Come away to the water

Subject: Come away to the water Tue Oct 02, 2012 3:55 am

Just as an angel cried for the slaughter
Abraham's daughter raised her voice
And when he saw her raised for the slaughter
Abraham's daughter raised her bow
How darest you child defy your father
You better let young isaac go

Het geluid van de dichtvallende voordeur was op straat zelfs te horen, omdat het zo rustig was. Zo vroeg was het niet eens. Alyssa liet haar blik naar haar horloge gaan en merkte op dat het elf uur 's ochtends was. Zelf vond ze dit niet extreem vroeg, maar anderen waarschijnlijk wel. Wanneer er uitgeslapen kon worden, grepen de meesten deze kans wel. Het was nog best koud rond dit tijdstip, dus had ze over haar kleding een donkerblauwe winterjas aangetrokken. Met haar handen in de zakken van haar jas slenterde ze over de straat, haar laarzen die tot net onder haar knie kwamen de grond steeds rakend. Deze laarzen waren geen 'normale' schoenen, maar schenen gebruikt te worden voor de jacht. Zoiets had ze in ieder geval gehoord. Zelf vond ze ze mooi en zaten ze lekker, dus deed ze ze gewoon aan.
Het was niet ver lopen naar het bos. Onderweg passeerde ze weinig andere mensen. Een meisje die na die drie jaren een soort van 'kennis' was geworden liep echter wel voorbij toen ze de weg overstak, waarna ze haar begroet had door middel van een glimlach. De vader van het meisje, die Madge heette, was sinds de verdwijningen begonnen net als de andere volwassenen weggepoeft. Haar moeder dus ook. Madge's vader had altijd een belangrijke functie gehad, herinnerde ze zich vaag. Op de een of andere manier leken de herinneringen van een aantal jaar geleden nog maar voor de helft terug te komen. Dat had overigens niets met de verdwijningen te maken, maar de tijd daarvoor waren nu alleen nog maar vage herinneringen die af en toe in haar gedachten kwamen. Zoals de herinnering aan haar moeder bijvoorbeeld.. Nee. Zelfs met hevig nadenken kon ze alleen nog maar de haarkleur herinneren en niet meer het gezicht.

Takjes kraakten onder haar voeten terwijl ze de eerste stap in het bos zette. Ze besloot een kronkelig pad te volgen, die waarschijnlijk leidde naar waar ze heen wilde. Een hele tijd geleden was ze daar een keer perongeluk uitgekomen. Na een aantal ingewikkelde paden te volgden was ze uitgekomen bij een groot open veld, wat te vergelijken was met een weiland. Het was daar werkelijk prachtig en alle bloemen stonden in bloei, rondom een klein meertje. Daar wilde ze nu weer heen; waarom wist ze niet precies. Gewoon lekker even in het gras zitten, denken aan niets en naar de vogels die voorbij vlogen staren. Het pad waar ze een minuut of vijf op gelopen had, eindigde en de laatste paar meters moest ze afleggen door blindelings door bomen te lopen. Het was dat de weg nog goed in haar geheugen gegrift was, anders had ze het nu echt niet meer geweten. Enkele blaadjes vielen van een boomtak af toen ze zich eraan vastgreep en belandden in haar goudblonde haren. Ja, ze was er bijna. Nog een aantal bomen en dan-... Haar gedachten werden afgebroken door een botsing. Toen ze om een boom heen liep was ze blijkbaar regelrecht tegen iemand aangeknald, en het was nog behoorlijk hard geweest ook.

[MET ANDREW]

Subject: Re: Come away to the water Tue Oct 02, 2012 6:01 am

_{Deep in the meadow, under the willow.
A bed of grass, a soft green pillow.
Lay down your head, and close your eyes.
And when again they open, the sun will rise.}

