Sick inside without a sense of feeling.

Damian was al vroeg uit de veren vandaag. Er was een oproep gekomen en hij was natuurlijk op geroepen. Zo snel hij zich die ochtend kon voortbewegen was hij naar de kazerne gerend en was hij uiteindelijk samen met Frederic en Mason uitgerukt. Het was een kleine brand, maar veel later hadden ze niet moeten aankomen of de brand zou uitgegroeid zijn tot iets groter. Mason en Frederic waren de brand van buiten af aan het blussen terwijl hij naar binnen ging. De vlammen konden hem niets maken, en daar was hij op momenten als deze echt wel blij om. In alle snelheid was hij de trap opgerend en had eerst boven alle kamers gaan checken of er nog kinderen waren die hier binnen zaten. Maar de bovenverdieping was helemaal leeg op enkele meubelstukken vol met gaten na. Terug op de benedenverdieping kwam hij wel een klein meisje tegen met bruine haren. De rook zorgde er voor dat hij na een tijdje nog amper een hand voor ogen zag. Bij het meisje was hij neer geknield en had haar tegen zijn borst aangeklemd. ‘Is er nog iemand?’ “Nee, alleen ik de andere zijn gevlucht.” Antwoorde ze met bibberende stem. Damian tilde haar op en met zijn vrije hand liet hij het al te bekende licht verschijnen. Nu was het maar te hopen, dat het niet weer ging tegen werken want dan konden ze hem wel van onder het puin uithalen. Meteen werd de jongen de puinhoop gewaar, de luide bonken van boven gaven aan dat het huis niet lang meer stand zou houden. ‘Hou je ogen toe, ik zorg dat je hier uit raakt.’ Als een zwarte schaduw schoot de jongen vooruit en verdween zijn gedaante weer in de rook. Zelf sprong hij over alle obstakels heen die zich op zijn weg hadden gestort en zo kwam hij uiteindelijk buiten aan. Zowel zijn gezicht als dat van het meisje zaten onder het roet, maar alles was beter dan nog langer in dat huis te zijn gebleven. ‘Breng haar naar de kerk! Ik hou het hier nog wel even in het oog.’ Schreeuwde hij naar de andere twee terwijl hij het meisje overhandigde aan de twee mannen. Het licht in zijn hand was al gedoofd, iets waar hij best wel blij voor was. Er was ook niets fout gelopen door Lumen te gebruiken, wat dus betekende dat hij er beter in werd.
Toen het vuur volledig uit was gegaan, was Damian uiteindelijk ook weer weg gegaan. De jongen probeerde de roetvlekken weg te krijgen, maar dat lukte momenteel niet bepaald goed. Naja, hij zou wel naar de kazerne gaan of wat dan ook om zich iets of wat op te frissen. Het weinige water dat in Perdido nog was, ging meestal naar de brandweer toe omdat ze anders helemaal niets meer konden doen. Ze mochten nog blij zijn dat hun er waren, anders stonden er wel heel wat minder huizen nog overeind. Sommige vonden het niet eerlijk, omdat alles hier nog al schaars was. Maar wat moest er anders gebeuren hier? Water uitdelen als brandweerwacht, heel soms was het wel nodig en dan gebeurde het ook. Maar meestal bleef hun water, ook echt alleen maar voor branden te blussen. Wat verderop merkte hij een jongen op. Eentje die hij wel al eens had zien lopen, als hij het goed had zat die jongen bij de wacht. Misschien had hij een van die brandstichters zien lopen? Met een vaste pas liep hij op de jongen af. Het boeide hem niet bepaald hoe hij die dude onder ogen kwam, hij zou wel snappen dat hij van de brandweer was. Anders had hij maar pech. ‘Er is iets verderop een huis in vlammen op gegaan. Het is bijna zeker dat het is aangestoken. Je hebt per toeval niemand voor bij zien komen die verdacht leek?’