When we're all out of our minds.

Anastacia nam naast hem plaats in de zetel. De jongen wreef nog steeds in zijn ogen. Zijn oren stonden echter wel gespitst en was klaar om te luisteren. Hij verwachtte ergens een preek. Dat wat hij deed fout was, dat hij het moest stoppen en dat het ook zijn dood zou worden. Akira verwachtte dat ze hem nooit meer wou zien. Dat ze haar rustige leventje wou behouden en niets te maken hebben met een jonge crimineel als hij. Maar toen ze vroeg dat ze hem iets wou zeggen, klonk haar stem alles behalve verwijtend. Ze zag er zelfs niet meer koppig uit. Erger zelfs, het leek alsof er iets van schuldgevoel in haar ogen te lezen was! Uiteindelijk sprak ze, ‘Sorry voor gisteren.’ En ja, ze liet hem nog maar eens verbazen. Hij trok zijn ogen open en kreeg de neiging om te vragen of het een grapje was. Maar hij zweeg want ze leek nog niet klaar te zijn. Akira keek haar aan, haar ogen zochten niet zijn gezicht. ‘Ik gedroeg me stom en koppig.’ Hij zag hoe ze even zijn blik zocht maar keek algauw weer weg. “Stom weet ik nog zo zeer niet… Koppig zal ik niet ontkennen.” Gelukkig klonk zijn stem weer vriendelijk. Niet moeilijk, want vanbinnen had hij het warm. Een goed warm gevoel. Ze liep niet weg, ze bood haar excuses aan voor haar gedrag. Hij kon het niet geloven en even was hij gelukkig.

Ondertussen werd het even stil. Buiten blies de wind door het bos en duwde zachtjes tegen zijn hut. Ergens in de verte hoorde hij een merel, maar anders was het stil. 'Ik weet dat het geen excuus is, maar ik was verward, ik snapte er even niks meer van, ik..' hij zweeg, de jongen wist eerst niet wat te zeggen. Eigenlijk zou iedereen verward zijn, zoals zij was. Hoe vaak gebeurd het dat je een normaal gesprek hebt met een onbekende en plots blijkt dat deze in de illegale wereld zit? Even voelde hij de neiging om zijn op haar schouder te leggen, om te zeggen dat ieder ander ook zo zou hebben gereageerd. Maar het voelde zo onnatuurlijk voor hem om fysiek contact te zoeken. Al was het maar een hand op haar schouder. Dus hield hij zijn handen thuis waarna ze nog even verder sprak. 'Af en toe worden dat soort emoties me te veel en dan,' even zuchtte ze, 'Nou, dan sla ik een beetje over. Ik gedraag me dan heel anders.' Hij glimlachte, blij dat ze hem niet haatte en bijna medelijdend dat ze zich zo voelde vanwege hem. Ook voelde hij zich een indringer, een onbekende die plots zulke persoonlijke gesprekken heeft met een onbekende. Het leek niet te passen in zijn leven. Maar het gebeurde, vrijwillig. 'Het was niet mijn bedoeling en ik wil even zegen dat ik het helemaal niet erg vind. Je bent aardig en ik begrijp dat mensen moeten doen wat ze moeten doen om te overleven.' En uiteindelijk zochten haar ogen iets van contact met de zijne. Er was nog steeds een vriendelijke, onschuldige glimlach te zien rond zijn mondhoeken. “Bedankt, echt waar. Ik hoef geen medelijden, wel begrip en dat heb je. Daarom ben ik je dankbaar.” Klonk het oprecht. “En hoe je reageerde, ik denk dat een ander ook zo zou hebben gereageerd. Je werd in een situatie geduwd dat je niet zag aankomen.” Of het was dat ze een vermoeden had van zijn leven, maar dat zou hem hebben verbaasd.

Er viel weer een stilte, nu hij uitgesproken was en zij leek dat ook. Het was geen onaangename stilte en hij genoot er van. De stilte werd echter verbroken door een rammelend geluid. Hij kende het uit duizenden, de jongen had in zijn leven veel honger geleden. Voor het eerst hoorde hij Anastacia lachen, of eerder giechelen zoals de meeste meisjes wel goed konden. Spontaan moest hij ook lachen, niet uitlachen, gewoon smakelijk lachen. Ze keek hem aan en zei, 'Ik denk dat ik maar eens naar huis moet gaan.' Even trok hij een pruil lipje, maar hij kon haar hier moeilijk gevangen houden. 'Heb je misschien zin om even mee te komen? Voor een ontbijtje?' nu voelde hij zich alsof hij haar verplichtte om hem mee te nemen. Maar eerlijk? Hij wou geen neen zeggen. Die dag had hij geen klanten die hij moest bezoeken, hij had nog genoeg Berto’s en anders zou het een eenzame dag geweest zijn. Waarschijnlijk had hij wat rond gerend in FAKZ en getraind. 'Als je me tenminste niet beu bent, ik wil je niets verplichten.' Hij lachte zacht, “Wonder dat jij mij niet beu bent. Maar ik kom graag mee, anders zit ik toch maar alleen.” Hij haalde zijn schouders op en stond recht. “Dan doe ik eerst iets van kleren aan.” Want hij kon moeilijk halfnaakt met een handdoek rond zijn middel naar buiten gaan. Niet dat hij een lelijk lichaam had, behalve de enkele littekens. En zijn linker enkel was getekend met een tattoo van Yin en Yang met een tribal zon er rond.

De jongen liep naar een kast, nam een geruite hemd, een zwart tank top en een jeans broek. Hij ging een hoekje om en deed snel zijn broek aan. Waarna hij terug kwam, achter het hoekje was er namelijk iets van tocht. Op zijn gemak deed hij zijn top en hemd aan, hij was nog moe en ’s morgens moest je hem niet opjagen. Eenmaal aangekleed wachtte hij tot Anastacia de leiding zou nemen. “Na u, jonge vrouwe.” Zei hij formeel en boog voor de deur als teken dat ze mocht voor gaan.

Ergens had ze verwacht dat hij haar zou haten om gisteren, ze had namelijk de neiging om altijd van het ergste uit te gaan. Toch had er zo nu en dan een vriendelijke glimlach rond zijn lippen gespeeld. Hij was niet kwaad geworden of had niet gezegd dat wat ze zei niks zou uitmaken en dat verraste haar aangenaam. Je had ook een ander soort mensen en af en toe kreeg Anastacia het gevoel dat het grootste deel van de mensheid zo was. Er waren blijkbaar nog steeds mensen die je konden verrassen. Misschien had ze het wel van Patrick overgenomen. Hij had namelijk ook niet veel vertrouwen, vooral niet in haar. Hij zou flippen moest hij er nu nog zijn. Waarschijnlijk rechtstreeks op Akira omdat ze bij hém de nacht door had gebracht. De jongen had nooit veel vertrouwen in de mensheid gehad, zeker niet in haar als ze iets met iemand anders ging doen. Niet dat hij er nu nog was, hij was verdwenen, samen met zijn gestalk om haar terug te krijgen. Het was misschien wel het enigste goede aan de FAKZ.

