Come and let me~

Subject: Come and let me~ Mon Apr 01, 2013 12:06 am

Women, money, and a good time…

In zijn hoofd stond de muziek aan, luid maar niet te luid, het klonk wazig... niet zoals het hoorde, het ritme liep niet goed. Hij lag op de grond, op een dun dekentje, het deken van haar, van Perrie. Zijn glimlach, de glimlach die hij altijd droeg, was er niet meer. Hij was veranderd, hij zou nooit meer de oude worden. Hij was bang, en boos, vooral boos, boos op de wereld. Op de mensheid. Kut mensheid, kut FAKZ, iedereen mocht dood. Ze mochten allemaal dood, weg, gewoon. Zwart, niks dan zwart. Een zoute traan rolde omlaag langs zijn wang. Hij staarde naar het witte plafon. Er was niks te zien, maar hij kon zijn beelden er op projecteren, in zijn hoofd dan. Hij was geen freak, nee, gelukkig niet. Toch zagen de beelden er gevaarlijk echt uit, beelden van haar, met hem. Alles was perfect, alles. Hij kneep zijn ogen samen, probeerde haar geur terug te halen, haar lach, haar lichaam. Het lukte niet, het kon niet. Onmogelijk.

Het zonlicht deed pijn aan zijn ogen, waarom had hij ook al weer zijn donkere kamer verlaten? Hij wist het niet meer, zonder aarzelen nam hij nog een grote teug uit de fles met wodka, het alcoholpromillage in zijn bloed zou zeker schrikbarend zijn, maarja, yolo. Hij voelde hoe een warme, brandende stroom door zijn lichaam gleed. Hij kneep zijn ogen samen om het zonlicht uit te bannen, zijn maag kromp samen, hij had honger. Had al dagen niet gegeten, in het hotel was immers ook niets meer te vinden. Hij was al op zoek gegaan naar wiet, maar had niks gevonden. Ohja, hij zou naar zijn huis lopen, om het zakje wat in zijn kast verstopt lag op te halen. Dat ging hij doen. Zonder verder na te denken begon hij aan de wandeling naar 'hun' huis. Alles was wazig, hij kon niet scherpstellen, hij kon niet goed zien. Hij keek wel maar hij zag niks, hij was mager, zijn hemd verborg dat niet goed genoeg, zijn short verborg dat niet. Hij voelde zich slap, wilde niet verder. Wilde niks meer, nooit meer. Hij liet zich vallen, op de weg van Perdido Beach naar Clifftop, ging liggen. Waren er maar auto's, rijdende auto's, om hem over te rijden. Nu.

»---> sorry kort, lang geleden.

Subject: Re: Come and let me~ Mon Apr 01, 2013 2:07 am

_{Heel rustig zwiepte haar staart over de houten vloer van het haar huisje. Ze liet haar vinger over het bestofte bureau glijden en begaf zich toen richting de keuken. Het was gewoon een gewoonte, er zat toch niets in, maar Risa trok de keukenkastjes open en inspecteerde ze allemaal en deed ze vervolgens weer rustig dicht. Geen eten, niets. Ze slaakte een zucht, draaide zich om en transformeerde in haar vos vorm. Ze hoorde haar maag geluiden maken, maar er was geen eten meer in huis. En als freak aan eten komen was een lastige klus, de meeste mensen waren niet echt gesteld op freaks. Daarbij kwam natuurlijk ook nog kijken dat Risa so sociaal was als een pissebed, en sommige mensen haar inmiddels hadden erkend als de dochter van een vroegere beroemdheid. Tja, het leven was niet makkelijk in de FAKZ. Risa zuchtte nogmaals en voelde aan haar arm, maar trok haar hand al snel terug. Het prikte nog steeds.
Met snelle passen rende de vos over de straten. Ze voelde zich fijn zo, hier had ze als 13 jarig meisje van gedroomd. Een vos zijn. Het matchte ook nog een goed met haar achternaam, hoe ironisch? Risa Is Fox, het meisje wat sociaal gestoord is, is een vos. Eigenlijk had Risa geen idee waar ze heen ging, ze rende gewoon wat in de hoop één of ander klein beestje tegen te komen zodat haar honger gestild zou worden. Of ergens wat afval vreten kon vinden. Totdat ze ineens een jongen op de weg zag liggen. Hij was redelijk klein en ze rook de alcohol lucht om hem heen. Een paar seconden bedacht Risa wat ze moest doen. Door lopen of helpen. Helpen. Met grote passen rende ze naar de jongen toe, ging ernaast zitten en drukte ze haar natte snuit tegen de wang van de jongen en kwispelde met haar staart, waarna ze terug veranderde naar haar mensenvorm. Haar staart bleef echter wel behouden. 'Ehmm.. Bro.. Are you alright?' vroeg ze met een klein stemmetje. Haar ogen stonden groot en redelijk bezorgd, maar ook weer angstig. In deze wereld kon je niemand vertrouwen. Even dacht Risa er nog over wat ze moest doen, uiteindelijk besloot ze hem omhoog te helpen zodat hij in ieder geval kon zitten in plaats van op de grond liggen. Ze had wel eens gehoord dat als je veel had gedronken je kon overgeven, en als je zo op de grond lag zou hij stikken in z'n eigen kots. Niet echt een fris einde. Ze kneep haar gevoelige neus dicht toen ze hem overeind hielp en ondersteunde zodat hij niet weer zou vallen. Ze was niet echt het persoon wat veel praatte, dus wist niet echt iets te zeggen. Ze keek star naar de grond terwijl ze hem zittend op de weg ondersteunde. Haar staart kwispelde onverstoorbaar verder, alsof het een eigen leven had.}

