»C'monn boy.

Met een schok kwam Eddy overeind, hij had zijn ogen wagenwijd open en merkte dat hij flink had liggen zweten, niet echt handig met tekort aan vloeistof. Zijn lichaam schokte voorover en met samen geknepen ogen gaf hij over. Zijn waterige ogen gleden naar zijn linkerhand waarin hij een fles whisky vast had. Shit, hij had het weer eens gedaan, weer was hij zo dom geweest om zich straal dronken te zuipen. Dit was al de tweede keer deze maand en het was niet echt goed voor zijn toch al slechte gezondheid. Lekker dan. Maarja, het was ook niet echt vreemd, alles liep de laatste tijd slecht. Zegmaar, de laatste maand. Natuurlijk was het ongeveer zeven maanden geleden al begonnen. Maar nu werd het écht erg, het voedsel begon op te raken, hoewel de meeste kinderen konden shiften in roofdieren, er was hier in de FAKZ niet genoeg prooi. En het water was ook bijna op, uit enkele huizen kwam nog water uit de kraan. Maar die werden goed bewaakt door de daarvoor aangewezen personen. De FAKZ was op rantsoen, dat was wel duidelijk.
Gelukkig was er dan nog de alcohol, in elk huis stonden wel wat flessen van die smerig smakende dranken. Eigenlijk was het best triest dat kinderen van tien of zelfs nog jonger al aan de drank zaten, niemand hield ze tegen. En Eddy deed er net zo hard aan mee.

Rustig stond hij op van de grond, maar dezelfde seconde nog greep hij met zijn hand naar zijn maag, kramp van hier tot Tokyo. Hij strompelde een klein stukje vooruit naar waar zijn longboard op zijn rug lag. Nu pas zag hij waar hij was, op de parkeerplaats van Clifftop Resort wat the fuu moest hij daar nou weer? Hij vergat zijn kramp bij het idee om de weg van clifftop naar pb af te boarden, awesome. Dat moest ie doen, hij stapte dichter bij zijn board en krulde zijn teen onder het dek. Behendig wipte hij het board om. Even verbeet hij zijn pijn, “Doorzetten Edd, c’monn boy.” Mompelde hij met een schorre stem tegen zichzelf. Hij zette zijn linker voet op de neus en zette zich met zijn rechter voet goed af. Met een aardige start racete hij zo de parkeerplaats af, zijn ogen gericht op het gladde asfalt van de weg. De wind waaide door zijn snelheid heerlijk door zijn rode haren. Een klein glimlachje kwam opspelen.
Binnen enkele minuten kwam hij aan de oostkant van pb aanrijden. Hij hoorde het schelle gelach van jonge kinderen, nouja, het was iniedergeval een goed teken dat ze nog lol konden maken. Toch vertrouwde hij het niet helemaal, snel besloot hij te gaan kijken. Zijn lichaamsgewicht bewoog naar links waardoor hij op zijn board de bocht door de straat in reed. Hij zette zich nog eens flink af met zijn rechterbeen. Aan het eind van de straat zag hij enkele silhouetten van kinderen. Het was nog vroeg in de ochtend, normaal was het schemerig. Maar sinds de muur, en de FAKZ waren er geen wolken, of regen of wind of wat dan ook. Alleen die helse zon, maar ‘s nachts kon het ook bizar donker worden. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij dacht dat hij iets op de grond zag liggen, de anderen stonden er om heen en vonden het blijkbaar nodig om te lachen. “Hé! Jullie!” Riep hij richting de gedaantes, vanaf hier kon hij de vier niet herkennen, hij zag hoe de kinderen zich richting hem draaiden hij dacht iets als. “shit Eddy…” Te horen, en snel daarna maakte de kinderen zich uit de voeten. Echter bleef er nog één op de grond liggen. Die kinderen zou hij later wel pakken. Hij haaste zich naar de jongen die hij nu herkende als zijn broertje. Shit, nog diepere shit.

“Aiden… ?” klonk er vragend uit zijn keel, hij hurkte naast zijn broertje neer en legde bezorgd een hand op zijn schouder. Ondanks de gay-heid van zijn broertje, en zijn irritante gedrag hield hij toch een klein beetje van hem. “what the fuck doe je hier man?” vroeg hij hem al iets ruwer. Hij klemde zijn rechter arm om de linker van Aiden en stond op waarna hij zijn broertje mee trok. “Je weet toch, verdedigen en voorzichtig zijn miezerig stuk piepschuim.” Hij keek zijn broertje bestraffend aan, die gozer kon ook niet voor zichzelf zorgen hè. “Een beetje uitleg graag Aiden.” Beveelde hij hem.