Tot haar verbazing was het gesprek vrij goed verlopen. Ze had zo nu en dan een beetje moeite met uit haar woorden te komen, maar het ging. Daarbij had Akira haar al snel gerust gesteld, niet zozeer door wat hij zei, maar door hoe hij het zei. Vriendelijk. Ze had het niet echt gesnapt, maar was al lang enorm blij dat hij niet enorm kwaad op haar leek te zijn. Hij leek eigenlijk helemaal niet kwaad. Ze zag hoe Akira af en toe nog wat in zijn ogen wreef. Zelf was ze klaarwakker, ze was meteen naar buiten gegaan waar de koelte haar wakker had gemaakt. Het was wel fijn wakker worden op die manier. “Bedankt, echt waar. Ik hoef geen medelijden, wel begrip en dat heb je. Daarom ben ik je dankbaar.” Ze glimlachte, ergens wou ze er tegenin gaan, zeggen dat zij hém juist dankbaar was. Maar om daar nu een probleem van te maken? Nee, dat leek haar geen fijn idee. Ze knikte. Misschien was het wel waar dat bijna iedereen zo zou reageren, maar ze zou zich dan nog steeds beter voelen moest zij juist iemand zijn die dat niet zou doen. Daar kwam dan nog bij dat zij er ergens zelf wel voor had gezorgd. Ze had het niet kunnen weten, maar toch. Als ze niet had gevraagd wat hij zoal deed door de dag heen dan was dit niet gebeurd. Ze keek hem aan en zag de vriendelijke glimlach die er al eventjes stond. Ze had niet veel mensen ontmoet die haar met één glimlach konden geruststellen. Ergens begon ze te denken dat ze vrienden hoorden te zijn. Misschien hadden ze elkaar ontmoet omdat het zo moest zijn. Ze hadden elkaar waarschijnlijk allebei even hard nodig.

Hij trok een pruillipje toen ze zei dat ze moest gaan. Blijkbaar was hij er niet zo blij mee, waardoor zij minder moeite had om hem mee te vragen. “Wonder dat jij mij niet beu bent. Maar ik kom graag mee, anders zit ik toch maar alleen.” Blijkbaar hadden ze het allebei een beetje verkeerd ingeschat. 'Ik ben altijd blij met wat leuk gezelschap.' zei ze. Hij stond op en zei dat hij wat kleren aan zou trekken. Het viel haar nu pas op dat hij bijna geen kleren aan had. Ze bleef nog even zitten en bestudeerde de omgeving zonder echt te kijken. Andere meisjes zouden met alle plezier zijn bovenlichaam bestudeerd hebben, maar zij niet. Niet dat ze niet van knappe jongens hield, maar ze zou niet zo naar jongens kijken. Op dat gebied was ze nogal ongemakkelijk. Hij kwam de hoek om lopen met een zwarte tanktop en een hemd. Zijn broek had hij al aangedaan en hij deed op zijn gemak de rest van zijn kleding aan.

Ze liep naar de deur en knikte op een officiële manier, maar er stond toch een grijns op haar lippen. Met Akira achter zich aan liep ze naar buiten, en toen ze eenmaal het bos uit was kon ze het herkennen nu het licht was. Net zoals gisteren was het het grootste deel van de tijd stil. Af en toe zei ze iets, maar niks ervan was erg belangrijk. De honger werd groter, deels omdat ze dacht aan wat ze konden eten. Ze had nog een pak pannenkoekenmix in de kast staan, die kon ze nu gebruiken. Of ze konden gewoon een eitje eten. Haar maag knorde nogmaals en ze drukte haar handen tegen haar buik. 'Sorry, ik kan maar beter niet aan pannenkoeken denken.' zei ze. Ze stak haar handen in de zakken van haar jas en liep wat sneller toen ze dichter bij haar huis kwam. Het was een typisch huis voor de wat rijkere Amerikanen. Het was groot, met een voortuin en achtertuin die ooit heel netjes bijgehouden waren. Zelf hield ze het nog wel wat bij, maar ze kon het niet zo mooi houden als het ooit was geweest. Ze opende de deur en liet hem binnen. Binnen waren alle kleuren op elkaar afgestemd, en echte kleurverschillen tussen kamers waren erg subtiel en onopvallend. 'Ga maar even zitten.' zei ze en ze gebaarde naar de woonkamer. Snel ging ze naar haar kamer om zich om te kleden. Ze pakte een zwarte skinny en een witte blouse. Toen ze zich had aangekleed liep ze terug naar beneden. 'Zijn pannenkoeken goed?' vroeg ze. Ze had nog pannenkoekenmix staan en eitjes had ze van de kippen. Melk stond ook nog in de koelkast, normaal was die ook nog goed. Ze bleef in de deuropening staan terwijl ze naar Akira keek.

OOC :: Ik heb hem toch nog af gekregen.

Anastacia had hem gevleid op vele verschillende manieren. Niet alleen was ze er nog steeds, ze wou blijkbaar zijn gezelschap. Akira was blij dat hij haar aangesproken had. Hij was blij dat ze de waarheid wist en niet weg liep uit angst. Misschien had hij vanaf nu een vriend. Terwijl hij zijn kleren aandeed spookte het door zijn hoofd, dat er misschien een andere toekomst voor hem was. Eentje waarin hij mensen zou gaan vertrouwen. Waar hij vrienden zou maken en ooit zelfs liefde zou vinden. Tot de dag voorheen had hij die gedachte belachelijk en zelfs grappig gevonden. Nu leek die plots minder onrealistisch. 'Ik ben altijd blij met wat leuk gezelschap.' Had ze gezegd voordat hij opstond. Akira noemde zichzelf niet leuk of zelfs aangenaam gezelschap. Het meisje dacht er anders over. Eenmaal aangekleed begeleidde hij haar naar buiten. Een formele knik en een grijns lieten het hutje van de jongen achter.

Het bos zag er heel anders uit wanneer de zon scheen. Akira had er opgelet dat het hier warmer was dan in Japan. Ze waren winter en de jongen hoefde niet meer dan een jas aan te doen. Zijn handen hield hij in zijn jaszakken. Normaal gezien zou hij zijn koptelefoon of muts opzetten voor zijn oren warm te houden. Maar hij had beide vergeten in het huis. “Ik hoop dat het nog gaat sneeuwen,” was één van de onzinnige dingen die hij zei onder weg. “als kind speelde ik graag in de sneeuw. Sneeuwpoppen, sneeuwballen gooien, engelen maken, glijden over de banken, etc.” ging hij een beetje dromerig verder. Ondanks zijn verleden had ook hij af en toe genoten van zijn jeugd. Wanneer er sneeuw lag vergat hij alles en genoot van het leven. Daarom gedroeg hij zich als een klein kind als er sneeuw lag. Of hij nu 9 of 16 was, dat zou nooit veranderen. Ze hadden het bos verlaten en liepen een wijk binnen. De jongen herkende het, de meeste plekken had hij al bezocht in FAKZ, hier had hij enkele maanden geleden een klant gehad. Akira wist nog dat het een meisje was, klein en jong, die iets softs wou kopen. Gewoon om even weg te zijn van de realiteit, had ze gezegd. Klanten vergat hij nooit, net als gezichten. In Japan hadden er genoeg polities undercover geprobeerd maar spijtig voor hen herkende Akira altijd de gezichten.

De aanslepende, aangename, stilte werd verbroken door de honger van Anastacia. Akira moest spontaan glimlachen en keek haar aan. 'Sorry, ik kan maar beter niet aan pannenkoeken denken.' Hij glimlachte en dacht na. Pannenkoeken, hij kon zich de dag niet meer herinneren dat hij nog een pannenkoek gegeten had. Het was niet zo bekend aan de kant waar hij leefde, voor FAKZ. Ooit had hij er wel eentje gegeten maar geur noch smaak kon hij herinneren. Het meisje naast hem week uit naar een chique uitziend huis. Hij vermoedde dat dit haar huis was. Ze liet hem binnen, Akira floot zachtjes. Het was heel wat groter en comfortabeler dan zijn hutje. De jongen was geen luxe gewend, hij vond het dan ook overbodig. Dat zei hij maar best niet luidop. 'Ga maar even zitten.' Hij knikte enkel en liep richting de living. Het was er proper en ruim. Akira nam plaats in een zetel. Hij hing iets door en keek rond.

Algauw keerde Anastacia terug in ander kledij. Zwart en wit deden hem altijd denken aan Yin & Yang. Zo zag het meisje er nu tenminste uit. 'Zijn pannenkoeken goed?’ daar hoefde hij niet over na te denken. “Graag, als dat geen probleem is.” Waarna ze zou gaan beginnen. Akira, die zich verloren voelde en nutteloos stond op en ging kijken hoe Anastacia pannenkoeken ging maken. De jongen, die zelden iets luxueus had gegeten, was wel benieuwd hoe je die platte dingen moest maken. Hij wist alleen hoe hij groenten moest kuisen en vlees moest bakken. Het meisje was al druk in de weer en leek hem niet te horen. Voorzichtig sloop hij naar haar toe, zag dat ze geen gevaarlijke dingen zoals een mes in haar handen had, en porde in haar beide zijden. Als jongen vond hij het geweldig als er iemand schrok door hem. Zeker op deze manier waardoor hij bijna plat lag van het lachen. “Sorry… sorry…” zei hij tussen het lachen door. Misschien was het niet zo veilig om een vrouw in de keuken te storen. Wie weet wat voor gereedschappen ze op hem kon gebruiken om het terug te pakken. Maar daar dacht hij niet aan.


OOC: heb weer wat gegodmode, als het niet goed is pas ik het wel aan ^^

Ze waren sneller bij haar huis dan verwacht, waarschijnlijk kwam het omdat ze het eind niet alleen moest wandelen. Het was fijn om met iemand te praten, onbenullige gesprekjes te voeren, zoals je met je vrienden deed. Ze begon ergens ook het gevoel te krijgen dat ze Akira een vriend kon noemen. Tijdens de wandeling naar haar huis begon hij over de sneeuw. Nu ze er bij nadacht had ze die dit jaar ook wel gemist. Sneeuwengelen maken, elkaar bekogelen en dan naar binnen voor een warme kop chocomel. Heerlijk. Ook dat de sneeuw vaak samenviel met kerst. Ze vond het nog steeds de leukste tijd van het jaar. Ondanks dat ze niet zo goed tegen de kou kon vond ze het leuker dan de zomer, het was een stuk gezelliger. Bij hun kwam de hele familie dan bij elkaar. Samen de kerstboom optuigen, cadeautjes inpakken, het waren van die dingen die ze, nu ze eraan dacht, wel miste. Dan had je ook nog de films, de typische films die bij hun werden gekeken met kerstmis. Ze waren dom, en de humor erin was nooit echt heel grappig, maar op dat moment lachte bijna de hele familie om iemand die over een bananenschil uitgleed.

Ze opende de poort van het hek en vervolgens de deur om Akira binnen te laten. Elke keer als ze thuiskwam was ze blij dat alles nog hetzelfde was. Er waren genoeg huizen waar het slot geforceerd was en van alles was meegenomen. Het was niet zozeer dat ze alle luxe enorm erg zou missen, maar sommige dingen waren zowel emotioneel als financieel waardevol. Ze liet hem in de woonkamer zitten en liep zelf snel naar boven om zich om te kleden. Haar te grote, maar heerlijk warme trui hing aanlokkelijk in haar kleerkast. Het was toch wel koud, en ze kon niet zo goed tegen de kou. Toch pakte ze een witte bloes en zwarte skinny. Ze was niet zo'n soort meisje dat zich elke dag helemaal wou optutten, maar ze was wel een meisje en wou er nog steeds goed uit zien als ze niet alleen was. Ze liep naar beneden en vroeg of Akira pannenkoeken goed vond, daarna liep ze naar de keuken en pakte een bakje met groenteschillen en dergelijke. Ze liep naar buiten, richting de kippen en nadat ze de restjes op de grond had gegooid voor de kippen begon ze te tellen. Er was er ééntje weg. Konden ze niet ergens kip gaan kopen of zo in plaats van de hare mee te nemen. Ze zuchtte, pakte de eitjes die de kippen nog hadden gelegd en ging terug naar binnen. Uit de kast nam ze alles wat ze nodig had. Melk, eieren, en pannenkoekenmix. Tijd voor haar kookkunsten, voor zover je die nodig had bij pannenkoeken, zeker als je een pakje gebruikte.

Ze was helemaal geconcentreerd door het deeg aan het kloppen om de kleine klontertjes van de poederige mix weg te krijgen toen ze opeens twee vingers tegen haar zij voelde. Ze sprong bijna op en slaakte nog net geen gilletje omdat ze zich zo had verschrokken. Akira leek het wel grappig te vinden en ging bijna plat van het lachen. Ze lachte een beetje met hem mee en porde hem terug in zijn buik. 'Ik pak je wel terug hoor.' zei ze en ze ging verder. 'Ik ben namelijk degene die hier het eten maakt.' Natuurlijk zou ze er niks raars in stoppen of zo, zo erg zou haar wraak nu ook weer niet zijn. Ze zette de kom aan de kant en pakte een pan die ze met een klontje boter op het vuur zette. Even de boter laten smelten en beginnen maar. 'En nu,' zei ze terwijl ze de pan bij de steel vastpakte. 'het gaat me lukken hoor.' ze schoof de pan eerst een paar keer van achteren naar voren en bewoog toen met haar hand naar voren, met de bedoeling de pannenkoek om te draaien. Hij plooide echter alleen en voor de rest deed hij niks. 'Probeer jij eens.' zei ze en ze gaf de pan aan hem. Hopend dat het hem ook niet zou lukken, niet omdat ze gemeen was of zo, maar omdat ze hoopte dat het echt moeilijk was. Dat zij niet gewoon faalde.
Op de tafel zette ze twee borden neer, siroop en poedersuiker. Daarna kwam ze aanlopen met een bord vol met pannenkoeken. Ze zette het neer en pakte er een van het bord af. 'Smakelijk.' zei ze, terwijl ze met de fles siroop aan het schudden was, het wou er niet meteen uitkomen. Nog wat poedersuiker erover en eten. Eindelijk, ze had honger gehad.