Subject: Re: Come and let me~ Mon Apr 01, 2013 3:36 am

Women, money, and a good time…

Iets nats gleed over zijn wang, wazig knipperde hij met zijn doffe, vochtige ogen, hij sloot ze weer, voor een tel of korter. Hij kon de zachte contouren van een meisje zien, hij probeerde beter te kijken maar het lukte niet, zijn ogen zagen perrie, zijn brein zei hem dat dat niet kon. Hij probeerde zijn hand door haar haren te strijken, het lukte niet, hij was te slap. Haar woorden kwamen niet aan, ze zei iets, hij zag haar lippen bewegen, maar kon haar niet horen. Haar donkere haren waaiden mee in de wind, maar dat kon niet, er was geen wind.
Een trieste glimlach kwam op zijn gezicht te staan, ze speelde met hem, ze was er niet, nooit meer. Nooit meer kon hij haar gladde huid aanraken, nooit meer kon hij haar zachte lippen proeven. Hij sloot zijn ogen opnieuw, hij wilde bij haar blijven, wilde dat deze illusie echt was. Hij wilde de tijd terug draaien, en hem dan voor altijd stop zetten, toen, toen alles perfect was.
Hij opende zijn ogen en probeerde haar opnieuw aan te raken, ze glimlachte, haar mooie ogen keken hem aan, het waren niet haar ogen, haar donkere haren waren verdwenen, de glimlach was verdwenen.
Ze raakte hem aan, probeerde hem overeind te krijgen, haar handen waren anders.. kleiner. Niet zoals ze hoorden. Het was Perrie niet.
Waar bleven die auto's?

Zijn doffe ogen keken het meisje dat hem ondersteunden aan, ze had blond haar, bruine ogen. Niets bijzonders, niet zoals Perrie.
Er rolde opnieuw een traan langs zijn wang omlaag. Het boeide hem niet meer, niks boeide hem, ze mocht het zien, hij zou geen moeite doen het te verbergen. Hij voelde zich leeg, zijn hart deed pijn, echt pijn. Hij wist niet eens dat dat kon, hartpijn.
Zijn keel leek net schuurpapier, hij had een slok wodka nodig, waar was zijn fles? Hij draaide zijn hoofd van het meisje weg, zoekend naar zijn dierbare drank, hij kon het niet vinden. Hij kon niet goed zien, hij voelde zich licht in zijn hoofd, niets was scherp. Alles draaide, hij wilde zijn fles. Als een babytje dat dringend melk nodig had.
Met heel veel moeite wist hij iets uit te brengen, "Fles," Klonk er zacht, met een dwingende maar toch vragende toon.
Hij wilde achterover leunen, terug op de weg gaan liggen, wachtend op auto's. Iets hield hem tegen, hij realiseerde zich dat het meisje hem overeind hield. Hij draaide zijn hoofd terug naar haar, wilde haar dingen vragen. Maar kon niet, er kwam geen geluid uit zijn mond. Hij wilde het haar vertellen, hoe gelukkig hij ooit was, met haar. Dat ze voor eeuwig zouden leven, samen. Hij kon niet praten, het lukte hem niet meer. Opnieuw sloot hij zijn ogen, er rolden meer tranen over zijn wangen. Zijn hoofd hing laag, hij wilde liggen, hij wilde zich oprollen, tot een hoopje niets.

Hij veranderde, naar een muis, hij lag in de holte van haar knieën, van het onbekende meisje. Hij rolde zijn staart om zich heen. Hij veranderde nooit in zijn dieren gedaante, hij haatte zijn dieren gedaante. Het was iets kleins, iets kwetsbaar. Breekbaar.
Het meisje voelde warm onder zijn witte vacht. Hij voelde zich veilig, voor het eerst in een lange tijd.

»Sawwyyy D=