»You have to learn to live with problems.

Een zoute traan biggelde over zijn wang naar beneden, fijn, hij had vocht nodig, en nu liet hij het gaan. Zijn lege ogen staarden wezenloos in de verte, naar het niets. De grote vlakte die zich voor hem uit strekte, met hier en daar wat heuvels en rotsen over het landschap getoupeerd. Het was bijna avond en de zon leek, zoals altijd, gewoon bij de heuvels onder te gaan. Maar hij geloofde er niets van, het was allemaal één grote leugen, één grote truc om zijn leven te verzieken. Zijn kleine, korte leventje. Hij wist niet wat hij hier deed, wat er aan de hand was, sinds de FAKZ had hij in een roes geleefd. Alles leek langs hem heen te glijden, alsof niks echt echt was. Zijn ogen keken ook wel, maar ze zagen niks. Zijn keel deed pijn, hij was al vanaf de middag gaan lopen, gewoon, zijn korte kleine beentjes zonder vet, of spieren. Met rond zijn voeten DC kids Shoes, die half versleten waren. Hij had dorst, zijn keel deed pijn, hij had al een paar dagen niets gegeten en hij voelde zich alleen. Heel erg alleen, ergens van binnen deed alles zeer, hij wist niet wat het was, hij wist niet hoe hij het moest noemen. Maar alsof hij uit elkaar werd gescheurd, net nu het leek of hij weer gelijmd was. Er begonnen meer tranen over zijn wangen te lopen, hij moest niet huilen, hij was niet laf, niet hij. Door zijn hoofd schoot een flashback van vroeger,

Zijn beentjes bungelden heen en weer langs de rand van de trap, in zijn hand had hij een telefoon, hij belde met Vinnie, zijn vriend, zijn alles. Hij was vijf en had al vele dingen gezien die een vijfjarig kind niet hoorde te zien. “I wanne go Milk, I wanne go,” Het was vinnie aan de andere kant van de lijn, Milk kon horen dat hij aan het huilen was, net als hij. “You know I’m not gay, you know that Milk," hij had het over die avond, die avond dat hij Vinnie en een vieze junk op het dak van de flat had gezien, ze waren met iets bezig dat hij nog niet snapte, “Yes Vin, I know,” het was even stil, op het gesnik van Milk na. "I hate it here Milk, I wanne go, lets just go Milk.” Milk haalde zijn toen nog mollige vingertjes door zijn blonde gekrulde plukken haar die zoals altijd onder een gekleurde muts waren verstopt, “I hate it too Vin, I hate it too.”

Hij zakte neer in het droge zand, liet zich vallen, om daar vervolgens te blijven liggen. Het kleine jochie krulde zich op. Het zand voelde zacht, als een dons bed. Hij kreeg het koud, zijn ademhaling versnelde, de tranen bleven komen, waarom ging het zoals het ging? God haatte hem, dat was ondertussen wel duidelijk. God wilde hem dood hebben, god wilde hem dood hebben van binnen, op, gewoon helemaal leeg.