OOC :: Maakt niet uit hoor, ik heb het niet eens echt opgemerkt.

Het onaangename gesprek van de dag voordien leek in het niets te verdwenen zijn. De waarheid was gekend, de jongen hoefde zich geen zorgen maken. Voor nu althans. Iedere keer als hij een pakje ging afleveren of ging stelen zette hij zijn leven op het spel. Best ironisch aangezien hij het juist doet om zichzelf in leven te houden. Maar nu dacht hij alleen aan plezier hebben en leven. Voor het eerst sinds tijden glimlachte hij. Niet op de manier zoals hij het deed om iemand om de tuin te leiden. Hij bleef erbij dat het niet zijn leven kon zijn. Het was even, eventjes leven in een gelukkige wereld. Maar als de dag voorbij was dan zal zijn leven verder gaan. Het was een niet zo leuk gedacht. In zijn gedachten haalde hij zijn schouders op en liep verder stilletjes naar de keuken.

Het was een grote keuken waar het meisje in bezig was. Akira had zich achter haar opgesteld en porde haar in beide zijden. Er ging een schok door haar lichaam en hij hoorde een gesmoord geluid. De jongen ging plat van het lachen en bleef even in die toestand. Anastacia maakte het er niet beter op door terug te porren. Wat ze niet wist, was dat hij gevoelig veel kriebels had. “Neen… stop… genade…” zei hij ademloos tussen het lachen door. 'Ik pak je wel terug hoor.' Zei ze voordat ze verder deed met het koken. “Mijn buik doet pijn…” de tranen stonden in zijn ogen van het lachen en wreef over zijn buik. De jongen moest diep in en uit ademen, lachen was een intense bedoening. 'Ik ben namelijk degene die hier het eten maakt.' Hij ging links achter haar staan en keek mee over haar schouder, “Je zou niet durven.” Grinnikte hij zachtjes. Akira moest af en toe uitwijken, ze was duidelijk druk in de weer. Ze zette een pan op het vuur, liet boter smelten en goot vervolgens iets van het ‘deeg’ in de pan. De jongen, die wist wat komen zou, zette een stap achteruit. 'En nu, het gaat me lukken hoor.' Zei ze terwijl ze de pan vasthield en die heen en weer schoof. De jongen glimlachte smakelijk. Het lukte haar niet, de pannenkoek viel in een hoopje. Akira applaudisseerde ironisch maar glimlachte vriendelijk. 'Probeer jij eens.' En ze schoof de pan in zijn handen. Nu was hij stil. Tuurlijk kon hij… dat niet. Met een geconcentreerde blik bewoog hij de pan heen en weer en gaf dan een stoot. Maar de pannenkoek schoof enkel tot de rand van de pan en bleef half in en half uit de pan bungelen. “Tja… ik ben geen kei in koken.” En gaf de pan terug aan Anastacia. Hij wou niet verantwoordelijk zijn voor slechte pannenkoeken.

Anastacia maakte een berg pannenkoeken. Normale mensen zouden zich afvragen hoe twee mensen dat ooit op zouden krijgen. Maar Akira kon eten als een paard, zeker als het een lekkernij was als pannenkoeken. Zo gelukkig als een kind nam hij gretig een pannenkoek van de hoop en legde die in zijn bord. 'Smakelijk.' Hij boog lichtjes en bedankte de Kami voor de ingrediënten die ze hen gaven om pannenkoeken te maken. Ooit zou hij alles van de natuur teruggeven. “Domo arrigato.” Zei hij en nam de poedersuiker en begon te eten. Zijn ogen, die blonken zoals dat van een klein kind die een kerstcadeau opende, keken dankbaar naar zowel het eten als het meisje. Akira, die nooit ergens uitgenodigd werd, wist niet zo goed wat de regels waren. Hij probeerde deftig te eten maar de poeder viel als nog op de tafel en op zijn broek. Zijn gezicht zat zowat onder de poeder. Hij wist dat hij met zijn mond dicht moest eten, niet eten en praten tegelijk maar daar hielden de ‘regels’ op die hij kende. Eenmaal zijn deel binnen veegde hij zijn handen af aan een servetje die er lag. De jongen leunde naar achteren, hij zat vol. “Heel, heel erg bedankt.” Zei hij met een zucht. Voor sommige kinderen was het bijna dagelijkse kost, pannenkoeken. Voor hem was het als naar een vijf sterren restaurant gaan, iets uitzonderlijks.

Ze begon nog meer te lachen toen ze merkte dat hij echt niet tegen het gepor kon. Ze deed nog eventjes verder, maar stopte op tijd zodat hij hier niet plat zou liggen of zo. Ze lachte nog even na. Hij leek er echt niet tegen te kunnen en dat was te zien. Er stonden tranen in zijn ogen van het lachen. Ze schudde haar hoofd zachtjes en glimlachte. Eergisteren had ze niet gedacht dat ze het nog eens zo fijn zo hebben, maar kijk nu. Ze maakte weer lol, na een lange, lange tijd vond ze het weer leuk hier, in Perdido Beach. Ze klopte nog eens flink door het deeg heen en begon toen met het bakken van de pannenkoeken. Al snel stond er een grote stapel pannenkoeken op tafel met een fles siroop en een bus poedersuiker ernaast. Ze pakte een pannenkoek en deed er wat stroop en poedersuiker op om te beginnen eten. "Dome Arrigato." Hoorde ze hem zeggen. Ze keek op en zag dat hij terwijl hij het zei lichtjes boog. Wat het betekende wist ze niet, maar ze dacht er ook niet echt over na. Haar aandacht werd getrokken door Akira, die zijn best deed om netjes te eten, maar toch een groot deel van de poedersuiker knoeide. Het was grappig om te zien en even had ze de neiging om te lachen, maar ze deed het maar niet. Misschien zou het gemeen overkomen, alsof ze hem uitlachte.

"Heel, heel erg bedankt." zei Akira toen hij klaar was. Ze keek op van haar pannenkoek en glimlachte hem vriendelijk toe. 'Graag gedaan, nu heb ik tenminste een excuus om nog een pannenkoeken te eten.' Ze mocht het niet wanneer ze wou van zichzelf, alleen met speciale gelegenheden. Anders zouden de kilo's er zo aanvliegen. En ondanks dat ze niet op dieet moest en ook geen anorexia had lette ze toch wel op wat ze at. Anders zou ze het elke dag eten. Ze keek weer naar haar bord, er lag nog een halve pannenkoek op. Ze zat al grotendeels vol, maar het was zo lekker, en het was trouwens ook nog het laatste pak pannenkoekenmix dat ze hadden. Pff. Ze nam nog een paar happen, maar liet het uiteindelijk toch maar liggen. Ze keek naar de stapel, er lagen nog een paar pannenkoeken op, als ze die in de koelkast legde kon ze die morgen opeten. Ze stond op, ruimde alles op en ging met een doekje over de tafel zodat alles er weer netjes uitzag. Dat had ze waarschijnlijk van haar moeder overgenomen, die wou ook alles altijd weer meteen opruimen. Daarom zag het er altijd zo netjes uit hier in huis. Het deed haar denken aan de normale tijden.

