» Young and wild and free.

Women, money, and a good time…

Met een brede grijns liep hij wankel door de straten van PB, hij was bij een houseparty van een van die gasten geweest. Het was zo rond 4uur ‘snachts ofzo. Het was zó verschrikkelijk fijn dat er geen volwassen waren die hem tegen hielden, met zuipen dan hè. Want ja, dat deed hij graag, zoals eigenlijk wel meer kinderen hier. Hij was geen kind, well, eigenlijk was dat dom als je bedacht wat zijn ‘naam’ was, maargoed, die had hij gekregen van jongens die vele male ouder waren dan hem. Dus dan was ie vanzelf ‘kiddo’ snapje? Het was pikkedonker in de straten, lantarenpalen deden het niet meer, stroom ook niet. En tja, kaarsen waren nergens te vinden. Ook zaklampen waren binnen enkele dagen al leeg, en alle overige batterijen ook. Maar eigenlijk vond hij het niet erg, dat het zo donker was, want ergens tijdens dat feestje had hij zijn shirt verloren. Niet dat hij zich schaamde voor zijn abs, nee absoluut niet, hij was trots op zijn sixpack. Maar het lokte nogal snel ongewenste situaties uit. Zo van, hé jij denkt dat je stoer bent? Dan gaan we je klappen, weetjewel, en daar had hij totaal geen zin in. Nee, hij wilde naar zijn ‘huis’ waar een heerlijk pakketje op hem wachtte. Hij grinnikte even, hij had het over Perrie natuurlijk, hij woonde samen met haar. Het lekkerste meisje in heel de fakz, in heel de wereld misschien wel. En iedereen mocht weten dat zij met hem ging, de kleine Kid. Zij was zo ongeveer een half jaar ouder dan hem, waar ook best wel mee pronkte, ze was echt wel een kop langer. En lekker, echt lekker weetjewel. Gewoon het soort meisje wat iedere jongen wil, zo eentje die word nagekeken in drukke winkelstraten, jongens die naar haar kont staren enzo. Maar zij was van hem, helemaal van hem alleen.

Hij liet even zijn handen over zijn abs glijden, het was best fris zo in de nacht. En zonder shirt natuurlijk. Hij kneep zijn ogen even samen in een poging iets te zien, hij kon een paar silhouetten van huizen zien, en aan het dak van één van die dingen zag hij dat hij bijna ‘thuis’ was. Erg dronken was hij niet, hij had blijkbaar nog een deel van zijn verstand en dit keer was er niet geblowd, althans, niet door hem. Hij probeerde naar de veranda te sprinten, wat dus niet zo’n goed idee bleek want enkele stappen na zijn poging lag hij bijna plat op de grond. Even liet hij zijn lachje horen, toen graaide hij met zijn hand in de rechterzak van zijn baggy-skate-broek die tot net onder zijn kont kwam. Waardoor zijn boxer duidelijk te zien was. Toen hij vond wat hij zocht trok hij zijn hand terug met daarin de sleutel van de voordeur. Eenmaal daar zocht hij aftastend naar het sleutelgat. Hij opende de deur zacht, want ja, Perrie was vast aan het slapen right? Stil liep hij de trap op, naar haar slaapkamer. Ze moest zo nodig een eigen slaapkamer, waarom? Geen idee, maar hij zag liever een tweepersoons bed en wilde nachten. Teheh. Toen hij boven aankwam liep hij rustig Perrie’s kamer binnen, hij liep naast haar bed en vlocht zijn handen door haar donkere haren en hurkte neer. Zijn hart begon harder te kloppen dan het hoorde, hij begon zich weer verkeerde dingen in zijn hoofd te halen. Niet doen Kid, niet doen. Toch kon hij de neiging niet onderdrukken hij stond op en plaatste zich voorzichtig boven haar, zachtjes drukte hij zijn lippen op die van haar, “Wake up sweety,” Grijnsde hij naar haar, hij wist niet hoe ze dit keer zou reageren, het was immers al vaker gebeurd dat hij haar midden in de nacht wakker had gemaakt. Het lag gewoon aan haar humeur, hoe ze het dit keer aan zou pakken. Hij gaf haar nog zacht een kus in haar hals.

