No believe

Subject: No believe Thu Sep 27, 2012 10:28 am

Wanneer je denkt dat alles goed komt. Wanneer je denkt dat al het geluk niet op kan. Stort alles vaak in een keer in op een moment wanneer je het het minst verwacht.. Alles ben je kwijt
Zijn spitse oren stonden vooruit gericht. Zijn hoofd geheven richting het oude maar heilige gebouw voor hem. Een lichte bries ontsnapte zijn mond terwijl hij langzaam aan steeds een stap dichterbij waagde. Het paard had een sierlijke maar toch mannelijke bouw, een lichte voskleurige vacht en donkere ogen die tot het oneindige door leken te gaan. Echter leek dit niet zo te mogen zijn. Langzaam maar zeker leek er wat kleur te vormen, dat niet alleen. De bouw van het edele dier veranderde. Na enkele minuten stond er een jongen voor de ingang. Een jongen van zestien jaar oud, niet al te groot. Krullerig haar en gehavende kleding. Maar dat was niet het meest opvallende aan hem. Zijn ogen wiens nu echt wel wat kleur bevatte waren helder licht groen. Het was onbekend hoe ze zo waren geworden, zijn ouders hadden geen van beide groene ogen gehad. Maar het had hem nooit erg tot nadenken gezet. De jongen zijn naam was Feli. Een zachtaardige en rustige jongen.
Het was nu al weer een aantal jaren geleden. Dat hij zijn ouders had verloren, zijn broers en de rest van de familie. Niemand was overgebleven na het vreemde mysterie dat iedereen met 17 jaar verdween. En hij.. moest zo nodig weer de jongste zijn. Liever was hij met hen verdwenen dan dat hij alleen achter bleef, wat nu dus het geval was. Feli kon prima voor zichzelf zorgen, maar alleen zijn vond hij niet altijd even fijn. Echter begon hij er nu zo langzamerhand wel aan te wennen. Er was nog niemand geweest die hem had aangesproken, die ook maar een kleine poging deed om met hem in contact te komen. Al moest hij toegeven dat hij er zelf ook niet erg veel moeite voor deed. Maar hij was ook gewoon erg stil, hij kon het niet helpen dat hij niet zomaar een paar woorden uit sprak. Hoe dan ook, nu stond hij voor de kerk. Hij plaatste zijn hand op de klink en omvatte deze wat met zijn vingers. Hij duwde de deur algauw genoeg open en stapte kalm naar binnen. Hij sloot de deur daarna ook weer achter zich. Hij liep een zaal in en voor een moment bleef hij staan. Zijn blik viel op een groot kruis voor aan in het midden van de zaal. Zijn blik bleef er even hangen. Maar het duurde niet lang of hij zette zich neer op een bankje. Het was niet zo dat Feli geloofde in een god. Dat deed hij namelijk helemaal niet. Altijd zeggen ze maar dat het goed komt, dat hun god hen zal helpen en wanneer je een goed persoon was je zeker werd geholpen. Nou na al die jaren had hij nog niks van hulp gemerkt. Hij kwam daarvoor dan ook gewoon niet in de kerk. Het was echter alleen zo dat de kerk minder bezocht werd nu. En daarom was het er fijn rustig, waar Feli altijd wel behoefte aan had.
Voor een moment sloten zijn ogen zich. Zijn oren probeerde elk miniscuul geluidje te horen. Maar het bleef stil, heerlijk stil. Een tevreden zucht ontsnapte zijn mond en voor een moment leek er zelfs een glimlachje zichtbaar op zijn mond te zijn. Tot dat plotseling de deur open getrokken werd en er voetstappen waren te horen. Gelijk keek Feli om, om te zien wie het was. Normaal gezien kwam er om dit tijdstip nooit iemand. Dat wist hij omdat hij steeds om hetzelfde tijdstip hier heen kwam. Lichte schrik leek zelfs zichtbaar in zijn groene ogen te zijn. Maar algauw daarna keek hij met een afwachtende blik richting de ingang, om te zien wie er zo ineens binnen was gekomen. De voetstappen hadden namelijk gehaast geklonken.