Ze lachte even toen ze Akira's gezicht zag. 'Je hebt hier wat.' zei ze terwijl ze naar haar eigen wang wees. Akira pakte een servetje en wou zijn wang afdoen, zonder succes. Met zijn hand veegde hij het nog meer uit. 'Nee, wacht.' zei ze en ze pakte zijn hand vast waar het servetje in zat. 'Hier.' zei ze terwijl ze zijn hand bewoog naar de plek waar het zat. 'Zo, dat is beter.' zei ze. Ze glimlachte en liet zijn hand los. 'En je broek.' zei ze toen ze zag dat er ook overal poedersuiker zat. 'Wil je even een andere broek aandoen, dan was ik de jouwe uit?' vroeg ze, nou ja, vragen? Ze wachtte zijn antwoord net echt af en pakte hem bij zijn pols om hem uit de stoel te halen. Hierna liep ze naar boven. 'Ik heb nog wel wat liggen voor je.' zei ze terwijl ze door haar kast zocht. Ze haalde een broek tevoorschijn en hield hem omhoog. 'Een vriend van mij had hem hier eens laten liggen en vergeten hem terug op te halen.' legde ze uit. Waarom zou ze anders een jongensbroek hebben? Ze drukte hem de broek in zijn handen en liep de kamer uit. 'Geef je broek straks maar aan mij.' zei ze waarna ze de deur sloot. Misschien was ze nu al iets té op haar gemak bij hem en wou ze iets te veel zorgen. Het kwam gewoon zo, als het niet hoefde moest hij dat maar tegen haar zeggen.

OOC :: Ik heb wat gegodmod, vind je het erg? Anders pas ik hem wel aan hoor.

Het was gezellig aan tafel. De stilte werd enkel verbroken door het gekletter van vorken op borden of het smakelijk zuchtten. Akira, die geen last had van verdikken, at zoveel hij kon zonder in zijn ogen onbeleefd te zijn. Hij rende veel, sportte en at anders nooit veel. Daarom gebeurde het dan wel eens dat hij alles zou eten dat voor zijn neus lag. De jongen dacht daaraan nadat Anastacia had gezegd dat ze nu wel eens mocht. Blijkbaar was ze wel met haar gewicht bezig. Akira zag niet in waarom een meisje zoals zij daarmee in moest zitten. Ze zag er goed uit. Maar wat wist hij van het vrouwen volk? Uiteindelijk leek het meisje ook voldaan en begon meteen op te ruimen. Akira was meer de ‘dat doe ik wel later’ persoon. Hij voelde zich wel nogal… nutteloos. Hij schoof de kruimels en poeder richting Anastacia zodat ze het gemakkelijk kon opvegen. Hij was bijna trots dat hij tenminste iets gedaan had. Met een zelfvoldane glimlach keek hij naar de tafel en wou net opstaan toen Anastacia iets zei, 'Je hebt hier wat.' Ze wees naar haar eigen wang. De jongen nam een servetje en probeerde de poeder van zijn gezicht te vegen. Aan haar ogen te zien maakte hij het alleen maar erger. 'Nee, wacht.' Ze nam zijn hand, 'Hier.' en als een moeder die haar kind hielp veeg ze de vuiligheid van zijn gezicht. Akira, die het niet gewend was om geholpen te worden of dat er iemand zo dicht bij hem stond, kreeg een hoofd als een tomaat. “Bedankt…” mompelde hij ietwat verlegen en keek naar beneden.

En dat had hij misschien beter niet gedaan. Anastacia haar ogen hadden dezelfde richting gevolgd en ontdekte wat voor puinhoop hij gemaakt had op zijn broek. 'En je broek. Wil je even een andere broek aandoen, dan was ik de jouwe uit?' ze nam zijn pols beet en trok hem naar boven. “Eum…” hij had willen zeggen dat het niet hoefde. Hij kon gemakkelijk even buiten staan en alles eraf kloppen. Maar het meisje had al besloten wat er in haar huis ging gebeuren. De jongen, als een hondje, liet hem mee sleuren en glimlachte zachtjes. Hij liet haar maar doen. 'Ik heb nog wel wat liggen voor je.' Zei ze terwijl ze haar kast doorzocht. De jongen bleef ondertussen zo stil mogelijk staan. Hij wou niets van de poeder op de grond laten vallen. Plus, voelde hij zich nogal ongemakkelijk. Daar stond hij dan met een broek onder de poedersuiker in een meisje haar slaapkamer. 'Een vriend van mij had hem hier eens laten liggen en vergeten hem terug op te halen.' Wel… dat klonk vreemd. Akira trok een grijns, “Een vriend heeft zijn broek hier achtergelaten?” wat moest hij gaan denken? Als hij zou af komen met, ‘Hier heb ik nog een topje dat een vriendin van me vergeten had’ dat zou ze ook even op kijken. Maar Akira was een brave hond en nam de broek aan. 'Geef je broek straks maar aan mij.' Hij knikte enkel waarna hij alleen in de kamer gelaten werd. De jongen hield de broek voor zich en ontdekte algauw dat deze drie mate te groot was. Akira was slank gebouwd en had niet zo’n brede heupen. Even haalde hij zijn schouders op en deed zijn vuile broek voorzichtig uit. De nieuwe broek was frisjes en hij leek erin te kunnen zwemmen. Even keek hij nog de kamer rond voordat hij de deur voorzichtig open deed.

In zijn ene hand hield hij zijn vuile broek, in de andere hield hij de nieuwe broek omhoog. “Je vriend had iets bredere heupen dan ik.” Waarna hij de broek los liet en die algauw naar beneden zakte. Akira had een boxershort aan, beetje zoals een zwembroek. Hij schaamde zich niet bepaald maar het was een vreemd, en grappig, zicht als een jongen met zijn broek op de grond voor een meisje stond. Hij trok hem weer op en vervolgde, “Je hebt toevallig geen riem die ik even kan lenen?” of anders moest hij in zijn ondergoed blijven rondwandelen. “Of is het in de mode om met je broek omlaag rond te wandelen?” en glimlachte. Hij had gezien dat de jongeren tegenwoordig hun broek half van hun kont lieten zwabberen. Akira moet kunnen vrij bewegen in zijn kleren als hij wou ontsnappen. En dat zou moeilijk gaan als hij zijn broek onderweg verloor. Het was hem een grote vraag hoe die jongeren zo konden rondlopen zonder hun broek onderweg te verliezen.