Women, money, and a good time…

“Aaahh fuck,” Kreunde hij luid nadat Perrie zojuist haar knie in zijn zaakje had geplant. Damn, die had hij absoluut níet zien aankomen. Kermend liet hij zich van haar bed vallen om vervolgens met een plof op de zachte vloerbedekking te landen. Gelukkig maar dat er een vloerbedekking was, want anders was het nóg pijnlijker geweest. Hij sloeg zijn beide handen over zijn zaakje en drukte zijn hoofd zo hard mogelijk de vloer in, om bij wijze van zijn pijn wat zachter te maken. Mission failed. Shit man, Perrie was nog slim ook, een normaal meisje had dat nooit bedacht right? Maarja, ze was ook niet voor niets zijn vriendin. Nog steeds lag hij half jankend half grijnzend op de vloer. Hij hoorde dat Perrie zich bewoog en opende zijn dichtgeknepen ogen. "Foei Keith, je weet het best."
Keith, zijn echte naam, Keith, dat jochie. Die knul die braaf was, die alles deed wat hem werd opgedragen. Het jongetje dat altijd met zijn zus was. De jongen voor hij zijn ouders verloor. Hij kneep zijn ogen weer samen maar dit keer harder, hij moest die herinneringen wegbergen, gewoon voor altijd vergeten, weetjewel, dat als je een schok ofzo krijgt, dat al die dingen die je niet wilt onthouden gewoon verdwenen zijn. Maar zo’n schok was er niet, of nou ja, vast wel, maar dat was er dan ééntje waarbij je al je herringeringen kwijt was. En dat wilde hij niet, nee, hij wilde nog die herinneringen van alle -bijna- alle feestjes. En van Perrie, van Perrie natuurlijk.

Zijn grijs/blauwe ogen zagen een beeldschoon grijnzend meisje voor zich, hij volgde al haar bewegingen. En het ontging hem natuurlijk niet dat haar dekbed net iets te ver naar beneden gleed. Even stokte zijn adem en passeerde zijn hart een slag. Maar dat adembenemende moment was gauw over nadat Perrie haar dekbed weer had op getrokken. “Je had hem wel zo kunnen houden hoor, dat dekbed, of zelfs nog iets lager misschien.” Grinnikte hij met een wenkbrauwwiebel nadat hij zich een stukje had op gehesen. Ondertussen deden zijn ballen alweer iets minder zeer. Smekend keek hij haar aan, hij mocht toch wel één nachtje, één nachtje bij haar slapen? En alsof ze zijn gedachten kon lezen gaf ze gelijk antwoord op zijn vraag. "Je bent harstikke dronken Kid. Ga pitten ofzo, niet mij lastig vallen. En néé, voordat je het in je hoofd haalt: Je slaapt niet bij mij in bed." Fronsend keek hij haar aan, zo dronken was hij toch niet? Hij had wat biertjes op... en een wodka. “I wasn’t that drunk…” Mompelde hij blozend. De rest van de zin maar even negerend. Perrie zat met haar rug tegen de muur langs haar bed, en hij had sterk de neiging naast haar te komen zitten. Maar het leek hem verstandig dat nu nog maar even niet te doen. Maar hij wilde haar zo graag, gewoon hebben, snapje. En ze wist niet hoeveel moeite hij deed, en hoe hard hij zijn best deed zich in te houden. Niet dat het hem altijd lukte natuurlijk, maarja, dan liet zij ook wel van zich weten. Hij snapte niet waarom ze het nog niet wilde, ze waren toch 15? Of nou ja, hij was bijna vijftien. En een puberende jongen kon zo ongeveer aan niks anders denken, daar kon hij ook niets aan doen.
"Te hard gefeest lieve schat? Ik moet zeggen dat er na al die tijd nog steeds niks mis is met je sixpack." Even liet hij een grijnsje zien, yeah babe, true. “I know right, I'm just too damn sexy,” Grinnikte hij. Het was echt niet dat door haar keuzes, die hij ook respecteerde, hij niet meer van haar hield. Nee, echt helemaal niet. Hij hield van haar no matter what. "Rawr," Dayum, zo seksie, zo lekker. Deed ze het expres? Was ze gewoon met hem aan het spelen, als een kid’s toy. Hij zo ver lokken, maar dan toch weer tegenhouden, ofzo. Eigenlijk vond hij het niet erg, ze konden echt wel samen lachen. Ja, zeker weten. Toen Perrie dichterbij kwam te zitten wilde hij gewoon de dekens van haar aftrekken, big deal? Ze had toch nog gewoon een bh aan right? En tieten was hij echt wel gewend hoor, alleen nog niet die van haar… ghehe. Ondeugend keek hij haar aan, maar hij wist dat ze het niet zou waarderen, dus deed hij het maar niet. En als hij het al had gedaan, was hij het waarschijnlijk de volgende ochtend alweer vergeten, door de drank. Met een zacht kreuntje stond hij op, hees zich naast Perrie op bed en kwam dicht tegen haar aan zitten -zorgend dat het dekbed tot haar kin bleef waar het was-. Met zijn hoofd een tikkeltje schuin bood hij zijn excuses aan “Sawry,” Hij gaf haar als een soort van slijm-actie een lief kusje op haar wang. Toen herinnerde hij zich dat zij ook een feestje had gehad, een meiden feestje ofzo, whatever. “Hoe was je feest?’’ Met een klein glimlachje keek hij haar aan, het koste hem heel veel moeite hier zó te zitten. Maar toch lukte het hem, gelukkig, want straks kreeg hij nog een knietje, en werd hij onvruchtbaar ofzo. Snapje.

