Wonderwall

Glimlachend woelde de jongen even door de haren van het meisje voordat hij zijn hand op haar schouder legde en zijn ogen sloot om zich te concentreren. Het arme kind was ergens gevallen waardoor er nu een redelijk grote schaafwond over haar elleboog liep. Na een paar seconden was de schaafwond helemaal verdwenen en bleef er alleen nog maar een minuscuul litteken over. “Doe je de volgende keer wel voorzichtig?” Voor de laatste keer grijnsde hij even naar het meisje waarna hij haar van het lage muurtje afhielp en ze terug naar haar oudere broer liep. Dit was zijn laatste patiënt geweest voor vandaag. Jai had voor zichzelf uren gemaakt dat hij in de kerk aanwezig moest zijn om mensen te helpen, na die paar uren moesten ze hem maar ergens gaan zoeken. Hij zou nooit langer dan een paar uur in de kerk kunnen doorbrengen, gewoon omdat hij depressief werd van al die zieke kinderen. De meeste dingen zoals schaafwonden en gebroken botten kon hij zonder al te veel problemen genezen, maar de pijn die men vanbinnen voelde door de verdwijning van dierbaren kon hij niet genezen. Natuurlijk kan hij de pijn proberen te verzachten door er te zijn voor de kinderen die niemand meer hadden, maar het was gewoonweg niet genoeg. Vanaf het moment dat hij de kerk achter zich gelaten had, zette hij zijn koptelefoon op zijn hoofd en zette zijn ipod aan. Tot nu toe had niemand geprobeerd om het ding te stelen, al moest hij wel eens een veilig plekje voor het ding gaan zoeken. De eerste dagen dat de volwassenen verdwenen, waren geweldig geweest. Eindelijk mocht iedereen doen wat hij of zij wilde zonder dat je eerst vanalles moest vragen. Spijtig genoeg hadden ze zich veel te hard laten gaan, waardoor er nu amper nog eten overbleef en men veel sneller ziek werd. Binnen een paar dagen zou hij waarschijnlijk vierentwintig op zeven in de kerk doorbrengen gewoon omdat hij de enige was die mensen in een paar seconden fysiek helemaal kon oplappen. Jup, hij was van top tot teen een freak en daar was hij trots op. Wie kon er nu zeggen dat hij of zij in een paar seconden botbreuken kon genezen, heu? Wel, hij dus. Met zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek en liep gewoon wat random rechtdoor terwijl zijn pet, die hij aan zijn riem had hangen, de hele tijd tegen zijn dijbeen sloeg. Dat ding kon Jai net als zijn ipod amper missen, gewoon omdat dit het enigste was dat hem nog aan zijn moeder deed herinneren. Luke had bijna net dezelfde, waardoor het nog altijd redelijk moeilijk was om hen uit elkaar te houden, als je het verschil in piercings niet meetelde toch.
Een lichte zucht rolde over zijn lippen terwijl hij door zijn knieën zakte en aan de rand van de klif ging zitten. De jongen viste een wat verkreukelt papiertje uit zijn zak en liet zijn bruine ogen over de wat slordig neergekrabbelde woorden gaan. Beau was nooit echt goed geweest in leesbaar schrijven, al moest Jai zelf niet veel zeggen. Zijn geschrift was bijna even erg als dat van zijn oudere broer, dus zo moeilijk was het voor hem niet om al die krabbels te ontcijferen. Onbewust krulden zijn lippen om tot een glimlach terwijl de beelden van die dag zich voor zijn ogen afspeelden, maar die glimlach maakte plaats voor een frons toen hij merkte dat er iemand naast hem was gaan zitten en wat verstoord keek hij het meisje aan. Nee, op dit moment had hij niet echt veel zin in een gesprek, maar dat wilde niet zeggen dat hij het meisje gewoon zou wegjagen.


