Don't you worry child [RISA]

Het was fascinerend hoeveel er kon veranderen in een wereld als deze. Een wereld zonder volwassenen. In eerst instantie leken ze onmisbaar, maar na een tijdje kwam er wel een bepaald systeem, daarbij moest je geen volwassene zijn om te kunnen leiden. Nee, je moest er intelligent, dapper en rechtvaardig voor zijn. Iets wat de volwassenen van vroeger die een leidende positie hadden, misten. Ze waren laf, dachten vaak alleen maar aan zichzelf en waren niet slim genoeg om in te zien dat ze verkeerd bezig waren. Alles was beter nu, voor hem tenminste wel. De volwassenen om hem heen hadden toch geen waardevolle toevoeging tot zijn leven gehad. Leerkrachten waren zo laf geweest om te doen alsof het gepest er niet was, en zelf zijn eigen moeder had hem verder in de afgrond geduwd. Niet dat hij veel te zeggen had, hij was ook een lafaard. Hij was bang voor alles wat met andere mensen te maken had, durfde niet op te komen voor zijn eigen meningen en liet zich altijd doen. Nou ja, dat was voor de FAKZ. Nu was hij alleen nog zo als mens, maar hij was dan ook alleen mens als er niemand anders in zijn buurt was. Voor de rest was hij de majestueuze leeuw die onbevreesd was, opkwam voor zichzelf en anderen, en rechtvaardig oordeelde. Dat laatste soms met wat meer moeite als het om iets ging wat hem deed denken aan zijn vroegere leven, maar dat was toch wel hoe hij meestal was. Ondanks dat hij eruit zag alsof hij zich elk moment op je kon storten en je aan flarden kon bijten, stond er een bepaalde kalmte in zijn ogen die liet zijn dat hij dat niet zou doen. Hij zou nooit zo laf zijn om iemand aan te vallen die niet sterk genoeg zou zijn om zich te verdedigen, hij zou überhaupt nooit iemand aanvallen. Behalve als het nodig was.

Het was een dag zoals elke andere. Het weer was zoals elke andere dag, en de bezigheden waren zoals elke andere dag. Opstaan, wat eten, een wandeling richting het bos, waar hij bij het bos in een leeuw veranderde, de rest van de dag rondlopen door de natuur en dan weer terug naar huis om te eten en te gaan slapen. Af en toe kwam hij eens iemand tegen die zijn hulp goed kon gebruiken, maar dat was dan ook wel de enige verandering ie er was. Tobias vond het niet erg, hij was tevreden met zijn manier van leven en blij als hij iemand kon helpen die het nodig had. Buiten eten en drinken, en een dak boven zijn hoofd was dat het enigste wat hij nodig had om goed te leven. In een rustige tred dwaalde hij rond, rustig, maar alert voor mogelijke gevaren. Veel meer moest hij eigenlijk ook niet doen. Hij moest niet meer bang zijn zoals vroeger. Niet naar buiten durven te gaan omdat ze hem op zouden wachten, vragen of hij had wat ze wouden en als hij het niet had hem ene afranseling geven. Niet binnen willen blijven omdat zijn moeder hem toch alleen maar duidelijk maakte dat hij een waardeloos kind was. Nee. De mensen die hem gepest hadden waren grotendeels weg, en degenen die er toch nog wouden waren meestal geïntimideerd als hij in een leeuw veranderde. Enj zijn moeder was ook weg, poef, nergens meer te bekennen. Dat hij haar helemaal niet miste kon hij niet zeggen, het bleef zijn moeder, maar hij was niet bang om toe te geven dat hij nu toch gelukkiger was. Hij had een rustig leventje zonder al te veel zorgen. Het enigste waar hij zich zorgen om moest maken was dat hij genoeg eten en drinkwater zou blijven hebben, maar tot nu toe was dat meestal wel gelukt.
Hij zuchtte tevreden toen hij merkte dat hij bijna bij het hoogste punt van de kliffen was gekomen. Dit was de plek waar hij zich weliswaar koning voelde. Als hij zo hoog stond, met zijn borstkas trots vooruit en de wind door zijn dikke bos manen, dan kon het niet beter. Op ongeveer een meter van de rand bleef hij staan. Hij schudde met zijn manen en zette nog een flinke stap naar voren voordat hij zijn mond opende en een brul liet horen. Het was een krachtige brul, eentje die zeker angst zou wekken als je recht voor hem zou staan, maar die prachtig klonk als je er alleen naar luisterde. Voor een moment waren zijn ogen gesloten, tot hij achter zich iets hoorde. Hij draaide zich een kwartslag en keek verbaasd naar wie of wat het dan ook was dat het geluid gemaakt had. Meestal kwamen hier niet zoveel mensen. Nou ja, niet als hij er was.
[RISA]