Even checken. Broekzakken leeg. In zijn rugzak zat alleen een tekenblok, een paar potloden, een fles water en een paar appels. Die appels waren alleen voor de hoogste nood, want eten als dat probeerde hij zo lang mogelijk te bewaren. Voor hemzelf, maar ook voor hongerigen die hij tegen zou komen. De plek waar hij vroeger met zijn broer woonde was nu zo verlaten en leeg, dat hij daar onmogelijk lang kon blijven. Dan kwamen er te veel herinneringen naar boven en dat was pijnlijk. Daarnaast was er altijd wel iets beters te doen, dus kwam hij alleen naar "huis" om te slapen of om veiligheid te zoeken. Hij liep zijn dagelijkse pad richting het bos, waar hij iedere dag heen ging om zijn gedachten aan de kant te zetten en zich te storten op wat tekenwerk. Toen hij zijn eerste voetstappen op het paadje deed, tussen de bomen en struiken door, voelde hij iemand aan zijn broek trekken. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van een klein donker meisje, dat hem vragend aankeek. Hij kwam haar iedere dag tegen en praatte met haar, maar ze praatte nooit terug. Op de een of andere manier wist ze niet meer hoe het moest, of was ze zo in de war dat ze weigerde om te spreken. Andrew had geen idee wat haar naam was, maar hij wist wel wat ze wou hebben. Eén van zijn appeltjes. Nog een reden waarom hij die mee nam, voor Annie, zoals hij haar maar had genoemd. Het voelde onmenselijk als iemand geen naam had, alsof die persoon niet echt bestond, alsof het een voorwerp was. Met een glimlach ritste hij zijn versleten rugzak open, graaide naar de appel en legde hem voorzichtig in haar handen. Met hongerige oogjes staarde ze naar, nam toen een grote hap, knikte dankbaar en ging er weer vandoor. Het ging altijd zo. Het gaf hem een goed gevoel.
Toen ze helemaal uit zicht verdwenen was draaide hij zich om en vervolgde zijn pad naar het weiland. Dat was de enige plek hier die hem wel goede herinneringen bracht. De kleine paardenbloempjes. Als hij zijn ogen sloot, leek het even alsof hij weer vijf jaar oud was en zijn vader naast hem stond. "Just close your eyes but keep your mind wide open," klonk een vervaagde stem in zijn gedachten. Hij staarde naar zijn schoenen, die onder de modder zaten, en stap voor stap vooruit bewogen. Voor dat kleine moment vergat hij voor zich te kijken en in dat kleine moment liep hij langs de boom en knalde hij tegen iemand op. Het ging heel snel en het duurde even voordat hij de situatie door had. Het meisje, dat even oud als hem moest zijn, was met haar hoofd tegen zijn schouder opgelopen. Hem deed het weinig pijn maar het kon niet anders dat zij er iets van voelde. Hij ging verontschuldigend tegenover haar staan. "Wow! Gaat het?" was zijn eerste reactie. "Sorry, mijn schuld. Ik lette niet op," sprak hij terwijl hij zijn shirt recht trok. Toen hij de kans kreeg om haar wat beter te bekijken viel hem iets op. Blond haar, lichtgroene ogen. De vorm van haar neus en haar lippen, haar uitdrukking. Of ook hij had een flinke knal tegen zijn kop gehad, of ze kwam hem wel héél erg bekend voor. De verontschuldigende blik op zijn gezicht veranderde in een verwarde blik. "...Alyssa?"

Subject: Re: Come away to the water Tue Oct 02, 2012 7:23 am

Here it's safe, here it's warm
Here the daisies guard you from every harm
Here your dreams are sweet and tomorrow brings them true
Here is the place where I love you