Subject: Re: No believe Sat Sep 29, 2012 3:53 am

Ze had het koud. Ondanks de dikke vacht die bestond uit verschillende kleuren bruin en zwart liep er een rilling over de ruggengraat van de hond. Alyssa's groene ogen wierpen zich omhoog en aandachtig bekeek ze de glinsterende sterren die de lucht vulden. Een grote, halfronde maan stond in het midden en vulde de avond met het licht dat de mensen nodig hadden. Voor haar was dit niet nodig; als ze in haar honden-gedaante transformeerde zagen haar ogen haarscherp, in tegenstelling tot haar normale mensenogen. Haar zintuigen waren nu een stuk sterker ontwikkeld, waar ze blij mee was. Het was niet alleen ontzettend handig beter te kunnen ruiken, horen en zien, maar ook het feit dat het rond hele vroege of hele late tijdstippen een stuk veiliger was. Zelf was ze totaal niet bang aangelegd, maar het had iets. Het deed haar op de een of andere manier krachtiger voelen.
Takjes kraakten licht onder haar poten en op een rustig tempo begeleidde ze zichzelf richting het uiteinde van het bos. Het paadje werd vanzelf minder smal en kleine, gelige lichtjes van lantarenpalen vielen op haar netvliezen. Voordat ze het bos verliet, liet ze zichzelf op een manier waarvan ze zelf de oorzaak niet van wist veranderen in haar menselijke gedaante. Haar goudblonde haren vielen over haar schouders, haar kleding was weer net als voorheen en haar nagels hadden nog steeds dezelfde roodgelakte kleur. Een zucht verliet Alyssa's keelgat op het moment dat ze de laatste boom achter haar liet. Waar was ze eigenlijk? Ze had de hele middag en zo ook een deel van de avond rondgelopen zonder een doel. Om voor een aantal uren te ontsnappen aan de realiteit misschien? Nee, dat was het niet. Zelf was ze als Raadslid zo goed als gelukkig, voor zover je een gelukkig leven kon lijden in deze periode. In elk geval was ze tevreden met wat haar te wachten stond en hoe ze haar leven voorlopig moest doorbrengen. Oh, de kerk. Wanneer ze haar ogen van een blijkbaar interessant takje afhaalde en voor haar keek, merkte ze het donkere en grote gebouw op. Dat ze helemaal hier uit was gekomen wist ze niet eens. Eigenlijk was het zo onderhand wel tijd om weer terug te gaan en te gaan slapen. Morgen was het weer een nieuwe dag, die zoals gewoonlijk een hoop drukte zou gaan bevatten. Alles regelen en beslissen.. Hoe makkelijk het ook klonk, hoe ingewikkeld het uiteindelijk was. Snel maakte ze de veters aan de voorkant van haar hoge, zwarte laarzen met hak vast en liep naar de grote deur van de kerk. Ze had geen reden om naar binnen te gaan, maar toch opende ze deur en stapte ze het gebouw binnen. De deur viel met een harde klap dicht en op het moment dat ze wat verder naar binnen liep weergalmde het geluid van het getik van haar hakken. Het was dat er niemand was, anders had het mensen vast doen irriteren. Of toch..? Eenmaal ergens in het midden merkte ze iemand die rond haar leeftijd moest zijn op. Het was een jongen die op een bankje zat en haar blijkbaar al had opgemerkt. "Hoi," zei ze enkel, waarna ze plaatsnam op een andere, lange bank die een meter verder maar wel in dezelfde rij stond. Alyssa liet haar tas naast haar vallen en gooide haar haren over haar schouders.