OOC: dan toch nog een post... Sorry zo laat maar ik was goed ziek laatste week... En dome arrigato (vorige post) wilt trouwens 'Hartelijk bedankt' zeggen ^^

Misschien was het een beetje raar geweest dat ze hem zo een andere broek aanbood en hem meteen had meegenomen. En dan ook nog zonder af te wachten of hij het wel nodig vond. Waarschijnlijk vond hij het niet nodig, hij had zijn broek ook gewoon af kunnen kloppen namelijk, maar dan zou er toch nog een witte poedervlek blijven zitten. Daarom besloot ze dat hij maar een andere broek aan moest trekken. Ze nam hem mee naar boven, waar haar slaapkamer was, en begon te zoeken. Haar poging om de kast zo netjes mogelijk te houden was mislukt. Ze haalde alles door elkaar. Het was één van de weinige dingen bij haar die rommelig waren. Tja, zo was ze opgevoed, alles zo netjes mogelijk houden. Ze werd een beetje rood en was blij dat hij haar gezicht niet kon zien. ‘Hij was een vriend.’ Zei ze, met de nadruk op vriend. ‘Is het zo raar dat hij zo nu en dan eens bleef slapen?’ vroeg ze hierna, zo nonchalant mogelijk. Ze haalde een broek tevoorschijn, duidelijk Aiken zijn broek, en gaf hem aan Akira.

Aan de maat had ze niet echt gedacht, op het eerste gezicht kon ze niet veel verschil qua bouw tussen Aiken en Akira zien, maar het was dat ze Aiken ook al maanden niet meer had gezien. Nu merkte ze dat er weldegelijk verschil was. Ze fronste even toen ze zag dat hij zijn broek omhoog moest houden. Toen hij de broek losliet zakte deze af. Ze voelde zich een beetje akward aangezien ze het niet echt gewend was om voor een jongen te staan wiens broek naar beneden was. Gelukkig trok hij de broek al snel weer op. ‘Ik zal even voor je kijken.’ Ze liep de kamers van haar ouders binnen en zocht naar wat riemen. Al snel vond ze er een van haar vader en een van haar moeder. Zelf had ze alleen maar dunne riempjes als accessoire, en haar moeder had riemen die nog niet te vrouwelijk waren en je broek goed omhoog hielden. ‘Hier, kijk maar welke het beste past.’ Ze gaf hem eerst de riem van haar vader, maar al snel bleek dat die te groot was. Haar vader was niet een van de smalste geweest. Ze gaf hem de riem van haar moeder, die zou hem wel moeten passen. Haar moeder had een tengere bouw van zichzelf en had dus van riemen ook een kleine maat. ‘En dat voor een vlekje in je broek.’ Zei ze. Nu had ze pas door dat hij de broek net zo goed aan had kunnen houden, dat was veel makkelijker geweest. ‘Ik ben toch ook zo..’ even moest ze naar het juiste woord zoeken. ‘raar?’ Ze lachte erbij terwijl ze zijn broek pakte. ‘Ik zal deze even snel uitwassen voor je.’ Zei ze waarna ze naar de badkamer liep.

‘En nu kom ik erachter dat ik de plek net zo goed even af kon vegen met een doekje.’ Ze kwam al snel terug met een broek in haar handen die nog een beetje vochtig was. Alsof hij uit de centrifuge kwam. ‘Sorry, ik zal hem uithangen, normaal zal hij vrij snel droog zijn.’ Zei ze. Het was best dom geweest om de broek helemaal uit te wassen, en nu zat hij met een broek die hem niet paste. Typisch zij. Even was er een stilte, Anastacia vroeg zich af wat ze konden doen. Ze kon de jongen moeilijk naar huis sturen nu zijn broek nog nat was. Ze wou trouwens de broek van Aiken nog hebben, maar ze wist van zichzelf dat ze de broek niet terug zou vragen. Het was niet dat ze het niet durfde, ze wist niet echt wat het was. ‘Wil je wat drinken?’ vroeg ze toen. ‘Als je nog even wilt blijven heb ik wel wat dvd’s, of we kunnen iets anders doen.’ Ze liep naar beneden en pakte twee blikjes cola. Ze ging ervan uit dat hij het wel zou lusten. Misschien was ze hem nu aan het verplichtten om te blijven. Als iemand drinken voor haar pakte en een dvd ging pakken zou zijzelf niet zo snel zeggen dat ze naar huis wou. Misschien was het bij de jongen anders, maar ze wou hem nikc verplichtten of zo. ‘Als je naar huis wilt moet je het zeggen hoor.

Meteen wou Anastacia duidelijk maken dat de jongen, waarvan de broek afkomstig was, alleen maar een vriend was. Akira trok zijn wenkbrauwen op en glimlachte. Natuurlijk geloofde hij haar, hij zag wel in dat een jongen en een meisje enkel vrienden kunnen zijn. Maar het was leuk om haar op zo’n manier te treiteren. ‘Is het zo raar dat hij zo nu en dan eens bleef slapen?’ Akira haalde zijn schouders op, “Niet echt eigenlijk aangezien het feit jij al bij mij bent blijven slapen.” En zij waren niets meer dan vrienden, als ze zelfs vrienden waren. Ze kenden elkaar nauwelijks. De meeste mensen die Akira ontmoette waren alles behalve vrienden. De jongen van in de muziek winkel noemde hij een vriend. Hij was vriendelijk en beoordeelde hem niet op zijn verleden. Ondertussen had Akira een broek in zijn handen gekregen en deed deze aan. Snel ontdekte hij dat de broek te groot was.

Eenmaal uit de kamer gaf hij Anastacia zijn vuile broek en toonde haar hoe het met zijn ‘nieuwe’ broek zat. Ze fronste even haar voorhoofd tot hij de broek los liet. Snel trok hij hem weer aan, aangezien Anastacia er ook maar versteend bij stond. De jongen vroeg naar een riem waar algauw een antwoord op kwam. ‘Ik zal even voor je kijken.’ Ze liep naar een andere kamer. Deze was groter en meer ingericht voor een volwassene. Akira gokte dat het de kamer van haar ouders was. Hij volgde haar, zijn broek met één hand opgetrokken. Ze draaide zich al snel om met twee riemen in haar handen. Ze bood eentje aan. Akira merkte algauw dat die bijna twee keer rond zijn heupen kon. Hij lachte zachtjes en ruilde de riem om voor een kleinere. Deze paste zo goed als perfect. Eventjes was hij zich ervan bewust hoe mager hij was. Zijn benen en armen waren gespierd, zijn lichaam was gebouwd op snelheid en behendigheid. Maar nu hij een onbekende zijn broek aan had besefte hij pas dat hij mager was. Liever dat dan rollen vanwege je eigen vet, hield hij zich voor. Hij moest lenig blijven als hij moest ontsnappen. Tenslotte kon hij zijn lichaam goed wringen door kleine openingen.

Hij werd weer uit zijn gedachten gehaald, beseffend dat er maar enkele seconden waren voorbij getikt, toen Anastacia weer sprak. ‘En dat voor een vlekje in je broek.’ Het was wel waar. Al die moeite voor een vlekje. Akira glimlachte enkel, niet wetend wat hij erop moest gaan zeggen. ‘Ik ben toch ook zo… raar?’ ze moesten beiden eventjes lachen. “Ik vind het leuk. Liever iemand zoals jij, mysterieus en raar, dan iemand dat je kunt lezen als een boek. Een normaal iemand zijn is saai.” Tenslotte gaf het hem een gemakkelijk gevoel. Hoe ze om hem bekommerde, al toonde ze het niet zo duidelijk, het deed hem een beetje denken aan een moeder die voor haar kind moest zorgen. Of een vrouw die voor haar man zorgde. Hij voelde zich in ieder geval om zijn gemak. ‘Ik zal deze even snel uitwassen voor je.’ Hij keek op en volgde het meisje naar de badkamer, met het beeld van zijn moeder ergens in zijn achterhoofd.

