waarom ze hier precies was. Oké, ze kon een grote mond opzetten en het feit dat ze een wacht was hielp ook al mee, maar… Wachten zag je meestal niet op een dak. Niet met zo’n schut kleren aan, een capuchon over hun hoofd heen getrokken en een mondkapje voor hun neus en mond. Allemaal uit voorzorg: stel ze zou betrapt worden, dan zou ze tenminste anoniem blijven. Het mondkapje had ze ergens gevonden in een winkel, tijdens de eerste dagen van al dit gedoe, had hem enkel meegenomen omdat ze het hier vies vond. Nu zag ze pas hoe handig het ding eigenlijk was.

Rustig van dak naar dak. Ze was best goed geworden in klimmen en ze vond het fijner om zo te reizen. Op de daken voelde ze zich veiliger, gewoon omdat ze meer overzicht had over het gebied. Wel moest ze ooit een verlengstuk voor haar arm zoeken, omdat ze sommige sprongen niet kon halen; maar wel als haar armen wat langer waren. Best jammer, maar alles kwam op zijn of haar tijd.
Op een bepaald gebouw bleef ze stilstaan, liep naar de rand van het dak toe en liet zich eraf vallen. Ze ving de klap op door een koprol te maken wanneer ze in contact kwam met de grond, draaide zich daarna om zodat ze naar het gebouw kon kijken. Aan de glim in haar ogen was te zien dat ze moest glimlachen en toen ze het mondkapje naar onder haalde met haar wijsvinger werd deze mooie lach ook onthult. Op haar gemak liep ze naar de deur van het gebouw, maakte deze zonder enige problemen open. Welke deur zat er dezer dagen nog op slot?
Ze liep eventjes langs al de rekken, het was dus blijkbaar een of andere winkel waar ze uithing rond dit uur. Op een gegeven moment bleef ze stilstaan, deed haar rugzak af en begon wat dingen uit het rek te halen en in haar rugzak te doen. Haarverf. Allemaal dezelfde kleur en nu allemaal voor haar. Echter verstijfde ze op een gegeven moment, bleef in een positie staan waar ze net naar een doosje reikte op een hoge plank. Eerst bleef ze zo staan, maar liet haar hand vervolgens rustig naar beneden zakken en draaide zich in de richting van de deur. Haar ogen geknepen tot spleetjes keek ze ernaar. Er was iemand binnen gekomen en dat beviel haar gewoon niks.
Haar rugzak dicht ritsen was dom, het zou geluid maken. Het enige wat ze kon doen was wachtten totdat ze bewijs kreeg dat er echt iemand was en zich dan uit de voeten maken. Als ze eenmaal zeker wist dat er iemand was en waar diegene was, dan kon ze altijd wel een mogelijke ontsnappingsroute vinden.

» Wlegh, inkomertje ;p