De eerste paar seconden moest ze even bijkomen. Zo hard was de klap nou ook weer niet geweest, maar omdat het allemaal zo plots gebeurd was moest ze nog even van de botsing bekomen. De duizeligheid was gelukkig na een seconde of twee alweer verdwenen en ze stond weer recht op haar benen. "Wow! Gaat het?" Toen ze met haar hand door haar haar ging voelde ze dat de blaadjes er door de botsing uitgevallen waren. Gelukkig maar, want zoals ze zo één twee drie had opgemerkt bleek het een jongen te zijn. Niet dat dit nou zo heel erg was, want zorgen maken dat iemand haar met bladeren in haar haar zag deed ze totaal niet. Het was gewoon.. Ja, eigenlijk wist ze het zelf niet eens. Wat maakte het ook uit. "Sorry, mijn schuld. Ik lette niet op." "Het geeft niet, het was mijn schuld." Pas de tweede keer dat ze zijn stem hoorde, verdwenen haar gedachten. De stem klonk bekend.. Na het horen van de jongen zijn woorden keek ze pas echt op en haar groene ogen ontmoetten de zijne. In eerste instantie moest ze héél even nadenken, maar al snel kwam de herkenning tot zijn recht. Voordat zij iets tegen hem kon zeggen, vulde zijn stem de stilte opnieuw. Hij herkende haar dus ook. Ook haar uitdrukking veranderde naar iets wat verbazing liet zien. Ze had Andrew hier niet verwacht.. Hoe kwam hij hier? Kort trok ze haar wenkbrauw vragend op, om vervolgens voorzichtig te glimlachen. Iemand die ze kende, die hier ook was..? Ze had er zeker niet aan gedacht hier een bekend iemand tegen het lijf te lopen. "Andrew?" Alyssa ritste haar jas een stukje verder dicht en streek een plukje van haar haren achter haar oor. Het was nog steeds best koud. Tenminste, de zon was nog niet volledig op gekomen waardoor alleen de wolken de lucht bedekten.
Met de achterkant van haar laars prikte ze in een hoopje blaadjes, om vervolgens weer een aantal takjes te laten kraken toen ze een klein stapje achteruit zette omdat ze nu wel erg vlak voor hem stond door de zojuiste botsing. Eigenlijk wist ze niet eens wat ze tegen hem moest zeggen. Ze had hier niemand meer die ze van vroeger kende. Haar moeder was dood, haar vader kon overal zijn en de rest van haar familie had ze nooit gekend. Het kleine aantal aan vrienden dat ze vroeger had gehad en met wie ze woonde waren allemaal ergens anders. Die had ze in geen tijden meer gezien en sinds ze hier woonde had ze sowieso het idee uitgesloten dat ze een van hen ooit nog zou terugzien. Deze ontmoeting kwam dus erg onverwachts, maar dat had hij natuurlijk ook wel in de gaten. "Ik was van plan naar een soort van weilandje te gaan hier in de buurt, ga je.. mee?" Wat ze verder moest zeggen wist ze echt niet. Ze was eigenlijk een soort van dichtgeslagen. Dat had verder niets met Andrew zelf te maken, want hem vond ze hartstikke aardig. Het was gewoon het feit dat ze hem zo plotseling tegen kwam op een doodnormale middag hier in de FAKZ.

Subject: Re: Come away to the water Tue Oct 02, 2012 8:48 am

De zon scheen niet langer fel en voor het eerst viel het hem op. De schaduw van de boom viel over hen heen waardoor het op die plek een stuk koeler was. Er vlogen een aantal vogels op en er klonk een luid gekraak van takken. Een zachte bries veegde de donkerbruine haren uit zijn gezicht. Maar hij had het allemaal niet door, al zijn aandacht ging uit naar de persoon die tegenover hem stond. Het was haar echt. Het was lang geleden dat hij haar gezien had, maar erg veel kon ze niet veranderd zijn. Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht en het was ongelofelijk, maar meteen kreeg hij weer dat ene gevoel dat hij al die jaren terug ook kreeg als hij haar zag. Nog steeds had hij geen idee waarom. Hij staarde even naar de grond en hoorde haar verontschuldiging aan, waarna hij zijn hoofd schudde, maar er verder niet op reageerde. Toen hij haar aan keek zag hij dat ook zij hem herkende, door de blik in haar ogen. Er ging een vreemd gevoel door hem heen toen hij zijn naam hoorde. Ondanks dat hij bijna nooit met haar gepraat had wist ze nog wel zijn naam. Dat was goed. Maar wat deed ze hier? Woonde ze ook in Perdido Beach, of was ze hier plotseling toevallig? Allerlei vragen stapelden zich op, maar dit was niet het moment om haar te gaan interviewen. "Het is goed je te zien," zei hij oprecht, met een lieve glimlach. Hij hield zijn schouders een keer op. "Na al die tijd is dit niet echt de plek waar ik dacht jou tegen te komen." Hij keek haar even vragend aan. Het leek erop dat ze beiden een beetje overdonderd waren en ze wist duidelijk niet wat ze moest zeggen. Uiteindelijk kwam ze met een voorstel om naar het weiland te gaan, precies waar hij ook heen wou gaan dus. "My pleasure. Dat is precies waar ik ook heen wou gaan." Het duurde niet lang voor hij in het gras zat, tussen de paardenbloemen. De geuren, kleuren en het dromerige gevoel; het was er allemaal. Het zou niet lang duren en zelfs de zonsondergang zou er zijn, waar hij zo van hield. Automatisch haalde hij zijn tekenblok tevoorschijn en zijn potlood, maar wachtte nog even voor hij ging tekenen. Als Alyssa naast hem kwam zitten, heel misschien mocht hij haar dan tekenen. Hij herinnerde zich dat ze daar niet zo van houd, dat soort dingen, maar dit was een bijzondere dag. Misschien zou ze het toelaten. Het moest nog even tot hem doordringen. Het meisje waar hij op zijn vijfde voor gevallen was, ze waren nu allebei in de FAKZ belandt. Voor het eerst sinds hij hier was voelde hij weer een echte vorm van geluk.