»Sorry, ik ben echt slecht in het meer maken dat wat er al is D=

Women, money, and a good time…

Even bracht hij zijn hand omhoog om vervolgens zijn haar goed te strijken. Zijn haar was donkerbruin/blond achtig, een beetje vaag. En tijdens de FAKZ had hij het in model proberen te knippen, wat nog aardig gelukt was ook, behalve dan dat er hier en daar wat ongelijke pieken waren. Maarja, niemand zag er tegenwoordig meer perfect uit. Perrie, zij wel natuurlijk. Naast Perrie waren er nog wel leuke meisjes, maar niet zo leuk als zij, bij lange na niet. Geen eentje waarbij hij dezelfde gevoelens had als voor haar, of waarbij hij hetzelfde zou proberen te bereiken. Hij zou haar ook nooit verlaten alleen omdat ze geen sex wilde, natuurlijk niet. Zijn wangen kleurde een tikkeltje rood bij haar aanraking, alsof ze zijn net goed gestreken haar weer expres door de war haalde. "Hoe kan ik nou boos blijven op die puppyogen?" Hij lachte, dat kon ze ook niet, maarja, het was ook niet voor niets een van zijn specialiteiten. “You can’t,” Grinnikte hij. Hij voelde hoe haar donkere haren in zijn nek kriebelde en schouders kriebelde. Hij voelde ook hoe haar blote armen zijn ontblote bovenlijf omarmde, hij spande zijn spieren aan omdat haar arm tamelijk koeler was dan zijn middel. Hij kreeg het warm van haar, dat was voor zover wel duidelijk. Zijn hand gleed naar haar kont, maar toch trok hij hem op het laatste moment weer een paar centimeters terug. Zijn hartslag pompte met een razend tempo bloed door zijn lichaam. Wat deed ze met hem? Met een klein glimlachje keek hij opzij toen Perrie tegen hem begon te praten, "Zoals de meeste feestjes, alleen met iets meer drank wat er voor zorgde dat er aardig wat werd afgekotst. Oftewel, ik was eerder thuis. Niet echt een succes was het." Zijn kleine glimlachje maakte plaats voor een brede grijns. “Herkenbaar,” Precies zoals hij had verwacht, of nou ja, zoals die van hem ook was geweest. Zijn hoogtepunt lach zo rond de 1uur snachts. Daarna ging het bergafwaarts, hij kon zich eigenlijk ook niet meer herinneren waarom hij geen shirt meer aan had. Het zou strippoker geweest kunnen zijn, maar het had ook gekund dat hij het gewoon warm had ofzo. Een zacht lachje verliet zijn mond, zij had ook geen shirt aan. Maar dat was vast en zeker gewoon omdat ze was gaan slapen. Zijn face kwam terug naar sad-mood toen hij door had dat ze hem los had gelaten en haar hoofd weer rechtop had gebracht en opstond. “Stink ik dan zo erg?” Bracht hij zielig uit, hij wist ook wel dat ze niet weg ging om hem, want als ze alleen had willen zijn had ze hem wel de kamer uit geschopt. Hij keek hoe ze haar kast open trok en er een shirt uit griste. Damn. “Hey babe, da’s echt niet nodig hoor,” Grinnikte hij. Maar ze zou niet van gedachte veranderen, en dat had hij ook eerlijk gezegd niet verwacht. Zijn ogen gleden over haar lichaam, maar bleven al snel haken op haar maar al te perfecte kontje. Damn hot. Kid verplaatste zijn lijf een klein stukje om makkelijker te zitten, toen draaide Perrie zich om om hem met een strenge blik aan te kijken, "Jij blijft hier. Geen gegluur, geen perv'ish gedrag. Niets. Get it?" Zijn wenkbrauwen kwamen iets omhoog en een pruillipje was zichtbaar, “Nah...” Stootte hij uit. Ze liep de kamer uit en sloot de deur. Als een gek sprong Kid op, maakte zijn riem los, schopte zijn broek uit -waardoor hij alleen in een onderbroek stond- en sprong met een zachte plof in het bed. Helaas had Perrie haar dekbed mee genomen, snel zochten zijn ogen naar een kleed ofzo, eenmaal gevonden trok hij hem over zijn hoofd heen en begon daar op Perrie te wachten. Een ondeugende grijns kwam rond zijn lippen te staan. Zijn ogen kwamen net onder het kleedje vandaan, en stiekem hoopte hij dat hij hier heel de nacht mocht blijven liggen.

