I don't steal... everything~

Pootjes met daaraan vijf tenen zette poot afdrukken in de zachte ondergrond van het bos. De poot afdrukken verdwenen echter snel weer door de bladeren die er over heen schoven of het veerde gewoon terug. Een dier met een zwart gestreepte staart en een masker op het gezicht liep over de bosvloer. De blauwe ogen keken van links naar rechts. Normale dieren zoals haar hadden deze kleur ogen niet. Daarom was het ook wel iets makkelijker voor andere mensen om te ontdekken dat zijzelf eigenlijk een mens was. Het dier waarin ze veranderd was op dit moment, stond er om bekend om dingen te stelen zonder dat mensen de dader konden vinden. Deze dieren konden met gemak in huizen komen, in prullenbakken en soms zelfs ook in auto's. Over al waar er maar eten te vinden viel. Er liep hier door het bos ook wel is een jager rond en soms moest ze opletten dat ze geen kogel door haar hoofd geboord kreeg. De felblauwe ogen keken omhoog, op naar een grote boom die voor haar neus tevoorschijn was gekomen. Als mens was de boom niet zo groot, maar als zo'n wasbeer was het toch wel een heel eind. Ze zetten haar voorpoten tegen de bast aan en wilde een poging doen om de boom in te klimmen. Ze bedacht zich echter door een bepaalde geur. Ze stak haar neus in de lucht en ging weer op vier poten staan. Ze zette zichzelf in beweging richting het meer, het meer dat Tramonto heette. Waarom? Wist zij veel. Ze wist in ieder geval dat er een lekkere geur vandaan kwam. Wasberen aten alles wat maar eetbaar was, als het maar niet te groot was anders paste het niet in je maag. Uiteindelijk aangekomen bij het meer ging ze aan de rand zitten en keek ze naar haar eigen spiegelbeeld. Ia of te wel Iana maakte geen geluid als wasbeer, niet vaak in ieder geval, als mens was ze ook een stil type dus was het niet echt moeilijk en de rest van haar karakter kwam ook wel overeen met het karakter van een wasbeer. Ze keek in haar eigen blauwe ogen die door het water gereflecteerd werden. De geur was verdwenen, het had lekker geroken, maar nu was het weg. Ze stond weer op haar vier poten en draaide zich om, haar staart omringd met zwarte ringen sleepte als een dood gewicht achter haar lijf aan. Terwijl ze weer richting de bomen liep rook ze weer een andere geur en bleef dus dood stil staan. Met haar blauwe ogen gefocust op de bomen waar elk moment iets vanachter een boom vandaan kon komen.

~Aiden

Met gebogen hals en een langzame pas liep een voskleurig paard tussen de bomen en struiken heen. Af en toe hing zijn snuit net boven de grond. Snoof hij even de geur van de grond op. De geur van de natuur. Een lichte bries gleed door zijn verwilderde manen en een geluid van ritselende bladeren was te horen. Voor een moment ging zijn smalle puntige oren alle kanten op doordat hij elk geluid dat hij hoorde zoveel mogelijk in zich op probeerde te nemen. Echter week zijn blik niet af van de grond voor zich. Hij liet enkel zijn gehoor voor nu nog het werk doen. Mocht er echt iets bijzonders zijn dan zou hij zijn ogen wel gebruiken. Voor een moment leek er alleen niks bijzonders te gaan gebeuren. Op de fluitende vogels en het af en toe ritselen van de bladeren na was er niets bijzonders te horen, zoals gewoonlijk. Het zou niet de eerste keer wezen dat hij hier langs liep. Het gebeurde wel vaker dat hij door het bos liep, hij begon zich langzamerhand af te vragen of het niet steeds hetzelfde pad was wat hij liep. Hoe dan ook was er elke keer geen bijzonder geluid te horen. Het was rustig. Hij was gesteld op rust. Maar af en toe begon de rust hem ook teveel te worden, zoals nu. Hij zou wel eens willen dat er wat gebeurd. Dat iemand kwam die tegen hem zou spreken, zodat hij niet meer alleen hoefde te zijn. Maar dat was na een hele lange tijd nog niet gebeurd. En hij had daardoor zelf ook de hoop verloren om spontaan op iemand af te gaan en daarmee een praatje te maken. Als hij uberhaubt al iemand tegen kwam. Net toen hij dacht dat hij niet meer dan bomen zou gaan zien leek er meer licht op zijn hoofd te schijnen. Dit zorgde ervoor dat zijn blik weg week van de grond. Hoe verder hij liep hoe meer een meer voor hem zichtbaar werd.
Na even stond hij bij de rand van het water. Zijn oren stonden nieuwsgierig naar voren. Nu wist hij zeker dat hij niet hetzelfde pad liep. Hier was hij nog niet eerder geweest. Feli boog zijn hoofd naar het water toe en nam een slokje ervan. Het water smaakte heerlijk koel in zijn mond. Voor een moment sloot hij dan ook zijn ogen. Plotseling kreeg hij het gevoel alsof hij bekeken werd. Hij keek dan ook gelijk om en deed een stap weg van het water terwijl zijn oren voor een moment wat wantrouwend naar achteren gingen. Zijn blik bekeek de omgeving en eindigde bij een wasbeer die zich verderop ook bij het meer had gevestigd. Langzaam aan gingen zijn oren wat naar voren uit lichte nieuwsgierigheid. Wasberen hadden altijd wel iets leuks vond hij. Echter had deze wasbeer wel meer dan hij zou denken. Langzaam aan stapte hij wat op de wasbeer af terwijl een lichte bries zijn mond ontsnapte.