Those who wander are not lost~ [R.I.P Kid]

Women, money, and a good time…

Wat had het allemaal voor zin? Zijn. Wat was zijn? Ik ben? Een naam is maar een naam, je kunt geen naam zijn. Ik ben Keith. Hij was geen keith, hij was hij. hij was ik ben. ben. daar stopte het. Geen naam. Namen hadden geen zin, je bent geen Keith. Je bent. Iemand vraagt: "wie ben jij?" en dan zou je antwoorden: "Ik ben." want je bent. Snapje?
Ook niet, "Ik ben piloot" Want je bent geen piloot, piloot is je beroep. Je bent. Godverdomme hoe simpel kon het zijn? Al die klote mensen die dingen ingewikkeld maken. En wat had het voor zin om te leven? Hier? Niemand die nog iets om iets gaf. Niks. Helemaal niemand, nada, noppes. Hij was zijn leven aan het verkloten, zij waren hun leven aan het verkloten, iedereen was zijn of haar leven aan het verkloten. Maar wat maakte het ook allemaal uit? Wat was leven? Wat als dit allemaal een grote droom was? Een fucking droom? Dat je leven een droom was? Heel je leven. Je hele fucking leven. Leven? Wat een in en in raar woord. L-E-V-E-N. Dit was niet leven. Wat ze hier aan het doen waren was overleven. OVERleven. Iets heel anders dan leven. Leven was ook niks, wat hield dat begrip in? Ademen? Een hartslag hebben? En wat als ze klaar waren met overleven? Iedereen? Want hij was allang gestopt met leven én overleven. Maar wat als ze er allemaal mee stopten? Wat zou er dan gebeuren? Als iedereen de hoop had opgegeven, de hoop op leven? Zouden ze dan ontwaken uit die droom? Zijn hartslag maakte overuren. De wind waaide zachtjes door zijn ongeknipte haren. Zachtjes want er was eigenlijk geen wind. Misschien was het wel zijn verbeelding. De wind. Hij hief zijn arm omhoog en streelde met zijn vingertoppen de zachte lucht. Wat als hij sprong? Wat zou er gebeuren? Zou hij weer leven? Zou hij weer voelen? Voelen hoe het was om iemand vast te pakken, voelen hoe het was om je lippen op die van een ander te drukken, die van haar? Hij voelde zich leeg, zo zo leeg. Hij wilde weer vol zijn. Zijn ogen waren waterig, wie had dit verzonnen? Dit verschrikkelijke spel dat alleen maar kon eindigen met de dood. Hij kon maar beter nu beginnen te leven dan het uitstellen. Zo lang mogelijk uitstellen. Zoals iedereen hier deed. Of niet. Misschien dachten sommige wel zoals hij, konden ze maar beter nu leven dan straks. Hij zou weer leven als hij sprong, toch? Dat was wat er zou gebeuren. Geen pijn meer. Nooit meer. Geen gedachtes meer. Alleen maar leven. Tranen rolden uit zijn dichtgeknepen ogen. Hij haalde diep adem. Hij wilde schreeuwen. Heel hard. Heel heel hard. Zijn ademhaling versnelde, zijn hartslag versnelde. De stekende pijn werd erger. Veel erger. Hij kneep zijn ogen nog harder samen. "Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!" Hij snakte naar adem.
"Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah! Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!" de stille tranen gingen over in luid gesnik. "Neeeeeeeeeeh." "Neeee." Hij was er klaar voor. Hij zou naar haar toe komen. Hij zou weer leven. Weer voelen. Weer zijn. Bij haar zijn.
Nog een keer blies hij uit. Tranen stroomden als watervallen over zijn wangen. Hij opende zijn gesloten ogen. Tilde zijn been op. Zette een stap. In het niets. Leven. Hij leefde.  

~ I love you kiddo. R.I.P.