Subject: Re: Come away to the water Wed Oct 03, 2012 7:50 am

Haar aandacht werd voor heel even getrokken door een klein, blauwkleurig vogeltje. Eentje die ze nog nooit gezien had. Niet dat ze heel erg veel verstand van dieren had, want dat had ze meer van planten. Het was immers zo dat er niet altijd te eten was in de FAKZ en het was altijd een voordeel om onafhankelijk van anderen of iets anders te zijn. Het verstand van dieren en planten kwam vooral door haar vader en haar vroegere woonplaats. Toen ze allebei haar ouders nog had voor het allemaal de mist in ging, ging ze vaak met haar vader op pad in de bossen rondom haar huis. Het was er ontzettend arm en er waren heel vaak voedsel tekorten waardoor een hoop inwoners niets te eten hadden. Sommigen gingen zelfs dood. Haar vader was een hele goede jager geweest en had haar in die tijd met een pijl en boog leren schieten. Ook al deden ze het niet heel vaak - je kon namelijk betrapt worden en dat had je liever niet omdat jagen eigenlijk verboden was - was ze er erg goed in. Door haar vader wist ze nu een hoop van eetbare planten en het jagen op dieren. Dit deed ze niet vaak, want ze hield op de een of andere manier wel van dieren. Maar toch, ze kon het. In tijden van nood zou zij zich altijd kunnen redden zonder ouders. "Het is ook goed jou weer te zien," reageerde ze en haar woorden waren de waarheid. "Ik had ook niet gedacht jou hier tegen te komen, om eerlijk te zijn," beaamde ze en opnieuw verscheen er een glimlachje op haar gezicht. Toen hij instemde mee te gaan naar het weiland, zette ze weer beweging in haar lichaam en liep ze in de richting van het grote grasveld dat gevuld was met bloemetjes. Het was er zoals altijd weer prachtig, echt een plek waar je tot rust kon komen. Aan niks kon denken. De bloemen qua namen uit elkaar te houden en een aantal proberen te herkennen. De stilte hier was heerlijk. Net als Andrew liet ze zichzelf in het gras vallen, waarna ze tevreden zuchtte. Het was een fijne dag; de temperatuur was niet al te hoog maar zeker ook niet te laag. Geïnteresseerd keek ze naar de jongen naast haar, die iets tevoorschijn haalde, wat ze al snel herkende als een tekenblok en een potlood. Ohja, ze was in eerste instantie vergeten dat hij daarvan hield. Het was fijn om hier zo in de rust te zitten, wetend dat een mooie zonsondergang zo ging plaatsvinden. Je zou de problemen van de FAKZ haast vergeten als je hier zat. Tenminste, dat deed zij altijd als ze hier alleen zat. "Ga je de zonsondergang tekenen?" vroeg ze hem, terwijl ze haar handen iets achter haar rug op de grond liet steunen en haar ene been over de andere legde. Ze keek naar voren toen ze het vroeg, haar ogen op een aantal hoge bergen in de verste verte gericht.

Subject: Re: Come away to the water Thu Oct 04, 2012 3:00 am

Please don't stand so close to me, I'm having trouble breathing
I'm afraid of what you'll see, right now
I'll give you everything I am
All my broken heartbeats until I know you'll understand

