Hunting a mutated rabbit

Het was bijna een week geleden. Een week geleden had de jongen voor het eerst in zijn leven contact gehad met een persoon. Contact die volledig vrijwillig tot stand was gekomen. Er was niets illegaals tussen gekomen, geen verplichtingen, niets. Hij kon het nog steeds niet geloven hoe normaal die twee dagen waren geweest. Zo normaal zelfs, dat hij nog steeds dacht dat hij het gedroomd had. Maar een dag later werd hij weer in de realiteit gezogen. Zijn klanten bleven niet voor eeuwig stil. De drugshandel was ook hier in FAKZ geliefd.

Met vier snelle poten stuwde de cheetah zich voort. Het dier had nu al enkele kilometers gelopen maar de muur was nog niet in zicht. Goed, want hij had zijn ogen op iets geheel anders gericht. En tegen de muur aan knallen zou geen al te prettige ervaring zijn. Voor hem liep er een... welja, hij wist niet wat er voor hem liep. Op het eerste zicht had hij gedacht dat het een konijn was. Maar algauw bleek dat het konijn nogal scherpe tanden had en lange poten. Desondanks wist het beest dat de cheetah geen genade zou tonen. Na een achtervolging van enkele minuten kreeg de kat het konijn dier ding te pakken. Hij kreeg enkele lelijke krabbels op zijn neus door de onnatuurlijke scherpe, lange poten van het konijn. Eenmaal deze dood in zijn bek ging liet hij hem los. Van het ene moment op het andere stond er jongen in de plaats van de cheetah. Ondanks dat hij op de verlaten snelweg stond, kleedde hij zich snel aan. Het was een automatisme geworden om als cheetah ook kleren mee te nemen. De jongen was duidelijk van Aziatische afkomst. Zijn groene ogen keken onderzoekend naar het konijn. Hij hurkte zich neer en wierp een schaduw over het dode beest. De zon brandde op zijn blote rug. "Gemuteerde konijnen, wat heb je nog allemaal in petto FAKZ?" fluisterde hij zichzelf toe.

Met het dode konijn over zijn schouder liep de jongen verder. Het was snikheet die dag, ondanks dat de winter bijna voor de deur stond. Niet moeilijk, in de wereld dat hij nu leefde bestond er geen normaal. Jongeren die ouder dan 17 waren poeften weg. Kinderen die muteerden en plots vuur uit hun handpalmen konden laten schieten. Of, zoals ieder kind, veranderen in een dier. Dus wat was dan een snikhete herfstdag in een wereld als deze? Bijna normaal eigenlijk. Akira wist gelukkig waar hij naar toe ging. Het gas station was niet ver hiervandaan. Daar moest nog wat lopend water zijn en schaduw. Hij zou sneller zijn als cheetah, maar soms had hij nood aan zijn mensenlichaam. Tenslotte, onderweg bekeek hij zijn prooi nog eens extra goed.

Een wandeling van 30 minuten had hem volledig uitgeput. Met een plof liet hij zich tegen de muur zakken. De schaduw was een welkome gast. De jongen zijn groene ogen speurden het landschap af. De snelweg lag er verlaten bij, op de enkele auto's na. Deze lagen daar nu al 18 maanden, kapot, de deuren nog op slot maar geen bestuurders. Terwijl de jongen uit rustte dacht hij over verschillende dingen na. Het eerste, vreemd genoeg, dat tot hem kwam was het feit dat hij Anastacia miste. Vreemd, want hij was niet het soort die graag menselijk contact had. Aan de andere kant, zij was de enige persoon hier in FAKZ en zelfs daarbuiten die ook maar enige betekenis had gehad in zijn leven, die nog leefde. Daarna dacht hij aan eten en drinken. Het zou verloren moeite zijn om te kijken of er nog iets te eten lag in het gas station. De kinderen hadden deze al in de eerste week geplunderd. Moeizaam stond hij op en zocht een kraantje. Het water was warm en smaakte naar metaal. Maar het was iets. Nu hij wat meer kracht had, ging hij over naar zijn laatste gedachte. De auto's.

Veel last had Akira niet met het feit om dingen te stelen. Zeker niet als de eigenaar van de auto verdwenen was. Niemand die de auto zou gaan missen. Eerst probeerde hij om de deur te forceren, want een ruit kapot slaan zou zonde zijn. Alleen dat al duurde een eeuwigheid. Maar het lukte en dankbaar ging hij aan de bestuurderskant zitten. De sleutels zaten er nog op. Akira grijnsde breed, dit zou geweldig zijn. Rijden in een auto, voor hem alleen! Benzine hadden ze meer dan genoeg. En het kon hem eerlijk gezegd weinig schelen, de regels die waren opgesteld. "We mogen niet in auto's rijden, dat is te gevaarlijk." zei hij grijnzend. De wetten in de echte wereld hielden hem niet tegen, waarom zouden een stelletje kinderen hem nu wel tegenhouden? Net wanneer hij de sleutels wou omdraaien hoorde hij iemand over het asfalt wandelen. Die kat zintuigen kwamen toch nog van pas. Akira stak zijn hoofd uit de auto om te kijken wie er hem kwam lastig vallen.

