Katherin

First Name: Katherin
Meaning: Pure (volgensmij)
Origin: England
Name: Katherin(a) Alice Falcon
Meaning: -
Age: 15,5 years old
Gender: female
Power: -
Number of lines: -
Three preferred jobs: Wacht, Soldaat, Raadslid
_____________________________________________
Animal: Barn owl
Coat plumage color: [/b] Katie heeft een dik verenkleed met verschillende kleuren. Ze is over het algemeen bruin met veel wit op haar buik, gezicht en staart. Ze heeft over haar hele verenkleed grijze vlekken.
Build: Katie is groot voor haar soort, ze is ook erg sterk maar ook snel en slank. Haar vleugels zijn ook sterker dan bij een normale kerkuil en ze zijn erg lang en breed waardoor ze sneller en langer kan vliegen. Haar conditie is erg goed, ze kan haal lang achterelkaar in een snel tempo vliegen. Haar nek is niet bijzonder lang voor de grote van haar hele lichaam. Net zoals haar borst en rug.
Size: Ze is groot voor haar soort en heeft daardoor de lengte van ongeveer 87 centimeter en een spanwijdte van 230 centimeter.
Description: Katie is een grote kerk uil, ze heeft een dik verenkleed met verschillende kleuren. Ze is over het algemeen bruin met veel wit op haar buik, gezicht en staart. Ze heeft over haar hele verenkleed grijze vlekken. Haar ogen zijn bijna helemaal zwart en haar klauwen zijn groot en scherp. Ze is groot voor haar soort en heeft daardoor de lengte van ongeveer 87 centimeter en een spanwijdte van 230 centimeter.
_____________________________________________
Hair Color: goukleurig
Hair Style: lang, golvend
Eye Color: erg verschillend, veel groen
Length: ongeveer 1.70
Build: slank, maar ook sterk. Ongeveer hetzelfde als haar dierlijke vorm
Dress: netjes, ze heeft vaak een soort zwarte hoed op zoals je op haar profiel plaatje en avatar kan zien. Ondanks dat het niet zo vaak gewast word ziet het er nog netjes en nieuw uit.
Scars: -
Tattoos: -
_____________________________________________
Mother: Katie's moeder was een normale vrouw, ze had niets speciaals ofzo. Ze was vriendelijk, behulpzaam en stond altijd voor je klaar. de band tussen die twee was erg groot, haar moeder hielp Katie bij alles waar ze hulp bij nodig had.
Father: Katie's vader was bijna nooit thuis. Hij was altijd druk met werk waardoor de band tussen vader en dochter niet zo goed was. Katie hield wel van hem, maar ze had geen speciaale band met hem.
__________________________________________
Character: Katie zal je niet zo snel vertrouwen, maar als je haar vertrouwen gewonnen hebt zal ze je beschermen met haar eigen leven. Ze is meestal vriendelijk, maar ze laat zich zelf niet bedreigen, ze geeft bijna nooit op en zal door gaan tot ze niet meer kan. Katie is niet snel bang en ze zal alles doen om iemand in veiligheid te brengen. Ze is daardoor meestal serieus, als je haar een opdracht geeft zal ze haar uiterste best doen om die te voltooien, hoe moeilijk die ook is. De reden dat ze bij de wacht wil is omdat haar beide ouders voor haar ogen zijn vermoord. Ze is daarna een tijdje bij de politie's gebleven waardoor ze zich volwassen en serieus gedraagt. Katie is ook oplettend en ziet als eerste dat er iets niet klopt. Ze kan verdriet en emoties goed verbergen waardoor ze goed kan vechten. Katie is meestal ook stil, ze is ook niet echt snel enthousiast en lijkt daardoor niet snel blij.
__________________________________________
History:

Katherin was in een best wel rijk gezin geboren, maar ondanks dat woonde ze in een nogal arme wijk met veel criminelen waardoor de wijk vaak onveilig was. haar ouders waren al een tijdje van plan om te verhuizen naaf een veiligere plek in Engeland. Helaas is dat nooit gebeurd. Katie was nog jong toen haar ouders stierven. Ze was toen rond 8 jaar. Die avond ging voor de dood van haar ouders nog goed. Ze was jarig die dag, het was winter. Maar het stormde.