Door de wind kwam er beweging in de zachte grassprietjes. Bladeren begonnen te ritselen en de zon bleef langzaam dalen. Er verscheen een oranje gloed aan de horizon dat zich in de wolken weerspiegelde, en het was een prachtig gezicht. Vol bewondering staarde Andrew naar zijn uitzicht. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat ook Alyssa zich in het gras liet vallen. Ze was ook blij om hem te zien... Daar was hij iets gelukkiger over dan hij zou moeten zijn. Er verschenen lijnen van concentratie op zijn voorhoofd terwijl hij de eerste lijnen op papier zette. Zijn focus was nu volledig op zijn papier gericht. Met soepele bewegingen verscheen er een zonnetje, een horizon en de lijnen van het zonlicht en bladeren die boven in het zicht hingen. Hij ging over op de kleermakerszit zodat hij makkelijker kon tekenen. Een stem trok hem weg uit zijn concentratie en meteen keek hij achterom. Glimlachend knikte hij, wees kort met de punt van zijn potlood richting Alyssa. "Ja... Met jou op de voorgrond, als je dat goed vind?" vroeg hij voorzichtig. Zijn stem klonk onzeker, alsof hij achteraf spijt had van zijn voorstel. Misschien was dat ook zo, want misschien vond ze het raar dat hij haar meteen wou gaan tekenen. Hij draaide zich weer om, richting de zon, die in dat korte moment van geel naar oranje was gekleurd. Geïnspireerd ging hij verder, perste zijn lippen op elkaar, kneep zijn ogen samen terwijl hij over het oude papier kraste. Zijn blik ging heen en weer tussen het vel papier en de inspirerende kleuren van de horizon. "Hier bezig zijn met tekenen is het enige moment wanneer ik vroeger niet mis. Mijn broers, mijn vrienden.." begon hij. "Denk je dat alles ooit nog normaal zal worden?" Heel langzaam werd zijn tekening gevuld met krullen, details, de bomen, de zon, het uitgestrekte grasveld en zelfs de bloemetjes. Maar nog steeds was er iets dat miste, en dat was Alyssa. Het voelde vreemd dat ze nu in een keer bij hem was, meer dan ooit. Vroeger sprak hij haar niet eens, maar nu leek het alsof ze een band hadden, plotseling. Misschien was het de situatie waar ze beiden in belandt waren. Geen idee wat de toekomst inhield, iedere dag de vraag of je wel eten zou vinden. Voor Andrew was dat tot nu toe niet het grootste probleem geweest, maar hij had geen idee hoe dat met haar zat. Er schoot hem iets te binnen. "Eh, als je honger hebt, ik heb nog een paar appels," stelde hij voor aan het meisje die hij al die jaren bewonderd had. Misschien was het maar beter als hij het zo zou houden, zo min mogelijk zou laten zien wat hij voelde. Dat zou alles zo ingewikkeld maken, vooral nu, daar zat ze vast niet op te wachten.

And I will make sure to keep my distance
Say "I love you" when you're not listening

Subject: Re: Come away to the water Thu Oct 04, 2012 3:28 am

Het was stil, op de wind na, waardoor het lichte gekras van een potlood op papier duidelijk te horen was. Hoe wist ze eigenlijk dat hij van tekenen hield en het goed kon? Het was namelijk niet zo dat ze elkaar spraken. Haast nooit, om eerlijk te zijn. Wel had ze hem heel vaak gezien, waardoor het alleen maar gekker was dat ze niet veel spraken. Ergens ook wel logisch. Hij had veel vrienden. Zij niet. Dat verklaarde ook meteen de reden dat ze best wel veel over hem wist, zoals het tekenen bijvoorbeeld. Veel spraken over hem vroeger. Hij was zo ontzettend aardig, kon mensen zo makkelijk overtuigen met simpele woorden. Het was logisch dat hij veel vrienden had, je kon hem op de een of andere manier niet onaardig vinden. Zijzelf was echter het tegenovergestelde. Zij was ook aardig hoor, dat zeker.. Ze zat gewoon heel anders in elkaar. Zij kon geen mensen overtuigen, zij kon niet aardig overkomen op anderen en zij had zijn geduldigheid niet in haar. Vanaf haar afstand kon ze Andrew's blad net zien. Hij schetste de zonsondergang inderdaad, die verschenen was. Dat was haar nog niet eens opgevallen. Automatisch werd haar blik getrokken door de prachtige zon, die omringd werd door roodachtige kleuren. Héél langzaam, beetje bij beetje ging de zon onder. Het zou nog wel een poos duren voordat de bron van licht en warmte helemaal verdwenen was. Hij zat een klein stukje voor haar en terwijl hij tegen haar sprak draaide hij zijn hoofd een klein stukje om. Hij wilde haar tekenen? Normaal was ze hier niet zo van, maar ze vond het prima. Waarom? Ze wist het niet. Hij mocht het van haar en ergens was ze wel benieuwd naar het uiteindelijke resultaat. Al wist ze in haar hoofd wel dat de zonsondergang mooier was zonder haar. Ze vond zichzelf niet zo mooi. "Ja. Is goed," reageerde ze, waarna haar mondhoeken lichtjes omhoog krulden. Alyssa genoot van de stilte, met de zachte geluiden van Andrew's bewegingen op de achtergrond. Voor een aantal seconden sloot ze haar ogen, opende ze vervolgens weer en ademde diep de frisse buitenlicht in. "Ik hoop het, Andrew." Haar stem klonk zachtjes, wetend dat dit bij haar in elk geval niet meer het geval kon zijn zonder levende ouders. Zonder echte vrienden. Al had ze wel één beste vriend, maar die woonde nog op de plaats waar zij en Andrew vroeger gewoond hadden. "Oke, dankjewel," antwoordde ze op zijn voorstel van de appels. Een haast onhoorbare zucht verliet haar keel, terwijl ze nog steeds naar voren staarde en genoot van de rust. Zonder dat ze het doorhad concentreerde ze zich op Andrew's ademhaling, die zich steeds herhaalde. "Ik zou hier zo kunnen wonen..," zei ze plots. "In de bossen, bedoel ik. De rust, de planten, de zonsondergang..." Ze wendde haar blik van de jongen af en keek opnieuw naar de zon.

