[Not a normal life anymore]

Listen this, when you are reading;

O, Death... O, Death...O, Death...
Won't you spare me over another year?
Oh what is this that I can't see with ice cold hands taking hold of me
When God is gone and the Devil takes hold,
Who'll have mercy on your soul?

Ik staarde naar de vlakte voor mij. Ik stond stevig als een standbeeld op de grond. Niet bewegend, mijn ogen volgden de zwoegende kinderen op de akkers. Mijn schouders stonden recht naar achteren, mijn ogen kil en standvastelijk. Dit was vermakelijk, al die kinderen, zwoegend en zwetend om te overleven, terwijl ik gewoon thuis op de bank niets lag te doen, en het geld gewoon binnen stroomde. Ik keerde me van de kinderen weg, en liep met snelle, oprukkende passen weg bij de akkers. Een paar tellen later vloog ik op. Mijn ogen staarde naar alles wat onder me was. De akkers begonnen nu te vergrijzen en brokken steen namen hun plaats. Ik daalde weer na een korte tijd en kwam weer in mijn eigen gedaante tevoorschijn. Er lag een auto, ondersteboven, zwart uit geblakerd wat duidde op een brand die was ontstaan. Ik zuchtte, en streek even over mijn arm. Ik was nu toch alleen, dan was ik er voor de rest van de dag er weer vanaf. Ik keerde me naar de grot toe, een diep, zwart gat. Het werd gevreesd, door iedereen behalve mij. Ik vond het er wel lollig aan toe gaan. Bang voor iets wat je nog nooit had gezien, dan moesten die kinderen eens leren wat echte angst was. Ik raapte, niet ver van de grot vandaan, een vrij grote steen op die ik kon dragen. Ik legde hem toen ik weer boven was neer op de grond. Ik zuchtte, sloot mijn ogen en concentreerde me. Mijn handen zweefden boven de steen. Langzaam kwam de blauwe tint tevoorschijn. Het kroop over mijn lichaam als een ziekte die mij velde. Ik blies wolkjes, mijn ogen waren fel amber geworden en mijn handen trilden. De brok steen begon eerst lichtjes te kraken, werd toen vochtig, en uiteindelijk kwam er een dun ijs laagje op dat steeds verder groeide. Uiteindelijk gaf ik een flinke trap aan de steen en die brak in duizenden, kleine stukjes glanzend ijs. Ik hoorde gekraak. Ik draaide me verschrikt om, mijn ogen vlogen naar de auto. Was iemand mij gevolgd? Ik zuchtte, draaide me weer om en voelde de koude uit mijn gezicht trekken. De blauwe kleur verdween weer en ik was weer mezelf. Mijn handen lagen strak gekruist op mijn rug. Mijn ogen keken hard vooruit. Zo bleef het een aantal minuten stil. Toen ik sprak was mijn stem hard, maar het het een aardige, zachte ondertoon. 'Aiden, je kan nu wel tevoorschijn komen.' Ik draaide me niet om, ik keek alleen strak voor me uit.

O, Death... O, Death...

No wealth, no ruin, no silver, no gold
Nothing satisfies me but your soul

O, Death...

Well I am Death, None can excel
I'll open the door to Heaven or Hell