[Ik had random inspiratie en zin om te schrijven :') ]

Ze zuchtte terwijl ze haar jas uittrok. Deze dag was duidelijk veel te heet voor een jas en een herfstoutfit, en dan te bedenken dat ze eerst nog wou gaan joggen vandaag. Het weer kon toch ook zo irritant zijn. “Ach ja, anders zou je een moord doen voor een lekker zonnetje.” Zei ze tegen zichzelf terwijl ze de trap opliep richting haar kamer. Ze trok haar lange broek en trui uit en zocht naar een wat meer zomerse outfit. Uiteindelijk koos ze voor een jeans shortje en een simpel wit topje met lichte accenten van kant. Vluchtig bekeek ze zichzelf in de spiegel, waarna ze haar haren nog in een paardenstaart deed en haar All-stars aantrok.
Het was vrij rustig buiten, waarschijnlijk omdat het merendeel van de kinderen binnen bleef of gewoon lui in de zon gingen hangen. Anastacia genoot van dit feit en was als één van de weinigen op straat te vinden. Rustig en alleen, soms had ze dat het liefste, want zeg nou zelf, vrienden maken in de FAKZ was niet het makkelijkste dat bestond. Iedereen had het namelijk te druk met zichzelf, en men ging niet meer naar school, een plek waar toch wel veel vriendschappen werden gesloten. Toch had ze wel iemand leren kennen, een vriend gemaakt. Het zou mooi zijn als die zou blijven voortbestaan, maar ze had hem al een tijdje niet meer gezien. Nou ja, ongeveer een week niet. Zo lang was het niet, maar zo voelde het wel. Akira was aardig. Toen ze had gehoord wat hij deed om geld binnen te krijgen, was ze, tja, kwaad geweest? Ze was er ontdaan over geweest. Zelf was ze namelijk enorm tegen illegale dingen, maar hij was aardig, grappig en helemaal geen verkeerd persoon. Als hij niks had verteld, zou ze nooit kunnen denken dat hij een drugsdealer was.

Meestal koos ze niet echt een plek om naar toe te lopen, ze bleef gewoon lopen tot ze het wel welletjes vond en terug wou gaan. Daarna nam ze precies dezelfde weg terug zodat ze de weg niet kwijt zou raken. Het duurde niet lang voordat ze over de snelweg liep, vroeger zou ze zo niet kunnen lopen, in het midden van de weg. Ze zou volop getoeter horen en waarschijnlijk zou er al snel een auto tegen haar aan geknald zijn. Maar nu, nu was het hier rustig. Ja, gecrashte auto’s waren nu misschien geen geweldig uitzicht, maar het was tenminste al een stuk stiller. Een stukje verderop was het tankstation al te zien, iets wat haar verbaasde, want ze had dan best lang gewandeld, misschien moest ze dan toch maar eens terug gaan. Terwijl ze zich omdraaide zag ze een figuur bij het tankstation. Ze draaide een stukje terug en zag één persoon rondlopen. Voor de rest was er niemand. Opmerkzaam. De meeste mensen die er wat aan hadden om hier te zijn kwamen niet alleen. Ze kwamen met meerdere, sommige om te kijken of ze nog wat konden stelen, anderen om doelloos wat te slopen, en dan had je de verantwoordelijke soort die hier af en toe kwamen checken. Haar nieuwsgierigheid nam het over en ze besloot een kijkje te gaan nemen. Even voorzichtig vanaf een afstandje, en als de persoon haar op zou merken zou ze snel genoeg weg kunnen zijn. De persoon was verdwenen in een auto, een beetje bezorgd haalde Ana een wenkbrauw op. Het zou toch zeker geen tienjarig kind zijn die eens in een auto wou rijden? Dat was trouwens ook verboden, tegen de wet. Op die leeftijd kon je nog geen rijbewijs hebben en zonder rijbewijs was het besturen van een auto illegaal. Of die regels nog steeds golden wist ze niet, maar ze wist wel dat de regels van ‘vroeger’ tot op zekere mate belangrijk voor haar waren. Niet zo belangrijk dat ze iets zou zeggen als iemand er één brak. Nee, dat was niks voor haar. Ze zou half beginnen aan haar zin, rood aanlopen en dan zich mompelend excuseren en weglopen. Alleen het idee al dat ze iemand ergens op aan zou spreken, tot op zekere mate assertief kon zijn en kon laten weten wat ze dacht was raar.
Ze liep nog een stukje dichterbij terwijl ze haar aandacht bij de auto hield. Vrijwel meteen kroop een vreedzaam glimlachje omhoog en kwam er een twinkeling in haar ogen toen ze een bekend gezicht zag. Akira had zijn hoofd uit de auto gestoken en keek haar richting uit. Natuurlijk, hij zou haar al gehoord hebben, hoe kon het ook anders met de zintuigen van een Cheeta. Zelf had Ana natuurlijk ook wel een dierlijke vorm. Als ze zich er vaker in zou bevinden zouden haar zintuigen misschien ook beter ontwikkeld zijn, maar dat was niet zo. Ze hield niet van haar dierlijke vorm, het gaf haar een bepaalde macht die ze makkelijk kon misbruiken als het haar allemaal teveel werd. Ze hief haar hand lichtjes, in een zwaaiend gebaar en liep op de auto af. “Hoi.” zei ze, de glimlach nog steeds op haar gezicht. “Ik wist niet dat je een rijbewijs had.” Zei ze, er voor een moment vaanuitgaand dat hij wel een rijbewijs zou hebben. Het duurde echter niet lang voordat ze zich realiseerde dat hij helemaal geen rijbewijs moest hebben. Juist ja, zij was namelijk ook de enigste gek hier die geen regels zou breken die vroeger bestonden.