Voor een moment was de verbazing van zijn gezicht af te ezen. Ondanks dat hij nu in zijn dierenvorm was, waren zijn emoties nog steeds goed te zien. ‘rawr?’ Zijn kop stond nu een beetje schuin, zich afvragend waarom ze dat zei. Hij draaide zijn lichaam verder zodat hij nu recht tegenover haar stond en deed een kleine stap vooruit. De verbaasde blik maakte nu plaats voor een rustige blik, die werd vergezeld door een geruststellend glimlachje. In enkele seconden nam hij het meisje dat voor hem stond in zich op. Als hij snel keek zag hij een tenger figuur, blond haar, een modderig gezicht en wel heel opmerkelijk, een vossenstaart. Zijn ogen bleven kort bij een wond hangen waar het bloed er niet zuinig uit leek te komen. “Hallo.” Zei hij, een vriendelijk knikje erbij. “Aslan is de naam.” Stelde hij zichzelf voor, zijn oorspronkelijke naam was Tobias, maar als leeuw ging hij liever door het leven als Aslan. Als leeuw zijnde was hij compleet anders, dus een andere naam was wel zo toepasselijk. . Als het meisje zou besluiten om haar naam te zeggen dan mocht ze dat doen, maar hij zou die keus bij haar laten liggen. Hij zette enkele stappen vooruit, nog genoeg ruimte tussen hem en het meisje latend. Het laatste wat hij wou was bedreigend over komen. Hoewel het meisje tot nu toe nog niet gillend was weg gerend, kon daar altijd verandering in komen. Zeker als er zo’n grote leeuw op je af kwam lopen.

“Heb je hulp nodig?” Vroeg hij, met zijn kop naar haar arm gebarend. Vanaf deze afstand kon hij al zien dat het het beste was dat er toch maar wat mee gedaan werd. Als het zo bleef bloeden zou het resultaat niet echt aangenaam zijn. Hij zette nog enkele stappen naar voren, zodat de afstand tussen hen minder groot werd. Toch bleef er nog een goede afstand, hij zou niet te dichtbij komen voordat hij de reactie van het meisje had gezien. Wat hij precies zou kunnen doen om te helpen wist hij niet zeker. Hij zou haar mee naar zijn huis kunnen meenemen en weer in mensenvorm veranderend zodat hij de wond schoon kon maken en er iets omheen kon doen. Hij had het vroeger ook een aantal keren bij zichzelf gedaan, wat een rotkind wel niet in zijn hoofd kon halen als het ene mes bij zich had. Meteen schoof hij die gedachte weg, het waren slechte gedachtes en nu moest hij zich op het meisje focussen. Het enige probleem wat er zou zijn als ze hem mee nam naar zijn huis was dat ze hem in zijn menselijke vorm zou zijn. En dat was iets wat hij meestal ontweek. Ach, hij zou dan wel zien hoe hij het oploste. Na eventjes zo gestaan te hebben ging hij zitten Zijn staart niet rustend op de grond, maar kalm achter hem bewegend en zijn goudbruine ogen nog steeds op haar gericht

OOC :: Derp D: