Mistaken prey

Zijn hoeven tegen de stenen grond weerkaatste een klakkend geluid. Het voskleurige paard verplaatste zich rustig over het smalle pad. Feli brieste eens, wat hij uitte als een lichte zucht. Feli was nog niet eerder in dit gebied geweest. Maar zijn nieuwsgierigheid had hij niet in kunnen houden en dus was hij verder gelopen dan hij zou willen. Het paadje hing nog op aardige hoogte boven de afgrond van de cliff. Voor een moment bleef Feli staan. Hij liet zijn hoofd zakken en keek naar beneden de diepte in. Het was niet dat hij grote angst had voor hoogtes. Maar nu hij zo die donkere diepte in keek voelde hij toch wel een huivering. Daar wilde je niet in terecht komen. Misschien was dat ook wel de reden dat hij nu als paard rond liep. Dan voelde hij zich weer een stukje steviger en sterker. Hij kon zich nog wel herinneren hoe erg zijn ouders het vonden als hij maar wat te dicht bij de rand kwam. Ze trokken hem dan gelijk terug om hem zo dicht tegen hen aan te houden. Zelfs op deze leeftijd zouden ze dat nog erg gevonden hebben. Hij vond het niet erg, ze waren gewoon beschermend geweest. Maar hij kon nu prima voor zichzelf zorgen, dus al die bezorgdheid was niet nodig geweest. Langzaam aan tilde Feli zijn hoofd weer op. Met zijn oren naar voren. Langzaam aan zette hij weer wat stappen vooruit. Hij bekeek de rest van het uitzicht, wat nog een best mooi uitzicht was eigenlijk. Een lichte bries streek door zijn manen. Voor een moment genoot hij van de rust. Het zou hem bijna terug laten veranderen in zijn mensen vorm. Zodat hij op de rand kon gaan zitten en daar voor een tijdje bleef. Zo kon hij verder van de rust genieten.
Maar plotseling leek hij wat te horen. Gelijk gingen zijn oren naar achteren om elk geluid zo snel mogelijk op te kunnen pikken. Daarna volgde dan ook zijn hoofd. Hij keek om en zocht de omgeving gelijk af naar wat het zou kunnen geweest. Hij deed dan ook weer een stap naar voren, alsof hij al een lichte poging deed om weg te rennen van het geen wat hij had gehoord, zonder dat hij eigenlijk ook maar wist wat het was geweest. Het had net zo goed alleen een afgebrokkeld stukje steen kunnen zijn. Maar je wist maar nooit.

Het bleef stil. Hoe goed hij de omgeving ook af zocht, er was niets te zien. Feli legde zijn oren naar achteren. Een wantrouwend gevoel kwam op. Zelfs al was er niets te zien, hij wist zeker dat er wat was. Maar hier zo blijven staan leek niets te zullen veranderen. Langzaam aan waagde Feli het weer om voor zich uit te kijken. Net toen hij verder wilde stappen hoorde hij ineens voetstappen achter zich. En niet zomaar stappen, ze gingen behoorlijk snel. In een reflex keek Feli om en recht op hem af zag hij een Cheeta aan komen. Feli zijn ogen verwijdde. Nu wist hij zeker dat het niets goed geweest had kunnen zijn. Die Cheeta kwam voor hem en als hij niets zou doen zou hij zijn maaltijd worden. Feli stapte weg waarna hij zijn voorbenen op tilde en steigerde richting de cheeta als teken dat hij uit zijn buurt moest blijven. Hij hinnikte dan ook eens schel als waarschuwing. Feli kwam het gevaar niet graag tegemoet maar in dit geval had hij geen andere keus. En als paard voelde hij zich toch nog net wel wat sterker dan als mens. Nu hij het beest beter bekeek merkte hij ook hoe mager hij er eigenlijk wel niet uit zag. Dat was natuurlijk nog meer reden voor de cheeta om op hem af te komen. Hij moest uitgehongerd zijn. Echter was het zo dat vluchten hier ook niet heel erg handig was. Je kon niet in een snel tempo over de dunne afbrokkelende paden hier. Zeker in de scherpe bochten was dat niet verstandig. Er zat dus geen andere keuze op dan dat hij zich moest verdedigen tegenover de cheeta. Met zijn voorbenen sloeg hij dan ook waarschuwend richting de cheeta zodra hij ze weer omhoog trok. Zijn oren lagen plat in zijn nek en diep in zijn donkere ogen was er dan ook wel angst te zien. Maar nu hij een paard was probeerde hij zich zo dapper mogelijk te houden.