Women, money, and a good time…

Terwijl hij daar zo lag, in haar geur, haar bed, dacht hij aan de verschillende dingen die er in zijn leven waren gebeurd. Terwijl hij eigenlijk met zichzelf had afgesproken dat hij niet meer aan vroeger zou denken, alleen aan nu, aan Perrie. Stiekem was hij best moe, en hij moest sterk zijn best doen zijn ogen open te houden. Hij vroeg zich af of Perrie hem eruit zou schoppen, wat waarschijnlijk de meeste kans had. Want zijn hoop op eerst even lekker bekken en dan alle kleren uit, was verloren hoop. Dat wist hij ook wel, hij kende haar inmiddels al een tijdje, langer dan dat hij het met welke andere relatie ook had volgehouden. En daar was hij ook best trots op, dat hij zoiets kon, weetjewel. Gewoon, een vaste relatie, ik bedoel van oh shit man. Bám. Hij merkte op dat het best lang duurde, ze zou toch alleen maar haar shirt aantrekken? Toch bleef hij maar liggen waar hij lag, hij zou niet gluren, dat had hij een soort van beloofd. Niet helemaal, maar toch, dan kon hij haar echt vergeten. Sowieso had ze hem dan vermoord ofzo. En hij wilde nog niet dood, absoluut niet. Er waren wel al wat dooien gevallen in de FAKZ, hij had er niks mee te maken, gelukkig. Er was wel zo’n mega grote dude, echt, hij was gewoon bang van hem, en hij wist dat hij één van die kinderen vermoord had. Kid wist het gewoon, hij had het niet gezien ofzo hoor, alleen gehoord, van andere. En er waren er dood gegaan aan honger, hij had zelfs gehoord dat mensen elkaar op aan het eten waren, niet dat hij het geloofde hoor. Maar het zou kunnen, hier kon alles. Maar hij moest niet aan die dingen denken, nee, gewoon niet.

