Wishing that I was not alone.

Haar witte poten raakte het muurtje en zo duwde ze haar lijf om hoog en sprong ze, haar achter poten raakte daarna het muurtje en daar mee zette ze af. Ze draafde door de straten weg rennend voor haar gevoelens die haar overweldigde. Ze wou weg van de beschaafde, ze wou weg van iedereen. Ze sloeg een scherpe bocht in en haar achter poten gleden uit over de harde stenen grond. Ze beet op haar lip en gromde. Dat deed pijn. Ze hees haar kop op en keek achter zich. Een rode veeg van bloed was te zien op de stenen. Cairo ook wel Snow genoemd kneep haar ogen dicht. Waarom, waarom is iedereen om me heen verdwenen? Vroeg ze zich zelf. Haar ouders waren niet zo lief tegen haar geweest. Haar vader had haar vaak geslagen, en nu, nu was ze alleen, haar moeder en vader hadden allebei zelfmoord gepleegd? En waarom dan? Zij was het slachtoffer van alles! Niet hun. Haar mensen lichaam kwam weer naar voren en ze sloeg haar muts van haar lange zwarte vest over haar hoofd en verstopte zich zelf in haar haart. Waarom moest zij dit leven leiden? Waarom verdween iedereen. Deze dag was Cairo zestien geworden, maar ze had geen verjaardag gevierd. Het voelde niks om zestien te zijn. Het enigste wat ze er bij voelde was dat ze alleen was, hoe kon ze een verjaardag vieren als iedereen om haar heen verdween? Er was geen reden voor een feestje. Cairo liep een steegje veder in en kwam aan bij een doodlopende plek. Ze zakte door haar knieën heen en barstte in tranen uit. Waarom? Waarom? Ze drukte haar hoofd op haar knieën en trilde. 'Waarom? Waarom!' Snikte ze. Ze wou een ander leven. Niet langer deze leven.