[Wubzie, ze kan wel wat anders zijn, lange tijd niet getypt en andere chars gehad tussendoor, so yeah]

Zijn oren stonden op scherp, het was als een instinct. In zijn hele leven had hij nooit een moment van rust gekend. En zelfs wanneer hij dacht die te hebben, voelde hij altijd een soort van spanning. Een spanning om alles te controleren op gevaar. Nu was geen uitzondering, hij hoorde algauw de voorzichtige voetstappen naderen. Akira vloekte zachtjes tegen zichzelf. Hij had gemakkelijk de sleutels kunnen omdraaien en vertrekken. Maar hij had nog nooit met een auto gereden, de kans dat hij weg zou geraken was klein. Akira stak zijn hoofd uit, de zon prikte in zijn ogen. Hij zag het silhouet van een meisje, dat was duidelijk. Zijn ogen waren snel aangepast en zag hij duidelijk wie het meisje was. "Hoi", klonk uit haar mond die een glimlach vormde. "Ana~" Akira, die blij was om haar te zien stond snel op. Alleen vergat hij het feit dat hij in een auto zat en stootte zijn hoofd. Terwijl hij over zijn pijnlijk hoofd wreef maakte hij zijn zin af, "stacia... Hey." terwijl ze dichterbij wandelde stapte de jongen de auto uit. Hij leunde lichtjes tegen de deuropening. Hoe moest hij eruit zien? Bult op zijn hoofd, gezicht onder de krabbels en een bezweet ontbloot boven lijf. Het meisje sprak weer, "Ik wist niet dat je een rijbewijs had.” ze leek te menen wat ze zei. Akira trok een wenkbrauw op. Hij hoefde niets te zeggen, haar blik veranderde. Ze wist de waarheid maar al te goed, hij had geen rijbewijs. Waar zou hij die moeten vandaan hebben gehaald? Hij had het geld niet en... wist weinig over de verkeersregels. "Neen, het stond wel bovenaan mijn lijstje van de dingen die ik wou doen." als ik een normaal leven zou hebben gehad, dacht hij verder. Hij glimlachte vriendelijk, oprecht blij haar te zien. "Hoe gaat het met je?" hij wou nog meer vragen, meer zeggen. Maar de woorden bleven steken in zijn gedachten. Ze pasten niet bij hem, hij zou ze nooit uitspreken.

Ondertussen zocht zon haar weg naar het hoogste punt aan de hemel. Ze brandde genadeloos op Akira's schouders en rug. Hij kroop weer in de auto en klopte met zijn hand op de passagierszetel. "Kom, het is goed in de schaduw." eigenlijk wou hij weg uit de woestijn. Naar zijn hutje, in het bos of ergens anders waar het niet zo snikheet was. En de hitte bracht nog problemen met zich mee. Hij keek naar de achterbank waar zijn prooi van de dag lag. Hij wist niet hoe Anastacia daarop zou reageren. "Gemuteerde konijn, de reden waarom ik die krabbels heb." legde hij alvast uit, "Moet eens kijken naar zijn poten, naar die klauwen, niet normaal als je het mij vraagt." Hij keek haar vragend aan. Akira had een bepaald beeld over Anastacia, een kenmerk daarvan is dat ze waarschijnlijk wel slim was. Misschien had ze een antwoord. Of misschien zou het een mysterie blijven, net als de muur. Hopelijk wist ze ook waarom er überhaupt een dood konijn in de auto lag. Eten werd schaars en hij was altijd al op zichzelf geweest, hij zorgde voor zijn eigen eten. Akira kwam al snel met een tweede vraag. Die stelde hij met een sluwe grijns, "Wat denk je, zullen we een ritje maken?" hij hield zijn hand uitdagend op de sleutelbos. Eén snelle draaibeweging en de motor zou in gang schieten.