Zijn ogen schoten open doen hij de deurklink hoorde openen, hij zag met zwak licht van de maan, waarvan hij zich afvroeg of die er wel echt was, Perrie de kamer binnen stappen. Ze raapte haar dekbed op, haar bewegingen waren anders, hoewel er maar minuscule veranderingen waren. Met het zwakke licht wat er was kon hij zien, en horen, dat ze het dekbed liet vallen. Zijn ogen gleden van haar lekkere heupen naar haar gezicht, waar haar mond een tikkeltje open stond. Een kleine frons ontstond er door zijn wenkbrauwen, wat was er? Zijn ogen volgde haar hand, die over haar wang veegde. Ze had haar hoofd naar de grond gebogen, iets wat ze normaal nooit deed, nee, ze liep altijd recht, met haar kin een tikkeltje omhoog.
Kid woelde met zijn rechterhand door zijn haar, fuck. Heel kort, toen Perrie hem recht aankeek, schoot er de gedachte door zijn hoofd dat ze het uit wilde maken. Dat het klaar was met hun, omdat hij zich teveel opdrong. Omdat hij dingen wilde die zijn niet wilde, omdat hij nu met alleen zijn onderbroek aan in haar bed lag. En zij niet keer op keer dit zelfde liedje wilde herhalen. Kid zette zijn handen achter zich en duwde zich op, hij wilde naar haar toe lopen, haar omhelzen. Hij wilde niet dat ‘hun’ eindigde. Maar toen hij zich had opgeduwd was zij al gezakt. Ze was tegen de deur gaan zitten, en had met haar armen haar benen vast. Haar hoofd lag tussen haar knieën. Typisch een huil-houding. Hij wist niet wat hij moest zeggen, wat hij moest doen, dacht dat het aan hem lag. Toen schoof hij zijn benen naast het bed en stond hij op. Liep kalm naar haar toe en kwam zo’n 20cm naast haar zitten. Ook hij richtte nu zijn blik naar de grond. “Kom.. Komt het door mij?” Bracht hij moeizaam uit. Hij strekte zijn arm een stukje uit en veegde met zijn wijsvinger haar haar zachtjes achter haar oor, waardoor hij haar gezicht kon zien. “Moet ik naar mijn kamer gaan?” Vroeg hij als een klein kind, dat net inzag dat hij fout zat, en verwachtte dat zijn moeder hem naar zijn kamer zou sturen, maar eerder wilde zijn met die vraag, zodat het vrijwillig was. Toen hij geen antwoord kreeg, op geen van beide vragen, besloot hij dat laatste maar te doen. Zo stil mogelijk stond hij op, griste zijn kleren mee en liep haar kamer uit. Ergens voelde hij een steek, dicht bij zijn hart, eentje die vrij diep ging, iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld.
In de gang trok hij zijn kleren aan, en toen schoot hem te binnen dat zijn shirt nog op het feestje lag. Hij zou hem wel even gaan halen. Eerst liep hij naar zijn kamer en pakte één van de vele shirts die op zijn bed lagen. Hij liep de trap af, naar de voordeur en stapte de toch al zo donkere nacht in. Met zijn gedachte nog steeds bij Perrie.

»Sawrhy

Women, money, and a good time…

Fuck. Waar was hij mee bezig? Opeens besefte hij dat hij haar, Perrie, zomaar had achtergelaten, en waarvoor ook al weer? Hij kon het zich niet eens meer herinneren, waarom hij uit huis was gelopen. Het was vast niet boeiend, anders had hij het wel onthouden, deels door de drank natuurlijk dat hij het niet meer wist. Maar wat hij wel wist was dat Perrie nu alleen in hun huis zat. Hij had haar achtergelaten, wat voor een kerel was hij wel niet. Vieze flikker dat hij was, eigenlijk verdiende hij een paar rake klappen, recht op zijn face. Perrie haatte hem nu vast echt, ja, ze zou het zeker uitmaken, geen twijfel mogelijk. Hij stak zijn beide handen in zijn haren, trok ze door naar achter en liet ze vervolgens futloos naast zich neer vallen. Godver. Hij had plots nergens meer zin in, wilde gewoon gaan liggen om vervolgens nooit meer op te staan. Hij wilde terug naar Las Vegas, naar Mike en naar zijn zus. Hij liet zich achterover op de straat vallen, het asfalt was koud. En toen schoot het hem te binnen waarom hij weg was, hij zou zijn shirt gaan halen. Waarom de fuck zou hij zijn shirt gaan halen? Hij had er duizenden, kut drank ook. “Damnet Kid,” Mompelde hij boos, meer tegen zichzelf dan tegen wie dan ook. Hij hoopte dat er een vrachtwagen over hem heen zou rijden, dat hij in één klap dood was. Maar dat zou niet gebeuren, want er reden geen vrachtwagens, geen auto’s, niks. Nee, want al die fucking volwassenen waren weg. Kut FAKZ ook.
Hij dacht aan Perrie, aan wat ze nu wel niet zou denken. Een kramp schoot door zijn maag toen hij bedacht dat ze niet boos was geweest, had niet boos geklonken, had überhaupt niet gepraat. Het lag niet aan hem, er was iets anders. Fuck, nog hardere fuck. Als ze boos op hem was geweest had ze hem sowieso voor alles wat ze maar kon bedenken uit gescholden, hem in elkaar geslagen en getrapt -of iets wat daarop leek- en hem vervolgens het huis uit gesmeten. Maar dat had ze niet gedaan, niks van dat alles. Shit shit shit, hij had haar dus achtergelaten, om haar ruimte te geven, terwijl ze hem misschien wel super hard nodig had. Het schoot hem ook te binnen dat hij eigenlijk niets van haar wist. Helemaal niets. Kut. What the fuck was hij voor een vriendje? Hij was de meest egoïstische klootzak die er bestond. Hij dacht alleen maar aan zichzelf. Hij wilde haar niet kwijt, nooit niet, helemaal nooit. Maar hoe kon hij dit goedkamen? Hoe in hemelsnaam zou hij dit kunnen goedmaken? Waarschijnlijk was het onmogelijk, gewoon, bám over. Over en uit. Terwijl hij op het koude asfalt lag, met over zijn hele lichaam kippenvel, biggelde er een heel heel klein traantje uit zijn linkerooghoek. Fuck man, was hij nu ook nog gaan janken? Plots zat zijn hart vol zelfhaat, Kid, de jongen die vol was van zichzelf. De jongen met een mega hoge eigendunk. Liep nu te janken? Hij moest het goed gaan maken, moest haar laten zien dat hij er ook voor haar kon zijn. In een oogwenk stond hij terug op zijn voeten, sprintte als een ware randdebiel richting hun huis. Hij zag er sowieso uit als een gestoorde gek die te veel op had, van wat dan ook, wied tot coke. Misschien zelfs wel paddo’s. Maar het boeide hem niet, het maakte hem geen ene fuck uit.
In een schok bleef hij staan, zijn borstkast ging niet normaal snel op en neer, hijgend liep hij de laatste paar meters naar de stoep voor hun huis. Waar hij in het zwakke licht Perrie zag zitten. Hij probeerde er kalm uit te zien, sterk, zoals hij er altijd uitzag. Maar hij was gebroken, een jongen hoorde niet te breken van dit soort dingen. Fuck. Ze zag hem nu vast als een of andere babyboy. Maar het liefst wilde hij haar gewoon huggen, zo hard als hij kon. Toen hij zo dichtbij was dat ze hem wel zou moeten horen begon hij te smeken, “Perrie, Perrie please…” Het kwam er bijna snikkend uit. Hij richtte zijn ogen naar de grond. Fuck, wat moest hij zeggen? Wat moest hij doen? Hij zette nog een stap dichterbij, hoopte dat ze op zou staan, zodat hij weer omhoog moest kijken in plaats van omlaag. “Forgive me Perrie, asjeblieft,” Hij keek haar weer aan, ze had ondertussen haar hoofd opgeheven. “Ik weet ook niet wat me bezielde, ik dacht, jij wil,” Sprak hij schokkerig, “De drank, ik bedoel,” Fuck, hij verprutste het, hij verfuckte het. “Fuck,” sprak hij dan toch eindelijk uit, een van de enige dingen die er nog door zijn hoofd dwaalde. Het woordje fuck, dat was alles.

