Ianthe Ariel Breslin

Je tikt met je vingers op het bureau waar je aan zit, ongeduldig wachtend op je volgende klant. Het verdelen van banen is een lastig klusje, maar de dame in kwestie heeft het iedere keer weten te ontwijken en daar word je geduld niet bepaald beter van. En dat is niet het enige. Het meisje is, volgens je bronnen, eigenlijk totaal anoniem. Je weet niet eens haar naam, alleen dat iemand haar op de een of andere manier heeft gedwongen om te komen opdagen. Hoe diegene dat heeft gedaan, wil je niet weten.

Je wil het nog steeds niet weten zodra het meisje voor je zit, maar je weet het wel. Haar linkeroog is blauw en dik, er zit een kras op haar wang. Geweld gebruiken is tegen de regels voor gewone mensen, maar dit ziet er professioneel uit. Waarschijnlijk heeft ze ruzie gehad met iemand van de wacht, of misschien wel een soldaat. Iemand die de leiding van het FAKZ respecteert, tenminste.

Je ogen glijden verder over het meisje. Op het blauwe oog na is ze vrij gezond – er zit een litteken op haar rechterwang, vlak boven de snee die er nu zit, maar onder haar oog en dat is eigenlijk alles. Verder ziet ze er pezig uit. Een beetje mager, maar dat verbaast je niet; je krijgt hier wel dunnere kinderen door het gebrek aan goed voedsel wat er soms is. Haar lange, bruine haren zitten in een warrige vlecht. Ze ziet er niet echt uit als iemand die veel aan haar uiterlijk doet; toch is ze op een wilde manier beeldschoon. Uiteindelijk knippert ze haar volomlijste bruine ogen, kijkt je geamuseerd aan en vraagt; ‘Like what you see?’

Haar scherpe, sarcastische toon trekt je terug de werkelijkheid in. Ze kijkt je nog steeds aan, maar haar geamuseerde blik is verdwenen. Haar blik is koud, maar niet uitnodigend.
‘Nee,’ verdedig je je, maar ze trekt een volle wenkbrauw op.
‘Niet liegen.’ merkt ze op, waarna ze met haar vinger op het dossier tikt waarin de enige foto van haar zit. ‘Hup, aan het werk jij. Moet je niet iets doen als vragen stellen?’

‘Natuurlijk, natuurlijk.’ Mompel je, waarna je de standaard vragenlijst pakt. ‘Naam?’
‘Ianthe Ariel Breslin. Maar de mensen hebben de gewoonte gekregen me Ianth, Ian, Foxy of Sherlock te noemen.’
Sherlock, huh? Interessante bijnaam voor zo’n meisje. ‘Leeftijd? Familie? Afkomst?’ Je ratelt de vragen af, hoopt dat dit zo snel mogelijk voorbij kan zijn. Je mag haar niet, zonder enige reden.
'Vijftien en vier maanden. Oudere broer, bij mijn moeder. Great-Britain.’ Het laatste spreekt ze uit met een Schots accent, maar je gelooft haar. Schotland ligt ook in die regio, toch?
‘Goed,’ vervolg je, ‘Heb je een gave?’
‘Nee. Het is niet alsof ik er een nodig zou hebben.’ Ianthe haalt haar schouders op en kijkt je veelbetekenend aan. Je zou verder willen vragen, maar hebt de tijd daarvoor niet.

‘Oké, dat staat genoteerd. Welke baan zou je willen en waarom?’
Haar gezicht vertrekt. Ze ziet er niet uit alsof ze graag een baan zou willen – vandaar dat ze het waarschijnlijk ontweken heeft. ‘Raadslid. Soldaat. Lijkberger.’ Ze kijkt je grijnzend aan bij die laatste keuze. De rillingen lopen je over je rug.
‘En waarom?’ besluit je te vragen, waarop ze doodkalm antwoord.
‘Ten eerste, de raad heeft me nodig. Ze hebben genoeg diplomaten, verraders, leiders en helden. Ik ben geen held, maar ik weet veel. En ik weet manieren om nog meer te weten. Ze hebben me gewoon nodig daar.’ Ze haalt haar schouders op. ‘Soldaat is mijn tweede keuze omdat ik dan niet de hele godganse dag tussen domme mensen hoef te zitten en als mensen wel dom zijn, ze niet het recht hebben om dat te uiten. En als laatste lijkgraver,’ Ze kijkt even weg, daarna staart ze je weer aan met haar bruine ogen. ‘Het is rustig werk. Plus, de doden vertellen je vaak meer dan de levenden.’
Je vraagt je af of het haar gave is om te spreken met de doden, maar ze heeft net beweerd dat ze geen gave heeft en daar vertrouw je haar maar op. Ze heeft iets macabers over zich, dit kind.

‘Goed, nu om te bepalen of je geschikt ben. Beschrijf jezelf eens, al is het maar in kernwoorden.’
‘Sarcastisch, einzelgänger, manipulatief, intelligent. Ik doorzie mensen. Ben geen teamspeler. Kennelijk nogal goed in liegen. Kwets mensen snel. Nog vragen?’
‘Je geaardheid?’ Haar exacte, kille antwoord schokt je bijna. Hoe kan iemand zo kil zijn over zichzelf? De meeste mensen weten niet eens hoe ze zichzelf moeten omschrijven.
‘Wat een- Heteroseksueel. Moet je dat echt weten?’
‘Ja. Staat op het formulier. En nu je verleden. Kan je me daar wat over vertellen?’
‘Niet echt. Opgegroeid in Schotland, op zevenjarige leeftijd naar Cornwall verhuisd. Daarna hiernaartoe, toen ik veertien werd. Mijn brein heeft altijd anders gewerkt en twee jaar geleden is vastgesteld dat ik sociopatisch ben. Niet zo eng kijken, het is heel menselijk.’
Ze is een psychopaat. Ze is een antisociaal persoon. En dit kind zit recht tegenover je, staart je aan alsof jullie het over het weer hebben. ‘Ga door,’ moedig je haar aan, terwijl je slikt. Dit is wel even wat anders dan de opstandige puber die je had verwacht.
‘Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik acht was, dus ik woonde met mijn moeder in Engeland. Een jaar geleden kwam ik hier, bij mijn vader. Hem heb ik altijd meer gemogen. Een soort van. Verder is er nooit wat bijzonders gebeurd. Een paar moorden in de buurt, maar niets wat niet is opgelost. Bovendien had ik er nooit wat mee te maken.’
Ze kijkt verveeld op haar mobieltje – checkt de tijd waarschijnlijk – terwijl je de laatste woorden opschrijft.
‘Oké, dat is alles. Je hoort spoedig welke baan je toebedeeld krijgt.’ Ergens hoop je dat ze geen lijkgraver word – iets wat je de meeste lastige kinderen wel toewenst – in de hoop dat die arme doden hun rust kunnen houden.
Ianthe staat op, schuift haar stoel aan en kijkt je voor de laatste keer aan. ‘En oh ja. Misschien moet je dat boek vanavond eerder wegleggen, het eindigt nogal slecht en we zouden je niet in nog een depressie willen hebben.’
Voordat je beseft waar ze het over heeft, is ze de deur al uit. Dan snap je het. Maar- Hoe weet zij dat je recentelijk depressief bent geweest? En welk boek je leest?
Vlug kijk je het mapje in. Onder de foto steekt een post-itje;

You do see, but you do not observe. You know, but you do not notice.