Het gebeurde wel vaker, zeker in Akira zijn leven. Veel rust had hij nooit gekend of het was de korte periode voor de FAKZ. Desalniettemin waren dit soort situaties toch uitzonderlijk. Althans, op dit niveau.
Het was een bewolkte dag, althans, zo leek het. Sinds de komst van de muur was er nooit echt een weersverandering geweest. Regen hadden ze al in tijden niet meer gehad. Soms hingen er wolken of men begon ze in te beelden. De jongen wist zelf niet of ze nu echt waren of niet. De lucht leek donkerder te zijn dan anders. Ah swat, het leek bewolkt terwijl hij door de straten van Perido Beach stapte. Zijn handen in zijn zakken, zijn bril op en koptelefoon die wat metal muziek liet horen. Het was een oude mp3 die erop aangesloten was. Zijn Ipod had het begeven en sinds er geen elektriciteit meer was kon hij deze ook niet opladen. Een mp3 die op batterijen liep lukte wel nog. Batterijen waren nu het enige die de kinderen iets van energie gaf. Ze waren kostbaar. Maar niet zo kostbaar als zijn drugs. Een zakje met witte poeder zat verstopt in de binnenzak van zijn jas.
Eenmaal aan het adres aangekomen wachtte hij af. Het was ver afgelegen van het centrum, zoals wel vaker. Drugs was illegaal. Jap, ook hier in een wereld waar alleen kinderen leefden. Sinds de komst van de Raad was het er alleen maar strenger op geworden. Akira had het niet voor de Raad, in tegendeel. Hij deed er alles aan om niet naar hen te luisteren. Tenslotte, hij was één van de weinige die de poef had overleefd. Een grijns verscheen rond zijn lippen, er waren kinderen die naar hem opkeken. En er waren kinderen bang van hem. Vanwege zijn voorkomen? Zijn dierengedaante? Zijn handeltjes? Geen idee, maar diegene die naar hem opkeken konden misschien ooit van pas komen. Een eigen legertje, waarom niet?
Na enkele minuten kwam er een groepje jongeren af. Akira haalde een wenkbrauw op, "Ik dacht dat je alleen zou komen?" vroeg hij aan de blonde jongen die voorop liep. Deze leek echter bang en helemaal niet blij met de mensen die achter hem liepen. Het duurde niet lang voordat Akira door had wie deze mensen waren. Maar wel lang genoeg om hun knuppels en geweren boven te halen. "In naam van de Raad zijn we hier om je op te pakken, Akira, vanwege illegale praktijken." de grootste jongen zei het op alsof hij het vanbuiten had moeten leren. En dat was waarschijnlijk zo. Ze omsingelden hem, knuppels gegeven en wapens op hem gericht. Hij stak gewillig zijn handen vooruit, één van hen kwam naar voren om zijn handen te boeien. "Idioten..." fluisterde hij. De jongen die hem boeide keek op, "Wat zei je?" zijn handen trilden toen ze naar zijn zak gleden en een mes nam. "Ik zei, idioten." hij hield zijn hoofd schuin en glimlachte. In één vloeiende beweging had hij de jongen vastgenomen, zijn boeien gingen strak om diens nek. Als een schild hield hij het kind voor zich. "Wel, gaan jullie niet schieten?" lachte hij bij de verbaasde blikken en het huilende kind. Hij lachte maar er was niets van gelukzaligheid in zijn lach. Hij ergerde zich rot aan deze situaties.
Hoe het zover had kunnen komen wist hij niet. Maar uiteindelijk had hij de jongen gelost, geshift in cheetah en gaan lopen. De grote jongen met het wapen was misschien dom maar hij kon verdomd goed mikken. Akira grauwde van de pijn, struikelde en bleef stil liggen in het centrum. De groep jongeren haalde hem in. Ze schreeuwden naar hem maar hij verstond ze niet. Ondertussen hadden zijn poten plaats gemaakt voor armen en benen. Boven zijn rechter heup zag hij bloed. Ze kwamen dichterbij, schreeuwden nog steeds, hij hoorde wapens laden en knuppels over de grond slepen. Is dit hoe ik zal sterven, dacht hij hopeloos. Uiteindelijk knakte er iets in hem. Hij wist niet wat en al helemaal niet waarom hij het deed. Maar hij hief zijn handen op. Een warme stroom ging door zijn lijf, het deed zeer waardoor hij schreeuwde. Toen was het weer verdwenen zoals het gekomen was. Iedereen die links of rechts had gestaan van hem lag op de grond en keken verbaasd op. Het was stil tot er eentje schreeuwde, "Hij is een Freak!"
Ze hadden hem laten gaan. Akira wist niet wat er was gebeurd alleen dat hij zo snel mogelijk naar huis wou en zijn heup moest verzorgen. Hij keek naar zijn handen, wat had hij gedaan? Wat was dit gevoel? Hij hief nogmaals zijn handen op en voelde het weer, de pijn was verdraaglijk nu. De schors van de boom voor hem spatte eraf. De jongen keek emotieloos naar de boom. Hij had het altijd geweten dat er iets in hem sluimerde... "Freak?" fluisterde hij zichzelf toe en stortte in tegen de boom. Hij grauwde bij het stekende gevoel in zijn heup. Die kon wachten, eerst moest hij bedenken wat hij met deze nieuwe kracht moest gaan doen.
[Kracht = telekinesis]