Women, money, and a good time…

Zijn ogen vlogen even over de straat, niet dat hij veel kon zien. Alleen wat silhouetten en de weerschijning van de maan op lege frisdrank blikjes, en in de ramen. De maan die volgens hem niet echt was, het kon niet echt zijn. Of toch, was het dezelfde maan die de mensen buiten de muur ook zagen? Bestond er nog wel iets buiten de FAKZ of was alles gewoon verdwenen? Als er al iets was, mensen enzo, dachten ze dan dagelijks aan hun? Aan de hopeloze kinderen, die langzaam in gekken veranderde. Waaronder hij, hoewel hij voor de FAKZ ook al losgeslagen was. Hehe. Het was eigenlijk best komisch, de meeste kinderen hier hadden hem voor de muur er was ontweken. Hij was raar enzo, ging met verkeerde mensen om etc etc. En nu? Nu waren ze hetzelfde, althans, de meeste dan. Ze waren precies als hij, alleen dan wannabe natuurlijk. Behalve Perrie, zij was echt, één van de enige dingen in zijn kleine wereldje waarvan hij wist dat het echt was. Dat het bestond, geen grap was. Niet dat al die kinderen die nog over waren niet bestonden ofzo hoor, maar ze waren gewoon… zo nep. Ook niet allemaal, maar gewoon, zo voelde het voor hem.
Perrie niet, nee.