Het was al laat. De straatjes waren volledig donker. De regen tikte tegen het raam. Katie zat binnen, ze was aan het luisteren naar de bliksem. Het was een van die momenten dat haar vader wel thuis was. Het was herfst en stormde buiten. Katie was bang voor bliksem, ze dacht altijd dat het in zou slaan en dat het het hele huis verbrande. Gelukkig bleef haar vader bij haar, hij beschermde haar. Het was licht binnen, haarmiddel was de afwas aan het doen zoals gewoonlijk en zij zat met haar vader op de bank. Er was een enorme flits, gevolgd door een knal die het raam liet trillen. Plotseling was het donker. Er was geen licht meer, alles was donker en duister. Katie hoorde haar vader een paar vertrouwde dingen zeggen. Het voelde goed om bij hem te zijn. Hij keek even naar buiten. 'We kunnen beter kijken of er niets mis is. Misschien is de bliksem inderdaad ergens ingeslagen.' Hij zei het niet alleen tegen Katie maar ook tegen haar moeder. 'Pap? Mag ik mee? Ik durf hier niet alleen te zitten. Ik ben bang.' Haar stem trilde en klonk zacht en bang. Maar dat was ze ook, bang. Haar vader keek haar even aan en keek toen naar haar moeder, zij knikte. 'Het is goed, maar ik wil wel dat je stil en voorzichtig bent. Beloof je dat, Katie?' 'Ik beloof het pappa.' Ze glimlachte. Haar vader keek haar aan en knikte. Toen stond hij op en pakte zijn jas. Nadat hij zijn jas had aangetrokken keek hij wat bezorgt naar haar moeder, als of er iets ernstigs was. 'Katie, kom je?' Haar moeder had inmiddels ook al een jas aangetrokken. Ze pakte Katie's jas en gaf dat aan haar. Katie trok dat snel aan. Ze liep meteen achter haar vader aan naar buiten. Hij liep voorzichtig en oplettend naar de achterkant van hun huis waar de stroomkast was. Hij pakte een zaklamp en scheen in het kleine kastje. Het probleem was meteen zichtbaar. Het kwam niet door de wind of de bliksem. Nee, het kwam door iets wat Katie niet echt verwachte. Een aantal kabels waren door geknipt. Haar vader schrok toen hij dat zag. Dat baarde Katie zorgen. Er klonken voetstappen die duidelijk niet van hun waren. Ze zag hoe gespannen haar vader was, hij was ook bang, dat zag ze aan hem.'Wie is daar!' Katie schrok van zijn stem, zo hard had ze hem nog nooit horen praten. Haar moeder keek gespannen toe. Plotseling klonk er nog een stem, Katie sprong geschrokken naar haar vader. Zo bang was ze nog nooit geweest.[i]'Do not move!'[/b] Katie zag dat er een vreemde man naar hun toe kwam. Hij had iets in zijn hand, iets geheimzinnigs. Maar het was te donker om te kunnen zien wat het was. Misschien was dat ook wel goed, want als ze kon zien wat het was had ze toen keihard gegild. Haar vader keek geschrokken naar de man, net zoals haar moeder. Ze deden automatisch hun handen omhoog. Katie had zich inmiddels achter haar vader verscholen, er zou iets vreselijks gebeuren. Dat wist ze. 'I'm sorry, but I have no money with me.' Dat was het enige wat haar vader zei. Haar vader voelde in zijn zakken of er echt niets in zat. Zijn ogen keken de vreemdeling oplettend aan. De vreemdeling zag dat haar vader in zijn zakken voelde, hij werd nerveus. Katie keek hem bang aan. De volgende 2 minuten gebeurde er te veel om als een klein meisje zoals Katie bij te houden. Er klonk een oorverdovende knal die zeker harder was dan welke onweers klap die ze tijdens de storm had gehoord. Katie schrok toen ze zag dat haar vader levenloos op de grond viel. Er verschenen tranen in haar ogen. Haar moeder gilde. Er volgde nog geen minuut daarna weer een knal. Haar moeder lag nu ook levenloos op de grond. Katie barste in tranen uit. Ze wist niet wat ze moest doen. De man rende snel weg voordat er politie sirenes klonken. Katie bleef huilend voor de twee levenloze lichamen staan. Ze trilde van angst en schrik. Alles draaide voor haar ogen. Al haar zintuigen leken uit te vallen. Ze voelde zich slap en hulpeloos.

