In kleermakerszit staarde een jongen voor zich uit. De zon brandde op zijn blote rug. Hij zat onder het vuil, was mager en bruin getint. Loom sloot hij zijn groene ogen en keek naar het binnenste van zijn oogleden. Vandaag was de dag, de dag dat hij zeventien werd. Hij was alleen, zoals wel vaker mocht hij zijn verjaardag alleen vieren. De zon stond op haar hoogste punt, teken dat hij hier al twaalf uur zat. Alleen, verkrampt in kleermakerszit. Af en toe zijn ogen open, vaak gesloten en een glimlach op zijn lippen.
Akira wist niet om hoe laat hij geboren was. Alleen de dag was hem bekend. Daarom zat hij hier al van middernacht, hij wou het hier hebben. Niet in Perido Beach waar de kinderen hem konden zien. Hem konden lastig vallen. Dit was iets dat hij alleen wou doen, net als altijd. Solitair, alleen, eenzaat, op zichzelf gewezen. Hij had zijn keuze al gemaakt. Hier was er niets, geen eten, geen water, geen elektriciteit. Maar wel vrijheid. Hij was een leven zonder eten, zonder luxe en zonder vrijheid gewoon. Hij haatte dat leven, hier had hij alles wat hij wou. Hij had macht, hij had een leven zonder regels en vrijheid. Zo goed had hij zich nog nooit gevoeld. Zijn keuze was gemaakt.
De zon bleef genadeloos schijnen en zette haar tocht verder. Er begonnen zich lange schaduwen te werpen over de aarde. Akira kreeg honger, zijn maag rammelde en zijn benen deden zeer. Het was een soort koppigheid die hem daar liet. Zijn ogen waren nog steeds gesloten, hij voelde droge korstjes in zijn ogen. Zijn mond was kurkdroog, net als zijn keel. Plots voelde hij het, alsof de wereld vertraagde maar hij niet. Zelfs met gesloten ogen kon hij het voelen. Met een glimlach opende hij zijn ogen. Akira wist wat er gebeurde tijdens de poef, een geliefde zou je komen smeken om mee te komen. Maar in feite was het een soort monster. De jongen had geen geliefden die nog leefden, althans, dat vermoedde hij. Want toen hij zijn ogen had geopend keek hij naar een jonge vrouw. Ze had dezelfde ogen als hij en keek met een warme liefdevolle glimlach. “Mam?”
Even was hij totaal uit het veld geslagen, ze was dood. Was dat de poef? Overlijden, naar het paradijs gaan? “Akira, wat ben je gegroeid…” zei de vrouw die zijn moeder was. “Je bent dood.” Zei Akira zwakjes. “Neen jongen, het is een lang verhaal.” Zei ze triest en keek even naar de grond. Toen haar ogen weer op de zijne waren gericht bezweek hij bijna. Zijn moeder… “Kom mee, dan zal je eindelijk de waarheid weten over je leven.” ze stak een hand uit. Akira voelde zijn arm opheffen en zijn hand uitsteken. Hij was gelukkig. Een glimlach streek over zijn lippen, “Ik kan leven met die leugens.” Zijn stem had kil geklonken. “Dit is mijn leven.” zijn hand was tot een vuist gebald en een spottende glimlach was het laatste dat het monster zag voordat het verdween. De poef was voorbij.
Ondanks zijn keuze zat Akira met een knellend gevoel in zijn borst. Was zijn moeder dood of leefde ze nog? Maar lang dacht hij niet na, hij werd omringd door de woestijn. “Is het me gelukt…?” zijn stem klonk droog. De jongen voelde de kracht door hem heen stromen die hij kende als zijn Cheetah. Hij lachte, luid en uiteindelijk brulde hij uit volle borst. “Yeaaaah!” ondanks dat zijn lichaam, vooral zijn benen, het niet aan konden sprong hij in de lucht en ging tekeer. Vier poten landen op de droge weg, een tong ging uit de bek van een cheetah. Hij leefde, hij zou voor eeuwig in FAKZ blijven. Tot zijn dood.