Zijn ogen bracht hij terug naar haar, er stak iets door zijn hart toen hij zag wat hij had aangericht. Maar waarschijnlijk zag hij er zelf precies hetzelfde uit, misschien zelfs nog wel erger. Ja. Hij zag hoe ze haar hoofd langzaam optilde, hem aankeek, maar hij ontweek haar blik. Hij wilde niet in haar prachtige ogen kijken, ze zou zien dat hij er niets van snapte, wat er aan de hand was. Want wat the fuck was er nu eigenlijk allemaal gebeurd? Het liefst wilde hij gewoon zijn bed in, om binnen een paar seconde in slaap te vallen, maar dat zou hij niet doen. Hij wilde bij haar blijven, om wat voor een rede dan ook. Hij wilde niet dat ze weg zou gaan, hij was zijn conclusie over ‘Perrie is niet boos’ alweer vergeten. Zijn ogen schoten terug naar haar, en dit keer keek hij haar wel aan, haar ogen waren vochtig. Waarschijnlijk net als die van hem. "Kid.. Ik.. Ik weet het niet," Wat wist ze niet? Waar had ze het over… Door die fucking drank kon hij het allemaal niet meer bij houden. Zijn blik werd vragend. Alles was in een soort van waas gebeurt ofzo, toen zag hij flarden van hem, hij die op haar bed lag. En nog daarvoor, het feest, de drank. Even kneep hij zijn ogen dicht. Hij zag er vast super brak uit, met wallen van hier tot Tokio. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij dat Perrie opnieuw aan het huilen was. En hij stond daar maar een beetje, wilde haar eigenlijk omhelzen, maar wist toch niet of hij dat wel zou moeten doen. Hij volgde al haar bewegingen, zoals altijd. Hij zag een minuscuul glimlachje, maar die was niet echt. Nee, zo lachte zij niet. Ze stond op en liep naar hem toe, haar geur, het prikkelde zijn toch al vernielde brein. Maar deze geur, deze geur zou hij nooit meer vergeten. Nooit in zijn hele leven, het was de geur van Perrie -natuurlijk- de geur die hij al zo vaak had geroken. Zijn maag kromp opnieuw samen -maar nu in goede zin- toen Perrie haar armen om zijn nek sloeg. Zoals verliefde stelletjes dat altijd deden. Stelletjes zoals zij. Toen zij een kus op zijn klamme voorhoofd gaf sloeg zijn hart zoals al zo vaak op deze avond een slag over. Heel voorzichtig liet hij zijn armen om haar middel glijden, waarna hij ze vlak boven haar heupen liet rusten. Hij voelde hoe haar hoofd dichter tegen zijn nek kwam, hoe haar warme adem langs zijn hals gleed. Hij wilde dat dit moment de eeuwigheid zou duren. Maar dat was niet zo, want nadat ze even zo hadden gestaan, zonder ook maar een woord te zeggen -wat overigens ook niet nodig was- zette Perrie weer een stap van hem weg.

"Het licht niet aan jou, oké? Denk dat niet please." Hij richtte zijn ogen op om haar aan te kijken, sloompjes knikte hij als blijk van begrip. Er zat een fucking betonnen brok in zijn keel, zijn mond was droog. Door het tekort aan water. Maar daardoor was hij niet in staat iets te zeggen. Dus probeerde hij net als haar, een glimlach te forceren. Toen ze zich omdraaide om richting de deur te lopen richtte Kid zijn blik weer op zijn schoenen. Zijn afgetrapte Globe’s, eerste klas skateschoenen merk. Maar voor hij het wist lag Perrie op de grond, fuck. Snel kwam hij op haar afgelopen, hurkte bij haar neer en pakte haar vrije hand vast. Zijn ogen gleden van haar ogen naar de snee in haar been. “Fuck,” Dat zag er niet best uit, en het zou vast ook pijn doen. En kort daarna kwam ook de frustratie van haar kant. Hij zou haar naar binnen dragen… Nee, geen goed plan, hij was zo belabberd door de drank dat ze waarschijnlijk beide nog eens zouden vallen. Waardoor hij zichzelf sowieso ook verwonde. Hij verplaatste zijn lichaam naast haar en pakte haar linkerarm om die vervolgens over zijn schouder te helpen. “Kan je lopen?” Vroeg hij voorzichtig, “Ik help je oké?” Voor hij antwoord kreeg scheurde hij een reep stof van zijn onbelangrijke shirt af en bond die zorgvuldig om haar been. Dat zou het bloeden voor nu even verminderen. Snel drukte hij nog een kus op haar wang, “Het spijt me,” Sprak hij nog, doelend op wat er deze nacht allemaal was gebeurd.