Last edited by Alyssa on Sat Sep 29, 2012 4:29 am; edited 1 time in total

Subject: Re: No believe Sat Sep 29, 2012 4:27 am

De deur van de kerk was met een klap dicht geslagen. Voor een moment had Feli niet geweten wat hem overkwam. Normaal kwam iemand nooit op die manier zo vol geluid binnen. De klap galmde na in de kerk. Feli zijn blik bleef op het looppad gericht. Na even werd duidelijk wie het geluid had veroorzaakt. Een meisje met lang blond haar, hij schatte haar rond zijn leeftijd, kwam de kerk in gelopen. Feli volgde haar met zijn ogen. 'Hoi' Zei ze. Het duurde even voordat Feli besefte dat ze wat had gezegd. Hij had niemand verwacht, niet nu. En daar was zij. En ze zei wat. Tegen hem? Feli keek even weg waarna zijn blik langzaam aan terug naar haar ging. Ze ging zitten op een andere bank. ''Hallo..'' Sprak hij met zijn zachte stem tegen haar uit. Zijn blik bleef voor een moment op haar gericht. Nooit kwam hij erg verder dan dit. Eigenlijk was hij nooit bij een begroeting gekomen. Maar op moment zoals dit, wat zou hij moeten zeggen? En dan vooral in een kerk.. Voor hetzelfde geld was zij wel gelovig en zou ze nu gaan bidden. Al betwijfelde hij dat wel door de manier waarop ze binnen was gekomen. Feli slaakte een lichte onhoorbare zucht. Het voelde als een plicht om iets te zeggen, omdat hij nu eens wel iemand zag. Die zelfs wat tegen hem zei. Normaal liepen ze hem gewoon voorbij. Omdat ze dachten dat hij een zwervers kind was door de manier waarop hij gekleed was en waar ze dan toch niets mee aan konden. Nou goed, hij had ook niet veel geld. Maar moesten ze dan zo over hem denken?
''Ben je.. gelovig?'' Sprak Feli langzaam aan uit tegen het meisje. Waar die vraag vandaan kwam wist hij ook niet. Waarschijnlijk had hij zomaar wat bedacht. Maar als hij ooit weer eens met iemand wilde praten, bij iemand in de buurt wilde zijn. Moest hij ook wel eens een gesprek kunnen beginnen dacht hij zo. Al voelden hij zich lichtelijk wel nerveus nu. Zijn hartslag ging een slag sneller dan normaal. In stilte wachtte hij af.

(Sorry moet nu werken.. Zal er vanavond laat pas weer zijn.)

Subject: Re: No believe Tue Oct 02, 2012 12:33 am

Toen Alyssa eenmaal plaats had genomen, leunde ze in eerste instantie met haar achterhoofd tegen de achterste leuning van het bankje om vervolgens na een aantal seconden weer overeind te komen. Ze was zo goed als kapot door de lange dag, eerlijk gezegd. Het was dat ze een harde werker was, een 'vechter' en tegen wat stress kon, anders had ze dit nooit volgehouden. Ze had het immers naar haar zin, dus dat was wel het belangrijkste. Het kon allemaal erger, niet? Het was het feit dat ze geen enkele broer of zus had en haar beide ouders allebei verloren waren waardoor ze zich het hoogst van de dag alleen voelde. Verder liep het allemaal op rolletjes voor in een tijd als deze - iets waar ze geluk mee had. ''Hallo..'' Haar blik ging opzij en haar lichte ogen richtten zich op de jongen die ongeveer een anderhalve meter van haar vandaan zat. Kennelijk was hij hier heengegaan óf omdat hij gelovig was óf omdat hij rust op wilde zoeken. Hoogstwaarschijnlijk was het laatste het geval, want je zag het maar weinig dat mensen, en dan vooral op zo'n jonge leeftijd, in iets als God geloofde. Eigenlijk was zij hier ook om die reden gekomen, want ze had anders net zo goed al naar huis kunnen gaan. Maar nee, ze had gekozen om voor een halfuurtje of hoe lang het ook mocht zijn even in stilte te zitten en te ontsnappen aan de opdringerige mensen. Niks mis mee hoor, maar persoonlijk was ze niet zo iemand die dol was op mensen en van aandacht hield. Nee, ze hield zich liever zo afwezig als mogelijk ook al was dat met haar functie nogal moeilijk. Het was dat ze erop kon rekenen dat ze goed beslissingen kon maken en met goede ideeën kwam, anders was werk als Raadslid niets voor haar geweest. Het lag allemaal ook niet aan haar karakter, want ze was erg vriendelijk. Het kwam er gewoon op neer dat ze niet zo snel en graag vrienden maakte. De stem van de jongen trok haar opnieuw uit haar gedachten. "Nee en jij?" vroeg ze hem terug, terwijl ze sociaal lichtjes glimlachte. Ongemakkelijk voelde ze zich niet, maar gesprekken kwamen nogal moeilijk op gang van haar kant. "Ook gewerkt vandaag?" vroeg ze toen maar, om de stilte op te vullen. Haar blik ging weer naar voren en haar ogen bleven hangen op een oninteressant beeld ergens in de hoek van de kerk.