Na een paar minuten klonken er politie sirenes. Katie bestede er weinig aandacht aan. Ze was getraumatiseerd door deze ervaring. De politie agenten gingen meteen naar haar toe en probeerde haar gerust te stellen. Ze namen Katie mee naar het bureau. Het was binnen warm en rustgevend. Alles leek normaal, als of er niets was gebeurd. Plotseling voelde ze een hand op haar schouder. Ze keek geschrokken om en zag een vriendelijk gezicht van een van de agenten. Katie was bang, ze wist niet meer wie ze kon vertrouwen en wie niet. Als ze de kans kreeg zou ze weg rennen. Heel ver weg. Weg van al die gezichten die naar haar staarde. Weg van al die mensen die om haar heen liepen. Katie durfde hem niet aan te kijken. Ze vertrouwde niemand meer en ze zal die vertrouwen ook niet snel terug krijgen. De man liep om haar heen en zat nu recht voor haar. Katie keek weg van zijn gezicht. Ze wou hem niet zien, ze wou alleen zijn. Ze keek uit het raam. De lucht was donker, treurig en bewolkt. Ze zal misschien altijd bang zijn. Deze angst was moeilijk te verdrijven. De man glimlachte vriendelijk. Hij wist dat Katie bang was. Katie voelde hoe een traan langs haar wang naar beneden gleed. Ze wou niet huilen, niet hier. De man veegde de traan voorzichtig weg.'Do not worry, everything will be fine. Nobody dares to hurt you here.' De stem klonk aardig en vertrouwd. Ze geloofde hem, maar ze liet dat niet zien. De man leek wat teleurgesteld te zijn omdat ze hem niet aankeek.'We want to help you, but you have to trust us for that.' Katie probeerde niet te luisteren maar de stem klonk aardig. Ze zuchtte en draaide haar hoofd twijfelend naar hem. De man was duidelijk niet meer heel erg jong maar ook weer niet heel erg oud. Ze voelde zich ergens wel veilig bij hem. Misschien moest ze hem wel vertrouwen. Katie vertrouwde ze nog steeds niet. Ze wou hun ook niet vertrouwen. Ze keek hem aan. In haar ogen kon je woede, maar ook verdriet, angst en verwarring zien. Ze wist niet aan welke kant ze moest staan. Al haar zintuigen zeiden dat ze bij hun moest blijven. Ze had er een goed gevoel over. Maar ze wou het niet. Ze wou niet naar hun luisteren. Ze probeerde weer weg te kijken maar het kon niet. Ze voelde zich gedwongen om hem aan te kijken. Ze wou weg rennen, weg van al die gezichten. de wereld was alleen maar donker, er was geen klein beetje vrolijkheid te bekennen. Iedereen leek serieus. Er klonken voetstappen die steeds dichterbij kwamen. Ze keek geschrokken op toen er nog iemand naast haar ging staan. Het was een mevrouw. Ze lachte vriendelijk, maar je kon in baar ogen zien dat ze medelijden had. De man zei iets tegen haar en liep toen weg. De vrouw ging naast haar zitten. Ze keek Katie aan. Katie voelde zich veilig en fijn bij haar.'do not worry, we'll protect you.' Ze glimlachte nog steeds. Katie keek haar aan. Ze voelde zich wat meer op haar gemak. Toch was het raar, ze kon het maar geloven. Het werd langzaam donkerder.