Subject: Re: Come away to the water Sat Oct 06, 2012 3:17 am

Het zou niet zo heel lang meer duren voor de zon zou verdwijnen en alleen de oranje gloed achtergelaten zou worden. Dus bleef hij doortekenen, voor het te laat was. Het contour van de bladeren en struiken, de groepjes wolken die naar het oosten dreven met de wind. Gelukkig was het papier groot genoeg en was er nog ruimte voor Alyssa. Gelukkig, ze stemde er mee in. Met een brede glimlach draaide hij zich om zo dat hij haar kon zien. Zonder te aarzelen begon hij met haar gezicht, haar haren. Misschien vond ze het naar om zo bekeken te worden maar Andrew had er alles behalve problemen mee. Langzaam verscheen alles op papier; haar prachtige groene ogen, haar mond, neus, zelfs de sproeten op haar gezicht, die nu in dit avondlicht niet eens zo goed zichtbaar waren. Hij kon zich herinneren dat ze die altijd al had gehad. Misschien had zij niet echt een idee wie hij was, maar hij had het gevoel alsof hij haar wel goed kende. Hij was echt stom geweest toen, verder was hij nooit verlegen, alleen als het om haar ging. Als ze hem aankeek, keek hij altijd snel de andere kant op. Waarom eigenlijk? Maar dat was toen. Ze waren nu vele jaren verder en hij was veranderd. Iets vertelde hem dat zijn gevoelens voor Alyssa niet veranderd waren. Misschien paste ze niet eens echt bij hem, ze had er wat meer moeite mee om een band met mensen op te bouwen en was veel pittiger dan hem. Dat laatste vond hij juist zo leuk aan haar. Hij was nog nooit zo iemand als haar tegengekomen. Zijn blik ging heen en weer tussen Alyssa en zijn tekenblok. Hij veegde wat met zijn duim, bracht schaduw in zijn tekening en was, na een hoop gepruts, eindelijk tevreden. Het potlood liet hij vallen, haalde even diep adem en bekeek het resultaat. Die concentratie kostte hem veel energie, maar het was wat hij het allerliefst deed; tekenen. Of eigenlijk schilderen, maar dat ging niet. Trots hield hij zijn tekening omhoog zo dat Alyssa hem kon bekijken. Hopelijk had hij haar op de juiste manier getekend, zoals ze was. Blijkbaar had ze honger, dus graaide Andrew een appel uit de rugzak en gooide hem met een vlotte beweging haar kant op. Zelf had hij ook behoorlijk honger, maar nog niet genoeg honger om de appel op te eten. Nog even bewaren. Plotseling gingen ze naar een heel ander onderwerp. Wonen, in de bossen... Het zou inderdaad wel iets voor haar zijn. Zelf zou hij het niet zo geweldig vinden om afgescheiden te leven van mensen. Zonder gezelschap voelde hij zich verschrikkelijk. Nou ja, als hij samen met dit meisje was.. Hij zou alles doen. De laatste warme zonnestralen schenen op zijn rug en verwarmde hem een beetje, in tegenstelling tot de koude wind. "Jij zou het wel kunnen, in de bossen leven," antwoorde hij terwijl hij achterover ging liggen, met zijn rug in het gras en zijn handen onder zijn hoofd. Hij sloot zijn ogen en beeldde zich in hoe het zou zijn. Vredig, maar wel eenzaam. "Misschien het beste leven dat je in de FAKZ zou kunnen hebben," sprak hij nadenkend, een beetje bedroefd. Stel dat ze hier nooit meer uit zouden komen, dan was dat misschien nog best een optie. Waarom niet? "Maar wel een beetje eenzaam," zei hij uiteindelijk, starend naar de oneindige lucht boven hem. Nog even en de eerste sterren zouden verschijnen.