Meh, moet er nog fatsoenlijk inkomen D=
>> Serena

Eigenlijk was het best raar dat er ineens nergens ook maar een zuchtje wind te bekennen was in de FAKZ waardoor het water praktisch stilstond. Aan de ene kant was het geweldig dat het nooit regende, maar aan de andere kant zorgde dat er ook wel voor dat ze geen regenwater hadden en het water van het meer hier ergens in de buurt was veel te vervuild om als drinkwater te dienen. Straks zaten ze gewoon helemaal zonder drinkwater en zouden er waarschijnlijk nog meer kinderen sterven dan nu het geval was, want uitdroging was net als koorts iets waar hij helemaal niets aan kon doen. Misschien zou hij eens een freak moeten zoeken die ineens water kon tevoorschijn toveren ofzo, dat zou het leven al iets gemakkelijker maken. Al zou die persoon dan misschien net zo vaak worden lastig gevallen als hij, maar ach. Hijzelf hielp andere mensen graag, dus zo’n ramp vond hij het niet echt dat ze hem meestal wel nodig hadden. Het was al een wonder dat er nu nog niemand naar hem toe was gekomen die hulp nodig had. Ow wacht, even te snel gejuicht. Even keek hij het meisje aan waarna hij terug voor zich keek. Zeg alsjeblieft dat ze nergens gewond was ofzo, want op dit moment was hij gewoon uitgeput. Een klein sneetje zou hij misschien nog wel kunnen genezen, maar echt geen botbreuken meer voor vandaag. De opluchting was duidelijk van zijn gezicht af te lezen toen hij zag dat er niets met haar aan de hand leek te zijn en dat ze gewoon wat gezelschap ofzo wilde. Ach ja, hij kon moeilijk voor eeuwig alleen met zijn broer omgaan, toch? En daarbij was nieuwe mensen leren kennen goed voor zijn sociale vaardigheden. Niet dat ze nog veel verbeterd konden worden, maar je kon altijd nog vanalles bijleren. Kort keek Jai het meisje terug aan toen ze wat zei en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Het bewijs dat hij niet de enige was die het uitzicht vanaf de klif echt geweldig vond. Snel duwde hij de koptelefoon van zijn hoofd af zodat hij makkelijker naar haar zou kunnen luisteren en niet tien keer moest vragen wat ze nou juist gezegd had. “Jup, daarom kom ik hier ook bijna altijd naartoe na mijn werk.” Een stekende pijn in zijn vinger zorgde ervoor dat hij wat geschrokken omlaag keek en merkte dat hij met Beau’s ‘handleiding’ in zijn vinger had gesneden. Hmn, lekker dan. Nu zat er bloed op dat kostbare stukje papier en dat zou er waarschijnlijk nooit meer afgaan. Als Beau dat te weten zou komen zou hij waarschijnlijk een hele maand niet meer tegen hem praten. Even bleef de jongen naar de snee kijken, die na een tijdje gewoon verdween, en veegde het bloed af aan zijn broek. Nja, morgen deed hij wel een andere aan en deze kon hij nog altijd in het wasmachine droppen. Jup, zij hadden nog een wasmachine, iets dat veel anderen niet konden zeggen. “Ik ben Jai, aangenaam.” Vrolijk stak hij zijn hand uit naar het meisje en wachtte geduldig op een reactie.

Hoe langer het meisje gewoon met hem praatte zonder de woorden pijn of genezen te gebruiken, hoe meer hij ontspande. Het was al een tijdje geleden eer hij nog eens fatsoenlijk met iemand had kunnen praten die ten eerste niet zijn broer was en ten tweede niet iemand was die genezen moest worden. Eigenlijk best wel zielig dat hij alleen met die mensen een gesprek gevoerd had sinds de 'poef' terwijl hij eigenlijk heel spontaan was. Zijn leven was gewoon volledig overhoop gehaald sinds zijn ouders en broer waren verdwenen en op de een of andere manier hadden ze ook een deel van zijn spontaniteit meegenomen. Stom excuus, maar daar was hij tegenwoordig ook goed in geweest. Stomme excuses verzinnen en zichzelf wijsmaken dat alle volwassenen binnen nu en een paar dagen wel terug zouden komen, alsof het gewoon een grote grap was, maar ergens diep van binnen wist hij dat die kans miniem was en dat ze wel eens voor eeuwig weg konden blijven. De pretlichtjes begonnen weer in zijn ogen op en neer te dansen toen het meisje hem gelijk gaf. “Ja, ik werk. Gewoon in de ziekenzorg. Werk jij?” Er waren twee redenen dat hij bij de ziekenzorg was gaan werken. De eerste was om het feit dat hij er de juiste gave voor had, de andere was omdat hij graag mensen hielp, ookal was het maar met iets kleins als een schram. Telkens weer ontstond er een warm gevoel vanbinnen als hij iemand geholpen had en je kon zeggen dat hij ‘verslaafd’ was geraakt aan dat gevoel. Zeg eens, wie vond het nu niet leuk om kinderen te zien lachen en rondlopen alsof er helemaal niets aan de hand was. Die kinderen hadden geen zorgen, bekeken de wereld van de zonnige kant. Natuurlijk was het wel goed dat er ook serieuze mensen waren die de boel op orde hielden, maar niet iedereen moest zo stijf zijn en diegene die even kinderachtig deden vies aankijken, toch? De wereld zou nogal saai zijn als iedereen serieus ging doen en alleen dingen deden die echt nodig waren. Stel je voor dat je nergens meer kinderen lachend zag rondlopen of volwassenen die elkaar niet eens even plaagden om het leven wat draaglijker te maken. Stel je voor dat iedereen depressief was en er alleen maar pestkoppen bestonden die iedereen het leven zuur maakten. In die wereld zou hij eerlijk gezegd niet willen leven, dan zou hij nog liever doodgaan.
Even slikte hij toen het meisje duidelijk maakte dat ze gezien had hoe hij zichzelf genas. “Wel… ja… ik…” Er waren veel mensen die iets tegen freaks hadden. Wat onzeker speelde hij met zijn vingers, durfde niet eens op te kijken, bang voor wat hij zou zien. Straks zou ze gewoon opstappen omdat ze hem raar vond ofzo en dan was hij zijn gesprekspartner kwijt. Jai keek pas weer op toen ze haar naam zei en de glimlach verscheen terug in al zijn glorie op zijn gezicht. “Leuke naam.” Nee, hij was geen player, zei gewoon wat hij dacht. De meeste mensen waardeerde hat wel dat hij niets geheim hield, maar op sommige momenten kon hij eigenlijk beter gewoon zijn mond dichthouden.