De nacht duurde lang. Katie voelde zich alleen en zwak. Ze keek naar buiten. Het was alles was wit buiten. Er lag een wit deken over alles. Ze was meestal blij om dat te zien, maar nu besteedde ze er veen aandacht aan. Er stonden een paar sterren aan de hemel. Ze gaven fel licht. Het was het enige licht. Er hingen wat diepe nevel slierten. Katie wist dat ze veilig was, maar ze wou terug, naar huis. Er rolde een traan over haar gezicht. Het was overal stil, het enige geluid wat je kon horen was het getik van de klok. Het leek wel eeuwig donker. Alsof de zon nooit meer op zou komen. Het was de eerste keer dat ze zich zo verlaten en alleen voelde. Ze voelde hoe het steeds moeilijker werd om wakker te blijven. Haar oogleden werden zwaarder, ze vielen langzaam dicht.

De zon was op gekomen. Er klonk gefluit van vogels. De temperatuur liep wat omhoog maar bleef nog steeds zo'n negen of acht graden onder nul. Er klonk al snel het blije geluid van enthousiaste kinderen die lekker in de sneeuw speelde. Katie keek door het raam, alle kinderen lachte en speelde in de sneeuw. Ze wou ook naar buiten, maar ze durfde niet meer. Ze was nog steeds bang. Misschien kwam dat persoon haar nu ook vermoorden. Ze staarde treurig naar buiten en bleef daar een tijdje staan. Katie wist dat ze hier weinig of misschien wel geen gevaar liep, ze werd hier beschermt. Buiten was ze alleen, daar zou waarschijnlijk niemand haar meer beschermen. Ze hoopte stiekem dat ze hier nog een tijdje kon blijven.

De dagen gingen snel voorbij. Katie werd al snel in een pleeg gezin geplaatst. De mensen waren in het begin aardig en begrip vol. Maar het veranderde. Toen Katie daar zo'n maand woonde werden ze steeds minder begrip vol. Ze begonnen steeds minder aardig tegen haar te doen. Uiteindelijk werd ze het huis uit gezet vanwege ongehoorzaam en slecht gedrag. Zo ging het ongeveer een jaar door. Er was nergens een familie waar ze zich thuis voelde. Ondanks dat ging ze gewoon naar school. Ze kreeg gewoon les. Totdat ze helemaal alleen was, er was niemand meer die haar wou hebben. Gelukkig wist ze dat er nog hoop was. Ze ging terug waar het begon. Ze ging terug naar de mensen die ze echt vertrouwde, de politie's die haar hadden geholpen. Katie was toen rond de 14 jaar. Ze begon steeds meer op een echte politie te lijken. Dat was haar droom ook. Ze was eindelijk gelukkig. Totdat ze s'ochtens wakker werd. Het was stil, er was niemand. Iedereen was verdwenen. Katie geloofde het niet en ging naar ze opzoek. Helaas had ze geen succes.

Door de verdwijning van haar enige dierbare is haar karakter veranderd. Ze is serieuzer en harder. Er is voor haar nog weinig plezier in haar leven, ze zal niet snel meer lachen. Maar Katie heeft nog steeds hoop dat ze ze kan vinden. Ze hoopt dat ze hier haar taak als politie kan voord zetten en haar oude vrienden ooit nog terug kan vinden.


__________________________________________
Speciaal:
- Katie kon vanaf kind al andermans gedachten lezen. Dit is niet echt een speciale gave of kracht. Ze heeft het nooit echt goed geleerd maar dat was ook nooit nodig. Er waren meestal veel kinderen bang voor haar omdat ze dit kon, daarom was ze vaak alleen. (Dit is geen gave. Sommige mensen kunnen echt gedachten lezen)
- Katie is als uilen vorm groter dan normale uilen. Ze heeft de grote van een grote volwassen steenarend.
- Ze is heel erg oplettend en voelt het al snel als er iets mis is.