Subject: Re: Come away to the water Sun Oct 07, 2012 12:15 am

Een schaduw viel voor een moment over haar heen, om daarna weer te verdwijnen en de laatste paar stralen zon door te laten. Tot haar genoegen was het een stuk warmer dan voorheen, toen ze richting het veld liep, maar die warmte zou over een tijdje verdwijnen. Als de zon verdwenen was kwamen de sterren en de maan en die straalden geen warmte uit, in tegenstelling tot de zon. Het maakte haar niet uit. Ze genoot ervan hier te zitten, Andrew blijkbaar ook. Of het kwam doordat hij aan het tekenen was, dat hij er zo gelukkig uitzag. Zo nu en dan liet hij zijn blik naar achteren gaan, om zich vervolgens weer om te draaien en weer wat nieuwe lijnen op zijn papier te zetten. Alyssa was benieuwd hoe het ging worden, vanaf haar plek kon je zijn kunstwerk niet erg goed bekijken. Dat zou ze zo wel doen, als hij af was. Haar blik wisselde zich af en toe tussen Andrew en tussen de ondergaande zon met de hoge bergen daarachter. Altijd als ze hier zat dacht ze erover na of ontsnappen mogelijk zou zijn. Maar nee, deze kans leek haar onmogelijk. De enige uitweg van het leven hier was dus in de bossen leven, maar de kans dat te overleven was heel klein.. Tenzij je kon jagen. Ook al zette dit idee haar al een tijd aan het denken, om de een of andere reden deed ze het niet. Iets in haar hield haar tegen. Het alleen leven was niet eens zo'n probleem. Wat haar tegenhield was dan voornamelijk het feit dat er hier mensen waren die het net zo naar als haar hadden. Iederéén had het hier moeilijk als kind. Geen volwassenen meer, niets. Dag in dag uit werken. Ze zou zichzelf niet kunnen vergeven als ze zelf ontsnapte aan dit leven en anderen hier achterlaten. Echte vrienden of familie had ze hier niet, maar in de loop van de tijd had ze wel de verdrietige gezichtjes van kinderen van een jaar of drie gezien. Geen ouders, niks.
Haar gedachten verdwenen meteen toen Andrew zijn tekening omhoog hield. Ze kwam overeind, liep in zijn richting en liet zichzelf naast hem in het gras vallen. Wow. Hij had het echt heel goed gedaan. Alle details, gewoon alles was perfect afgewerkt en had zo realiteit kunnen zijn. "Hij is echt prachtig geworden. Je kunt het echt heel erg goed." Er verscheen een grijns op haar gezicht en voor ze het wist werd er een appel naar d'r toe gegooid. "Weet je het zeker? Ik bedoel.. heb je zelf genoeg? Anders wil ik het echt niet." Ze keek hem vragend aan. Ondertussen ritste ze haar jas open, trok ze hem uit en legde hem op de grond. Net als hem liet ze zich achteraf vallen, zodat ook haar rug op het gras lag en haar hoofd leunde op haar donkerblauwe jas. Als een van hen het later koud zou krijgen, kon die hem aandoen. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden, het enige geluid in de stille avond. "Het is inderdaad wel eenzaam," gaf ze toe. "Ik ben ook niet van plan het te doen, ook al denk ik er wel vaak over na. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen alle jonge kinderen alleen te laten. Als zij er niet waren geweest, had ik het denk ik wel overwogen." Ze keek even opzij naar de jongen naast haar. "Wat heb jij eigenlijk in de tussentijd gedaan?"