Hij keek toe hoe ze de broek uitwaste. Ze was maar even bezig toen ze tot de conclusie kwam dat ze de vlek er net zo goed uit had gekregen met een doekje. Akira, die tegen de deuropening leunde, lachte zachtjes. “Vrouwen…” mompelde hij, niet beledigend bedoelt. ‘Sorry, ik zal hem uithangen, normaal zal hij vrij snel droog zijn.’ Hij knikte, “Ik heb tijd.” En volgde haar naar waar ze ook ging in dit huis. Het was even stil toen ze vroeg of hij iets wou drinken. Hij wist niet eens of het beleefd was om ja te zeggen. Was het niet zo dat je eerst moest ontkennen dat je iets wou, zodat het beleefder overkwam? ‘Als je nog even wilt blijven heb ik wel wat dvd’s, of we kunnen iets anders doen.’ Zei ze snel daarna. “Dvd’s… zijn dat films? Zoals in de cinema maar dan om thuis te bekijken?” dat klonk nogal stom. Zeker voor mensen die opgegroeid zijn in de moderne wereld vol technologische snufjes. Akira had nooit een televisie gehad. Films had hij echter wel al gezien, in de bioscoop. De jongen hield ervan om een uurtje of twee weg te zijn en te kijken naar een film. Hij had er geen verstand van. Voor hem was het alsof iemand een boek voorlas en voor hem fantaseerde.

Ondertussen gingen ze naar beneden waar hij een blikje cola aangeboden kreeg. Hij nam het aan en bedankte haar. Was fris kon deugd doen. ‘Als je naar huis wilt moet je het zeggen hoor.’ Akira had zijn blikje aan zijn lippen gezet en schudde zachtjes zijn hoofd. “Als ik iets niet wil of hier weg wil, dan doe ik dat.” Verzekerde hij haar. Tenslotte, hij had niets te doen. Normaal gezien zou hij jagen en trainen maar een rustdag was ook fijn. “Een dvd lijkt me goed. Het maakt mij trouwens niet uit welk genre, ik zie alles graag.” Akira nam het voor lief als hij een film te zien kreeg. Sci-fi, horror, actie, komedie, romantisch of drama, het maakte hem niet uit. De kans dat ze een film zou boven halen dat hij al gezien had was klein. Of het was dat ze Japanse films liggen had maar dat betwijfelde hij. Eenmaal ze de film gekozen had sloot hij de gordijnen zodat het donker werd. “Zo lijkt het alsof we in de bioscoop zitten.” Legde hij uit en ging naast haar in de zetel zitten, benieuwd naar de film.

OOC: pff, beetje flut post -_-'

Toen hij de riem van haar moeder aandeed en deze zowat perfect paste realiseerde ze zich hoe mager hij wel niet was. Haar moeder was heel fijntjes gebouwd en had je haar riem bij Aiken aangedaan zou je helemaal op het einde een gaatje bij moeten maken. Maar bij Akira paste de riem als gegoten en Aiken was nu niet bepaald dik te noemen of zo. Nou ja, het waren haar zaken niet. Ze glimlachte, tevreden omdat hij de broek nu niet steeds vast moest houden. Dat allemaal voor een vlekje in zijn broek, af en toe kon ze echt heel onlogisch zijn. Ze moest toch wel even lachen bij zijn opmerking. ‘Ik zal het maar als een compliment zien zeker.’ Zei ze. Haar hoofd zachtjes schuddend liep ze naar de badkamer. Het was niet modern, eerder ouderwets, maar op een chique manier. Terwijl de broek al snel nat werd liet ze er een scheutje wasmiddel op vallen. Ze rolde de mouwen van haar blouse omhoog en waste de broek rustig uit. Misschien leek ze nu wel heel erg op een moeder, of iets dergelijks. Iemand die voor anderen zorgt, maar ze vond het niet erg, ze zorgde graag voor anderen. Ze hoopte alleen dat Akira het niet erg zou vinden. Ze draaide haar hoofd wat zodat ze even naar hem kon kijken. Hij leek vrij op zijn gemak, niet alsof hij het irritant was. Hopelijk was het niet zo dat hij zich alleen netjes wou gedragen, maar zo snel mogelijk weg wou.

Met een zucht kneep ze de broek uit, zo goed mogelijk zodat hij maar even moest drogen. Ze had ervoor gezorgd dat de vlek eruit was en had het verder wassen al snel gestopt. “Vrouwen…” Ze grijnsde en sloeg hem zachtjes tegen zijn buik met de rug van haar hand. Hij bedoelde het niet beledigend, dat wist ze, maar ze moest het vrouwelijk geslacht toch enigszins verdedigen. Toen ze de broek had uitgehangen over een rekje ging ze Akira voor naar de living. Ergens was het wel grappig hoe hij haar volgde, net als een hondje of zo. Maar zij zou niet anders doen als ze bij iemand anders was. Ze vond het maar akward om in haar eentje even door andermans huis rond te lopen. Even fronste ze haar wenkbrauwen, iets wat hij niet kon zien aangezien hij achter haar liep. Wist hij niet wat dvd’s waren? Het klonk best raar, maar als ze terugdacht aan hun gesprek van gisteren was het ergens wel logisch. ‘Uhu.’ Bevestigde ze zijn woorden. Ze liep verder naar beneden waar ze twee blikjes cola pakte. Één van de blikjes gaf ze aan hem en de andere zette ze op de koffietafel. Ze bukte bij de boekenkast, waar aan de onderkast twee planken voor dvd’s waren. Ze waren allemaal vrij netjes gegroepeerd. De films die ze meestal met de familie keken stonden bij elkaar, net zoals de disney-films, die volgens Anastacia altijd mooi bleven. Dan had je verschillende genres, horror, drama, comedy, romantiek enzo. Ze keek even tussen de komedies en zocht een leuke film aan. Snel stak ze het diskje in de dvd-speler om vervolgens in de zetel te gaan zitten. Ze trok haar benen op de bank en maakte het zichzelf gemakkelijk.