~Als je hem niet cool vind dan pas ik hem aan Roomz ;P

Zijn hoofd draaide zich even schichtig achterom. Niemand. Mooi, want diegene die hem nu stoorde, terwijl hij hier met zijn broertje bezig was. Zou daar later erge spijt van krijgen. Zijn blik gleed terug naar Aiden, Eddy zag de sporen van het zoute vocht wat langs zijn wangen omlaag was gestroomd. Hij wist ook echt wel dat zijn broertje het moeilijk had, en dat was zijn eigen schuld, iedereen had het moeilijk, punt. Het onverstaanbare gemompel dat zijn broertje uitkraamde liet hij maar even voor lief. Hij schaamde zich voor zijn broertje, hoe kon hij, gevreesd maar toch ook geliefd door sommige kinderen hier, zo’n broertje hebben? Hij haatte hem, hem en zijn stomme gevoelens, dat hij niet voor zichzelf op kon komen en… gewoon alles. Het enige wat hun verbond was de tijd die ze samen in de rebellen legers hadden doorgebracht. En dat ze dezelfde ouders hadden. Eigenlijk voelde hij zich daardoor ook verantwoordelijk voor Aiden, hij was familie. Toch was het waarschijnlijk veel makkelijker geweest als hij hem van de kliffen had af geduwd, maar dat zou hij nooit over zijn hart verkrijgen. "AUW! Edd, je doet me pijn," Toen realiseerde hij zich dat hij hem nog steeds vast had aan zijn arm, gelijk liet hij de greep verslappen. “Deed dat pijn?” Vroeg hij zijn broertje vol ongeloof, “Jezuss men…” Hij liet hem los, maar kon het nog steeds niet geloven. Die jongens van net hadden hem helemaal bont en blauw geslagen, en hij pakte Aiden even stevig vast en dat deed al gelijk pijn? "Ik weet het, ik weet het. Maar dat gaat ook zo makkelijk als ik in m'n eentje ben en er 7 andere voor mijn neus staan." Zijn ogen volgde iedere beweging van de kleine rood harige jongen. Zijn wenkbrauwen vormde een frons, “Nee, dat weet ik ook wel, geloof me, maar je gaat dan niet als een zielig hoopje mens op de straat liggen! Je moet terug vechten, kommop man, ik gok dat die dudes niet eens een ga…” Zijn zin stopte, zijn broertje had ook geen gave, tenminste, hij had er wel een. Maar kon er niks mee, hij was een freak, en dat had zo zijn nadelen, ze werden gehaat. De meeste dan. En hij kon zich met zijn gave niet eens verdedigen, hij kon er niks mee, helemaal niks. Eddy voelde een steek in zijn maag, hoe kon hij zijn broertje zo behandelen? Hij zou er voor hem moeten zijn, voor hem moeten zorgen, zoals een echte broer dat was. Maar dat zou zijn hele reputatie naar de knoppen brengen. En zo was hij gewoon niet, hij kon ook niet zo worden. Ergens speet hem dat, voor zijn broertje, heel diep van binnen. Hij zag hoe er een straaltje bloed uit de neus van Aiden sijpelde, waarschijnlijk had hij op meerdere plekken kneuzingen en moest hij eigenlijk naar Jai, de genezer. "Je zag toch zelf wel wat er gebeurde?" Hij keek zijn broertje in de ogen, “Ja, ik zag het, en ik snap het.” Sprak hij kortaf. Hij wist ook wel dat zijn broertje gepest werd, en dit was niet de eerste keer dat hij in elkaar werd geslagen. Hij was zeker een bekende patiënt bij Jai, dat kon haast niet anders. "Mijn vingers doen pijn, wat moet ik nu doen?" Hij keek naar de hand die Aiden voor zijn gezicht hield, hij was een beetje vuil, rood en blauw. Het zag er niet al te best uit. Hij fronste opnieuw zijn wenkbrauwen. Zijn ogen gleden even door de straat heen, naast hun stond een best oké huis. Niet klein maar ook geen villa, het kon er mee door. Zonder iets tegen zijn broertje te zeggen liep hij naar links en stapte de veranda van het grijze huis op. Hij bracht zijn hand naar de deurknop en keek of hij open was, nope. Hij liet de knop los en richtte met een uitgestrekte arm zijn hand op de klink. Snel zette hij een stap achteruit opende zijn handpalm. Zijn ogen knepen samen toen er een rode hete lichtstraal als een laser uit zijn hand schoot. Done, de deur kon open. Hij inspecteerde het verschroeide, verbrande deel van de deur. Zijn lichaam draaide zich in de richting van Aiden, “Ur commin’?” Vroeg hij geërgerd aan hem. Zonder op een antwoord te wachten ging hij zijn broertje voor het huis in, ze kwamen in een leeg halletje, met nog enkele jassen onder het stof. Hij deed de deur naar de woonkamer open, tot zijn genoegen stond daar een luxe zwarte sofa. Zijn wijnrode nikes droegen hem naar de bank waar hij zich op liet vallen, een grote stofwolk rees omhoog en even liet hij een kort hoestje horen.

-sorry, flutje.