Women, money, and a good time…

Toen hij de stof om Perrie’s been bond wist hij niet dat zij er al een stuk glas uit had gewrikt. Hij wist wel dat de wond ernstig was, hoewel je in deze tijd van alles kon verwachten, maar hij had vooral geprobeerd het bloedden te stoppen. Ergens hier in de fakz liep een genezer rond, hij wist alleen niet wie het was, maar er waren al vele kinderen door dit mysterieuze kind geholpen. Hij had zelfs gehoord dat er iemand al zijn botten had gebroken omdat hij had geprobeerd zelfmoord te plegen door van een dak af te springen. Lol, mision failed, maar, die was dus ook helemaal genezen door dat genezer gastje of gastinnetje. Misschien, als ze de persoon konden vinden, zou hij of zij ook Perrie helpen. Hoewel hij zeker wist dat ze het wel zou overleven. En dat het in verloop van tijd wel zou helen. Hij keek even opzij om te zien hoe het met haar ging, en nam aan dat ze gewoon niet gehoord had dat hij voorstelde haar met ondersteuning naar haar bed te brengen. Hij probeerde haar aan te kijken toen ze eindelijk iets tegen hem zei, gelukkig, ze kon iniedergeval nog praten. 'Kid.. Ik zei het net al, maar het is serieus niet jouw schuld. Oke? Je bent juist een van de goede dingen die me is overkomen.' Hij dwong zichzelf een glimlachje te laten zien. Maar zijn glimlach verging hem toen hij er aan dacht dat híj zo nodig om iets -wat dat dan ook had mogen zijn- naar buiten was gegaan en zij door hém naar buiten was gekomen waardoor zíj uiteindelijk was gevallen. Maar om haar niet nog verdrietiger te maken, stootte hij een “Hm,” uit.
Zijn maag kreeg zn kriebels terug toen Perrie hem, een tikkeltje onhandig, in zijn nek kuste. Haar zachte lippen waren koud, maar de hand die een seconde later over zijn wang gleed was vrij warm. Zijn kleine glimlachje kwam terug toen hij ook het gewicht van haar hoofd op zijn schouders voelde, en haar haren zachtjes in zijn nek kriebelde. Hij liet zijn arm langzaam om haar middel glijden en drukte voorzichtig door zijn hoofd iets te draaien een kus op haar hoofd. Hij hoorde haar zucht, en wilde eigenlijk hetzelfde doen. Alles was zo ingewikkeld. En momenteel verliepen dingen niet op rolletjes.
'Ehm.. Kid.. Zou jij me eventueel naar binnen kunnen dragen en naar mijn kamer brengen? Ik ben dood moe. Kapot. Het enige wat ik nu wil is mijn fucking bed in.' Gelukkig, hij dacht dat hij hier voor eeuwig zou moeten zitten, niet dat dat erg was, met Perrie tegen zich aan. Haar warmte om hem heen, maar zijn reet begon zeer te doen, en stiekem wilde hij eigenlijk ook heel graag zijn bed in. Hij zou maar niet proberen naast haar te komen liggen, want dat zou ze toch niet goed vinden, toch?
“Ja,” Hij knikte even kort, “ik help je,” Hij voelde hoe Perrie haar hoofd van zijn schouders tilde, haar arm lag nog steeds rustig rond zijn nek. Voorzichtig stond hij op, haar ondersteunend, zonder iets te zeggen, of te vragen, begon hij met lopen. Heel zacht, dat natuurlijk wel, hij lette ook goed op haar eventuele bewegingen waaruit bleek dat het echt niet ging. Maar haar kennende was ze zich gewoon aan het verzetten tegen de pijn.
Toen ze eindelijk -na heel wat geworstel- boven aan de trap stonden was het nog maar een paar stappen naar Perrie’s bed. Voorzichtig begeleidde hij haar haar bed in, “gaat ie?” hij wist dat het een vervelende vraag was, maar hij moest hem stellen. “Eerlijk hè?” vroeg hij nog om zeker te weten dat ze niet iets zei wat niet zo was. Rustig hielp hij haar met het dekbed, wat hij zacht over haar heen liet glijden. “Dan ga ik ook maar m’n nest in,” probeerde hij zo vast mogelijk te zeggen, stiekem had hij nog helemaal geen zin om te gaan, wilde hij tegen de muur gaan zitten om te wachten tot ze in slaap viel. Om haar vervolgens te bekijken, want ja, ze was zo mooi dat je amper je ogen van haar af kon houden. Zonder zijn woorden waar te maken bleef hij nog staan, wachtend op haar reactie. Hopend op een antwoord als, ‘nee blijf’ of ‘please, kom naast me liggen’ maar verwachtend dat dat niet zou gebeuren.

»Derp. D=