Ze had The Hangover al best vaak gezien, maar bleef het een leuke film vinden. Zo nu en dan weerklonk haar gelach door de film toe, meestal bij de domme momenten. Eerst had ze voor een ander soort film willen gaan, maar ze had eraan gedacht dat ze bezoek had. De domme humor in de films die ze met de familie keken waren misschien leuk voor haar, maar wie wist zou Akira er niks aan vinden. Patrick had er met kerst een keer eentje meegegaan, hij vond het niks en was al snel weggegaan. Hij moest thuis nog wat voor zijn moeder doen of zo. Dat had hij tenminste gezegd. Het was waarschijnlijk gewoon dat hij de humor die erin at niet humoristisch vond. Doordat de gordijnen gesloten waren merkte ze niet dat ze de middag al voorbij waren. De film nam redelijk wat tijd in beslag, maar die leek zo voorbij te gaan. Ze strekte zich een beetje uit toen de aftiteling in beeld kwam. Ze werd er moe van als ze steeds in dezelfde positie zat. Ze stond op en liep naar het raam, waar ze het gordijn opende. De lucht was al een beetje van kleur veranderd, het werd al wat schemeriger. ‘Hé, ik denk dat je misschien naar huis moet, niet?’ zei ze, ze sloot het gordijn weer en deed een lamp aan. De gordijnen gingen toch altijd dicht ’s avonds. ‘Niet dat ik je weg wil of zo, maar straks moet je in het donker naar huis.’ Ze glimlachte hem vriendelijk toe. ‘Ik kijk wel even of je broek droog is, wacht maar even.’ Zei ze. Ze liep weg en ging in een snelle pas naar de badkamer. De broek hing op het rekje en was al wat droger, maar voelde nog steeds vochtig aan. Dan zou ze Aikens broek maar terug moeten gaan halen.

‘Hé, hij is nog niet helemaal droog, sorry.’ Zei ze, ze had de broek opgevouwen en gaf hem aan Akira toen ze weer beneden was. Op haar gemak liep ze naar de deur. Eigenlijk wou ze niet zeggen dat hij weg moest, ze vond het nogal onbeleefd om zo te zeggen en eigenlijk wou ze niet allen zijn. Maar ze kon hem moeilijk dag en nacht stalken, dat zou gewoon raar zijn. ‘Geen zorgen, je bent niet van me af, ik kom nog wel een keer terug voor die broek en die riem.’ Grapte ze. Toen ze de deur open deed begroette een frisse bries haar. Ze rilde kort van het temperatuurverschil. ‘Je bent altijd welkom hier.’ Zei ze, ze glimlachte hem nog eens vriendelijk toe, stak haar hand op en sloot de deur toen hij door de poort was gelopen. Tevreden liep ze terug naar de woonkamer om zich op de zetel neer te laten zakken. Voor die twee dagen was ze niet alleen geweest en dat voelde fijn. Misschien zou ze helemaal niet meer zo alleen zijn als ze was geweest, misschien kon ze weer een beetje beginnen te leven.

[Na 8 maanden reageer ik hierop... Sorry daarvoor, ik las onlangs mijn oudere posts en werd gegrepen door dit topic. Ik had zoveel leuke ideeën hier, vooral tussen die twee omdat het gemakkelijk schreef met jou. Maar er kwamen dingen tussen... Hoe dan ook, hier heb je dan toch een antwoord, om een einde te geven aan het topic]

De jongen keek naar haar rug toen hij zich luidop afvroeg wat DVD's eigenlijk waren. Het was wat hij dacht. De gedachte dat Akira nog eens een film zou zien was best wel prettig. Maar enkele keren had hij van die luxe kunnen genieten in de cinema met zijn vader. Eén van de weinige dingen die ze samen hadden gedaan die niet illegaal was. Even keek hij naar een film, een film van zijn eigen leven. Eentje waarin hij gelukkig was met zijn vader en al hun problemen aan de kanten waren geschoven. Het was een kort moment van nostalgie, gelukzaligheid en verdriet. Ondertussen liep hij nog steeds verder. Zijn lichaam had bewogen zonder dat zijn geest het besefte. Dus was hij lichtelijk verbaasd om in de living te staan. Het was pas toen hij Anastacia's ogen zag dat Akira terug keerde. Ietwat verdwaasd nam hij het blikje cola aan en volgde haar naar een kast vol DVD's.

De hoezen alleen al vond Akira fascinerend. Van kleurrijke tekeningen tot zwarte science fiction robotten. Ze koos een film en begon alles te installeren. Ondertussen sloot Akira de gordijnen en verklaarde waarom. Hij nam plaats naast haar en maakte het zichzelf gemakkelijk. Algauw bleek het een comedy te zijn. Vrienden die ietwat teveel ophadden en in een nogal... nu ja, f*cked up situatie terecht kwamen. De jongen was het niet gewoon om te lachen. Maar hij zette na een halfuurtje zijn gedachten op nul en genoot met volle teugen van de film. Hij lachte met de stomste momenten. Het kon hem ook niets schelen wat Anastacia dacht. Hij genoot van de film, van het leven, van het gezelschap. Even keek hij haar aan, ze was aan het lachen. Ze zag eruit hoe hij zich voelde. Snel wendde hij zijn blik weer af, bang dat ze zou merken dat hij haar zowat aanstaarde.

Uiteindelijk kwam er een einde aan de film en werd het donker in de kamer. Alleen de muziek die bij de aftiteling behoorde was te horen. Naast zich voelde hij beweging. Vanuit zijn ooghoeken zag Akira hoe het meisje zich uitstrekte en naar de gordijnen liep. Daarachter zag hij een verduisterde hemel. ‘Hé, ik denk dat je misschien naar huis moet, niet?’ zei ze vervolgens. Akira had zin om neen te zeggen, maar als ze wou dat hij vertrok, dan deed hij dat. Ze stak een lamp aan, het licht gaf een warme gloed in de living. De televisie lag ondertussen af, waardoor het geen licht meer gaf. ‘Niet dat ik je weg wil of zo, maar straks moet je in het donker naar huis.’ het meisje glimlachte vriendelijk en leek te menen wat ze zei. Akira moest zachtjes lachen, "Ik zal dan maar gaan." eigenlijk had hij geen problemen met de nacht, in tegendeel. Maar hij wou haar geen onnodige zorgen geven. Ze vertrok om zijn broek te gaan halen. Hij wachtte in de living. Terwijl Anastacia weg was liet hij zijn ogen ten koste gaan. Er stonden foto's van haar en haar familie. Toen ze nog jonger was en redelijk recente foto's. Het leek zo vreemd om in iemands leven te kunnen kijken. Haar bestaan stond hier, hij had niets dat bewees dat hij had bestaan.

Akira was zo diep in gedachten verzonken dat hij zich pas omdraaide nadat hij haar had gehoord. Ze gaf hem terug zijn broek die nog vochtig was. Anastacia liep rustig naar de deur, waardoor Akira haar ietwat verslagen volgde met zijn broek in zijn handen. ‘Geen zorgen, je bent niet van me af, ik kom nog wel een keer terug voor die broek en die riem.’ grapte ze waardoor hij nogmaals moest glimlachen. "Ik hou je daaraan." waarna ze de deur opende. Een frisse bries gleed naar binnen. ‘Je bent altijd welkom hier.’ waren haar laatste woorden en stak een hand uit. Hij schudde die waarna hij, ietwat onhandig, zijn andere arm kort over haar schouder legde. Als een soort van afscheidsknuffel? Na die korte aanraking liet hij los en stapte over de drempel. Met een laatste blik naar het meisje sloot ze de deur. Akira kon het moeilijk geloven wat er de afgelopen twee dagen was gebeurd. Hij keek naar het huis waar hij een schaduw zag verdwijnen. Waar de jongen had gestaan stond nu een cheetah. Zijn groene ogen keken nog even naar het huis, even voelde hij de neiging om daar te slapen. Maar uiteindelijk draaide hij zich om en vertrok de nacht in.