Zo heb ik ook al een paar fouten gemaakt =D

Jai knikte lichtjes toen het meisje zei dat ze een raadslid was. Ze leek hem ook wel iemand die zo'n taak opzich kon nemen zonder door die druk te bezwijken. Hijzelf zou na een paar dagen waarschijnlijk al gillend als een meisje weggelopen zijn, gewoon omdat hij nooit over het leven van anderen zou kunnen beslissen. Hij hielp mensen liever met wonden en die dingen dan moeten beslissen welke straf ze kregen voor een bepaalde daad. "Is het moeilijk om raadslid te zijn?" Lichte nieuwsgierigheid was in zijn stem te horen terwijl hij even door zijn haar wreef en zijn bles voor zijn ogen weg haalde. Vanaf het moment dat het meisje over zijn gave begon, waren zijn vingers ineens wel heel interessant en had hij daar meer oog voor dan voor het meisje. Op sommige momenten schaamde hij zich wel voor het feit dat hij niet normaal was, anders was dan anderen. Sommige mensen liepen met een wijde boog om hem heen terwijl hij ze meestal gewoon wilde helpen. Het was net als hij een ernstige ziekte had en hen ermee zou besmetten als ze te dicht in de buurt zouden komen. Natuurlijk waren er ook mensen die wisten dat hij graag hielp en die kwamen dan ook altijd wel bij hem langs met problemen en dergelijke. Meestal wis hij wel iets op al die problemen te vinden en als dat nu eens toevallig niet lukte, kon hij die persoon nog altijd wat proberen op te vrolijken. Er waren zelfs mensen die zelf met een oplossing kwamen als ze samen nadachten en dat was juist hetgeen waar hij eigenlijk naar streefde. Wat verbaasd keek Jai op toen hij een hand op zijn schouder voelde en liet zijn vingers even met rust. De woorden samen met de pretlichtjes die in haar ogen op en neer dansten, zorgden ervoor dat hij zich wat meer op zijn gemak voelde en de neiging moest onderdrukken om enthousiast in zijn handen te klappen. "Wat is je gave en heeft het met je gave te maken dat je amper oogcontact maakt?" Het was hem heus wel opgevallen dat ze bijna altijd wegkeek als hij oogcontact maakte en hij was nu niet bepaald iemand die zoiets voor zich hield. De jongen had graag duidelijkheid en zou ook altijd blijven verder vragen totdat hij die had."Wel, eigenlijk is het Jaiden, maar Jai was veel gemakkelijker om te roepen als iemand me nodig zou hebben." Lichtjes grijnzend keek hij Serena aan en bewoog wat heen en weer met zijn benen. Ergens was het best wel eng om zo alleen maar een diepte onder je voeten te hebben. Als hij nu ietsjes naar voren zou schuiven, zou hij hoogst waarschijnlijk naar beneden kunnen vallen en dat maakte het, na het uitzicht, best wel cool om hierte zitten. Het was gevaarlijk en dat zorgde voor een soort kick. Serena's stem zorgde ervoor dat hij zijn blik van de zee onder hem los scheurde en haar aankeek. "Dat is een van de redenen dat ik bij de ziekenzorg werk. Een andere reden is het feit dat ik het fijn vind om mensen te helpen. Ken je dat warm gevoel niet dat door je heen gaat als je kinderen ziet rondrennen en spelen zonder dat ze zich zorgen maken om iets? Ik kan ervoor zorgen dat ze dat terug kunnen nadat ze gevallen zijn waardoor ik me toch op één manier nuttig kan voelen op dit moment. Alles is gewoon veranderd sinds alle volwassenen ineens verdwenen zijn..." Langzaam stierf zijn stem weg en hield hij zijn blik strak naar voren gericht. Serena moest niet zien dat zijn ogen iets of wat nat geworden waren, wel?