Charlie Davis

G e n e r a l

Full name: Charlotte Davis
Nickname: Charlie
Age: 9 years
Day of Birth: 16 december
Gender: Female
Nature: Hetero
Animal: White bunny
Parents: Abigaïl x Jason Davis

O u t s i d e

Lenght: 1.27m
Hair: Blond
Eye color: Blue
Build: De lichaamsbouw van een negen jarige.
Tattoos or Piercings: None
clothing: Meestal jurkjes

I n s i d e

Ondanks haar astma heeft Charlie het speelse karakter van een 9-jarige, is altijd de onschuld zelve en zou eigenlijk nooit iemand kwaad doen. Ze heeft veel fantasie en houdt ervan om deze naar buiten te laten komen door middel van tekeningen. Het is geweldig als ze al haar ideeën met felle kleurtjes op papier kan zetten en dan kan doen alsof ze een of andere architect is die al haar ideeën van knuffelberen en beeldjes echt wil gaan maken. Vroeger hielp haar moeder ook echt met het maken van sommige dingen en aangezien ze een redelijk creatieve vrouw was, lukte het meestal ook wel. Die creativiteit heeft Charlie van haar moeder geërfd en deed er ook veel mee. Elke dag zat ze wel over ene blad gebogen om te tekenen, liet deze ook aan haar vrienden en aan haar juf zien. Door die juf was ze eigenlijk beginnen te tekenen waardoor ze haar ook als een van haar beste vrienden beschouwde. Na de poef heeft het meisje eigenlijk geen potlood meer aangeraakt. Ze tekent niet zonder dat haar moeder in de buurt is. Misschien herpakt ze zich na een tijdje, maar voorlopig liggen al haar tekenspullen op een geheime plaats in hun huis.

H i s t o r y

Drie dagen, drie dagen duurde het voordat Abigaïl beviel nadat haar vliezen gebroken waren. Het was een bevalling die niemand ooit zou kunnen vergeten. Haar moeder niet, haar vader niet en zelfs de verplegers die aanwezig waren niet. Iedereen dacht dat het meisje het niet zou redden aangezien ze niet ademde, maar toch was er ergens in dat kleine lijfje het gebonk van haar hart te horen, dus moest ze wel kunnen leven. Meteen deden de verplegers er alles aan om haar te helpen en na een paar pogingen lukte het ook. Toch duurde het nog drie weken voordat Abigaïl haar kind mocht zien en vasthouden. Vanaf dat moment was het voor iedereen al duidelijk dat het meisje waarschijnlijk ademhalingsproblemen zou krijgen later, maar niemand deed er iets aan. De tijd zou het wel zeggen of ze astma had of niet, want voor hetzelfde geldt was er niets mis en bleef het maar bij die ene keer. Net als ieder ander groeide het meisje op en kreeg alles wat haar hartje begeerde. Op een dag kreeg ze kleurtjes voor haar verjaardag, gewoon simpele houten dingen waarmee je dingen op papier kon zetten. Haar oma was diegene die daarmee was komen aanzetten en men zegt nog altijd dat ze nog nooit zo enthousiast gereageerd had bij een cadeau. Meteen had ze er een papier bij gepakt en was beginnen te tekenen. Ze had haar lerares ooit eens zien tekenen en al vanaf het begin was ze verlieft geweest op die tekeningen, wilde dat later ook kunnen. Dus ging ze aan de slag, met het puntje van haar tong naar buiten stekend. Natuurlijk was het niet erg professioneel, maar mensen konden vormen herkennen in de dingen die ze tekende en hoe meer ze oefende, hoe beter ze erin werd. Ze leefde ze zorgeloos verder, totdat ze op een dag ineens amper kon ademhalen. Haar ouders wisten meteen wat er met haar aan de hand was en reden met het meisje naar spoed. De dokters onderzochten haar en zeiden hetgeen waar iedereen voor gevreesd had. Charlie had astma en niet zo'n lichte vorm. Iemand hoefde haar nog maar te laten schrikken, of haar keel zat toe. Ze kreeg medicijnen mee naar huis en probeerde ermee te leven. Dit lukte goed met de steun van haar ouders en langzaam raakte ze het gewend om ineens niet meer te kunnen ademen. Haar leven viel pas helemaal in duigen na de poef. Ze was een kind van negen, kon amper voor zichzelf zorgen waardoor ze sterk vermagerde en de vrolijke glinstering uit haar ogen verdween.