Subject: Re: No believe Tue Oct 02, 2012 12:59 am

Feli hield zijn blik op haar gericht. Voor een tijdje bleef het stil aan haar kant. Bijna alsof ze hem niet gehoord had. Misschien was ze ook wel in gedachten. Langzaam aan ging Feli zijn blik naar de grond terwijl zijn oogleden zich half sloten. Het leek verspeelde moeite om ook maar iets te zeggen tegen iemand als het aan hem lag. Een lichte zucht ontsnapte zijn mond. Maar hij wenste dat hij deze terug kon nemen zodra hij ineens de stem van het meisje hoorde met daar een antwoord op zijn vraag. Feli zijn blik schoot terug naar het meisje. Hij keek haar in de ogen aan, haar opvallend lichte ogen, die er eigenlijk niet slecht uit zagen. Ze bleek niet gelovig te zijn, dat zei dan ook al wel genoeg. Maar ze vroeg vervolgens dan ook of hij wel gelovig was. Ze gaf er ook even een licht glimlachje bij. Lichtjes schudde Feli zijn hoofd. ''Nee..'' Antwoordde hij zacht. Wacht, nee..? Was dat het enige wat hij kon antwoorden? Bedacht hij zich. Als hij het gesprek lopende wilde houden moest hij niet met gesloten antwoorden gaan aankomen. Maar hij had het al uitgesproken voordat hij zich dat bedacht. Feli slikte eens. Even keek hij nog naar het meisje waarna zijn blik even naar het grote kruis ging. Voor een moment viel er een stilte. Het leek vanzelf te gaan maar voor een moment sloot Feli zijn ogen even. Hij was dan ook gewoon moe, de laatste nachten had hij slecht geslapen. Misschien ook wel omdat hij veel buiten sliep, hij had immers geen vaste slaapplaats meer binnen in een huis. Feli opende langzaam aan zijn ogen weer, nog net kon hij een gaap onderdrukken waarna zijn blik omhoog naar het plafond ging. Misschien was de kerk een optie voor vanavond.
Plotseling drong de stem van het meisje weer tot hem door. Feli zijn blik schoot dan ook weer richting haar. Het was echter zo dat zij niet meer keek, een beeld in de hoek van de kerk leek haar aandacht te trekken. Feli keek er voor een moment ook naar, tot dat het tot hem door drong dat het meisje hem een vraag had gesteld. Zijn blik ging dan ook weer terug naar haar. Ze had hem gevraagd of hij ook gewerkt had. Feli knikte eens lichtjes. ''Ja, maar niet erg lang. Er waren dit keer niet zo veel lijken..'' Antwoordde hij. Dat zei dan ookal genoeg over wat zijn beroep was. Het enige beroep dat hij nog net had kunnen krijgen. ''Moe van het werk?'' Vroeg Feli daarna dan ook aan haar. Aangezien ze dus niet gelovig was moest ze dus wel voor de rust komen. Hij bedacht zich dan ook gelijk wat na zijn vraag aan haar. ''Wat voor werk doe je?'' Vroeg hij langzaam aan aan haar. Dit keer gaf hij ook een licht glimlachje. Het voelde gewoon fijn voor hem dat er nu wel iemand was die even met hem wilde praten, voor hoelang het zou duren tenminste. Hij had af en toe van die onhandige momenten en dan kon iets zo weer voorbij zijn.