Hij had het gedaan, voor het eerst in zijn leven. Van zijn eigen productie geproefd. De jongen had al vaker in putten gezeten maar dit was een nieuw soort put. Niet gegraven in de stinkende straten van zijn thuisland maar in de zachte aarde van de FAKZ. Het was met niets anders te vergelijken, met niets. Het leven was hier vreselijk en toch zo mooi, dat had hij ten lijve ondervonden. Hij had de enkele oorlogen overleefd, de grote aanval met de coyotes, de terreur van enkele Freaks om dan nog maar te zwijgen van de zogenaamde "Duisternis" of "Gaiaphage". Maar goed, zijn leven had nu zo'n draai gekregen dat hij zelf zijn drugs uitprobeerde. Waarom had hij het nog nooit eerder gedaan?
Vier poten stuwden de cheetah vooruit. Zijn ogen keken schichtig heen en weer, er fonkelden ongekende lichtjes in zijn ogen. Het beest keek te intelligent voor een kat. En het feit dat het een rugzak om had deed mensen twijfelen. Het was donker, de maan (of de nepmaan) scheen hoog boven zijn kop en verlichtte het pad door het bos, over de snelweg, langs het tankstation, door Perdido Beach naar de kerk. Daar hielt hij halt, shifte naar een jongeman met enkel nog zijn korte broek aan. Met een grijns die weinig goeds betekende keek hij rond, snel. Er was niemand, iedereen zat binnen zoals het hoorde. Er was een quarantaine op gesteld vanwege een plaag die zijn schoonmaak hielt in de stad.
Akira ging snel te werk. Zijn rugzak glipte van zijn schouders en viel voor zijn voeten neer waar hij neer knielde. Daaruit haalde hij enkele spuitbussen, één van de weinige die nog overbleven. Vele kinderen hadden de grootste voorraad opgebruikt na de eerste maanden. Zeker toen de "Mensenclub" zijn opmars maakte maar daar waren ze ook alweer van af. Maar goed, hij haalde ze uit en zette op een rij. Het waren verschillende kleuren waarvan hij enkele nodig had. Verder zat nog een aansteker in zijn rugzak, drugs en vlees. Heel veel vlees. Met teveel energie in zijn lijf bracht hij zichzelf naar een hoog punt van de gevel van de kerk met een bus in zijn handen.
Tevreden keek Akira naar zijn werk. In donkere kleuren stonden enkele letters omgeven door een goud achtig kleur, "Light 'em up" meer niet. Luid lachend bracht hij via zijn telekenetische krachten enkele houtbalken naar de gevel. Hij bouwde snel een kampvuur. Plaatste staken hard in de grond, liet het vlees eruit vliegen en plaatste die erop. Met spuitbus en de aansteker maakte hij een enorme steek vlam die het hout in de fik stak. Toen begon hij te roepen, luid en vrolijk tot hij enkele lichtjes zag. Meestal kaarsen of Samzonnen waren de bron van het licht aangezien de rest te kostbaar was om op te gebruiken en elektriciteit geen optie meer is. Toen de eerste priemende ogen naar buiten keken vluchtte de cheetah. De kinderen hadden iets, hoop en eten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Wat... heb ik gedaan?!" zijn handen zaten vastgegrepen in zijn haren toen hij zijn lege voorraad vlees zag. Akira wierp een kwade blik op zijn drugs,
"NOOIT meer..." siste hij en trapte tegen de zetel waardoor hij alleen zijn teen bezeerde. Buiten was het stil maar hij zag leven in Perdido Beach. Met een zucht liet hij zich vallen in de zetel en lachte naar zichzelf.
"Akira Inugami heeft net een goede daad verricht." en sloot zijn ogen.
